รักนะคะคุณที่รักนักตบ #หน่องนุช #แป้นอร

นุชที่กำลังรู้สึกเฟลกับคำพูดของหน่อง ได้แต่เดินถอนหายใจเข้าโรงยิมเพื่อทำการซ้อม พื้นที่เงาวับกับแสงไฟสาดส่องจากเพดาน ทำให้วิญญาณนักวอลเล่ย์ของเธอองค์ลง เธอกลับมาร่าเริง เพื่อทุกคนในทีมและตัวเธอเอง
นุช : เย็นนี้เราก็ต้องซ้อมกับหนุ่มๆอีกใช่ป่ะ วร้ายยยยย 
กัปตัน : ที่โดนอัดไปเมื่อเช้าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย
นุช : รู้สึกสิ เจ็บจะตาย
ยายนา : พวกแกอย่าบ่นได้มั้ย ตัวรับอย่างชั้นยังไม่บ่นเลย
กัปตัน : ก็หน้าที่ของพี่นานิ รับลูกไอ้อรมาก็บ่อยแค่นี้สบายๆ ใช่มั้ย
ยายนา : ไม่เลย ตอนที่น้องเค้าโดดลอยมานี่ คิดถึงพ่อแม่เลย
ทั้งทีมหัวเราะกับคำพูดยายนา หน่องที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงยิมก็เข้ามาร่วมวง หน่องเดินมาข้างนุชแล้วกอดคอนุชไว้
หน่อง : ไรกันๆ คุยไรกันหัวเราะซะดังเลย แล้วไอ้อรไปไหน แป้นด้วย
เพียว : แป้นนอนอยู่ที่ห้องอะพี่ อยู่กับพี่อร เดี๋ยวสักพักคงมาแหละ
นุชไม่อยากคิดไปเองมากกว่านี้เลยแกะมือหน่องออกแล้วเดินไปนั่งกับเพียว
นุช : เฮ้ยๆ มันทำไรกันที่ห้องวะ
เพียว : นอนค่ะ พี่นุชอย่าคิดไกลสิ 
นุช : อะหรอๆ อิจฉาไอ้แป้นเนอะ มีคนคอยห่วงด้วย
เพียว : อ่าวพี่นุชก็มีพี่หน่องไง
ทั้งทีม : ฮี้ววววววววววววว
ยายนา : อันน่ะๆ ไม่เอาไม่เขินสินุช
นุชทำหน้านิ่งๆไม่ได้แสดงอาการอะไรแล้วพูดว่า
นุช : หน่องไม่ได้เป็นไรกับนุชซะหน่อย
คำพูดที่ดูธรรมดาแต่หน้านิ่งทำเอาทั้งทีมเงียบกริบ ไม่รู้จะเล่นอะไรต่อ กัปตันพอจะดูออกว่านุชคงน้อยใจหน่องที่พูดแบบนั้นออกมา แต่ฝั่งหน่องเอง พอได้ยินและเห็นสีหน้าของนุชแล้วก็ทำเอาหน่องช็อคเล็กน้อย กัปตันรีบหาเรื่องคุยต่อ เป็นโชคดีมากที่อรกับแป้นมาพอดี
กัปตัน : อ่าวๆ สายนะเฮ้ย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน
ทุกสายตาที่เคยจับจ้องไปที่นุชหันไปมองสาวคู่นั้นที่กำลังเดินเข้ามา
เพียว : ดีขึ้นยังอะแป้น
แป้น : ดีขึ้นแล้วๆ ได้นอนละโอเคขึ้นอะ
หน่องเดินมากอดคอแป้นแล้วพูดว่า
หน่อง : ได้นอนกับใครด้วยรึป่าวจ๊ะถึงรู้สึกดีขึ้น
ทั้งทีมส่งเสียงแซว : น่อววววววววว
อร : พี่หน่องอย่าแกล้งน้องสิ
อรหันมามองหน่องอย่างตำหนินิดๆ
กัปตัน : ไม่เอาๆ ไม่หึงนะอร
อร : ป่าวพี่กิ๊ฟ อรไม่ไ่ด้หึง
หน่อง : ไม่ได้หึงจริงอะ
แล้วหน่องก็หอมแก้มแป้น แป้นตกใจ อรตกใจ นุชตกใจ ทั้งทีมตกใจและอุทานเป็นเสียงเดียวกัน
ทั้งทีม : เฮ้ย!!
หน่อง : อะไร ก็ผู้หญิงด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย
กัปตันลุกไปหยิกหูหน่องให้มานั่งข้างๆ
กัปตัน : มานี่เลยแก เล่นอะไรไม่รู้เลย
ในขณะที่หน่องโดนกัปตันเทศน์อยู่ คนอื่นๆก็ขำกับบทเทศน์ของกัปตัน แป้นได้มองสีหน้าของอร แต่อรทำเป็นไม่สนใจแต่หน้าออกอาการไม่พอใจเล็กน้อย ในฝั่งของนุชก็เงียบไม่พูดไม่จากับใคร วันนี้มีแต่เรื่องทำร้ายจิตใจเธอ
โค้ชอ๊อด : ไปวอร์มได้แล้ว เราจะมาเล่นทีมกัน คราวนี้จะเล่นแบบเต็มแมทช์
ทั้งทีม : ค่าาาาาา
ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องในใจ แต่ความเป็นมืออาชีพของพวกเธอทำให้การซ้อมผ่านได้อย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายังไม่ได้เซตจากการเล่นกับผู้ชายเลย ทำให้โค้ชยังไม่ค่อยพอใจนักและยังไม่ปล่อยพวกเธอไปพักซักที พวกสาวๆดูเหนื่อยกันมาก
โค้ชยะ : อ๊อด ผมว่าพูดอะไรกับเด็กๆหน่อยเถอะ เด็กๆดูไม่ค่อยจะไหวกันแล้วนะ
โค้ชอ๊อด : เกมที่พวกเค้าต้องเล่นถึงห้าเซตก็ไม่ต่างอะไรกับตอนนี้ ผมอยากให้เค้าพยายามให้ถึงที่สุด อยากให้เค้าศรัทธาในฝีมือ ผมเชื่อว่าพวกเค้าชนะได้
โค้ชอ๊อดพูดจบก็เป่านกหวีดให้หยุดเกมขอเวลานอกให้สาวๆ
โค้ชอ๊อด : แค่นี้ทำไมยังเอาซักเซตไม่ได้ ไม่อยากพักกันหรอ สู้สิ หรือเวลาคุณเจออันดับต้นๆของโลกคุณก็จะยอมแพ้แบบที่คุณทำอยู่ตอนนี้หรอ เอาซักเซตให้ได้ แล้วจะปล่อย
โค้ชพูดจบก็เดินออกไป 
กัปตัน : มาๆ ช่วยกันๆ น้องๆยังไหวอยู่ใช่มั้ย คอยเปลี่ยนตัวกับรุ่นพี่ด้วย เราสู้แรงไม่ได้ก็ต้องเอาความคล่องเข้าสู้
นุช : พู่ ตอนพู่เซตระวังเรื่องความสูงของบอลด้วย ฝั่งนู้นตัวสูงนะดูดีๆ ถ้าเล่นจังหวะสองได้ก็เอาเลย
หน่อง : แนนๆ พยายามกระโดดหลอกหน่อย แกสูงพอแกขยับเค้าจะคิดว่าแกจะตบลองดูนะ
ทั้งทีมปรึกษากันรุ่นพี่ให้คำแนะนำรุ่นน้อง รุ่นน้องเสนอความคิดเห็น เมื่อทั้งหมดเรียบร้อย ก็ลงสนามไปสู้อีกครั้ง
คราวนี้ทำได้ดีกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าจะยังไม่ชนะแต่คะแนนก็มีการดิว
โค้ชอ๊อด : รวม! ถึงจะไม่ชนะแต่ก็ผลออกมาน่าพอใจในระดับหนึ่ง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนกลับไปพักได้
กัปตัน : ทั้งหมดตรง ทำความเคารพ
ทั้งหมด : ขอบคุณครับ/ค่ะ
ทั้งหมดแยกย้ายไปเก็บของเตรียมไปกินข้าว บางคนก็กลับที่พัก ขณะที่นุชเก็บของก็มีนักกีฬาผู้ชายคนหนึ้งเข้ามาคุยกับนุช หน่องเห็นว่ามีคนมาคุยกับนุชแต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน เห็นนุชยิ้มแล้วหัวเราะทำให้หน่องแทบหัวเสีย 
กัปตัน : หน่องไปกินข้าวกัน หิวแล้ว
หน่อง : มันเป็นใครวะ
กัปตัน : พูดถึงใครอะ
หน่อง : คนท่ี่อยู่กับนุชอะ ใครวะ
กัปตันมองหน้าหน่องและคิดว่าหน่องคงหัวเสียแน่ๆ เลยแกล้งให้หัวเสียแรงกว่าเดิม
กัปตัน : ไม่รู้ดิ เค้ามาจีบนุชรึป่าว นุชยิ่งสวยๆอยู่ด้วยอารมณืดีอีกตะหาก ไม่มีใครไม่หลงหรอก ไปกินข้าวได้แล้วชั้นหิว รีบๆเก็บของ
พอกัปตันพูดจบก็จับตัวหน่องหันมาเก็บของ แต่หน่องก็ไม่ละสายตาจากนุชไปเลย
แป้น : พี่อรกินข้าวมั้ย หรือจะกลับหอเลย
อร : แป้นจะกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้
อรพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชา ทำให้แป้นไม่สบายใจเลย
แป้น : กินเหมือนพี่อรอะ มากินที่ห้องแป้นนะ 
อร : อืม
แป้นไม่รู้จะทำอย่างไรให้สาวผิวเข้มคนนี้หายงอน เฮ้อ
นุชที่กำลังคุยกับน้องที่มาซ้อมด้วยก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
ผู้ชาย : พี่นุชครับ จำผมได้มั้ย น้องของเพื่อนพี่อะครับ
นุช : อ้อๆ ก็ว่าอยู่หน้าตาคุ้นๆ โตขึ้นละหล่อเลยนะ
ผู้ชาย : ก็ตามวัยอะครับพี่ เออพี่ไปกินข้าวกันมั้ย ผมนัดพี่ผมไว้อะ
นุช : ไปดิๆ คิดถึงมันพอดี ตอนนี้มันทำงานไรอยู่อะ
ผู้ชาย : พี่กำลังเรียนต่อครับ มันจะเอาป.โทให้ได้
นุช : เฮ้ยยยย ดีอะ ละมันแต่งงานยังอะ
บทสนาทั้งคู่ไหลไปเรื่อย หน่องก็ไม่ละสายตามองดูละพยายามอ่านปากว่าคุยอะไรกัน ยิ้มของนุชทำให้หน่องเกิดอาการหึงหวง เธอเลยหันมารีบเก็บของหวังจะรีบไปดึงตัวนุชออกมา แต่พอกันมาอีกที เธอก็เดินไปกับผู็ชายคนนั้นซะแล้ว หน่องกำลังจะวิ่งไปตามแต่กัปตันเรียกไว้
กัปตัน : อ่าวเฮ้ย จะไปไหน หิวไรขนาดนั้นรอด้วยสิ
หน่องรีบเดินออกมาแต่เห็นนุชขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นแล้ว หน่องเห็นแล้วรู้สึกเสียใจมากเดินคอตกไม่ค่อยพูดกับกิ๊ฟตลอดมื้ออาหาร
กัปตันมองหน่องอย่างเอือมระอาและคิดในใจ"หน่องเอ๊ยยยย ชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ จะเก็บไว้ทำไม เก๊กอยู่ได้ พอโดนฉกไปต่อหน้าก็ทำตัวเป็นหาหงอย เฮ้ออ ชั้นล่ะกลุ้มกับแกจริงจิ๊ง"