เธอคือแสงสว่างของฉัน

     "ท่านเรนะคะ รีบกลับกันเถอะค่ะ"ลูกไฟสีฟ้าที่คนธรรมดาไม่มีทางเห็นส่งเสียงให้เจ้านายของตนได้ยิน เรนะทำเป็นมองไม่เห็นแล้วแล้วพูดพึมพำเบาๆ

     "ไม่ล่ะ เธออยากกลับก็กลับไปก่อนเลยโคยูกิ"นี่คือเหตุผลที่เธอต้องใส่หูฟังเพราะคนอื่นที่ผ่านมาเห็นจะได้คิดว่าเธอคุยโทรศัพท์อยู่

     "แต่ว่า"ลูกไฟสีฟ้าเริ่มเหงื่อตกในความเอาแต่ใจของเจ้านายวัย17ปี

     "อยู่นี่เอง คนตระกูลสึกิชิมะ"เสียงหลอนๆยานๆดังขึ้นพร้อมบริเวณโดยรอบเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่นะมนุษย์คนนั้น เรนะมองคนที่ไม่เกี่ยวข้องที่ดันเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ที่ไม่ควรรู้ของเทพเจ้ากับปิศาจซะได้ ตึกๆๆๆๆเธอรีบวิ่งไปที่คนๆนั้นที่ไม่รุ้อะไรเลยและไม่มีทีท่าว่าจะกลัวด้วยซ้ำ

     "หืม"คิริฮิโตะมองคนที่วิ่งมาจับแขนของตนไว้

     "ขอโทษนะคะ แต่ว่าช่วยอยู่เงียบๆทีเถอะ"ร่างบางเอานิ้วมาจรดที่ริมฝีปากบาง

     "โคยูกิ จะเอาไงดี"เรนะถามกับลูกไฟสีฟ้า แล้วลูกไฟฟ้านั้นก็กลายร่างเป็นคนในชุดนินจาสีดำพร้อมดึงดาบสั้นออกมาเพื่อปกป้องเจ้านายตัวเอง

     "ทั้งๆที่ตระกูลโสมมอย่างพวกเจ้าควรจะตายไปตั้งนานแล้วแท้ๆ"

     "ไม่คิดเลยว่าจะมีสิ่งโสมมเหลืออยู่"

     "เป็นปิศาจโสมมที่ต่ำช้าแต่บังอาจมีพลังเหนือกว่าพวกข้าเทพเจ้าอภัยให้ไม่ได้"

     "คนที่โสมมน่ะคือพวกท่านต่างหาก!!!ทำไมต้องลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาด้วย!!!"เรนะตะโกนออกไปพร้อมจับแขนคิริฮิโตะแน่นมากกว่าเดิม

     "อุ้บ ฮะๆๆๆๆๆ น่าขำชะมัด อดีตเทพเจ้าอิจฉาปิศาจงั้นเหรอ ฮะๆๆๆ"คิริฮิโตะใช้มือนึงปิดปากอีกมือกุมท้องเพราะหัวเราะจนตัวงอ "พวกอดีตเทพเจ้าเนี่ยน่าสมเพสขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮ่าๆๆๆ"คิริฮิโตะพยายามหยุดขำแล้วหันไปพูดกับเทพเจ้าที่ดูน่ากลัวและมืดมน

     "เจ้ามนุษย์ปากดี!!!"อดีตเทพเจ้าสาวตวาดออกมาพร้อมแสงสีดำที่ตรงเข้าไปที่คิริฮิโตะ

     "อั่ก!?"แสงสีดำทะลุผ่านร่างนั้นไป