ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.66K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

31)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

ช่วงเช้าของวันใหม่ มือเรียวรวบผมตึงก่อนจะหยิบชุมคลุมแล้วเดินออกมาทำอาหารในครัว

 

 

 

" ทำอยู่เนี่ยยย เห็นป่าววว " หญิงสาวหันมาทักทายกับคนในโทรศัพท์พร้อมกันกับปรุงอาหารมื้อเช้า

 

 

 

( ใส่มะเขือเทศเยอะๆนะ พี่ชอบ ) ใบหน้าคมยังคงซุกหน้าอยู่กับหมอนนิ่มบนเตียง ผมผ้าวที่ไม่ได้เซ็ตทำให้เขาดูเซอร์ๆจนหน้ามอง

 

 

 

" โทรมาสั่งอย่างกับแก้วเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งอะ " เธอเหลือบมองนิดหน่อยก่อนจะบ่นอุบอิบแล้วทำผัดข้าวต่อ

 

 

 

( ห้าววว  ก็คุยกันแล้วไง ว่าเราจะเลี้ยงข้าวพี่สองมื้ออะ พี่ก้ต้องการอาหารมีคุณภาพนะ ) เป้หาวปากกว้างอย่างไม่อาย แล้วบ่นต่อ

 

 

 

" พอเลยๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว " เธอไล่

 

 

 

( จะไปรับนะ ) ตึ๊ด ว่าจบเขาก้วางสายไปทันที 

 

 

 

" วุ่นวายจริงๆ คนอะไรก้ไม่รู้ " รอยยิ้มหวานเริ่มเผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง 

 

 

 

8:00 เวลาเดิม เวลาเดียว ที่คนในห้องทั้งสองคนต้องออกมาทานข้าวด้วยกันที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

" บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องทำ ชั้ลจะออกไปกินกับไอ้อัท  " เขาเอ็ดใส่เธอเมื่อเหลือบไปมองที่โต๊ะก้เป็นกล่องข้าววางอยู่สองคน

 

 

 

" ชั้ลก้ไม่ได้ทำให้แกหนิ " เธอว่าแล้วเริ่มจัดแจงกล่องข้าวใส่กระเป๋า

 

 

 

" วันนี้ก้ไปเองเหมือนเดิมแล้วกัน ชั้ลมีธุระ " อีกคนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

" แล้วตอนเย็นก้ไม่ต้องไปรับนะ ชั้ลมีคนมาส่งแล้ว " เธอว่า แล้วเดินผ่านหน้าอีกคนเปิดประตูเดินออกจากห้องไป เล่นเอาคู่กรณีของเธอยืนนิ่งกึก ก้าวขาไม่ออกเลย

 

 

 

 

ที่ร้าน sweet wedding

 

 

" เฮีย ไหนบอกจะกินข้าวนอกบ้านไง ไหงมานั่งกินข้าวไอ้แก้วได้หละ " ป๊อปที่นั่งอยู่โซนห้องรับแขกชะเง้อหน้ามอง แล้งแซวเป้ที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยกับแก้ว

 

 

 

" แล้วตอนนี้กุไม่ได้กินข้าวนอกบ้านหรอ " เป้กระแทกช้อนแล้วหันไปมองป๊อปก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง

 

 

 

" ได้เฮียย ดุผมมากๆผมจะฟ้องเจ้คอยดูเถอะ " ป๊อปหันหน้ากลับมามองทีวีแล้วบ่นใส่

 

 

 

" เหอะ ! ไอ้เด็กปาล์มมันจะทำอะไรกุได้วะ " เป้ขำ แล้วกินข้าวต่อ " พี่จะเอา " แล้วหันมาแย่งมะเขือเทศจากจานแก้วไปกิน

 

 

 

" พี่เป้ นั่นมันของแก้วนะ " เธอขมวดคิ้วใส่ แล้วทำท่าทางงอแงเหมือนเด็ก

 

 

 

" ก็เราใส่ให้พี่น้อยอะ " เป้ว่า แล้วทำท่ากินมะเขือเทศของแก้วอย่างยั่วยวน พลางบักคิ้วยั่วโมโหแก้ว

 

 

 

ฟางมองกิริยาของเป้เป็นต้องอึ้ง ไม่คิดว่าเป้จะกลายเป็นผู้ชายกวนๆ แบบนี้ไปได้

 

 

" พี่เป้เป็นอะไรไปเนี่ย ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าพี่ป๊อป " ฟางสะกิดป๊อปให้ดู แก้วเป้ที่แกล้งกันไปมา

 

 

" จริงๆเฮียแกเป็นคนแบบนี้แหละ แต่หลังจากที่พี่ฟ้าตายไป เฮียก้กลายเป็นคนเย็นชา ไม่มีความรู้สึก พวกเราเครียดและคิดว่าเฮียคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก แต่พอมาเจอแก้ว ทุกอย่างก้ดีขึ้น  พวกเราเหมือนได้เฮียคนเดิมกลับมา เฮียแกเหมือนต้นไม้ใกล้ตายที่ได้น้ำมาหล่อเลี้ยงไว้ทันอะ " ป๊อปพูดเสียงเศร้า

 

 

 

" พี่ป๊อปรู้มั้ย ว่าแก้วเองก้ไม่ต่างจากพี่เป้เลย ฟางไม่เคยเห็นแก้วเป็นแบบนี้มานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่พี่ตะวันจากไป  " ฟางเล่า

 

 

 

" พี่ตะวัน ? ใคร " 

 

 

 

" พี่ตะวันเป็นรักแรกของแก้ว แก้วคบกับพี่ตะวันได้ 3 ปี พี่เค้าก้หายไปจากชีวิตแก้วเลย หายไป ในแบบที่ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ข่าวสานอะไรเลย ตอนนั้นแก้วเสียใจมาก แก้วกลายเป็นคนเย็นชา ปิดกลั้นตัวเองจากความรัก แก้วไม่มั่นใจในตัวเองไปเลย เพราะเข้าใจว่าพี่ตะวันทิ้งไปมีคนอื่น พอผ่านไปได้ปีนึงมั้ง น้องชายของพี่ตะวันก้มาหาแก้ว แล้วพาแก้วไปหาพี่ตะวันที่หลุมฝังศพ ... แก้วโครตพังเลยพี่ป๊อป โครตแย่  " ฟางพูดเสียงสั่นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น

 

 

 

 

" ผู้ชายที่อยู่ในกล้องแก้ว ที่หน้าเหมือนเฮียใช่มั้ย " ป๊อปนึก

 

 

 

" ใช่ นั้นแหละ เหตุผลที่มันหวงกล้องตัวนั้นมาก " 

 

 

 

" แสดงว่าสองคนนี้ก้เหมือนมาเติมเต็มส่วนที่ขาด อย่างงั้นหรอ " ป๊อปนึก

 

 

 

" ใช่ " แล้วทั้งคู่ก้หันไปดูแก้วเป้ที่ช่วยกันยกจานไปล้าง

 

 

 

 

จนตกตอนเย็น 

 

 

 

ก็มีคนเดิมๆแวะเข้ามาในร้าน เขาแสร้งทำเป็นมองแต่ฟาง จนแก้วที่ยืนอยู่ข้างๆ สะอึกเบือนหน้าไปทางอื่น

 

 

 

" แหมม นึกว่าจะไม่มาสะแล้วว้นนี้ " ฟางว่า

 

 

 

" มาสิ ถ้าไม่มาก้ไม่ได้เจอฟางดิ " เขาว่าแล้วยิ้มหวานใส่ฟาง ฟางฝืนยิ้มน้อยๆตามมารยาทแล้วเหล่มองแก้วอย่างเกรงใจ

 

 

 

" เอ่ออ อัทไม่มาด้วยหรอ " ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

" มันมีนัดกับเพื่อนแล้วว เอ่อ เย็นนี้ฟางว่างมั้ย " เขาถามต่อ

 

 

 

" เอ่ออ ... " ฟางไม่กล้าตอบ

 

 

 

" ไปกินข้าวด้วยกันนะ " โทโมะชวน ฟางหนักใจ เกรงใจและกลัวว่าแก้วจะเสียใจ เธอได้แต่เหล่มองเพื่อนสาวคนสนิทที่ยืนนิ่งกึกไม่ยอมพูดยอมจา

 

 

 

" เอ่อ... " 

 

 

" ไปเถอะแก เค้าอุส่ามาชวนถึงร้านแล้ว " แก้วว่า เป้มองแก้ว ฟาง สลับกับมองโทโมะ

 

 

 

" แต่.. " ฟางลำบากใจ

 

 

 

" ไปนะฟาง " คนตรงหน้าก้ยังตื้อไม่เลิก 

 

 

 

" ... " ฟางยิ่มแหยๆ แล้วหันไปมองแก้วอย่างขอคำตอบ พอแก้วพยักหน้า ฟางก้หันไปพยักหน้ากับโทโมะ

 

 

 

" งั้นปิดร้านเลยนะ " แก้วเสนอ ฟางพยักหน้า ทุกคนเริ่มเก็บของบนโต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเดินออกมานอกร้าน

 

 

 

แก้วเดินไปเหมือนจะดึงประตูปิดร้าน

 

 

 

" ซนจริงๆ เขยิบ เดี๊ยวพี่ทำเอง " เป้เดินมาดุแล้วดันแก้วให้ออกห่างก่อนจะดึงแระตูบานใหญ่มาปิด  โทโมะมองความสัมพันธ์ทั้งคู่ ฟางเหมือนมองโทโมะน้อยๆ

 

 

 

" แก้วไปด้วยกันนะ " ฟางชวน

 

 

 

" ไม่ ... แก้วต้องไปกับพี่ " เป้ว่า แล้วจูงมือแก้วไปที่รถ ฟางหัวเราะ เมื่อเห็นอาการของเป้ที่เหมือนกับคนหวงของ

 

 

 

เมื่อรถของเป้วิ่งออกไปโดนมีแก้วนั่งกอดเอวซ้อนท้ายไปด้วยพร้อมกันหมวกกันล๊อกลายคิตตี้ที่พี่เป้ซื้อมาให้  

 

 

อีกคู่ก้เริ่มออกรถเดินทาง

 

 

 

" พี่เป้มาทำอะไรที่ร้านหรอ " โทโมะก้เริ่มเปิดประเด็นถาม ในขณะที่ตัวเองขับรถอยู่

 

 

 

" พี่เป้มาสมัครงานเป็นผู้ช่วยแก้วหนะ " ฟางว่า

 

 

 

" บริษัทเค้าก้ออกจะใหญ่โตหนิ ทำไมไม่ทำงานที่บริษัทหละ " เขาว่า ฟางเริ่มมองโทโมะด้วยสายตาที่สงสัย

 

 

 

 

" ไม่รู้สิ อาจจะอยากลองงานแปลกๆมั้ง " ฟางว่า

 

 

 

 

" เหอะ " รถคัดหรูถูกเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ฟางเหล่มองโทโมะด้วยหางตาเหมือนพยามจับผิดอยู่

 

 

 

 

ในร้านอาหาร โทโมะรีบสั่งอาหารของตัวเอง แล้วยื่นเมนูให้ฟาง ซึ่งครั้งก่อนๆนั้นเขาจะเป็นคนคัดสรรเมนูที่น่ากินสำหรับเธอ

 

 

 

" โมะเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเครียดๆนะ " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงหวาน เมื่อเธอเห็นอีกคนดูกระวนกระวายใจ

 

 

 

" อ่อ ปล่าวครับ สงสัยโมะคงจะหิว " เขาว่าเบาๆแล้วเริ่มเรียกสติตัวเองคืนมา

 

 

 

" อื้ม ^^ อุ้ย อาหารมาพอดีเลย " ฟางว่า โทโมะยิ้มน้อยๆแล้วรีบดึงจานของตัวเองมากินจนหมดภายใน 5 นาที

 

 

 

 

" โมะ O_O  รีบหรือเปล่าทำไมกินเร็วจังเลยหละ " ฟางว่าเมื่อเธอทานได้แค่ไม่กี่คำ อีกคนก้จานแววไปเสียแล้ว

 

 

 

" อ่ออ ไม่ได้รีบบ โมะหิวหนะ " เขาว่า แล้วนั่งกระดุกกระดิกเหมือนนั่งไม่ค่อยติดเก้าอี้เท่าไหร่

 

 

 

" เรากลับกันเลยก้ได้นะ " ฟางเห็นท่าทางโทโมะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

 

 

 

" อ่อ ไม่หรอก ตามสบายเลย " เขาว่าแล้วฉีกยิ้มให้กับเธอ

 

 

 

 

" อื้มมม งั้นดีเลย ฟางว่าจะชวนโมะไปเดินเล่นสักหน่อย " ฟางเริ่มอยากจะแกล้งลองใจคนตรงหน้าแล้วหละสิ

 

 

 

" เอ่อ ก้ได้นะ บรรยากาศกำลังดีเลย " โทโมะว่า หน้าเขาถอดสี แล้วก้มต่ำลงมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง

 

 

 

กว่าจะทานมื้อค่ำเสร็จก้สองทุ่ม

 

 

ตอนนี้ก้เกือบสี่ทุ่มแล้ว เขายังอยู่กับฟางที่ร้านนั่งชิวอยู่เลย

 

 

 

" ดึกแล้วเนอะ กลับกันดีมั้ย " เขาเริ่มเกริ่นพูดขึ้นมา

 

 

 

" โมะจะกล้บแล้วหรอ ฟางยังไม่อยากจะกลับเลย " ฟางว่า

 

 

 

" งั้นอยู่ต่อก้ได้ " โทโมะว่า แต่สายตาท่าทางของเราดูรอนรนชอบกล 

 

 

 

 

สวนสาธารณะริมทาง

 

 

 

ขวับ แขนหนักเหวี่ยงไปวางพาดบ่าของอีกคนที่นั่งซึมไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาอยู่ข้างๆเขา

 

 

 

 

" ฝากจันทร์ถามคนข้างๆให้หน่อยสิครับ ว่าวันนี้เธอเป็นอะไรไป ทำไมดูไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อวานเลย " เป้พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน

 

 

 

" ฝากดาวไปถามคนข้างๆหน่อยคะ ว่าเขาเป็นห่วงเราใช่มั้ย " เธอว่า

 

 

 

" ไม่หรอกครับ แค่ถามเฉยๆ " เป้พูดอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

" พี่เป้ !!! มันใกล้จะโรแมนติกแล้วนะ ทำไมต้องทำให้เสียเรื่องด้วยเนี่ย " เธอดีดตัวขึ้นมาโวยวายใส่อย่างเสียอารมณ์

 

 

 

" 5555 แหมๆ เดี๊ยวนี่มีเหวี่ยงมีวีนนะ แต่ก่อนนี่พูดกับเราคะทุกคำ " เป้เอ็ด

 

 

 

" ก็พี่ชอบกวนแก้วอะ " เธอเปลี่ยนเป็นทำหน้างอลใส่เขาแทน แล้วหันหน้าตรงมองไปข้างหน้า

 

 

 

" นี่ ! อยู่กับพี่ อย่าทำตัวเฉยชาแบบนี้ดิ พี่อยากอยู่กับแก้วคนที่ชอบโวยวายชอบแกล้งพี่มากกว่าคนที่มานั่งเงียบๆซึมๆแบบนี้นะ ถ้าเป็นแบบนี้อีก พี่จะไม่อยู่กับแก้วแล้วนะ " มือหนาลูบกระมอมบางอย่างเบามือ ใบหน้าเศร้าๆของแก้ว มันทำให้หัวใจของเขาเหมือนกำลังจะตาย มันไม่ต่างจากวันนั้นเลย วันที่เพียงฟ้ามาบอกกับเขาว่าเธอจะอยู่กับเขาได้อีกไม่นาน

 

 

 

" ไม่.. พี่เป้อย่าทิ้งแก้วไปป อยู่กับแก้ว แก้วจะไม่เศร้าเวลาอยู่กับพี่เป้นะ  แก้วสัญญา " เธอพูดอย่างไร้เดียงสา เมื่อคำขู่ของคนข้างๆเล่นงานหัวใจเธอจนชา

 

 

 

" อื้อ ดีมาก เป็นเด็ก ต้องเชื่อฟังคำผู้ใหญ่  ปะ กลับบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว " เป้ลุกขึ้นแล้วผายมือขอมือแก้ว เธอยิ้มกว้างง แล้ววางมือลงบนมือเป้อย่างไม่ลังเล

 

 

 

 

ฟาง - โทโมะ

 

 

 

 

" ขับรถดีๆนะโมะ " ฟางยิ้มหวานให้อีกคนที่วันนี้ไม่ยอมลงมาเปิดประตูให้เธอ

 

 

 

" ครับ ฝันดีนะฟาง " โทโมะว่า แล้วรีบออกรถไปทันที

 

 

 

" อาการแบบนี้มันค้นๆนะ " ฟางมองรถโทโมะที่วิ่งออกไปด้วยความเร็ว

 

 

 

ห้อง แก้ว โทโมะ

 

 

 

 

ร่างสูงรีบจอดรถแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้อง ... มันมีแต่ความมืด  ... แสดงว่าเธอยังไม่กลับ 

 

 

 

" นี่มันสี่ทุ้มครึ่งแล้วนะ หายหัวไปไหนวะ " เขาบ่นอุบอืบ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาเธอ

 

 

 

" อยู่ไหน !! " 

 

 

 

( ทำไม ) เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

" กลับมา ชั้ลเข้าห้องไม่ได้ สืบกุญแจไว้ที่ทำงาน " เขาว่า ทั้งๆที่ตัวเองก้ยืนอยู่ในห้อง

 

 

 

( ก้กลับไปเอาที่ทำงานสิ  ) เธอว่า

 

 

 

เขาขมฟันแร่นจนขึ้นเป็นสันกราม " กลับมา ! " ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น

 

 

 

ตู๊ดๆๆ แต่เจ้ากรรมกล้บวางหูใส่เขาสะงั้น แล้วคิดหรอว่าคนอย่างเขาจะยอมเธอง่ายๆ

 

 

 

" บริการฝากหมายเลขโทรกลับ... " " โธ่เว้ยย " ทำไมการหายไปของเพื่อนร่วมห้องมันทำให้เขากระวนกระวายใจขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

" ไหนบอกเข้าห้องไม่ได้ " ในขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากห้อง เธอก้ยืนคาอยู่หน้าประตูห้องแล้ว

 

 

 

" เอ่ออ ... ก้เพิ่งหาเจอ " เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แก้วทำหน้าเย็นชาใส่แล้วเดินผ่านเขากำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง

 

 

 

" ไปไหนกันมา " ใจนึงก้ไม่อยากถาม แต่อีกใจก้อดไม่ได้เลยต้องตะโกนถามไล่หลังเธอไป

 

 

 

 

" ขออนุญาตไม่ตอบนะคะ ^^ " เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคนที่มองเธออย่างรอคำตอบก่อนจะปิดประตูหายเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจ

 

 

 

" ไอบ้าเอ้ย " อีกคนได้แต่ยืนมองด้วยความขัดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา