ช้าไปไหม....เธอ

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้สนุกมั้ย 

 

 

ฟรัง: สนุกค่ะ (: 

 

 

ฟาง: แล้วฟรังอยากไปไหนอีกมั้ยค่ะ 

 

 

 

ฟรัง: ไม่แล้วค่ะ วันนี้ฟรังเห็นแม่เหนื่อยมากแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ลูกแม่เก่งจริงๆเลย เป็นเด็กดีด้วย งั้นก่อนกลับเราไปกินไอติมกันมั้ย 

 

 

 

 

ฟรัง: ไปค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ไปเดี๋ยวเราไปกินไอติมรสช็อกโกแลตที่ฟรังชอบกันเนอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหลโทโมะ 

 

 

 

โทโมะ: ว่าไงไอป๊อบ 

 

 

ป๊อบ: มึงช่วยถามแก้วเรื่องฟางให้หน่อยดิ 

 

 

โทโมะ: ฟาง ? 

 

 

ป๊อบ: อืม วันนี้กูเห็นฟางอยู่กับเด็กคนนึง เด็กคนนั้นเป็นใคร แล้ว ฟางเป็นไงบ้างตอนนี้ ช่วยหน่อยนะ 

 

 

 

โทโมะ: เออๆเดี๋ยวจะลองถามแก้วให้นะ 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบใจมากว่ะ 

 

 

 

           ป๊อบปี้เองก็รู้สึกผิดไม่ใช่น้อยตอนที่ฟางบอกว่าเอาเด็กออกไปแล้ว แต่ตอนที่อยู่เมืองนอกเค้าก็ยังนึกถึงฟางตลอดชีวิตของผู้หญิงคนนึง ต้องมาพังเพราะเค้า แถมเค้าก็เป็นคนชั่วคนเลวที่บอกให้คนที่ตัวเองรักไปฆ่าลูก เค้าเหมือนเป็นฆ่าตกรที่ฆ่าลูกตัวเอง แต่ตอนที่เค้าได้เห็นฟางแค่เพียงไม่กี่วินาทีเค้าก็รู้สึกดีและเค้าจะไม่ทำร้ายฟางอีกแน่นอน เค้าจะกลับมาดูแลฟางกับลูกเอง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางป๊อบจะดูแลฟางกับลูกเองนะ (มองรูปคู่ของเค้าและฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้เป็นเด็กดีนะค่ะ 

 

 

 

ฟรัง: ค่ะแม่ 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวเย็นๆแม่มารับนะ ฝากด้วยนะค่ะครู 

 

 

 

ครู: ค่ะ ไปค่ะน้องฟรัง 

 

 

 

       ฟางพาฟรังมาฝากไว้ที่เนอสเซอรี่ เพราะต้องไปทำงานแล้วช่วงเลิกงานจะมารับ เนอสเซอรี่ธรรมดาเล็กๆ มีเด็กอยู่ไม่มากนะ ราคาก็ค่อนข้างไม่แพงมาก ฟรังเองก็มีความสุขดีที่อยู่กับเพื่อนที่นี่ จากนั้นฟางก็รีบไปขึ้นรถเมล์ไปทำงาน งานของฟางก็เป็นพนักงานบัญชีทั่วไป โชคดีที่บริษัทของครอบครัวแก้วมีตำแหน่งว่างอยู่เกี่ยวกับพวกงานบัญชี แก้วเป็นเพื่อนของฟาง และค่อยช่วยเหลือฟางมาตลอด รวมถึงเฟย์ที่คอยอยู่ข้างๆฟางตอนที่ไม่เหลือใคร 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฟางๆ

 

 

ฟาง: ว่าไงแก้ว 

 

 

แก้ว: คือว่า.... 

 

 

 

ฟาง: เป็นอะไรเนี้ย มีอะไร 

 

 

 

แก้ว: ก็เรื่องของ....ป๊อบ

 

 

 

ฟาง: ......ทำไมอ่ะ 

 

 

 

แก้ว: คือป๊อบกำลังตามหาแกอยู่ ให้โทโมะมาถามชั้นเรื่องแก 

 

 

 

ฟาง: ทำแบบนี้ทำไมอ่ะ 

 

 

 

แก้ว: เอาไงดีอ่ะ

 

 

 

ฟาง: แล้วโทโมะว่าไง 

 

 

 

แก้ว: ก็รับปากไปงั้นแหละ โทโมะมาบอกชั้น แล้วชั้นก็สั่งห้าม ต้องมาบอกแกก่อน ว่าจะให้ทำไง จะให้บอกหรือไม่ให้บอก อ่อ! เกือบลืมเลยแก ป๊อบรู้แล้วนะว่าแกไม่ได้เอาเด็กออก 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วชั้นจะทำไงดีอ่ะแก้ว 

 

 

 

แก้ว: ตอนนี้ชั้นกับโทโมะจะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้ 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะแก้ว 

 

 

 

 

 

 

             ตลอดเวลาที่กำลังทำงานอยู่ ฟางก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงานเลย ฟางขอลางานกลับบ้านก่อน ระหว่างทางกลับบ้านฟางนึกถึงเรื่องที่แก้วมาบอก เค้าก็นึกถึงตอนที่ป๊อบปี้ไม่ต้องการเค้ากับลูก ฟางกำลังจะไปที่ป้ายรถเมล์ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งจากด้านหลัง แต่งตัวดี ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงดำ เพียงแค่เห็นจากด้านหลัง สำหรับเธอดูก็รู้แล้วว่าเค้าเป็นใคร คนที่เธอรักมากและเกลียดมาก ฟางรีบไปหลบหลังป้ายโฆษณา 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะมากี่โมงนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะมายืนหาเราทำไม 

 

 

      ฟางรีบโทรหาเฟย์ให้เฟย์มาช่วย เฟย์รู้เรื่องก็รีบมารับฟางทันที ฟางรีบเดินออกไปจากแถวนั้นแล้ว ไปรอเฟย์อีกที่หนึ่ง เมื่อขึ้นรถเฟย์ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

 

เฟย์: ฟางเกิดอะไรขึ้น แล้วป๊อบมันเห็นแกมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่อะ ไม่เห็นดีที่ชั้นเห็นเค้าก่อน 

 

 

 

เฟย์: ฟางแล้วทีนี้จะทำไงต่ออ่ะ 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่รู้อ่ะเฟย์ 

 

 

 

เฟย์: เดี๋ยวไปรับยัยฟรังก่อนก็แล้วกัน 

 

 

 

ฟาง: อืมๆ