ขอบคุณความบังเอิญ2

          "เออไอ้ธัญนี้กูพึ่งรู้น่ะเนี้ยว่ามึงได้ไอ้ซันเป็นสายรหัส" ผมแทบสำลักเอาเต้าหู้ปลาออกมาทันทีที่ได้ยินพี่แบงค์พูดขึ้นมา

"แคกๆ พี่รู้ได้ไง" 

"ก็ตอนที่พวกกูเดินไปรอมึงที่คณะอ่ะดิกูไปเจอไอ้ซันพอดี" ผมหันไปมองหน้าพัทธืที่นั่งข้างๆกันก่อนจะหันกลับไปมองหน้าพี่แบงค์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"แล้วเขาพูดอะไรกับพี่บ้าง"

"มันก็กวนตีนกูปกติแหล่ะ แถมหลีพัทธ์อีก" ผมหันกลับมามองหน้าพัทธ์อีกครั้งคนที่นั่งกินข้างๆมองหน้าผม

"เป็นไรของมึง" พัทธ์พูด

"เปล่า  ไม่มีอะไรหรอก"

"โห่อะไรมันจะพอดิบพอดีขนาดนั้นว่ะไอ้ธัญ"

"พอดีอะไรว่ะปรานต์" พี่แบงค์ถามขึ้น"

"เปล่าไม่มีอะไรหรอกพี่อย่าไปฟังไอ้ปรานต์มันพูดเลย"

"พูดมาไอ้ปรานต์ ไม่งั้นกูไม่บอกเรืื่องไอ้ดรันน่ะโว้ย" เสียงพัทธ์พูดขึ้นไอ้ปรานต์รีบหันมามองหน้าผมแล้วหันไปมองหน้าพัทธ์ที่ใช้เรื่องไอ้ดรันต่อรอง 

"เออ คือ ไอ้ธัญ กูขอโทษน่ะ"

"เรื่องอะไรกันเนี้ย" พี่นันที่นั่งข้างๆพลอยพูดขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าพวกผมทุกคน

"พูดมาเลยไอ้ปรานต์อย่าลีลาว่ะ" 

"ไอ้พัทธ์กูขอโทษน่ะแต่กูว่า มึงคุยกับไอ้ธัญเองดีกว่า" พัทธ์หันมามองหน้าผมเชิงบอกไว้ก่อนแล้วหันกับไปกินต่อ

"กินกันเถอะค่ะทุกคน" พลอยหันมามองหน้าผมก่อนจะทำทีร่าเริงชวนกันกินต่อ  ผมยิ้มให้พลอยก่อนจะหันมามองหน้าพัทธ์ที่ไม่สนใจผมหันไปตักกินต่อ

          "เออไอ้ธัญบ้านกูต้องย้อนกลับไปทางมหาลัยเดี๋ยวกูไปส่งพลอยให้แล้วกัน" ไอ้ปรานต์รับอาสาจะไปส่งพลอยที่หอให้เพราะมันต้องย้อนกลับไปทางนั้น

"ขอบใจน่ะไอ้ปรานต์ ไว้ดรันโทรมากูจะให้มันติดต่อมึงแล้วกัน" พัทธ์บอกไอ้ปราานต์ก่อนจะหันมามองหน้าผม

"แล้วพี่แบงค์กับพี่นันล่ะ กลับไง"

"พอดีไอ้นันมันต้องกลับไปเอาของที่หอเพื่อนก็คงไปพร้อมไอ้ปรานต์แหล่ะ ไงพวกพี่ไปก่อนน่ะ"

"งั้นพี่ก็ไปกับผมกับพลอยเลยดิ ไงกูไปก่อนน่ะโว้ยไอ้ธัญไอ้พัทธ์" พูดจบไอ้ปรานต์กับพี่แบงค์ก็ไปทันทีปล่อยให้ผมกับพัทธ์กลับด้วยกันสองคน มีหรอว่าผมจะไม่รู้ว่าไอ้ปรานต์มันจะให้ผมไปเครียกับพัทธ์

"กลับกันเถอะพัทธ์"

"อือ วันนี้กูนอนบ้านมึงน่ะ"

"ห่ะ? ออ"  

           ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านมาพัทธ์ไม่ได้พูดอะไรเลยซักอย่างจนมาถึงบ้านพัทธ์ก็เดินขึ้นห้องไปก่อนแล้ว ผมรู้สึกอึดอัดไม่น้อยจะให้พูดความจริงก็หวั่นๆ แต่ถ้าไม่พูดก็เดี๋ยวพัทธ์โกรธจริงแน่ๆงานนี้

"เออพัทธ์วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง"

"ก็ดี แล้วมึงล่ะ" เสียงตอบเรียบๆไม่แสดงอารมณ์แบบนี้ทำให้ผมเดาไม่ถูกจริงๆว่าพัทธ์คิดอะไรอยู่

"ก็ยากนิดหน่อย"

"ออ สู้ๆแล้วกัน เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน"

"อือ พัทธ์" ผมคว้าแขนพัทธ์ดึงกลับมาก่อน

"อะไร กูจะไปอาบน้ำ"

"คือ เราไม่ได้มีอะไรปิดบังพัทธ์จริงๆน่ะ"

"งั้นหรอ อือ "

"พัทธ์โกรธเราป่ะ"

"ไม่อ่ะ กูเชืื่อว่ามึงมีเหตุผลพอ แต่บางทีกูก้อยากให้มึงเชื่อใจกูมากกว่านี้ว่ะ"

"คือเราเชื่อใจพัทธ์น่ะ แต่เรา.."

"กูว่าบางทีอะไรที่มึงอึดอัดบอกกูตรงๆดีกว่าน่ะ กูรู้ว่ากูไม่เคยบอกว่ากูรักมึงแต่มึงรู้ไหมว่ากูโคตรดีใจเลยน่ะเวลาที่มึงพูดกับไอ้ปรานต์ว่ากูเป็นแฟนมึง"

"พัทธ์พูดจริงน่ะ"

"เออ ต่อไปนี้ถ้าใครถามมึงว่ากูเป็นอะไรกับมึง  มึงก็บอกเขาไปเหอะ" พูดจบพัทธ์ก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที

          "ไอ้ปรานต์ตกลงไอ้ธัญมันเป็นไรว่ะพอกูพูดเรื่องไอ้ซันทำไมมันทำหน้าแปลกๆ" ผมหันไปถามไอ้ปรานต์ที่เดินกลับออกมาหลังจากไปส่งพลอยแล้ว 

"คือเรื่องมันยาวว่ะพี่"

"ยาวกูก็จะฟัง เวลากูมีเยอะจริงไหมนัน"

"เออ เล่ามาเหอะ" 

"คือวันที่มาฟังประกาศผลสอบเข้ามหาลัยอ่ะ ไอ้พี่ซันมันเห็นพัทธ์แล้วชอบ มันก็เลยพยายามถามจากไอ้ธัญน่ะ"

"แล้วทำไมไอ้ธัญไม่บอกล่ะ"

"พี่ก็พูดไป ไอ้ธัญมันรักไอ้พัทธ์ขนาดนั้นมันจะยอมให้คนอื่นมายุ่งกับแฟนมันไหมล่ะ"

"เชี้ยยย นี้ที่มึงพูดว่าแฟนเรื่องจริงหรอ " 

"อือ "

"เหอะๆไอ้แบงค์ กูว่างานนี้น้องมึงแย่แน่ๆว่ะ" เสียงไอ้นันที่เดินข้างๆหันมาพูดกับผมที่ได้แต่ถอนหายใจ

"หมายความว่าไงอ่ะพี่ ทำไมถึงแย่"

"เท่าที่พี่รู้น่ะปรานต์ไอ้ซันเนี้ย มันเป็นคนที่อยากได้อะไรต้องได้ แล้วมันไม่ปล่อยง่ายๆแน่" ไอ้นันตอบ

"แบบนี้ไอ้ธัญก็ซวยดิ ตอนนี้ก็แย่พอแล้วน่ะพี่"

"ทำไมว่ะ ไอ้เชี้ยซันมันทำไม"

"ก็มันยังไม่ยอมเซ็นรับสายรหัสให้ไอ้ธัญเลย แล้วนี้อาทิตย์หน้าก็งานเฟรชชี่แล้วขืนไอ้ธัญได้สายไม่ครบก็ซวยอะดิ"

"ไอ้เชี้ยซัน" 

"ใจเย็นๆ ไอ้แบงค์กูว่าเรายังพอมีวิธีน่ะ"

"วิธีอะไรของมึงว่ะนัน"

"ก็ หาตัวช่วยดิ แต่กูต้องเอาตัวเข้าแรกเลยน่ะเนี้ย"

"พี่นันอย่าบอกน่ะว่าพี่จะไปจีบพี่ซัน"

"โถ่ไอ้ปรานต์พูดอะไรที่ชวนฟ้าฝนแล้งหมดมึง กูแค่จะหาตัวช่วยโว้ย "

"นันมึงอย่าบอกน่ะว่า "

"เออ น้องลูกแก้วไง"

"พี่หมายถึง พี่ลูกแก้วปีสองหรอ"

"ใช่ไอ้ปรานต์แฟนของไอ้นัน"

"ไอ้แบงค์กวนตีนกูแหล่ะ"

"เออๆ โทษๆลอเล่นๆ"

"นี้พี่นันเป็นทอมหรอ ผมคิดว่าพี่เป็นผู้หญิงห้าวๆธรรมดา"

"กูไม่ได้เป็นทอมโว้ย เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูจะไปถามน้องลูกแก้วว่าใครเป็นพี่รหัสของไอ้ซันอีกที ในเมื่อมันไม่ยอมบอกกูก็จะเล่นไม้นี้เอง"

"สุดยอดเลยว่ะเพื่อนเอาตัวเข้าแลกเพื่อน้องกู"

"ไอ้แบงค์"

"คร๊าบบบ เพื่อนนันครับ ไม่กวนแล้วครับ" 

"ขอบคุณน่ะพี่นัน"

"เออ "

"ไอ้นันเดี๋ยวกูกลับก่อนน่ะพอดีนึกขึ้นได้มีธุระ ไอ้ปรานต์ฝากส่งเพื่อนกูด้วยน่ะ" พูดจบผมก็เดินแยกไอ้นันกับปรานต์ออกมา

          "บ้านพี่อยู่ไหนอ่ะพี่นัน" ผมหันไปถามพี่นันที่เดินข้างๆ

"สุขุมวิท"

"เฮ้ยงั้นก็ทางเดียวกันอะดิ"

"ก็เออไง ว่าแต่อยู่ซอยไหนล่ะ"

"ผมอยู่18 พี่อ่ะ "

"ฮาๆๆๆ เออใกล้กันแหล่ะ กูอยู่20 "

"จริง? โอเคงั้นไว้วันหน้าถ้ามามหาลัยผมมาพร้อมพี่ก็ได้ดิ"

"พอเลยๆ มึงเรียนตรงกับกูรึไง ไปกลับได้กันได้แล้ว"  ผมเดินตามหลังพี่นันไปเอาจริงๆก็พึ่งรู้สึกว่ามีเพื่อนผู้หญิงจริงๆก็ครั้งนี้แหล่ะปกติผมจะเจอแต่ผู้หญิงที่ดูเจ้าสำอางค์ไม่ก็อะไรที่หวานๆเลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงเท่าไร พึ่งมีพี่นันคนแรกนี่แหล่ะที่ดูคุยได้แบบชิวๆ 

"เออพี่ปกติวันหยุดพี่ไปไหนป่ะ"

"วันหยุดหรอ ก็แถวนี้แหล่ะแต่สวนมากก็นอนอยู่บ้าน"

"ออ ก็จริงรถติดจะตายขี้เกียจออกไปไหนเนอะ"

"ใช่ ว่าแต่มึงเถอะทำไมถึงไปเรียนนิเทศว่ะกูดูมึงหน้าจะเป็นเด็กวิศวะเสียมากกว่า"

"ผมชอบถ่ายภาพพี่แล้วก็พวกโฆษณาไรงี้"

"ออ กูก็นึกว่าอยากเป็นดารา"

"ไม่ไหวมั่งพี่ขืนผมเล่นแม่ค้าในตลาดได้ด่าผมพอดี แอคติ้งห่วยขนาดนี้"

"ฮาๆๆๆ เออดีว่ะนึกว่าจะหลงตัวเองซ่ะอีก"

"บ้า ผมเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว"

"จ้าาา พ่อคนเจียมเนื้อเจียมตัว"