ทะเลร้อน มรสุมรัก

                         ตอนที่ 2 รู้จักกัน

“มาเยี่ยมที่นี่บ่อยๆนะยัยฟาง อย่าให้ฉันรอนาน” จินนี่กอดฟางแล้วเอาของฝากเป็นกำไลไข่มุกให้ฟาง

“แครอลไม่มีอะไรจะให้เลยค่ะ แต่จะบอกว่ารักและคิดถึงพี่ฟางมากๆนะคะ” แครอลกอดฟางต่อจากจินี่ก่อนที่คนขับเรือรับจ้างจะวิ่งมาบอกฟางว่าถึงเวลาเรือออกแล้ว ฟางจึงยกข้าวของเครื่องใช้ขึ้นเรือไป....

“ต่อไปนี้คงคิดถึงพี่ฟางมากแน่ๆเลยน่ะสิคะ” แครอลมองฟางที่กำลังขึ้นเรือข้ามไปฝั่งเช่นเดียวกับจินนี่ที่มองฟางไปจนสุดสายตา

“พี่ฟางงงงง มิสยูเวรี่มัช” เฟย์วิ่งมากอดฟางกิ่นจะหอมแก้มซ้ายขวา แล้วกอดฟางอีกรอบ

“พอแล้วๆ หายใจไม่ออกแล้วเนี่ย นั่งเครื่องมาเหนื่อยมากเลย กลับบ้านกัน” ฟางผละออกจากเฟย์แล้วลากกระเป๋าเดินนำไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ารถอยู่ไหน

“โถ่พี่ฟาง นั่งเครื่องไม่ถึงชั่วโมงบอกว่าเหนื่อย ทีแต่ก่อนนั่งเครื่องไปๆมาๆ ไทยกับเยอรมัน นี่ไม่เหนื่อยเล้ย” เฟย์บอกแล้วเดินนำหน้าฟางพร้อมกดรีโมทรถแล้วช่วยฟางยกกระเป๋าขึ้นรถ

“ฟางงง แม่คิดถึงมากเลยลูก มาๆกอดทีนึง” แม่ฟางวิ่งมารับลูกแล้วกอดฟางแน่น ซึ่งมีเฟย์ยกกระเป๋าลงรถมาให้อยู่ข้างหลัง

“รักกันจริงแท้แน่นอน จังเลยค่ะคุณแม่ ลูกสาวคนเล็กกระเป๋าจะทับตายอยู่ละ ไม่เห็นจะสนใจ” เฟย์พูดแล้วทำท่าเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ทำให้ผู้เป็ฯพ่อที่กำลังเดินออกมาจากในบ้านหัวเราะขึ้น

“ปล่อยลูกไปพักเถอะคุณ พรุ่งนี้ต้องลุยงานแต่เช้า คุณท่านไม่สบายหนักเอาการ” พ่อของฟางพูดแล้วช่วยเฟย์ยกกระเป๋าของฟางซึ่งมีแม่บ้านช่วยยกกระเป๋าเล็กๆอีก 2 ใบ

“ว่าแต่คุณท่านนี่คือใครหรอคะ ฟางไม่เห็นจะรู้จัก” ฟางผละออกจากแม่แล้วมองหน้าแม่เพื่อหาคำตอบทันที แหงล่ะสิเพราะเธอน่ะถูกส่งไปให้อยู่กับคุณยานตั้งแต่อยู่ ป.3 เธอจึงไม่ค่อยจะคุ้นชินกับใครที่นี่นัก

“คุณท่านคือคนในตระกูลจิระคุณน่ะลูก ตระกูลเราเป็นหมอประจำตระกูลนี้มาหลายชั่วอายุคน เราจึงต้องช่วยกันดูแลคนในครอบครัวท่าน

“อ๋ออย่างงี้นี่เอง ฟางรู้อย่างงีแล้ว อยากรู้จักท่านขึ้นมาทันทีเลยค่ะ อยากไปรักษาท่านแล้ว” ฟางบอกแล้วกอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง ก่อนจะเห็นพ่อที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กหนึ่งใบ

“พ่อจะไปไหนคะ” ฟางถามแล้วช่วยยกกระเป๋าไปที่รถของพ่อ

“พ่อจะไปบ้านเล็กน่ะลูก เย็นนี้พ่อไม่กลับนะ เดี๋ยวตอนเช้าพ่อมารับไปหาคุณท่าน” พ่อฟางพูดแล้วลูบหัวลูกสาวจากนั้นก็ขับรถออกไป

“พ่อยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นอีกหรอเนี่ย” ฟางพูดออกมาด้วยความสงสัยแต่ก็ต้องกระจ่างเมื่อแม่บ้านคนหนึ่งที่กำลังกวาดลานจอดรถพูดขึ้น

“คุณผู้ชายก็ไปๆมาๆ บ้านใหญ๋บ้านเล็ก อย่างงี้ประจำอยู่แล้วค่ะคุณหนู จนคุณผู้หญิงกับคุณหนูเฟย์เค้าชินกันแล้ว” แม่บ้านพูดแล้วกวาดลานต่อทำให้ฟางมองไปที่ประตูบ้านอีกครั้งนึง

“ตื่นเช้อย่างงี้ดีต่อสุขภาพนะลูก อ่ะนี่แซนด์วิชกับนมร้อน” แม่ฟางพูดแล้วยกแก้วนมกับอาหาว่างมาเสิร์ฟ

“อากาศที่นี่ไม่ปลอดโปร่งเลยค่ะ ไม่เหมือนที่เกาะ” ฟางตอบแล้วจิบนมอุ่นๆ ตามด้วยเฟย์ที่เดินลงมาเพื่อกินและไปทำงาน

“อ้าว ไปทำงานเช้าจังเลยนะเฟย์” ฟางมองน้องที่กำลังใส่ชุดกาวน์คุณหมออยู่

“วันนี้เข้าเวรเช้าน่ะพี่ฟาง วิสัญญีนี่หนักยิ่งกว่าอะไร” เฟย์ตอบแล้วแล้วหยิบแซนด์วิชไปสองชิ้นกับน้ำหนึ่งขวดก่อนจะรีบวิ่งขับรถออกไป

ปิ๊ดดดด ปิ๊ดดดดดด

“ฟางพ่อมาแล้วลูก” แม่ฟางบอกแล้วหยิบกล่องพยาบาลมาให้ฟางกล่องนึง ซึ่งฟางรับมาก่อนจะไหว้แล้วขึ้นรถไปกับพ่อ

“เปนไงหลับสบายดีมั้ยลูก” พ่อฟางถามขณะขับรถอยู่

“สบายดีค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะค่ะ สบายมั้ย” ฟางตอบแล้วหันกลับไปถามพ่อเพื่อดักคอเกี่ยวกับเรื่องบ้านเล็ก

“ก็ดีลูก ใกล้ถึงละ บ้านเรากับบ้านท่านใกล้กันมากๆ” พ่อฟางพูดแล้วเลี้ยวรถเข้ามาในซอยที่อยู่ เฟส4 ซึ่งเป็นบ้านระดับเฟิร์สคลาส แต่ละหลังมีเป็นสิบๆไร่

“ไม่ค่ะ ฟางทานมาแล้ว” ฟางตอบแล้วจับกระเป๋าเตรียมความพร้อมเมื่อเห็นพ่อกำลังตีไฟเลี้ยวเข้าบ้านหรูหราหลังหนึ่ง

“คุณหมอมาแล้ว ดีเลยค่ะกำลังจะโทรตามพอดี” แม่บ้านคนนึงวิ่งมารับฟางและพ่อของฟาง

“คุณท่านเป็นยังไงบ้าง” พ่อฟางถามขณะที่กำลังเปลี่ยนเป็นใส่รองเท้าในบ้าน

“ช่วงนี้ตอบสนองช้ามากค่ะ ท่านไม่ยอมไปโรงพยาบาลเลย เอาแต่บอกว่าใกล้ถึงเวลาแล้วๆ” แม่บ้านคนนั้น รายงานอาการของคุณพิสัย

“อือเข้าใจแล้ว ฟางขึ้นด้านบนกันลูก” พ่อฟางพยักหน้าให้กับแม่บ้านแล้วเรียกฟาง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณหมอพิสุทธ์ มาพอดีเลยค่ะ” คุณหญิงวิไลรัตน์ลูกสาวคนโตของตระกูลจิระคุณก้มหัวให้หมอประจำตระกูลคนปัจจุบัน

“ผมพอรู้อาการท่านจาก ป้าใจแล้วล่ะครับ” พิสุทธ์พยักหน้าให้กับวิไลรัตน์ เธอจึงยิ้มให้แล้วเดินนำ พิมพ์ และ ป๊อปปี้ ออกไปซึ่งพิมพ์ตาโตมองฟางแล้วยิ้มให้ ซึ่งฟางก็ยิ้มตอบเช่นกัน

“คุณท่านครับเป็นยังไงบ้างครับ ผมขออนุญาตให้ลูกสาวผมตรวจด้วยนะครับ” พิสุทธ์พูดกับชายชราก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกสาว ฟางจึงพยักหน้าเข้าใจแล้วตรวจอาการคุณพิสัยทันที

“ผมว่าคงจะอยู่ได้อีกไม่นาหรอกครับคุณหมอ แค่กๆ ผม...เหนื่อย ผม..ไม่อยาก แค่กๆ สู้แล้ว” คุณพิสัยตอบพลางไอไปด้วย

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณท่าน ไม่ได้เป็นโรคอะไรนะคะ คุณท่านแข็งแรงมากๆ เป็นปกติของผู้สูงอายุค่ะ” ฟางตอบแล้วยิ้มให้ชายแก่ที่นอนอยู่บนเตียง

“โรคคนชราสินะ ผมก็อายุปูนนี้แล้ว อยู่มาได้ 98 ก็บุญแค่ไหน ผมไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ พินัยกรรมก็ให้ทนายเขียนไว้แล้ว จะตายวันตายพรุ่ง แค่กๆ ก็ไม่รู้” คุณพิสัยพูดให้พิสุทธ์ฟัง

“ยังไงก็หายไวๆนะครับท่าน ผมจะมาตรวจใหม่พรุ่งนี้นะครับ ทานข้าวเยอะๆครับ” พิสุทธ์และฟางโค้งตัวก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

“เป็นยังไงบ้างคะ” วิไลรัตน์ถามพิสุทธ์และฟาง

“เป็นโรคคนชราน่ะค่ะ ดีแล้วล่ะค่ะที่ไม่มีโรคแทรกซ้อน” ฟางตอบแล้วมองพิมพ์ที่ยิ้มให้เธอตลอด

“เอ้ะ นี่คุณหมอที่อยู่เกาะแสนใจรึเปล่าคะ หน้าคุ้นๆ” พิมพ์ถามฟางซึ่งฟางก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

“ใช่ค่ะ” ฟางตอบแล้วยิ้มให้พิมพ์เช่นกัน

“อ้อ นี่ลูกสาวหมอใช่มั้ยคะ ดีเลยรู้จักกันไว้ อนาคตหมอประจำตระกูลเราอีกคนนะเนี่ยยัยพิมพ์ ตาป๊อป” วิไลรัตน์มองฟางอย่างเอ็นดูซึ่งฟางก็ยกมือไหว้เธอด้วยเช่นกัน

“ครับนี่ยัยฟาง จบมาตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วแล้วครับ แต่ไปประจำอยู่ที่เกาะแสนใจ เกิดติดใจเลยไม่ขอย้ายกลับ” พิสุทธ์พูดแซวพร้อมๆกับแนะนำลูกสาว ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะได้อย่างดี

“หนูฟาง นี่ลูกสาวน้าเองจ้ะ นี่ตาป๊อป ลูกชายคนโต ส่วนนี่ยัยพิมพ์ลูกสาวคนเล็กจ้ะ” วิไลรัตน์แนะนำลูกสาวและลูกชายตนให้ฟางรู้จักซึ่งทั้งสามก็ยิ้มให้กันพร้อมจับมือทักทายกัน ซึ่งดูเข้ากันได้ดี

กลางดึกคืนนั้น

“วิไล เจ้าภพ ฟังพ่อนะ แค่กๆ หลังจากพ่อเสีย...... ได้.....10 วัน ....เปิด..พินัย..กรรม ทันที แค่กๆ” พิสัยสั่งเสียลูกก่อนตาย ก่อนที่จะมองลูกๆหลานๆ ซึ่งทำให้ทุกคนร้องไห้ไปตามๆกันตั้งแต่ลูกสาวคนโตไปจนถึงแม่บ้าน

“อย่า...ทิ้ง...พวกแม่บ้าน แค่กๆ ที่นี่.....สุดท้ายพ่อขอ......” พิสัยพูดได้สักพักก็หยุดพูดเพื่อพักเหนื่อยก่อนจะมองหน้าป๊อปปี้

“ให้เจ้าป๊อป.... แต่ง....งาน กับ ลูก...ของพิสุทธ์” พิสัยขอคำสั่งเสียสุดท้ายไว้ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงและไปจากโลกนี้อย่างสงบ ทุกครต่างโศกเศร้าเสียใจรวมไปถึงป๊อปปี้เองก็เช่นกัน แต่สำหรับคำสั่งเสียสุดท้ายนั้นมันไม่แฟร์เลย

_________________________________________________________

เย้ๆ มาอัพยาวๆเพราะคงจะได้มาอัพอีกที ตอนวันเสาร์

ขอกำลังใจจากคอมเม้นท์ด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะจุ้บๆ