ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

ช่วงเช้าของวันใหม่ มือเรียวรวบผมตึงก่อนจะหยิบชุมคลุมแล้วเดินออกมาทำอาหารในครัว

 

 

 

" ทำอยู่เนี่ยยย เห็นป่าววว " หญิงสาวหันมาทักทายกับคนในโทรศัพท์พร้อมกันกับปรุงอาหารมื้อเช้า

 

 

 

( ใส่มะเขือเทศเยอะๆนะ พี่ชอบ ) ใบหน้าคมยังคงซุกหน้าอยู่กับหมอนนิ่มบนเตียง ผมผ้าวที่ไม่ได้เซ็ตทำให้เขาดูเซอร์ๆจนหน้ามอง

 

 

 

" โทรมาสั่งอย่างกับแก้วเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งอะ " เธอเหลือบมองนิดหน่อยก่อนจะบ่นอุบอิบแล้วทำผัดข้าวต่อ

 

 

 

( ห้าววว  ก็คุยกันแล้วไง ว่าเราจะเลี้ยงข้าวพี่สองมื้ออะ พี่ก้ต้องการอาหารมีคุณภาพนะ ) เป้หาวปากกว้างอย่างไม่อาย แล้วบ่นต่อ

 

 

 

" พอเลยๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว " เธอไล่

 

 

 

( จะไปรับนะ ) ตึ๊ด ว่าจบเขาก้วางสายไปทันที 

 

 

 

" วุ่นวายจริงๆ คนอะไรก้ไม่รู้ " รอยยิ้มหวานเริ่มเผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง 

 

 

 

8:00 เวลาเดิม เวลาเดียว ที่คนในห้องทั้งสองคนต้องออกมาทานข้าวด้วยกันที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

" บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องทำ ชั้ลจะออกไปกินกับไอ้อัท  " เขาเอ็ดใส่เธอเมื่อเหลือบไปมองที่โต๊ะก้เป็นกล่องข้าววางอยู่สองคน

 

 

 

" ชั้ลก้ไม่ได้ทำให้แกหนิ " เธอว่าแล้วเริ่มจัดแจงกล่องข้าวใส่กระเป๋า

 

 

 

" วันนี้ก้ไปเองเหมือนเดิมแล้วกัน ชั้ลมีธุระ " อีกคนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

" แล้วตอนเย็นก้ไม่ต้องไปรับนะ ชั้ลมีคนมาส่งแล้ว " เธอว่า แล้วเดินผ่านหน้าอีกคนเปิดประตูเดินออกจากห้องไป เล่นเอาคู่กรณีของเธอยืนนิ่งกึก ก้าวขาไม่ออกเลย

 

 

 

 

ที่ร้าน sweet wedding

 

 

" เฮีย ไหนบอกจะกินข้าวนอกบ้านไง ไหงมานั่งกินข้าวไอ้แก้วได้หละ " ป๊อปที่นั่งอยู่โซนห้องรับแขกชะเง้อหน้ามอง แล้งแซวเป้ที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยกับแก้ว

 

 

 

" แล้วตอนนี้กุไม่ได้กินข้าวนอกบ้านหรอ " เป้กระแทกช้อนแล้วหันไปมองป๊อปก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง

 

 

 

" ได้เฮียย ดุผมมากๆผมจะฟ้องเจ้คอยดูเถอะ " ป๊อปหันหน้ากลับมามองทีวีแล้วบ่นใส่

 

 

 

" เหอะ ! ไอ้เด็กปาล์มมันจะทำอะไรกุได้วะ " เป้ขำ แล้วกินข้าวต่อ " พี่จะเอา " แล้วหันมาแย่งมะเขือเทศจากจานแก้วไปกิน

 

 

 

" พี่เป้ นั่นมันของแก้วนะ " เธอขมวดคิ้วใส่ แล้วทำท่าทางงอแงเหมือนเด็ก

 

 

 

" ก็เราใส่ให้พี่น้อยอะ " เป้ว่า แล้วทำท่ากินมะเขือเทศของแก้วอย่างยั่วยวน พลางบักคิ้วยั่วโมโหแก้ว

 

 

 

ฟางมองกิริยาของเป้เป็นต้องอึ้ง ไม่คิดว่าเป้จะกลายเป็นผู้ชายกวนๆ แบบนี้ไปได้

 

 

" พี่เป้เป็นอะไรไปเนี่ย ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าพี่ป๊อป " ฟางสะกิดป๊อปให้ดู แก้วเป้ที่แกล้งกันไปมา

 

 

" จริงๆเฮียแกเป็นคนแบบนี้แหละ แต่หลังจากที่พี่ฟ้าตายไป เฮียก้กลายเป็นคนเย็นชา ไม่มีความรู้สึก พวกเราเครียดและคิดว่าเฮียคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก แต่พอมาเจอแก้ว ทุกอย่างก้ดีขึ้น  พวกเราเหมือนได้เฮียคนเดิมกลับมา เฮียแกเหมือนต้นไม้ใกล้ตายที่ได้น้ำมาหล่อเลี้ยงไว้ทันอะ " ป๊อปพูดเสียงเศร้า

 

 

 

" พี่ป๊อปรู้มั้ย ว่าแก้วเองก้ไม่ต่างจากพี่เป้เลย ฟางไม่เคยเห็นแก้วเป็นแบบนี้มานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่พี่ตะวันจากไป  " ฟางเล่า

 

 

 

" พี่ตะวัน ? ใคร " 

 

 

 

" พี่ตะวันเป็นรักแรกของแก้ว แก้วคบกับพี่ตะวันได้ 3 ปี พี่เค้าก้หายไปจากชีวิตแก้วเลย หายไป ในแบบที่ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ข่าวสานอะไรเลย ตอนนั้นแก้วเสียใจมาก แก้วกลายเป็นคนเย็นชา ปิดกลั้นตัวเองจากความรัก แก้วไม่มั่นใจในตัวเองไปเลย เพราะเข้าใจว่าพี่ตะวันทิ้งไปมีคนอื่น พอผ่านไปได้ปีนึงมั้ง น้องชายของพี่ตะวันก้มาหาแก้ว แล้วพาแก้วไปหาพี่ตะวันที่หลุมฝังศพ ... แก้วโครตพังเลยพี่ป๊อป โครตแย่  " ฟางพูดเสียงสั่นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น

 

 

 

 

" ผู้ชายที่อยู่ในกล้องแก้ว ที่หน้าเหมือนเฮียใช่มั้ย " ป๊อปนึก

 

 

 

" ใช่ นั้นแหละ เหตุผลที่มันหวงกล้องตัวนั้นมาก " 

 

 

 

" แสดงว่าสองคนนี้ก้เหมือนมาเติมเต็มส่วนที่ขาด อย่างงั้นหรอ " ป๊อปนึก

 

 

 

" ใช่ " แล้วทั้งคู่ก้หันไปดูแก้วเป้ที่ช่วยกันยกจานไปล้าง

 

 

 

 

จนตกตอนเย็น 

 

 

 

ก็มีคนเดิมๆแวะเข้ามาในร้าน เขาแสร้งทำเป็นมองแต่ฟาง จนแก้วที่ยืนอยู่ข้างๆ สะอึกเบือนหน้าไปทางอื่น

 

 

 

" แหมม นึกว่าจะไม่มาสะแล้วว้นนี้ " ฟางว่า

 

 

 

" มาสิ ถ้าไม่มาก้ไม่ได้เจอฟางดิ " เขาว่าแล้วยิ้มหวานใส่ฟาง ฟางฝืนยิ้มน้อยๆตามมารยาทแล้วเหล่มองแก้วอย่างเกรงใจ

 

 

 

" เอ่ออ อัทไม่มาด้วยหรอ " ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

" มันมีนัดกับเพื่อนแล้วว เอ่อ เย็นนี้ฟางว่างมั้ย " เขาถามต่อ

 

 

 

" เอ่ออ ... " ฟางไม่กล้าตอบ

 

 

 

" ไปกินข้าวด้วยกันนะ " โทโมะชวน ฟางหนักใจ เกรงใจและกลัวว่าแก้วจะเสียใจ เธอได้แต่เหล่มองเพื่อนสาวคนสนิทที่ยืนนิ่งกึกไม่ยอมพูดยอมจา

 

 

 

" เอ่อ... " 

 

 

" ไปเถอะแก เค้าอุส่ามาชวนถึงร้านแล้ว " แก้วว่า เป้มองแก้ว ฟาง สลับกับมองโทโมะ

 

 

 

" แต่.. " ฟางลำบากใจ

 

 

 

" ไปนะฟาง " คนตรงหน้าก้ยังตื้อไม่เลิก 

 

 

 

" ... " ฟางยิ่มแหยๆ แล้วหันไปมองแก้วอย่างขอคำตอบ พอแก้วพยักหน้า ฟางก้หันไปพยักหน้ากับโทโมะ

 

 

 

" งั้นปิดร้านเลยนะ " แก้วเสนอ ฟางพยักหน้า ทุกคนเริ่มเก็บของบนโต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเดินออกมานอกร้าน

 

 

 

แก้วเดินไปเหมือนจะดึงประตูปิดร้าน

 

 

 

" ซนจริงๆ เขยิบ เดี๊ยวพี่ทำเอง " เป้เดินมาดุแล้วดันแก้วให้ออกห่างก่อนจะดึงแระตูบานใหญ่มาปิด  โทโมะมองความสัมพันธ์ทั้งคู่ ฟางเหมือนมองโทโมะน้อยๆ

 

 

 

" แก้วไปด้วยกันนะ " ฟางชวน

 

 

 

" ไม่ ... แก้วต้องไปกับพี่ " เป้ว่า แล้วจูงมือแก้วไปที่รถ ฟางหัวเราะ เมื่อเห็นอาการของเป้ที่เหมือนกับคนหวงของ

 

 

 

เมื่อรถของเป้วิ่งออกไปโดนมีแก้วนั่งกอดเอวซ้อนท้ายไปด้วยพร้อมกันหมวกกันล๊อกลายคิตตี้ที่พี่เป้ซื้อมาให้  

 

 

อีกคู่ก้เริ่มออกรถเดินทาง

 

 

 

" พี่เป้มาทำอะไรที่ร้านหรอ " โทโมะก้เริ่มเปิดประเด็นถาม ในขณะที่ตัวเองขับรถอยู่

 

 

 

" พี่เป้มาสมัครงานเป็นผู้ช่วยแก้วหนะ " ฟางว่า

 

 

 

" บริษัทเค้าก้ออกจะใหญ่โตหนิ ทำไมไม่ทำงานที่บริษัทหละ " เขาว่า ฟางเริ่มมองโทโมะด้วยสายตาที่สงสัย

 

 

 

 

" ไม่รู้สิ อาจจะอยากลองงานแปลกๆมั้ง " ฟางว่า

 

 

 

 

" เหอะ " รถคัดหรูถูกเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ฟางเหล่มองโทโมะด้วยหางตาเหมือนพยามจับผิดอยู่

 

 

 

 

ในร้านอาหาร โทโมะรีบสั่งอาหารของตัวเอง แล้วยื่นเมนูให้ฟาง ซึ่งครั้งก่อนๆนั้นเขาจะเป็นคนคัดสรรเมนูที่น่ากินสำหรับเธอ

 

 

 

" โมะเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเครียดๆนะ " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงหวาน เมื่อเธอเห็นอีกคนดูกระวนกระวายใจ

 

 

 

" อ่อ ปล่าวครับ สงสัยโมะคงจะหิว " เขาว่าเบาๆแล้วเริ่มเรียกสติตัวเองคืนมา

 

 

 

" อื้ม ^^ อุ้ย อาหารมาพอดีเลย " ฟางว่า โทโมะยิ้มน้อยๆแล้วรีบดึงจานของตัวเองมากินจนหมดภายใน 5 นาที

 

 

 

 

" โมะ O_O  รีบหรือเปล่าทำไมกินเร็วจังเลยหละ " ฟางว่าเมื่อเธอทานได้แค่ไม่กี่คำ อีกคนก้จานแววไปเสียแล้ว

 

 

 

" อ่ออ ไม่ได้รีบบ โมะหิวหนะ " เขาว่า แล้วนั่งกระดุกกระดิกเหมือนนั่งไม่ค่อยติดเก้าอี้เท่าไหร่

 

 

 

" เรากลับกันเลยก้ได้นะ " ฟางเห็นท่าทางโทโมะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

 

 

 

" อ่อ ไม่หรอก ตามสบายเลย " เขาว่าแล้วฉีกยิ้มให้กับเธอ

 

 

 

 

" อื้มมม งั้นดีเลย ฟางว่าจะชวนโมะไปเดินเล่นสักหน่อย " ฟางเริ่มอยากจะแกล้งลองใจคนตรงหน้าแล้วหละสิ

 

 

 

" เอ่อ ก้ได้นะ บรรยากาศกำลังดีเลย " โทโมะว่า หน้าเขาถอดสี แล้วก้มต่ำลงมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง

 

 

 

กว่าจะทานมื้อค่ำเสร็จก้สองทุ่ม

 

 

ตอนนี้ก้เกือบสี่ทุ่มแล้ว เขายังอยู่กับฟางที่ร้านนั่งชิวอยู่เลย

 

 

 

" ดึกแล้วเนอะ กลับกันดีมั้ย " เขาเริ่มเกริ่นพูดขึ้นมา

 

 

 

" โมะจะกล้บแล้วหรอ ฟางยังไม่อยากจะกลับเลย " ฟางว่า

 

 

 

" งั้นอยู่ต่อก้ได้ " โทโมะว่า แต่สายตาท่าทางของเราดูรอนรนชอบกล 

 

 

 

 

สวนสาธารณะริมทาง

 

 

 

ขวับ แขนหนักเหวี่ยงไปวางพาดบ่าของอีกคนที่นั่งซึมไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาอยู่ข้างๆเขา

 

 

 

 

" ฝากจันทร์ถามคนข้างๆให้หน่อยสิครับ ว่าวันนี้เธอเป็นอะไรไป ทำไมดูไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อวานเลย " เป้พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน

 

 

 

" ฝากดาวไปถามคนข้างๆหน่อยคะ ว่าเขาเป็นห่วงเราใช่มั้ย " เธอว่า

 

 

 

" ไม่หรอกครับ แค่ถามเฉยๆ " เป้พูดอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

" พี่เป้ !!! มันใกล้จะโรแมนติกแล้วนะ ทำไมต้องทำให้เสียเรื่องด้วยเนี่ย " เธอดีดตัวขึ้นมาโวยวายใส่อย่างเสียอารมณ์

 

 

 

" 5555 แหมๆ เดี๊ยวนี่มีเหวี่ยงมีวีนนะ แต่ก่อนนี่พูดกับเราคะทุกคำ " เป้เอ็ด

 

 

 

" ก็พี่ชอบกวนแก้วอะ " เธอเปลี่ยนเป็นทำหน้างอลใส่เขาแทน แล้วหันหน้าตรงมองไปข้างหน้า

 

 

 

" นี่ ! อยู่กับพี่ อย่าทำตัวเฉยชาแบบนี้ดิ พี่อยากอยู่กับแก้วคนที่ชอบโวยวายชอบแกล้งพี่มากกว่าคนที่มานั่งเงียบๆซึมๆแบบนี้นะ ถ้าเป็นแบบนี้อีก พี่จะไม่อยู่กับแก้วแล้วนะ " มือหนาลูบกระมอมบางอย่างเบามือ ใบหน้าเศร้าๆของแก้ว มันทำให้หัวใจของเขาเหมือนกำลังจะตาย มันไม่ต่างจากวันนั้นเลย วันที่เพียงฟ้ามาบอกกับเขาว่าเธอจะอยู่กับเขาได้อีกไม่นาน

 

 

 

" ไม่.. พี่เป้อย่าทิ้งแก้วไปป อยู่กับแก้ว แก้วจะไม่เศร้าเวลาอยู่กับพี่เป้นะ  แก้วสัญญา " เธอพูดอย่างไร้เดียงสา เมื่อคำขู่ของคนข้างๆเล่นงานหัวใจเธอจนชา

 

 

 

" อื้อ ดีมาก เป็นเด็ก ต้องเชื่อฟังคำผู้ใหญ่  ปะ กลับบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว " เป้ลุกขึ้นแล้วผายมือขอมือแก้ว เธอยิ้มกว้างง แล้ววางมือลงบนมือเป้อย่างไม่ลังเล

 

 

 

 

ฟาง - โทโมะ

 

 

 

 

" ขับรถดีๆนะโมะ " ฟางยิ้มหวานให้อีกคนที่วันนี้ไม่ยอมลงมาเปิดประตูให้เธอ

 

 

 

" ครับ ฝันดีนะฟาง " โทโมะว่า แล้วรีบออกรถไปทันที

 

 

 

" อาการแบบนี้มันค้นๆนะ " ฟางมองรถโทโมะที่วิ่งออกไปด้วยความเร็ว

 

 

 

ห้อง แก้ว โทโมะ

 

 

 

 

ร่างสูงรีบจอดรถแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้อง ... มันมีแต่ความมืด  ... แสดงว่าเธอยังไม่กลับ 

 

 

 

" นี่มันสี่ทุ้มครึ่งแล้วนะ หายหัวไปไหนวะ " เขาบ่นอุบอืบ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาเธอ

 

 

 

" อยู่ไหน !! " 

 

 

 

( ทำไม ) เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

" กลับมา ชั้ลเข้าห้องไม่ได้ สืบกุญแจไว้ที่ทำงาน " เขาว่า ทั้งๆที่ตัวเองก้ยืนอยู่ในห้อง

 

 

 

( ก้กลับไปเอาที่ทำงานสิ  ) เธอว่า

 

 

 

เขาขมฟันแร่นจนขึ้นเป็นสันกราม " กลับมา ! " ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น

 

 

 

ตู๊ดๆๆ แต่เจ้ากรรมกล้บวางหูใส่เขาสะงั้น แล้วคิดหรอว่าคนอย่างเขาจะยอมเธอง่ายๆ

 

 

 

" บริการฝากหมายเลขโทรกลับ... " " โธ่เว้ยย " ทำไมการหายไปของเพื่อนร่วมห้องมันทำให้เขากระวนกระวายใจขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

" ไหนบอกเข้าห้องไม่ได้ " ในขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากห้อง เธอก้ยืนคาอยู่หน้าประตูห้องแล้ว

 

 

 

" เอ่ออ ... ก้เพิ่งหาเจอ " เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แก้วทำหน้าเย็นชาใส่แล้วเดินผ่านเขากำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง

 

 

 

" ไปไหนกันมา " ใจนึงก้ไม่อยากถาม แต่อีกใจก้อดไม่ได้เลยต้องตะโกนถามไล่หลังเธอไป

 

 

 

 

" ขออนุญาตไม่ตอบนะคะ ^^ " เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคนที่มองเธออย่างรอคำตอบก่อนจะปิดประตูหายเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจ

 

 

 

" ไอบ้าเอ้ย " อีกคนได้แต่ยืนมองด้วยความขัดใจ