ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  60.10K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

เช้าวันใหม่ ที่ยังคงมีอะไรๆเหมือนเดิมอย่างวันก่อนๆ สำหรับอาหารเช้าพร้อมรับประทานที่ตั้งเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะอาหารภายในห้อง รอเพียงเพื่อนชายขี้เซาของเธอออกมาทานก็เท่านั้น ...  และแล้วเสียงเปิดประตูห้องก็ดังมาจากห้องของเขาก่อนที่ร่างสูงจะเดินโซเซ งัวเงีย หัวฟุ้งรุงรัง ออกมาจากห้อง

 

 

 

 

" หื้มมมม หอมจังง " ร่างสูงขยี้ผมตัวเอง แล้วสูดดมข้าวพัดอเมริกันที่เสริฟอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับนมอุ่นๆ ก่อนจะบรรเลงตักข้าวเข้าปากเขี้ยวตุ้ยๆอย่างอร่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมองหาแม่ครัวที่ปกติจะมานั่งทานมื้อเช้าอยู่ตรงหน้าเขา 

 

 

 

เธอหายไปไหน ? ชายหนุ่มวางช้อนแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง ก่อนจะกอดอกพิงประตูมองร่างบางที่กำลังรวบผมอยู่หน้ากระจก

 

 

 

 

" ไหนบอกวันนี้ปิดร้านไง แล้วแต่งตัวจะไปไหนอีก " เขาบ่นใส่ สายตายังจับจ้องมองคนหน้ากระจกอยู่ตลอด

 

 

 

 

" ก็ปิดร้านนั้นแหละ แต่รุ่นน้องชวนไปถ่ายรูปเล่นกัน " เธอพูดพลางแต่งหน้าทาปากไปด้วย

 

 

 

 

" ไปถ่ายรูป ? ที่ไหน ? " เขาถามต่ออย่างสนใจ ก่อนจะเดินมานั่งปลายเตียงของเธอ

 

 

 

" ก็นั่งรถไฟไปเรื่อยๆ ค่ำที่ไหนก็นอนที่นั่น " หญิงสาวเก็บเครื่องสำอางใส่กระเป๋าเสร็จก็กำลังจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

" เพื่อนผู้หญิงผู้ชาย ฟางไปด้วยปะ ? " เขาเดินตามออกมา

 

 

 

" เหอะ  - - ! ... ฟางไม่ได้ไป ชั้ลไปกับเพื่อนผู้ชาย " เธอตอบแล้วหยิบเป้ขึ้นมากำลังจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

พรึบ !!! แต่เป้ของเธอกลับถูกอีกฝ่ายกระชากไปครองอย่างไว หญิงสาวตกใจแล้วหันขวับกลับมามองอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของเขา

 

 

 

" ชั้ลอยากไปเที่ยวพอดี งั้นไปด้วยนะ " เขากอดเป้ของเธอแล้วพาวิ่งเข้าห้อง แวะหยิบผ้าขนหนูแปปนึงก้เข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

 

" โอ้ยยย จะไปทำไมเนี่ยยย เอาเป้มาาาาาา " เธอทุบประตูร้องลั่นอยู่หน้าห้องน้ำ

 

 

 

" อย่าโวยวายน๊าาา ถ้าอยากไปทันรถไฟก็เก็บเสื้อผ้าให้ชั้ลพลางๆ " ชายหนุ่มที่กำลังถูสบู่อย่างลงกๆตะโกนออกมาจากห้องน้ำ 

 

 

 

" ฮ้อยยยย .. " เธอทำหน้าเอื่อมๆ เซ็งๆแต่ก็จำต้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ให้กับเขา

 

 

 

เพียงแค่ 10 นาที ร่างสูงภายใต้ผ้าขนหนูผืนเดียวก้วิ่งเจ๊นออกมาจากห้องน้ำ

 

 

 

" ว๊ายยย ! " เธอกรี๊ดร้องลั่นก่อนจะกระโดดวิ่งออกจากห้องไป 

 

 

 

" คริๆ " เขาอมยิ้มกับท่าทีตกใจของอีกฝ่าย ก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วตามออกจากห้องมา " เสร็จละ ไปกันได้ " เขาพูด แล้วเดินนำเธอออกไป

 

 

 

 

 

สถานีรถไฟ แก้วชะเง้อมองหาเพื่อนอีกคนที่นัดกันมาสลับกับมองดูนาฬิกา สีหน้าเธอเริ่มหงึดหงิดมากขึ้น เมื่อเวลาเดินทางใกล้จะถึง จนเธอตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหา

 

 

 

" เบสิกอยู่ที่ไหนแล้ว รถไฟใกล้จะออกแล้วนะ " เธอพูดพลางชะเง้อมองหา

 

 

 

( พี่ ผมไปไม่ได้แล้วหละ ตอนนี้ผมอยู่สถานีตำรวจ รถผมโดนชนท้าย ) เด็กผู้ชายพูด

 

 

 

" เห้ย แล้วแกเป็นอะไรมากเปล่า " แก้วเป็นห่วง

 

 

 

" ป่าวฮะ ผมไม่เป็นอะไร แต่รถสิ พังไปครึ่งคันแหนะ " 

 

 

 

" งั้นเดียวพี่ไปหานะ " 

 

 

 

" ไม่เป็นไรฮะพี่ ผมอยู่กับประกันแล้ว ทางนี้โอเคครับ ผมขอโทษพี่ด้วยนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัด " เบสิกรู้สึกผิด

 

 

 

" ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าละกันนะ " เมื่อสายตัดไป แก้วหน้าจ๋อยลงทันที เธอเดินต้วมเตี้ยมกลับไปหาโทโมะที่กำลังนั่งมองรถไฟอยู่

 

 

 

" กลับเถอะ น้องเค้ามาไม่ได้แล้ว " เธอพูดเสียงเศร้า

 

 

 

" กลับทำไม มาถีงนี้แล้ว ผมไม่กลับแล้วครับ " ชายหนุ่มพูดจบก็สะพายเป้ของตัวเอง ไปยืนรอรถไฟที่กำลังเข้าจอดยังสถานี 

 

 

" เอาจริงดิ " แก้ววิ่งตามหลังไปยืนรออยู่ใกล้ๆเขา อีกฝ่ายหันมามใบหน้าหวานก่อนจะยักคิ้วเป็นคำตอบให้กับเธอ

 

 

 

แล้วทั้งคู่ก็ได้นั่งรถไฟด้วยกันครั้งแรก

 

 

 

" วิวสวยจริงๆด้วย อารมณ์นี้ คือดีวะ " เธอบ่นกับตัวเองก่อนจะกดถ่ายภาพไม่ยั้งมือ 

 

 

 

" นี่ชั้ลเพิ่งขึ้นรถไฟครั้งแรกเลยนะเนี่ย " เขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าเธอ

 

 

 

ทั้งคู่นั่งรถไฟชั้นสามแล้วเลือกนั่งที่นั่งตรงกันข้ามกัน เพราะหากนั่งใกล้กันก้กลัวว่าจะแย่งกันชมวิวข้างทางเลยเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่างตรงกันข้ามกัน

 

 

 

" เห้ยๆๆๆ มาดูนั่นสิ " ร่างสูงใช้เท้าสะกิดอีกฝ่ายแล้วดึงแขนเธอให้มานั่งฝั่งเขา ภาพที่ทั้งคู่กำลังมองกันนั้น เป็นภาพคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังถ่ายพรีเวดดิ้งกันกลางทุ่งนา แก้วไม่รอช้ารีบกดชัตเตอร์รัวๆ 

 

 

 

" ถ่ายไม่ถนัดเลย ขยับออกมาหน่อยดิ " เธอพยายามเบียดตัวเองให้นั่งชิดหน้าต่าง แต่เขาก็ไม่ยอม อยากจะมองเหมือน จนเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งตักชายหนุ่มอยู่

 

 

 

" ขยับหน่อยยย จะถ่ายรูปปป" เธอเองก็แทรกตัวจนเข้ามานั่งชิดหน้าต่างจนได้

 

 

 

"  เห็นมั้ย ได้รูปสวยๆเยอะเลย " เมื่อผ่านสิ่งที่น่าสนใจมาแล้ว เธอจึงก้มลงดูรูปในกล้องของตัวเอง " ดูสิ คู่นี้เค้าโรแมนติกจังเลยนะ ชั้ลว่าวันเสร์นี้ ชั้ลจะพาลูกค้ามาถ่ายกลางนากลางเขาแบบนี้บ้าง รูปคงจะสวยน่าดู ..." เธอพูด พลางเลื่อนกล้องให้อีกคนดูด้วย แต่...

 

 

 

" อ้าววว " เขาย้ายไปนั่งอีกที่นึงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ หนำซ้ำยังทำหน้าบึ้งตึงอีก และเธอก็เดาได้เลยว่าเขาคงจะโกรธที่เธอแทรกเข้ามาแย่งที่ของเขา

 

 

 

" นี่ โกรธหรอ  " หญิงสาวสะกิดแขนชายหนุ่มที่นั่งหน้างอล แต่เขากลับดึงแขนตัวเองออก 

 

 

 

" โอ๋ๆ ที่หลังไม่แย่งละ กลับไปนั่งที่เดิม นะนะ " เธอชูนิ้วก้อยขอโทษ แต่เขาก็ยังทำเมินใส่เธอ จนหญิงสาวชักรำคาญ เดินมาเก็บกระเป๋าแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้แถวอื่น ถัดจากเขาไปสี่ห้าตัว

 

 

 

" มาคนเดียวหรอคะ " 

 

 

 

เธอเงยมองตามเสียงเอ่ยทัก ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้กับผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้า ชายคนนั้นไม่รอช้ารีบนั่งลงขนาบเธอไว้  หญิงสาวกระเทิบหนีจนตัวชิเหน้าต่าง

 

 

 

" เอ่อ ... " เธอเริ่มกลัว เริ่มจะมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วย

 

 

 

 

" ชอบถ่ายรูปด้วยยย " ผู้ชายคนนั้นขยับเข้ามาใกล้จนจะชิดกับร่างของเธอ จนเธอลุกหนี  แต่เขาก็จับมือเธอไว้

 

 

 

" นั่งคุยกันก่อนสิ รีบไปไหนหละ " เขาพูดเชิงบังคับ แล้วดึงมือเธอให้นั่งลง เธอกลัวจำต้องนั่งลงตามคำสั่งของเขา

 

 

 

' โมะอยู่ไหนมาช่วยแก้วหน่อย ' เธอได้แต่ภาวนาในใจให้คนมาด้วยเข้ามาช่วยเธอ

 

 

 

" หนาวมั้ย " ชายคนนั้นเริ่มจะลวนลามเธอ เขาเอื่อมมือมาโอบกอดบ่าของเธอเอาไว้ ร่างบางเริ่มสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว

 

 

 

" พี่จะทำอะไรเพื่อนผมหรอครับ " 

 

 

เสียงชายอีกคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง หญิงสาวจำเสียงนี้ได้ หันขวับกลับไปหาเจ้าของเสียงทันที

 

 

 

" โมะ โมะ  " เสียงรีบดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปเกาะแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้

 

 

" ป่าวครับ ผมแค่มาทักทาย " ชายคนนั้นหน้าซีดเผือด เดินหนีไปเลย

 

 

" เป็นอะไรหรือเปล่า " ร่างสูงดันหญิงสาวที่ยังคงระแวงอยู่ให้นั่งลงแล้วสำรวจร่างกายของเธอ

 

 

 

" ปะปล่าวๆ ไม่เป็นไร " เธอตอบเสียงสั่นพลางมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง

 

 

 

" ชั้ลอยู่ตรงนี้แล้ว แกจะกลัวอะไรอีก " คำพูดของเขามันทำให้เธอนิ่งลงได้แฮะ

 

 

 

" นั่งตรงนี้นะ อย่าไปไหนอีก " เธอส่งสายตาอ้อนวอนให้กับอีกคนแล้วดึงแขนเขาให้นั่งชิดกันกับเธอ มีเขา... เธอถึงรู้สึกปลอดภัยและยอมถ่ายรูปต่อได้

 

 

 

อีกฝ่ายถ่ายรูปไป อีกฝ่ายก็แอบหลับจนคอตกลงมาซบบ่าของเธอ 

 

 

 

^^ ความขี้เซาของเขา ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ และมันจะพลาดมาก ถ้าเธอไม่แอบถ่ายใครบางคนที่กำลังนอนน้ำลายยืดใส่บ่าของเธอ

 

 

 

 

แชะ !!!  

 

 

 

" คริๆๆๆ " 

 

 

 

 

สถานีสุดท้ายย

 

 

 

" แกตื่นได้แล้วววว " หญิงสาวสะกิดจมูกโด่งของชายหนุ่มที่นอนหนุ่มตักเธออยู่  

 

 

 

" อื้ออออ  .... ถึงละหรอ  " เขาลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจไปมา

 

 

" เหอะ คนอื่นเค้ามาชมวิว ตัวเองมาหลับ คุ้มค่าจริงๆกับการนั่งรถไฟครั้งแรก  " เธอบ่นใส่ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินลงจากรถไฟ ชายหนุ่มเดินตามไปติดๆ

 

 

 

 

" จะเอาไงต่อ ว่ามาสิ " โทโมะมองซ้ายมองขวาก่อนจะเปรยถาม

 

 

 

" อยากเช่ามอไซค์แล้วขับเล่นอะ " 

 

 

 

" ก็เอาดิ " ว่าแล้วทั้งคู่ก็จัดแจงไปหาร้านเช่ารถ จนได้มาในที่สุด

 

 

" แกขับนะ ชั้ลจะถ่ายรูป " เธอยื่นกุญแจรถให้กับเขา

 

 

" ครับ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เหอะๆ " เขารู้สึกเหมือนถูกมัดมือชกจากอีกฝ่าย แต่ก้ยอมทำอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

ทั้งคู่ขับรถขึ้นเขาชมวิว โดยชายหนุ่มพยายามขับรถกินลมชมวิวช้าๆให้อีกฝ่ายได้ถ่ายรูป

 

เพราะสองข้างทางที่ขับผ่านมามันมีแต่เนินเขาที่ปลูกต้นชาเต็มผืนดินไกลสุดหูสุดตาของคนทั้งคู่ กับลมเย็นๆที่พัดมากระทบกายสร้างความสุขให้กับคนทั้งสองไม่น้อยจนเธอต้องบอกให้เขาหยุดดรถลงมาชมวิวทัศน์ให้ชัดตา

 

 

 

 

" ดีจัง " เธออ้าแขนแล้วสูดอากาศเข้าเต็มปอด  ลมพัดอากาศเย็นมาประทะกับหน้าหวานจนเธอต้องปิดตาปี๊ ยิ้มรับให้กับมัน " อยากมาสร้างบ้านอยู่ที่นี่จัง   หื้มมมมม สาบายยยยย " เธอยังคงอ้าแขนรับลมเย็นแล้วส่ายหัวไปมาอย่างสบายอารมณ์จนยางมัดผมหลุด ทำให้ผมสลวยสยายไปตามแรงลม 

 

 

 

ดวงตาหวานที่หลับสนิท รอยยิ้มที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าของเธอกับผมสลวยที่พัดสะบัดตามแรงผมมันทำให้อีกคนมองเธออย่างลืมตัว

 

 

เขาจ้องมองคนตรงหน้าที่ยืนยิ้มอ้าแขนรับลมอย่างเผลอใจ ลืมตัวไปอยู่แสนนาน

 

 

 

" ชอบปะ " เธอลืมตาก่อนจะหันมาถามอีกคนที่ยังคงจ้องมองเธออยู่

 

 

 

" ชอบ .. " เขาตอบไปอย่างลืมตัวแล้วยังคงจ้องมองอีกฝ่าย

 

 

 

" งั้นเราค้างที่นี่กันดีกว่า เอาม๊ะ " เธอถามต่อ เขายิ้ม ... แล้วพยักหน้า

 

 

 

" นี่เป็นบ้าอะไร เมารถไฟหรอ หรือยังไง ยืนทำหน้าเอ่ออยู่ได้ " แต่เธอทำไมถึงไม่รู้ตัว คำพูดของเธอทำให้เขาเรียกสติกลับคืนมาได้ แล้วทำท่าทึเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

" เออ งั้นไปหาที่พักกัน " เขาเดินเลี่ยงไปขึ้นรถ สวมหมวกกันน๊อกแล้วสตาร์จรถรอ ส่วนเธอหันไปเก็บรูปอีกสองสามช็อตแล้วขึ้นรถซ้อนท้ายเขาไป 

 

 

 

' ยัยบ้านี่มันวางยาชั้ลหรือเปล่า ทำไมชั้ลถึงมองมันแบบนั้น ... ไม่ ... ชั้ลไม่เคยชอบผู้หญิงแบบนี้หนิ ชั้ลคงจะเมารถไฟเหมือนที่เธอบอกจริงๆ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา