The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 
 
 
 
 
 
 
 -5 ปีต่อมา
 
 
 
'พี่โทโมะคะ แบมซื้อขนมมาฝากค่ะ'  แบมสาวน้อยวัยใสที่แอบชอบโทโมะมาตั้งแต่เรียนมาหาลัยจนกระทั่งเรียนจบเธอก็ยังไม่เลิกลดความพยายามที่จะเอาชนะใจโทโมะอยู่
 
 
 
 
 
 
 
'ขอบคุณครับน้องแบม แต่วันหลังไม่ต้องซื้อมากก็ได้นะ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็เชิญกลับนะครับ พี่มีงานต้องทำ'  โทโมะเงยหน้าจากกองเอกสารแล้วมองขนมกองโตที่หญิงสาวหอบมาให้ก็พูดของคุณก่อนจะเชิญให้เธอออกไป  แบมหน้าเสียมองโทโมะอย่างขัดใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไอ้โมะนี่มึงยังไม่ใจอ่อนกับน้องแบมอีกหรอว่ะ น้องเค้าอุตส่าห์ตื้อมึงมาตั้งสามสี่ปี กูสงสารน้องเค้าว่ะ'  เขื่อนที่เดินสวนกับแบมตอนเข้ามาพูดขึ้น เพราะรู้ว่าแบมต้องโดนเพื่อนรักของตนหักหน้ามาอีกแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
'นั่นสิโทโมะ น้องสารน้องแบมเค้านะ ลองเปิดใจดูบ้างสิ'  เฟย์ที่เดินเข้ามาทีหลังพูดสมทบเขื่อนอีกคน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ว่ะ กูไม่ได้ชอบน้องแบม แล้วอีกอย่างน้องเค้าก็ไม่ใช่สเปคกูด้วย' โทโมะพูดแล้วก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แล้วแบบไหนสเปคมึงว่ะ แบบแก้วหรอ/กูบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นอีก'  เขื่อนที่หลุดพูดออกมารีบเอามือปิดปากตัวเองทันที  โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองเขื่อนตาขวาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ใจเย็นๆนะโทโมะ แก้วเค้าก็เป็นเพื่อนเรานะเลิกอคติกับแก้วเถอะถึงแม้ว่าอดีตเค้าจะเคยทำให้นายเจ็บช้ำก็ตาม'  เฟย์รีบพูดให้โทโมะเลิกอคติกับแก้ว โทโมะคิดตามแล้วภาพอดีตที่แก้วเคยบอกเลิกเค้าก็หวนขึ้นมายิ่งทำให้ดทโมะโกรธมากขึ้นกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่มีทาง ชั้นไม่มีวันใจอ่อนให้กับผู้หญิงใจร้ายคนนั้นเด็ดขาด'  โทโมะกำกำปั้นแล้วทุบลงโต๊ะ ทำเอาเฟย์กับเขื่อนสดุ้งไปตามๆกัน  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'งั้นพวกกูไม่รบกวนเวลางานมึงล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะมึง'  เขื่อนส่ายหัวให้กับความอาฆาตแค้นของโทโมะก่อนจะลากเฟย์ออกมาด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'จริญญา เธอต้องเจ็บอย่างที่ชั้นเคยเจ็บ' เมื่อเขื่อนกับเฟย์เดินออกไปจากห้องแล้ว โทโมะก็ค่อยๆเลื่อนลิ้นชักออกแล้วหยิบรูปคู่ที่เขาเคยถ่ายกับแก้วขึ้นมาดู แล้วพูดออกมาอย่างโกรธแค้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ปล่อยมือชั้นได้แล้วนายกบ/ แหนะ จับแค่นี้ก็ไม่ได้ ทำเป็นหวง'  เมื่อเดินออกมาถึงที่จอดรถเฟย์ก็สั่งให้เขื่อนปล่อยมือทันที  เขื่อนปล่อยมือเฟย์แล้วแขวะกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ได้ย่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนแต่นายก็เป็นผู้ชาย ชั้นไม่ชอบผู้ชาย'  เฟย์สะบัดบ๊อบใส่เขื่อนแล้วเดินหนีทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ผู้ชายมันไม่ไดีตรงไหนห๊ะ เธอถึงได้ไปชอบผู้หญิงด้วยกันเอง/ไม่ดีทุกตรงนั่นล่ะ ทั้งเ_ี้ย ทั้งเลว ' เขื่อนรีบเดินตามเฟย์แล้วถาม เฟย์หยุดเดินแล้วหันมาตอบทำเอาเขื่อนอึ้งจนกลืนน้ำลายเฮือก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ผู้ชายมันก็ไม่ได้เลวทุกคนหรอกนะ อย่ามองแค่มุมๆเดียวสิ'  เขื่อนพยายามพูด  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'จะมุมไหนๆมันก็เลวทั้งนั้นแหละ ชั้นกลับก่อนนะ'  เฟย์พูดแล้วขิ้นรถกลับบ้านไปทันที เขื่อนได้แต่มองตามหลังเฟย์แล้วหาทางคิดให้เฟย์กลับมาชอบผู้ชายเหมือนอย่างเดิมให้ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'เลิกงานแล้วหรอโทโมะ/ ครับ คุณแม่มีอะไรรึเปล่าครับ' โทโมะเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะถูกผู้เป็นแม่เอ่ยทัก
 
 
 
 
 
 
 
 
'วันมะรืนป๊อปปี้ก็จะกลับมาแล้วนะลูก แม่คิดว่าเราควรจะจัดงานเลี้ยงต้องรับดีมั้ยลูก/ยังไงก็ได้ครับ'  คุณแม่พูดเสนอ โทโมะพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเดินกลับขึ้นห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ดึ๊งงง
 
 
 
 
เสียงสไกป์ดังขึ้น โทโมะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่รีบมาเปิดดูทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
'ว่าไงน้องชาย สบายดีมั้ย'  ป๊อปปี้พูดทักทายโทโมะอย่างอารมณ์ดี   
 
 
 
 
 
 
 
'สบายดีพี่ป๊อป เห็นแม่บอกว่าพี่จะกลับมามะรืนนี้หรอ/ อืมม ใช่พอดีพี่เรียนจบแล้วน่ะ กะว่าจะกลับไปช่วยงานที่บริษัท เออ พี่มีคนอยากแนะนำให้รู้จักด้วยล่ะ '  โทโมตอบกลับแล้วถามป๊อปปี้ต่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แฟนหรอ?/ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวจะพาไปเปิดตัว แกเองก็รีบๆมีแฟนได้แล้วจะได้แต่งพร้อมพี่ พี่ไปก่อนนะต้องรีบไปรับแฟน ไว้เจอกัน'  ป๊อปปี้พูดอย่างมีความสุข โทโมะได้แต่ยิ้มตอบบางๆแล้วค่อยๆปิดโน๊ตบุ๊คลง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ชั้นจะมีแฟนใหม่ได้ยังไง ในเมื่อชั้นยังไม่ลืมเธอ'  โทโมะทิ้งตัวลงบนที่นอนพลางคิดถึงใบหน้าของแก้วก็พูดออกมาอย่างเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'คุณย่าคะ วันมะรืนพี่แก้วก็จะกลับมาแล้วคุณย่าจะไปรับพี่แก้วด้วยกันมั้ยคะ' ฟางที่พึ่งคุยโทรศัพท์กับแก้วเสร็จก็หันมาพูดกับคุณย่าที่นั่งจิบชาอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ล่ะแกไปเถอะ/ ค่ะ งั้นฟางขอตัวไปนอนก่อนนะคะ' ฟางย่นจมูกนิดนึงแล้วตอบ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ถึงเวลาแล้วสินะ ที่พวกแกจะต้องชดใช้ให้กับลูกชายของชั้น'  คุณย่าพูดขึ้นอย่างอาฆาตแค้นแล้วภาพเหตุการณ์ในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัว ภาพที่ลูกชายและลูกสะใภ้ของตนถูกยิงตายต่อหน้าต่อตายิ่งสร้างความแค้นให้กับคุณย่าที่มีต่อครอบครัวไทยานนท์มากขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-สหรัฐอเมริกา
 
 
 
 
'รอนานมั้ย' ป๊อปปี้เดินเข้ามาในร้านอาหารที่มีหญิงสาวนั่งรออยู่แล้วก่อนจะยื่นช่อดอกลิลลี่ให้กับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
'พี่ป๊อป ขอบคุณนะคะ'  ร่างบางมองดอกไม้ที่ป๊อปปี้ยื่นมาให้แล้วรับมาถือไว้ก่อนจะยิ้มออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
'สำหรับแก้ว มากกว่านี้พี่ก็ให้ได้ '  ป๊อปปี้เอ่ยคำหวานออกมาทำให้ร่างบางตรงหน้าบิดไปมาด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
'ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ พี่ป๊อปดีกับแก้วทุกอย่างเลย'  แก้วมองหน้าป๊อปปี้แล้วพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'พี่บอกแล้วไง สำหรับแก้วมากกว่านี้พี่ก็ให้ได้' ป๊อปปี้กุมมือแก้วไว้แล้วพูดออกมาจากใจจริง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'มะรืนนี้เราก็ต้องกลับไทยแล้ว  มีอย่างนึงที่พี่อยากจะขอ/ อะไรคะ'  ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยความเขิน แก้วมองแล้วถามอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แต่งงานกับพี่นะ' ป๊อปปี้ค่อยๆพูดออกมาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าแก้วพลางชูแหวนขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'พี่ป๊อป/ ได้มั้ยครับแก้ว พี่ขอเป็นคนดูแลแก้วได้มั้ย' แก้วอึกอักไม่กล้าตอบ ป๊อปปี้จึงพูดอีกครั้งเพื่อให้แก้วมั่นใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ค่ะ แก้วตกลง' แก้วคิดอยู่นานก่อนจะตอบ ป๊อปปี้ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มดีใจแล้วกอดแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'อีกครึ่งชีวิตของแก้วต่อจากนี้ พี่จะเป็นคนดูแลเอง พี่รักแก้วนะ'  ป๊อปปี้คลายกอดแก้วแล้วค่อยๆบรรจงสวมแหวนเพื่อแทนคำสัญญา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วก็รักพี่ป๊อปคะ' แก้วพูดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความซึ้ง  ป๊อปปี้ค่อยปาดน้ำตาออกจาใบหน้าสวยของแก้ว ก่อนจะบรรจงจูบแก้วอย่างอ่อนโยน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'พอกลับเมืองไทยแล้วพี่จะให้พ่อกับแม่ไปขอนะ'  ป๊อปปี้ถอนจูบออก แล้วกอดร่างบางแน่นอีกครั้งก่อนจะพูดออกมาเพื่อสัญญา
 
 
 
 
 
 

มาอัพแล้ววววว  ไหงแก้วไปแต่งงานกับป๊อปปี้ได้ล่ะ 
ตอนต่อไปจะเป็นยังไง  แก้วลืมโทโมะไปแล้วจริงๆหรอ รึว่ายังรักอยู่  
ถ้าว่างๆไรเตอร์จะเข้ามาอัพนะ จะทยอยอัพทั้งสองเรื่องเลย
                                                                                          18/06/59