เกมส์รัก...ออนไลท์ ตอนที่1

"พี่วา พี่วา กิฟมารับแล้ว" พี่วาเข็ญรถออกมาหน้าประตู พยักหน้ารับเสียงเรียก พี่วาเป็นคนพิการ เดินไม่ได้ตั้งแต่อายุ17-18ปี
แต่แกเป็นคนตัวเล็กและอารมณ์ดี ไม่ค่อยซีเรียส ทันสมัยติดวัยรุ่นสะด้วย
ซ้ำไปทั้งๆที่พี่วาอายุจะเข้าวัย 40แล้ว แต่ดูเหมือนแค่30ต้นๆ แกติดคอม
ติดเกมส์ และอีกข้อติดหนุ่มๆที่จีบแกในเนต แต่แกก็คบแค่ในจอสี่เหลี่ยม
ยังไม่เคยเห็นแกคบหาใครเป็นหลัก เคยถามแกว่า
 
ทำไมไม่หาใครสักคนมาอยู่ให้เป็นเรื่องละ
 
แกหันมาตอบแบบไม่ต้องคิดเลย จะมีใครอยากได้คนพิการที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย แล้วยิ่งเดี๋ยวนี้ด้วย ยุคสมัยก้าวหน้า เจริญ ทั้งเทคโนโลยี ค่าครองชีพสูง ทุกคนต้องดิ้นรน เพื่อปากท้อง จะมาหาห่วง ถ่วงตัวเองทำไม พี่อยู่แบบนี้ก็มีความสุขระดับหนึ่งแล้ว เราต้องรู้จักตัวตนของเราก่อน ก่อนที่จะไปรู้หรือทำความรู้จักใคร แค่ตัวอักษรพี่ก็อิ่มสุขและ เสียงเพลงแว่วมา ฉันเพิ่งเข้าใจว่ารักเป็นอย่างนี้ฉันเพิ่งเข้าใจเมื่อได้มาเจอด้วยตัวเองเสี้ยวนาทีก็มีความหมาย เปลี่ยนโลกได้ทั้งใบฉันเพิ่งรู้ในวันนี้ รักไม่ต้องการเวลา
"ไปกันเถอะ มั่วแต่ฟังเพลงอยู่นั้นแหละนะพี่"คุณผัวเจ้ากิฟเร่งและเจ้ากิฟ คือ น้องบุญธรรมเราแม่ขอมาเพื่อที่จะให้ดูแลเราตอนที่แม่จากไปจากโลกนี้ เจ้ากิฟเกือบได้เป็นลูกเราติดตรงตอนขอจากรพ.แม่เดินเรื่องเลยเป็นลูกแม่โดยตรง เจ้ากิฟมีลูกคนหนึ่ง อ้วนจ้ำหมำ ใครเห็นก็เรียกครอบครัว หมู 3คน พ่อแม่ลูก ไซด์บึก วันนี้เป็นวันครบรอบ100วันแม่
---ไว้มาต่อให้ใหม่นะค่ะ--