ช้าไปไหม....เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      "ป๊อบ" เสียงของฟางเรียกป๊อบปี้ที่นั่งทำงานเตรียมจะส่งอาจารย์ในปีสุดท้ายอยู่ "ว่าไงฟางมีไรรึเปล่า" นั่งก้มหน้าทำงานต่อไป "ฟาง...ฟางท้อง" มือของชายหนุ่มหยุดชะงักไปชั่วขณะ "ฟะ...ฟางว่าไงนะ" จากนั้นฟางก็ยื่นที่ตรวจครรภ์ให้ป๊อบปี้ "ฟาง...ทำไมไม่ป้องกัน" "พูดแบบนี้หมายความว่าไง" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วจับไหล่ทั้งสองข้าง "ฟางเรายังเรียนอยู่เลยนะ อีกอย่างป๊อบก็กำลังจะเรียนจบ แล้วต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา ฟางจะให้ป๊อบทำไง" น้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินออกมา "ฟางถามคำเดียวนะ" ทั้งคู่จ้องหน้ากัน "ป๊อบต้องการฟางกับลูกหรือว่าไม่ต้องการ" ชายหนุ่มนิ่งไป มือทั้งสองข้างที่จับไหล่เธอก็ค่อยๆลดลง "ป๊อบ...ป๊อบขอโทษฟาง เราอย่าเอาเค้ามาทำลายอนาคตเราทั้งสองคนเลยนะ" "อึก....อึก...นี่คือคำตอบใช่มั้ย" "ฟาง...ป๊อบขอโทษ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้ตื่นเร็วจังเลย ไหนอาบน้ำรึยังเนี้ย 

 

 

 

ฟรัง: อาบแล้วค่ะแม่ 

 

 

 

      เสียงเด็กวัย 5 ขวบตัวน้อย วิ่งเข้ามากอดผู้เป็นแม่ อย่างน่าเอ็นดู ฟางกับลูกอยู่ในห้องเช่าเล็กๆแห่งหนึ่ง ฐานะฟางก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร พ่อแม่ก็เสียตั้งแต่ยังเล็กๆ ญาติพี่น้องก็ไม่ได้มีมากนัก ฟางต้องทำงานหาเงินตั้งแต่อยู่ปี4 ฟางเรียนไม่จบ ต้องออกจากมหาลัย ทั้งๆที่เรียนดี เรียนได้ทุนมาตลอด แต่เพราะความผิดพลาด เลยนำพาให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้แม่ไม่ไปทำงาน อยากไปไหนรึเปล่า 

 

 

 

ฟรัง: หนูอยากไปเที่ยวสวนสนุกค่ะ 

 

 

 

ฟาง: สวนสนุก? 

 

 

 

ฟรัง: ค่ะแม่หนูอยากไป หนูเห็นในนี่ (ยื่นใบปลิวให้ฟางดู) 

 

 

 

ฟาง: งั้นโอเค รอแม่แปปนึงนะค่ะ เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฟรังไปกินข้าวที่แม่ทำไว้ให้ก่อนนะ 

 

 

 

ฟรัง: ค่ะแม่ 

 

 

 

 

 

 

 

           ป๊อบปี้กลับจากที่ไปเรียนต่อวันนี้พ่อกับแม่มารอรับเค้าที่สนามบิน ตอนนี้ป๊อบปี้ต้องกลับมาบริหารธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัวในฐานะลูกชายคนเดียวของตระกูล 

 

 

 

 

แม่: เหนื่อยไหมลูก แม่คิดถึงลูกมากเลย 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ครับแม่ 

 

 

 

พ่อ: งั้นเราไปเถอะ เดี๋ยวรถจะติด 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

      ขณะที่นั่งในรถก็นึกถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นตอนสมัยเรียน 

 

 

 

        "ฟาง" คว้ามือของฟางไว้ที่หน้าคณะของฟาง สายตาของฟางที่มองเค้ามันชั่งว่างเปล่าเหลือเกิน "มีอะไร" ป๊อบปี้สังเกตเห็นแฟ้มเอกสารในมือฟาง กับซองจดหมาย ก็เลยถามขึ้น "อะไรเหรอ" ฟางมองไปที่จดหมาย "เอกสารลาออก" "ลาออก!" "ใช่ลาออก...ปล่อยได้แล้ว" "ฟาง...ฟางจะลาออกทำไมอ่ะ" ฟางจ้องหน้าแล้วยิ้มมุมปาก "จะให้ทำไงได้ล่ะ จะเรียนต่อก็ยังไงๆอยู่ ประวัติไม่ดีอย่างนี้แล้ว จะหาทุนหาเงินที่ไหนเรียน" "เรื่องเงินมันไม่ใช่ปัญหานะฟาง ป๊อบให้ฟางเอง" "ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่ต้องการ" พูดจบก็เดินไปแต่ป๊อบปี้มาขว้างไว้ "แล้วเรื่องนั้น..." "อ่อ! ลืมบอกไป ชั้นไปเอาเด็กออกแล้ว......ไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไรหรอกนะ เพราะต่อไปนี้เราสองคนต่างคนก็ต่างอยู่ ต่อไปถ้าเจอกัน ก็ไม่ต้องทัก ทำเหมือนไม่รู้จัก แค่นี้ถือว่าชั้นขอร้องนะ ลาก่อน"  หัวใจของเค้าเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อ: ป๊อบๆๆๆๆๆๆ ป๊อบปี้ !!

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

แม่: เป็นไรรึเปล่าลูก แม่เห็นลูกนั่งเหม่อ อยู่ตั้งแต่ขึ้นรถมาล่ะ คุณพ่อก็เรียกตั้งนานไม่ได้ยินเหรอลูก 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ เปล่าครับ ผมคิดไรไปเรื่อยนะครับ ว่าแต่พ่อมีอะไรครับ 

 

 

 

 

พ่อ: พ่อจะถามว่า หิวรึเปล่าจะได้แวะหาอะไรกินกันก่อน 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ ผมก็หิวเหมือนกัน 

 

 

 

       ในขณะที่รถติดไฟแดง ป๊อบปี้ก็มองออกไปนอกหน้าต่างตลอด แต่!!! สายตาดันไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เค้าไม่เคยลืม ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่มีวันลืม 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ร้อนหน่อยนะลูก รอรถเมล์แปปนึงนะ ดูสิ รถติดใหญ่เลย (นั่งยองๆพูดกับลูก) 

 

 

 

ฟรัง: แม่ค่ะ ไม่ไปก็ได้น้า ถ้ามันลำบากฟรังไม่ไปแล้ว 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่หรอก หนูอยากไปนิ ยังไง แม่ก็ต้องพาฟรังไปให้ได้ แต่ว่า ฟรังสู้ไหวนะ 

 

 

 

 

ฟรัง: ไหวค่ะแม่ๆๆ ฟรังสู้ๆๆๆ 

 

 

 

 

ฟาง: ฟรังของแม่เก่งอยู่แล้ว อ่ะ รถมาแล้ว ไปกันเถอะไป 

 

 

 

 

 

          ป๊อบปี้เห็นภาพตรงหน้าทุกการกระทำที่ฟางทำกับเด็กคนนั้น แสดงว่าฟางไม่ได้ไปเอาเด็กออกแน่นอน ฟางหลอกเค้า ป๊อบปี้มองฟางแต่จู่ๆรถตู้ของเค้าก็ขับออกไป ทำให้ป๊อบปี้พยายามมองหา และมองตาม "ฟาง"