ไม่เหมือนเดิม

ป๊อปปี้:เจ็บขานิดหน่อยอ่ะ พีกสักหน่อยคงหายเอง
จงเบ:มันจะเจ็บอยู่แหละ ก็นายไม่เคยซ้อมเลยนิ
โฟร์:เอาล่ะๆ ป๊อปปี้กล้ามเนื้อนายคงไม่ดี นายต้องหมั่นซ้อมนะ

เติร์ด:หึ มีรุ่นพี่ติดหญิง มันจะเป็นตัวอย่างให้รุ่นพี่ได้ยังไง
ฟาง:นีเติร์ด!
เติร์ด:หึ มีการปกป้องคนรักเก่าด้วยว่ะ
ปีเตอร์:ว้าวๆ
เฟย์:นี่พวกนายอย่ามาหาเรื่องกันเลยดีกว่า
ขนมจีน:ขอร้องนะเป็นรุ่นน้องอย่าทำซ่า
อิสเบล:อ้าวว ไรคะ พี่ขนมจีน
โบว์:พี่ขอร้องล่ะ อย่ามีเรื่องกันเลย
 

เคนตะ:ทำไมเด็กมันเจ๋งอย่างนี้เนี่ย
แก้ว:ที่ฉันต้องออกจากกามิ เพราะพวกนี้เนี่ย
เนย:เอาล่ะ เนยว่าอย่าสนใจเลย
หวาย:ทุกคนไปกินข้าวกันเหอะ หวายหิวแล้ว
ฟาง:พวกเธอไปกินกันเถอะ เราขอตัว
เฟย์:อ้าว พี่ฟาง ไปไหนอ่ะ
มีน:เห้อ คืดถึงจัง
หวาย:คิดถึงไรแก
มีน:คิดถึงวันที่เราอยู่ค่ายนี้แรกๆไง วันที่ที่มีแต่ริยยิ้ม
ขนมจีน:จะว่าไป มันก็ใช่ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม
แตงกวา:พี่ป๊อปไปกินข้าวกันเถอะค่ะ
ป๊อปปี้:อืม ไปสิ

"ฮึกๆ ทำไมทำไมเราต้องคิดถึงเค้าด้วย ทำไมเราต้องกลับมารักเค้าข้างเดียว ทั้งที่เค้าไม่เคยนึกถึงเราเลย"ฟางร้องไห้

ตอนบ่าย

แก้ว:นั่งไง ฟางมาล่ะ
ฟาง:มีอะไรกันหรอ
ขนมจีน:เห้อ แกนี่จริงๆเลยน้า
หวาย:แกเป็นอะไรทำไมไม่บอกเพื่อน
ฟาง:นี่แกรู้หรอ
หวาย:พวกเราเป็นเพื่อนแกนะ
ขนมจีน:ฉันว่า ฉันไปมหาลัยดีกว่า
มีน:นี่แก รอไปพร้อมกันสิ
 
ด้านป๊อปปี้

ระหว่างที่ผมออกไปกินข้าวกับแตงกวา เธอขอตัวกลับก่อน ผมจึงกลับค่ายคนเดียว
ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องซ้อม ผมก็เกิดเห็นรองเท้าคู่นึง รองเท้าคู่นี้ ผมเป็นคนซื้อให้ฟางตอนวันครบรอบ7เดือนของเรา เธอยังใช้มันอยู่ ถึงจะมีสภาพเก่าก็ตาม

แก้ว:อยู่ไหนน้าา
เฟย์:หาอะไรแก้ว
แก้ว:ก็พวกกุญแจฉันน่ะสิ ร่วงหายไปไหนไม่รู้
โทโมะ:หานี่อยู่ใช่มะ
แก้ว:ใช่
โทโมะ:ไม่ให้หรอก #โทโมะยกมือ
แก้ว:นี่!#แก้วกระโดด

ระหว่างที่แก้วกระโดดเอาพวงกุญแจนั้น โทโมะก้มหน้าลง จึงทำให้ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน



#เรื่องที่แต่งไม่ใช่เรื่องจริง