The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 
 
 
 
 
 
                          
 
 
 
-งานพรอม
 
 
 
 
 
'โทโมะออกไปเดินเล่นข้างนอกเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ'  แก้วชวนแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆออกไปเดินสูดอากาศข้างนอก โทโมะพยักหน้าแล้วจูงมือแก้วเดินออกมาที่ศาลาในสวนดอกไม้
 
 
 
 
 
 
 
 
'วันนี้แก้วเป็นไรรึเปล่า หน้าดีซีดๆไม่สบายหรอ'  โทโมะพูดพลางเอามือไปแตะที่หน้าบอกของแก้วด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วสบายดี ขอบคุณนะ'  แก้วส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มบางๆให้โทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
'โทโมะ ถ้าสมมติว่าไม่มีแก้วแล้ว โทโมะจะอยู่ได้มั้ย?' หลังจากที่เงียบกันอยู่นานแก้วก็เอ่ยถามออกมา  โทโมะมองร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ถ้าไม่มีแก้ว โมะคงอยู่ไม่ได้ แก้วคือดวงใจของโมะเลยนะ'  โทโมะกุมมือแก้วมาทาบไว้ที่หน้าอกแล้วพูดออกมาจากใจจริง แก้วได้แต่ก้มหน้าภายในใจของเธอตอนนี้กำลังรู้สึกผิด
 
 
 
 
 
 
 
 
'เราเลิกกันเถอะ' แก้วกลั้นใจก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วล้อเล่นใช่มั้ย' โทโมะที่ช็อกกับคำพูดเมื่อกี้ของแก้วพยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่จริง
 
 
 
 
 
 
 
 
'มันเป็นเรื่องจริงโทโมะ เราเลิกกันกันเถอะ'  แก้วพยายามกลั้นน้ำตาพูดแล้วจะหันหลังเดินหนี โทโมะรีบกอดแก้วจากด้านหลัง
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ ไม่จริง เรารักกันไม่ใช่หรอโมะไม่เลิก'  โทโมะกอดแก้วไว้ไม่ปล่อยแล้วโวยวายออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
'โทโมะปล่อยย/ไม่ โมะรักแก้วอย่าเลิกกับโมะเลยนะ'  แก้วพยายามแกะมือโทโมะออก แต่ยิ่งพยายามแกะโทโมะก็ยิ่งกอดแก้วแน่นขึ้นกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วไม่ได้รักโมะแล้ว แก้วรักคนอื่น ปล่อยแก้วไปเถอะนะ'  แก้วกลั้นใจก่อนจะพูดออกมาทั้งน้ำตา โทโมะได้ยินแบบนั้นก็นิ่งพูดอะไรไม่ออกทั้งตัวและหัวใจตอนนี้มันชาไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วมีคนอื่นแล้ว เลิกยุ่งกับแก้วสักที'  แก้วแกะมือโทโมะออกแล้วหันมาพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย  
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ ไม่จริง'  โทโมะอึ้งกับคำพูดของแก้ว แล้วส่ายหน้าไปมาไม่อยากให้มันเป็นจริง น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม แก้วเลือกที่จะไม่มองหน้าโทโมะเพราะไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
 
 
 
 
 
 
 
 
'ขอให้เราจบกันแค่นี้ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ/ไม่โมะไม่ให้แก้วไป แก้วต้องอยู่กับโมะ'  แก้วพูดออกมาแล้วจะเดินหนี โทโมะไม่ยอมพยายามรั้งแก้วไว้ ก่อนจะบดจูบแก้วอย่างรุนแรง  แก้วได้แต่ดิ้นไปมาพร้อมกับทุบตีโทโมะเพื่อให้เขาหยุด  
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
 
'ถือว่ามันเป็นจูบสุดท้ายแล้วกัน' แก้วผลักโทโมะออกก่อนจะตบหน้าโทโมะจนหัน แล้วตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มก่อนจะวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้ววว!'  โทโมะตะโกนเรียกแก้วก่อนจะเข่าทรุดลงที่ตรงนั้น พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างกับคนบ้า ทั้งตัวของเขาตอนนี้มันชาไปหมดจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ผู้หญิงที่เขารักมาบอกเลิกโดยที่ไม่ทันให้ตั้งตัว ความรู้สึกเหมือนโดนมีดสักร้อยเล่มปักลงกลางอก มันเจ็บและจุกไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วขอโทษ ฮืออ ขอโทษจริงๆ'  แก้วที่วิ่งออกมาไกลก็ทรุดตัวนั่งลงที่ฟุตบาทพร้อมกับกอดตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลลงมาเป็นสาย เธอก็เจ็บไม่แพ้โทโมะแต่มันคือสิ่งที่เธอต้องทำ 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ร้องให้พอ เพราะต่อไปแกจะไม่ได้มานั่งร้องไหเแบบนี้อีก' เสียงรถตู้มาจอดเทียบหน้าแก้ว พร้อใกับหญิงสาวสูงวัยที่ลงมาจากรถมองหลานสาวตัวเองด้วยความสมเพช
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วทำตามที่คุณย่าบอกหมดทุกอย่างแล้วนะคะ'  แก้วเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับย่าของตน
 
 
 
 
 
 
 
'ก็ดี ยิ่งครอบครัวของพวกมันทรมานมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งสาแก่ใจชั้น ไปขึ้นรถ'  คุณย่ายิ้มเยาะออกมาก่อนจะสั่งให้แก้วขึ้นรถ แก้วมองตามคุณย่าที่ดูมีความสุขก็ส่ายหน้าอย่างเอือมๆก่อนจะขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'นายกบ โทโมะกับแก้วหายไปนานแล้วนะทำไมไม่กลับเข้ามาสักที นี่ก็จะเที่งคืนแล้วนะ'  เฟย์ก้มดูนาฬิกาของตัวเองแล้วกระวนกระวายเป็นห่วงเพื่อน
 
 
 
 
 
 
 
'สองคนนั้นก็คงไปสวีทกันปกตินั่นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก' เขื่อนพูดตามปกติก่อนจะนั่งจิบไวน์ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
'เราออกไปตามหาดีม่ะ เผื่อเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น'  เฟย์ที่รู้สึกมีลางสังหรณ์ใจแปลกๆก็พูดขึ้นก่อนจะลากเขื่อนออกมาด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
'นี่หัวหอม ถ้าเธอเป็นห่วงก็ออกมาตามหาคนเดียวสิจะลากชั้นออกมาด้วยทำไม/เงียบไปเลยน่า ก็ชั้นกลัวหนิมีนายมาเป็นเพื่อนจะได้อุ่นใจขึ้นหน่อย'  เขื่อนที่โดนลากออกมาก็บ่น เฟย์ที่รำคาญอยู่ก็สวนกลับทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'นั่นมันไอ้โมะหนิ'  เขื่อนที่หันซ้ายหันขวามองไปเห็นโทโมะที่นั่งกอดเข่าอยู่ในศาลาก็รีบดึงมือเฟย์วิ่งไปหาโทโมะทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'โทโมะมึงเป็นไรว่ะ แล้วแก้วไปไหน'  เขื่อนที่เห็นสภาพเพื่อนตัวเองดูไม่ได้ก็ถามขึ้น ก่อนจะมองไปรอบๆแล้วถามถึงแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'นั่นสิ แก้วไปไหน'  เฟย์ถามสมทบอีกคน  โทโมะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆก่อนจะตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วไปแล้ว'  โทโมะพูดออกมาสั้นๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไปไหนว่ะ นี่พวกมึงทะเลาะกันหรอทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้'  เขื่อนที่เห็นโทโมะร้องไหเก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'เขาขอเลิกกับกูแล้ว พวกมึงได้ยินมั้ย!!!' โทโมะที่พยายามเก็บกลั้นความรู้สึกอยู่ตะโกนออกมาอย่างเสียใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
'จริงหรอว่ะ'  เฟย์และเขื่อนพูดออกมาพร้อมกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
'เป็นไปไม่ได้ แก้วรักนายจะตายไม่มีทางขอเลิกกับนายหรอก'  เฟย์พูดอย่างไม่เชื่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
'นั่นดิว่ะ คบกันมาตั้งหลายปีจะมาเลิกกันง่ายๆเนี่ยนะ'  เขื่อนพูดสมทบออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
'ก็เขาไม่ได้รักกูแล้วไง เขารักคนอื่น' โทโมะตะโกนออกมาอีกรอบพร้อมปัดข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวแตกกระจายไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ใจเย็นๆเว้ย เราต้องไปคุยกับแก้วให้รู้เรื่อง'  เขื่อนพยายามพูดปลอบให้โทโมะใจเย็นลง
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่! มันจบไปแล้วล่ะ ชั้นจะไม่ไปเจอหน้ายัยผู้หญิงหลายใจคนนั้นอีก' โทโมะพูดอย่างหนักแน่นแล้วเดินออกมาจากศาลานั้นทันที ความรักที่ให้ไปมันคงไม่มีค่าเธอถึงยอมทิ้งมันง่ายๆแบบนี้ ต่อไปก็อย่าหวังว่าจะได้ความรักจากเขาอีก!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'พี่แก้วคะ เดินทางปลอดภัยนะ ถึงแล้วโทรกลับมาบอกฟางด้วยนะ' ฟางที่มาส่งพี่สาวถึงสนามบินพูดก่อนจะโอบกอดพี่สาวตัวเองแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
'ดูแลตัวเองดีๆนะฟาง อย่าดื้ออย่าซนกับคุณย่าล่ะ'  แก้วกอดน้องสาวตอบพลางลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
'ฟางโตแล้วนะ คอยดูปีหน้าฟางจะสอบชิงทุนไปเรียนต่างประเทศเหมือนพี่แก้วให้ได้เลย'  ฟางพูดอย่างมั่นใจแล้วยิ้มให้พี่สาว ซึ่งฟางอายุน้อยกว่าแล้วแค่ปีเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
'จ้า แล้วพี่จะรอดูนะ'  แก้วพูดแล้วยิ้มให้น้องสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ร่ำลากันเสร็จแล้วก็ไปขึ้นเครื่องซะสิ เดี๋ยวก็ตกเครื่องเอาซะหรอก' คุณย่าพูดแล้วเบือนหน้าหนีไม่อยากมองแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วลานะคะย่า'  แก้วไหว้คุณย่าก่อนจะหันมาโบกมือให้ฟางแล้วเดินไป  คุณย่าหันมามองตามหลังหลานสาวอย่างเศร้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'คุณย่าคิดถึงพี่แก้วสินะคะ ดูสิซึมเลย'  ฟางที่เห็นคุณย่ามองตามพี่สาวตัวเองก็พูดเย้าแหย่
 
 
 
 
 
 
 
 
'เดี๋ยวเถอะยัยฟาง ไป กลับบ้านได้แล้ว'  คุณย่าหันมาทำสายตาดุใส่ฟางก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถ  ฟางได้แต่ทำหน้าล้อเลียนแล้วเดินตามไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แก้วคิดถึงโทโมะนะ'  แก้วที่ขึ้นเครื่องบินมาแล้วหยิบรูปคู่ที่เธอถ่ายกับโทโมะขึ้นมาดู ก่อนจะน้ำตาไหลออกมา พลางกอดรูปนั้นไว้แน่นแล้วคิดถึงเรื่องราวดีๆที่เธอได้อยู่กับโทโมะจนถึงวันที่เธอตัดสินใจบอกเลิกเขา
 
 
 
 
 
 
 
 

โย้วววววววววว
เรื่องเก่ายังอัพไมเสร็จเรื่องใหม่มาอีกล่ะ 55555
แต่ยังไงไรเตอร์ก็จะพยายามอัพทั้งสองเรื่องแน่นอน
เม้นติชมกันได้น๊าาา  ถ้าเรื่องมันงงตรงไหนก็ถามได้เลยย
                                      
                                                                                                14/6/59