ขอบคุณความบังเอิญ2

          ผมกำลังเดินออกจากคณะหลังจากที่เช็ครหัสที่ได้มาว่าตัวเองได้ใครเป็นพี่รหัสแต่ระหว่างที่เดินออกจากคณะ ผมกับไอ้ปรานต์กับรู้สึกว่ามีใครบางคนแอบตามมาแน่ๆ

"ไอ้ธัญกูรู้สึกว่ามีคนเดินตามพวกเรามาว่ะ"

"เออกูรู้แล้ว มึงทำนิ่งๆไม่รู้ไปแล้วกัน"

"มึงคิดว่าเป็นใครว่ะ"

"ถ้าให้กูทายน่ะคนที่อยากได้ความลับจากกูตอนนี้คงมีแค่คนเดียวแหล่ะ"

"นี่มึงอย่าบอกน่ะว่า ไอ้..."

"เออ "ผมกัไอ้ปรานต์ทำทีเดินวนไปมาตึกนู้นตึกนี้ก่อนจะหลบมุมตึกทันทีที่อีกคนตามมาไม่ทัน 

"ไอ้ปรานต์มึงดูไอ้พี่ซันไว้น่ะเดี๋ยวกูจะโทรให้พัทธ์เดินไปรอกูที่รถก่อน"

"เออๆ"  

(ว่าไงธัญ)

"พัทธ์  พัทธ์เดินออกไปรอเราที่รถได้ไหมเรากำลังจะไปที่รถแล้ว"

(เออได้ดิ)

"งั้นอีกห้านาทีเจอกัน" เมื่อวางสายเสร็จผมกับไอ้ปรานต์ก็ทำธีเดินออกไปโผล่ที่ด้านหลังไอ้พี่ซันก่อนที่ผมจะพยักหน้าบอกไอ้ปรานต์ให้รู้ว่าช่วยถ่วงไอ้พี่ซันไว้ก่อนที่ผมจะไปหาพัทธ์

"อ้าวพี่ซัน จะไปไหนครับเนี้ย" เสียงไอ้ปรานต์ทักคนที่ยืนหันมองซ้ายขวาจนสะดุ้งหันกลับหลังมาหาผมกับไอ้ปรานต์

"ออ คือ พี่จะไปห้องน้ำ"

"ที่ตึกวิศวะเนี้ยน่ะพี่  ไกลจากคณะเราไปหรือเปล่า"

"ออ ก็พอดีพี่จะมาทำธุระแถวนี้ไง  ว่าแต่เราสองคนเถอะมาทำไรที่ตึกวิศวะล่ะ"

"ผมมาหาพี่ครับไม่รู้อยู่ไหนเหมือนกัน  ไงผมกลับก่อนดีกว่า" ผมทำทีขอตัวกับก่อนหันไปหาไอ้ปรานต์ที่พยักหน้ารับกับผม

"ไอ้ธัญงั้นมึงกลับก่อนก็ได้น่ะ พอดีกูมีเรื่องปรึกษาพี่ซันหน่อยว่ะ"

"โอเคๆงั้นกลับก่อนน่ะโว้ย ไปน่ะครับพี่ซัน" ผมหันไปทำท่าทียียวนก่อนจะเดินควงลูกกุญแจรถผิวปากออกมาอย่างสบายอารมณ์

          "ไหนบอกว่า 5 นาที นี้กูยืนรอจะสิบกว่านาทีแล้ว" เมื่อเห็นไอ้เจ้าของรถเดินมาผมก็ทำทีบ่นไอ้ธัญ

"ออพอดีแวะเข้าห้องน้ำ"

"โห่ เออๆกลับกันเถอะหิวแล้วเนี้ย"  ผมยิ้มให้พัทธ์ก่อนพากันออกไป

          "น้องมีอะไรจะปรึกษาพี่หรอครับ" เสียงไอ้พี่ซันที่ดูท่าทางไม่ค่อยพอใจถามผมหลังจากที่ไอ้ธัญกลับไปแล้ว

"เออ เรืื่องอะไรน๊าาาา เดี๋ยวผมนึกแปบพี่"

"เฮ้ยย...นี้ตกลงมีไรกับพี่ว่ะ"

"ผมจำไม่ได้แล้วอ่ะ งั้นผมไปก่อนน่ะครับ" พูดจบผมก็เดินทำหน้างงๆทิ้งให้อีกคนหงุดหงิดไว้แบบนั้นก็ช่วยไม่ได้น่ะพี่จะมาแย้งแฟนไอ้เพื่อนรักผม ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนที่โคตรจะแสนดีก็ต้องช่วยเพื่อน 

          "เชี้ยเอ๋ยยย...เกือบจะรู้แล้วเชียวว่าน้องคนนั้นเรียนคณะอะไร มันรู้ตัวทันได้ไงว่ะ" ผมยกเท้าขึ้นเตะพุ่มไม้ใกล้ๆกับทางเข้าตึกวิศวะเพื่อระบายความหงุดหงิด ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงถามดีๆไอ้รุ่นน้องนั้นก็ไม่บอก จะต่อลองด้วยเรื่องรายเซ็นสายรหัสท่าทางก็คงยาก หน้ามันพร้อมFight ผมซ่ะขนาดนั้น 

"ประธานคณะนิเทศมาตึกวิศวะทำไมไม่ทราบ" คนกำลังหงุดหงิดใครอีกว่ะ ทันทีที่ได้ยินเสียงนิ่งๆแต่กวนตีนผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นไอ้แบงค์ เด็กวิศวะที่ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าซ่ะเท่าไรยืนมองผมอยู่

"ไม่ทราบว่าคุณประธานคณะนิเทศมาทำไมคณะของผมหรอครับ"

"เรื่องของกูครับ คุณประธานคณะวิศวะ"

"ออ เรื่องของมึงหรอครับงั้นมึงก็ช่วยแบกปากห้อยๆของมึงกลับคณะด้วยน่ะครับพอดีที่นี่คณะกู"

"มึงนี้มันกวนตีนกูจริงๆเลยน่ะไอ้แบงค์"

"จุ๊ๆๆๆ อย่าหยาบคายซิครับเป็นเด็กนิเทศน่ะรักษาภาพลักษณ์หน่อย"

"นี้มึงจะหาเรื่องกูใช่ไหมไอ้แบงค์"

"เปล๊าาาาา  แต่ถ้าคุณประธานคณะนิเทศอยากมีเรื่องก็ตามกูมาได้น่ะครับพอดีกูจะไปซ้อมมวย" พูดจบไอ้แบงค์ก็เดินเหวี่ยงเสื้อช๊อปผ่านหน้าผมไป ไอ้นี้มันเป็นมนุษย์ที่แค่เห็นปลายเส้นผมก็ชวนให้หน้าชก  ขัดก็บหน้าตาที่สวยกว่าผู้หญิงบางคนของมันจริงๆไหนจะอีทอมเพื่อนมันนั้นอีกเห็นแล้วขัดหูขัดตาไปหมดจริงๆ

          "ไอ้ธัญเดี๋ยวเราแวะกินบะหมี่เกี๋ยวหน้าปากซอยเข้าบ้านมึงกันดีกว่าไม่ได้กินนานแล้ว" เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงบ้านไอ้ธัญผมก็ชวนมาแวะหาอะไรกินกันก่อนเพราะไม่อยากจะออกมาหาอะไรกินทีหลัง  เมื่อรถจอดสนิทผมกับไอ้ธัญกเดินไปนั่งที่โต๊ะ

"มึงเอาอะไรไอ้ธัญ" 

"เอาแบบเดียวกับพัทธ์ก็ได้"

"เฮีย ะหมี่เกี๊ยวปูพิเศษ 2 ครับ" 

"วันนี้คณะเราเริ่มให้หาสายรหัสแล้ว ของพัทธ์ล่ะ"

"ออ เหมือนกันแหล่ะ กูได้สายครบแล้ว"

"ห่ะ??? นี้พูดจริงป่ะเนี้ย"

"จริงดิ ก็พี่เขาให้รหัสมาแล้วก็ใครได้สายไหนพี่ๆเขาก็มาแนะนำตัวให้รู้จักเลย"

"ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ"

"เออ แต่พี่เขาก็บอกน่ะว่าปกติต้องไปตามหาเอาเอง แต่พวกพี่แกขี้เกียจก็เลยอกเลยที่เหลือก็แค่ทำความรู้จักแล้วพวกพี่เขาก็จะมาคอยเทคว่ะ"

"โห่ ดีอ่ะไม่เห็นเหมือนของเราเลย"

"ทำไมว่ะ"

"ได้แค่รหัสของพี่รหัสคนเดียวส่วนคนอื่นๆต้องไปหามาเอง แถมยังต้องไปล่ารายเซ็นอีกนี้เรายังไม่รู้เลยว่าใครเป็นสายบ้าง"

"น่าสนุกดีออก"

"มันคงสนุกน่ะ ถ้าไม่โชคร้ายเสียก่อน" เฮียเจ้าของร้านเอาถ้วยะหมี่มาวางให้ก่อนที่พวกผมสองคนจะเริ่มลงมือจัดการกับของกินตรงหน้านี้ทันที เสียงโทรศัพท์ของไอ้ธัญดังขี้ก่อนที่มันจะรัสายด้วยท่าทางแปลกๆผมมองหน้าไอ้ธัญที่ยิ้มแบมีเลศนัย

"ว่าไงไอ้ปรานต์"

(กูจะโทรมาเล่าให้มึงฟัง)

"เออว่ามาเป็นไงมั่ง"

(กูก็แค่กวนตีนพี่แกไปนิดๆหน่อยๆ แต่ท่าทางแกหลุดหงิดมากว่ะ)
"สมน้ำหน้า ว่าแต่แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน"

(ตอนนี้กูอยู่บ้านแล้ว ว่าจะSkype ไปหาดรันบ้างว่ะ)

"แหม๋ๆๆ สวีทน่ะครับไอ้ปรานต์"

(สวีททำผีซิมึง ตั้งแต่มันกลับบ้านกลับเมืองมันไปเคยส่งข่าวกูซ่ะที่ไหน)

"คิดถึงเขาอะดิ จะถามพัทธ์ไหมล่ะ"

(ไม่เอา)

"อ่ะๆ ตามใจมึงแค่นี้น่ะโว้ยกูจะขับรถแล้ว"

(อ้าวนี้มึงยังไม่ถึงบ้านมึงอีกหรอ)

"ยังพอดีพาพัทธ์แวะไปเอาของที่บ้านก่อนกลับกันมาเนี้ย"

(ใครกันแน่วะสวีทเออๆไปปั๊มลูกเถอะ)
"เออ" 

          พอผมกับพัทธ์มาถึงบ้านผมก็จัดแจงยกกระเป๋ากับของใช้ตามคนที่เดินตัวปลิวข้าบ้านไป เหมือนกับผมเป็นเบ้ยังไงยังงั้น 

"ไอ้ธัญเมื่อกี้คุยกับไอ้ปรานต์หรอ"

"อือ พอดีมันโทรมาบ่นเรื่องไอ้ดรันให้ฟัง"

"ไอ้ดรัน ทำไมว่ะ"

"ก็เห็นบอกตั้งแต่กลับบ้านไปมันยังไม่ได้คุยกับไอ้ดรันเลย"

"จริงหรอว่ะ วันก่อนกูยังคุยกับมันนี่หว่า"

"หรอ ไม่รู้ดิเห็นไอ้ปรานต์นอยด์ๆ"

"ไว้ถ้าไอ้ดรันมันโทรมาอีกเดี๋ยวกูจะบอกมันให้แล้วกันว่าเพื่อนมึงคิดถึง"

"ครับบบบ  พัทธ์ไปอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวเราจะเอาผ้าลงไปซัก"

"งั้นกูฝากซักชุดที่กูใส่อยู่นี้หน่อยดิ" ผมมองหน้าพัทธ์ที่ยืนยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าตกลง พัทธ์ค่อยๆถอดเสื้อออกก่อนจะปลดเข็มขัดและถอดกางเกงออกเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ ผมยืนมองผิวขาวๆของคนตรงหน้าที่ยืนไม่รู้สึกอายอะไรกับผมเลย 

"อ่ะฝากซักด้วย" พัทธ์ส่งเสื้อกับกางเกงให้ผม ผมค่อยๆรับมาแต่สายตายังมองที่คนตรงหน้า

"มองเหี้ยไรมึงไปซักผ้า"

"ก็พัทธ์ข๊าวขาว"

"หื่นกับกูอีกแล้ว  ไปเลยไปมองจนกูทะลุแล้วเนี้ย"

"ให้ซักผ้าให้อย่างเดียวหรอ?"

"เออ ก็มึงจะซักผ้าไม่ใช่รึไง"

"ก็ เดี๋ยวเราเอาผ้าลงไปปั่นแล้วก็กลับมาอาบน้ำให้เอาป่ะ"

"พอเลยมึง อย่ามาหื่นกับกู"

"ใจร้าย คราวที่แล้วบอกจะให้รางวัลจนป่านนี้ยังไม่ได้เลย"

"อะไรของมึง รางวัลอะไร"

"ก็ตอนนั้นไงที่พัทธ์บอกเราว่าถ้าวิ่งเสร็จแล้วกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มจะให้รางวัลจนป่านนี้เรายังไม่ได้เลย"

"ก็มึงหลับเองช่วยไม่ได้ เลิกบ่นแล้วไปซักผ้าได้แล้ว" 

"นิดหนึ่งก็ไม่ได้หรอ" ผมทำหน้าตาระห้อยใส่คนที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพลาดบ่าไว้ 

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว สองทุ่ม กับอีกยี่สิบสี่นาที งั้นถ้ามึงซักผ้าเสร็จก่อนสามทุ่มค่อยว่ากัน" พูดจบพัทธ์ก็เดินเข้าห้องน้ำไป สามทุ่มหรอ เมื่อได้ยินดังนั้นผมรีบคว้าตะกร้าผ้าลงไปซักทันที