Star is Blind กระชากดาวมาเดินดิน

 
 
22 กันยายน 2016
 
ณ มหาวิทยาลัย PaDhanan [ชื่อสมมติ]
 
เวลา 05 : 30 P.M.
 
 
 
[FANG TALK]
 
 
 
"โอ้ย! นี่จะลากฉันมาด้วยทำไมห้ะฉันไม่มีเวลาว่างพอมาเล่นกับนายแล้วนะ" ฉัน 'ฟาง' ผู้ถูกกระทำโดย 'ป๊อปปี้' เพื่อนชายข้างบ้านที่ของใช้กำลังกับตัวฉันมากที่สุด - -"
 
 
 
 
"ใครบอกว่าฉันจะพาเธอมาเล่นเล่ายัยบื้อ!" ป๊อปปี้ยังคงลากฉันออกมาจากตึกกิจกรรมแล้วจับยัดเข้าไปในรถสปอร์ตของตัวเอง
 
 
 
 
"...." เหอะ งอน!
 
 
 
 
 
"รถนี้ไม่ได้ให้ใครขึ้นมาบ่อยๆนะมีเธอคนเดียวที่ขึ้นมาทุกวัน" ป๊อปปี้หันมาพูดกับฉัน แหม...ก็แม่ฉันให้แกไปส่งทุกวันนี่จะไม่ให้ขึ้นทุกวันได้ไงเล่าเหอะ!
 
 
 
 
 
 
"...." ไม่มีเสียงตอบต้จากฉัน ฉันมองลอดกระจกออกไปนอกหน้าต่างแล้วพ่นลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
 
 
 
 
 
 
"คาดเข็มขัดด้วยนะเดี๋ยววันนี้จะพาไปเที่ยวก่อนกลับบ้านโอเคปะ?"
 
 
 
 
 
"....." ฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเพราะตอนนี้สมองมันเบลอไปหมด ขอพักหน่อยละกัน เห้อ..เหนื่อยจัง
 
 
 
 
 
 
 
[POPPY TALK]
 
 
วันนี้วันเกิดยัยตัวแสบซึ่งเธอเองคงจำไม่ได้หรอก ผมกับเพื่อนในชมรมเลยวางแผนกะว่าจะเซอร์ไพรส์ยัยตัวดีก่อนจะไม่ได้เจอกันอีกหลายเดือน..
 
 
 
 
"คาดเข็มขัดด้วยนะเดี๋ยววันนี้จะไปไปเที่ยวก่อนกลับบ้านโอเคปะ?" ผมถามยัยตัวแสบที่หันหลังให้และมีเสียงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คงหลับไปแล้วล่ะ..
 
 
 
 
 
 
ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่น หลับก็ดีแล้วจะได้น่ารักหน่อย ปกติซนอย่างกับลิง
 
 
 
 
 
 
 
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
 
 
เวลา 07 : 20 P.M.
 
 
 
 
 
"ฟางตื่นได้แล้ว ฟาง" ไม่ใช่เสียงผมหรอกแต่เป็นเสียงของแก้วและเฟย์ที่ยืนปลุกยัยตัวแสบที่นอนหลับไหลอยู่ในรถ
 
 
 
 
 
 
"อื้อ...หาวว" ตื่นแล้ว..น่ารักชะมัด ผมมองไปที่เธออยู่นานสองนานจนเธอเดินเข้าไปมาใกล้จึงรีบหันหน้าไปทางอื่น
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ๆวันนี้วันเกิดพี่ฟางนะ จำได้ป่าวว" 'เฟย์' น้องสาวของฟางที่แสบพอๆกันเดินจูงมือเธอฟางนั่งที่โต๊ะหินอ่อนที่พวกผมและคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว
 
 
 
 
 
 
"วันนี้วันเกิดพี่หรอ จำไม่ได้เลยแฮะ" ฟางเกาหัวแกรกๆแล้วลงนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนคนอื่นๆ
 
 
 
 
 
 
"ฟางนี่ขี้ลืมจังนะ" แพทพูดแล้วยื่นแก้วเหล้าส่งให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
"แหะๆ ไม่เอาดีกว่าแพทฟางกินไม่เป็น"  ทั้งๆที่เธอก็พูดแบบนั้นแล้วแต่แพทก็ไม่ยอมเลยคะยั้นคะยอให้แก้วเหล้าไปอยู่ในมือของฟางจนได้
 
 
 
 
 
 
 
"ยัยนี่กินไม่เป็นหรอก เดี๋ยวฉันกินเอง..เอามานี่" ผมพูดแล้วคว้าแก้วเหล้าของแพทที่ส่งให้ฟางมาอยู่ในมือแล้วกระดกพรวดเดียวจนหมดแก้ว
 
 
 
 
 
 
"โห่ป๊อปป! นี่เจอเป็นการเจอกันวันสุดท้ายขะ..." แพทกำลังจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดแล้วกั้งที่นั่งใกล้ที่สุดจึงรีบปิดปากแพททันที
 
 
 
 
 
 
"แพทแม่งเมาแล้วว่ะ" กั้งพูดแล้วกระซิบอะไรบางอย่างให้แพทฟัง แพทก็พยักหน้าแล้วลุกออกไปแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
"เจอกันวันสุดท้าย อะไรหรอ" ฟางทำหน้างงๆแล้วหันไปมองทุกคนรอบๆโต๊ะ
 
 
 
 
 
 
 
"ป่าว ไม่มีอะไรหรอก" ผมตอบแทนเพื่อนคนอื่นในฐานะที่ตัวเองเป็นผู้จากไป
 
 
 
 
 
 
 
"แน่ใจ๊?" ฟางเลิกคิ้ว
 
 
 
 
 
 
 
"แน่ดิ เออๆเดี๋ยวไปเอาของขวัญให้เปป" ผมพูดจบก็รีบวิ่งออกมาแล้วหยิบกล่องของขวัญ 2 กล่องของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
'First Day - Last Day'
 
 
ผมจ้องคำในกระดาษเล็กๆที่ตัวเองเป็นคนเขียนแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่..ผมคงจะไม่ได้ดูแลเธอต่อแล้วใช่ไหม แล้วเธอจะเป็นยังไงบ้างตอนที่ผมไม่อยู่ เธอจะกลับบ้านยังไง ใครจะเป็นเวรยามให้เธอตอนเธออยู่คนเดียว ใครจะคอยดูแล คอยหาอาหารให้เธอ .. แต่บางทีถ้าผมไปเธอคงมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้ใครจะไปรู้ :) 
 
 
 
 
ผมตัดสินใจเดินออกจากรถแล้วซ่อนกล่องของขวัญทั้งสองไว้ข้างหลัง
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรอะป๊อป ฉันอยากรู้อะๆ" แก้ว จินนี่ และ พิชชี่เดินเข้ามาแล้วหมุนพยายามจะเอาของขวัยที่ผมเตรียมให้ฟางไปดู ไม่มีทางซะหรอก :P
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ยัยฟูไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อย" ผมหันไปหาฟางที่นั่งคุยเล่นอยู่กับเฟย์และคนในกลุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
"เดินไปคนเดียวไม่เป็นหรอ - -*" ฟางหันมาถามผม
 
 
 
 
 
 
 
"เป็น แต่อยากคุยอะไรด้วยหน่อย มาเถอะน่า" ผมพูดจบก็ไม่รอคำตอบแล้วชิ่งเดินนำเธอออกไปก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไร" ฟางถามผมแล้วมองวิวทิวทัศน์ยานค่ำของแถวนั้นไปด้วยพลางๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ่ะฉันให้" ผมยื่นกล่องของขวัญทั้งสองกล่องให้เธอแล้วก้มหน้า กลัวเธอจะเห็นความกล้ัวของผมน่ะสิ..
 
 
 
 
 
 
"First Day - Last Day มันคืออะไรอะป๊อป ทำไมถึงเป็น Last Day ทำไมไม่เป็น Forever ล่ะ..." เธอถามแล้วจ้องมองมาที่ผม
 
 
 
 
 
 
 
"เพราะวันนี้...เป็นวันสุดท้ายไง" ผมพูดแล้วพยายามยิ้มให้กับเธอที่ทำหน้าบึ้งใส่ผม
 
 
 
 
 
"วันสุดท้ายอะไรของแกป๊อป!" ฟางตะโกนถามผมด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
 
 
 
 
"วันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน.."
 
 
 
 
 
"แกจะไปไหน!"
 
 
 
 
 
 
"ไปเรียนต่อ..." ผมพูดยังไม่จบ ฟางก็โถมตัวเข้ากอดผมแบบจังๆและมันแน่นมากซะด้วย..
 
 
 
 
 
"ไม่เอาไม่ให้ไป ไหนสัญญากันไว้แล้วไงว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไหนสัญญาแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ไหนบอกว่าจะดูแลฉันตลอดไปไงป๊อป!" ผมรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้อบนเสื้อเชิร์ทนักศึกษา เธอยังร้องไห้ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวไว้จะกลับมาหานะ.." น้ำตาของผมเองก็เริ่มไหล มันควบคุมไม่ได้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่เอาป๊อป ฉันไม่ให้แกไป ฮึก" ฟางพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาของผม
 
 
 
 
 
ผมให้มือของตัวเองจับใบหน้าหวานของเธอไว้แล้วใช้นิ้วชี้ปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุดให้เธอ "ขอโทษนะ..."
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ป๊อปไม่...ฉันไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้น แกจะใจร้ายทิ้งฉันไปหรอ!" ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย ฉันไม่ได้ทิ้งเธอเลยนะ ระหว่างที่ฉันไปฉันจะฝากไอโทโมะกับไอเขื่อนดูแลเธอ.."
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันไม่เอาคนอื่น! ฉันจะให้นายดูแลฉันคนเดียว ฮืออ" ฟางโผลเข้ากอดผมอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
"1 ปี..แค่ 1 ปีเท่านั้นฟาง ฉันจะกลับมาหาเธอ กลับมาหาทุกคน.."
 
 
 
 
 
 
 
"ไปวันไหน ฮึก" ฟางเริ่มหยุดร้องไห้แล้วถามผม
 
 
 
 
 
 
 
 
"พรุ่งนี้ตอนเช้า.."
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ห้ะป๊อป!!"
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันกลัวเธอเสียใจ.."
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วนี่ฉันไม่เสียใจหรือไงคนใจร้าย!!" เธอพูดแล้วหันหน้าหนีผมไปโดยเอากล่องของขวัญไปด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน...แต่ฉันสัญญาจะกลับมาหาทุกเดือนเลย" ผมพูดแล้วกอดเธอจากด้านหลัง
 
 
 
 
 
 
 
"จริงนะ.."
 
 
 
 
 
 
"จริงดิ ไม่งอนนะฟู..."