ทะเลร้อน มรสุมรัก

ตอนที่ 1 บทนำ

 

 

40 ปีก่อนหน้า

"ประพงษ์เองเป็นยังไงบ้างวะ" เสียงทักทายจากผู้ที่เข้ามาใหม่ทักขึ้น

 

 

"กระผมคิดว่าคงอยู่ได้ไม่นานหรอกขอรับ คุณท่าน แค่กๆ" ชายวัยกลางคนตอบพร้อมกับการไอที่ดูแล้วช่างน่าสงสารเหลือเกิน

 

 

 

"ได้ยังไงวะ เอ็งอายุน้อยกว่าตั้งหลายปี เอ็งน่ะสิที่ต้องอยู่รักษาข้า ข้าน่ะสิต้องตายก่อนเอ็ง" ชายผู้อายุสูงกว่าพูดขึ้น

 

 

"ก้อนเนื้อร้ายมันก็อย่างนี้แหละขอรับ มันอยู่ได้ไม่นาน" ชายวัยกลางคนยิ้มให้กับสังขารของตนเอง

 

 

"ยังไงเอ็งก็หายไวไว ไปรักษาข้าให้ได้นะ" ชายวัยสูงอายุมองหมอประจำตระกูลที่นอนป่วยอยู่

 

 

"ถึงแม้กระผมจักไม่ได้รักษาคุณท่านต่อ แต่กระผมเชื่อว่า คนในตระกูลนีระสิงห์ จักต้องเป็นหมอประจำตระกูลจิระคุณ ตราบนานเท่านั้น" ชายวัยกลางคนนอนยิ้มก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆหลับลง และ ไม่เปิดขึ้นมาอีกเลย......

 

 

 

 

 

 

ณ ปัจจุบัน

 

 

 

"อากาศก็ดี วิวก็สวย เหมาะแล้วล่ะที่เราลงทุนที่นี่" ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆมองทะเลที่ทอดยาวออกไปสุดดสายตาพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ล้วงกระเป๋าอยู่นั้น บ่งบอกได้ถึงมาดนักธุริกิจแบบเต็มตัว

 

 

 

"นักท่องเที่ยวก็มาเที่ยวที่นี่เยอะเหมือนกัน แล้วโฮมเสตย์ของเราก็เต็มแทบทกวัน" เพื่อนของชายหนุ่มที่ยืนข้างๆพูดขึ้น

 

 

 

"ฉันดีใจนะที่ได้ร่วมงานกับแกไอ้เพื่อนรัก" ป๊อปปี้ชกไปที่แขนของชายหนุ่มอีกคนที่เป็นที่รู้จักดีในนามจองเบ ทายาทธุรกิจท่าเรือสิบล้าน

 

 

 

"ฉันก็ดีใจว่ะ เออป๊อป แกก็มาที่นี่บ่อยๆดิวะอากาศดีซะขนาดนี้" จองเบพูดแล้วมองออกไปที่ทะเลพร้อมยิ้มอยู่คนเดียวว

 

 

 

"เห้ยยย ยิ้มอย่างงี้แกไปเจอสาวที่ไหนมาวะ" ป๊อปปี้จับผิดเพื่อ

 

 

"ก็หมอผู้หญิงคนสวยๆนั่นไง หู้ววว ดีต่อใจเหลือเกิน" จองเบยิ้มแล้วหันหลังกลับไปมองที่ศาสาพักใจที่สำหรับแพทย์ที่มาประจำการที่เกาะแห่งนี้ ปอปี้ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆให้กับเพื่อนของตัวเอง

 

 

 

"help her!!!! help her please!!! my daughter fall to the sea" เสียงแว่วๆมาพร้อมกัเสียงของผู้หญิงสองคนวิ่งมาบอกป๊อปปี้

 

 

 

"ป๊อปคะ มีเด็กจมน้ำค่ะ" พิมพ์และมดชี้ไปที่เด็กที่กำลังพยายามช่วยให้ตัวเองพ้นน้ำที่บริเวณน้ำลึก ป๊อปปี้ไม่รอช้าถอดสูทแล้วกระโดดน้ำลงไปช่วยเด็กคนนั้นทันที

 

 

 

 

"คุณหมอขาาา ช่วยด้วยค่ะ มีเด็กจมน้ำค่ะ" เสียงคุณป้าปริ่มวิ่งมาบอกจินนี่ที่กำลังตรวจสต็อกยาอยู่

 

 

 

"อยู่ไหนคะคุณป้า" คุณนี่วางแผ่นเช็คยาในมือก่อนจะรีบไปจัดเตียงอย่างรวดเร็ว

 

 

 

"คุณผู้ชายกำลังพามาค่ะคุณหมอ" ป้าปริ่มพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้ที่อุ้มเด็กอยู่

 

 

"ฟาง แครอล!!! เด็กจมน้ำมาช่วยกันหน่อย" จินนี่ตะโกนเรียกฟางและแครอทที่กำลังต้มน้ำล้างอุปการ์การแพทย์อยู่ด้านหลัง ทั้งสองจึงรีบวิ่งออกมาเพื่อมาตรวจอาการเด็ก

 

 

"Help he,plaese doctors" เสียงของแม่เด็กดังมาเป็นระยะๆ โดยมีพิมพ์คอยปลอบใจอยู่ข้างๆ

 

 

"พี่จินจับเตียงไว้นะคะ" ฟางบอกแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงและป้มหัววใจเด็กสลับกับกดที่บริเวณท้องเบาๆ ไม่นานนักเด็กคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมา

 

 

"Thanks you very much,everyone for you help my duaghter" แม่เ็กกล่าวขอบคุณทุกๆคนพร้อมกับเด็กฝรั่งตัวน้อยที่ขอบคุณทุกคนเช่นกัน แม่ทุกอย่างเป็นปกติแม่เด็กก็พาเด็กกลับเข้าโฮมเตย์

 

 

 

"โอ๊ยยย คุณภาณุคะมดร้อนมากเลยค่ะเมื่อไหร่จะกลับกันสักทีล่ะคะ" มดดันพิมพ์ออกจากป๊อปปี้แล้วออเซาะป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

"คุณป๊อปครับ เรือมาแล้วครับ" กั้งเดินมาบอกป๊อป ทำให้ป๊อปขยับสูทนิดนึงแล้วบอกลาคุณหมอทุกคนตามด้วยพิมพ์ที่ยิ้มให้ทุกคนก่อนจะเดินออกไป มีเพียงแค่มดที่เดินออกไปโดยไม่มองใครเลย

เวลาผ่านไป 3เดือน ไวเฉกเช่นโกหก ต่่างคนต่างทำหน้าที่ของตนเอง ฟางก็ยังช่วยผู้ป่วยที่เกาะ ส่วนป๊อปปี้ ก็ยุ่งจนไม่มีเวลามาเยี่ยมโฮมสเตย์ที่เกาะแสนใจอีกเลย จวบจนวันนี้

 

 

กริ้งงงงงงงง

 

 

"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ ฟางรับสายค่ะ" ฟางกรอกเสียงหวานๆใส่ปลายสาย

 

 

"ฟาง แม่มีเรื่องจะคุยด้วยนะลูก" คุณหญิงผกาเดือนบอกลูกสาว

 

 

 

"คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ" ฟางถามด้วยความอยากรู้เพราะตั้งแต่ เธอเรียนจบมา ห้าปี เธอยังไม่เคยได้ไปที่บ้านเลยสักครั้ง

 

 

 

"กลับบ้านนะลูก ขอย้ายตัวกลับมา ตอนนี้คุณท่านพิสัยป่วยหนัก แค่คุณพ่อคนเดกียวควไม่ไหว หนูเรียนหมอก็ต้องมาช่วยท่าน ตระกูลเรา คือตระกูลรักษานะลูก" เสียงของผู้เป็นแม่ถูกกรอกลงปลายสาย

 

 

 

"คุณแม่คะ แต่ฟางยัง...." ฟางตอบแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

"ก็ได้ค่ะ ฟางจะกลับ แล้วเจอกันอีก สาม วันค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะ" ฟางตอบแล้ววางสายไป

 

 

 

_____________________________

เย้ๆ วันนี้ก็จะมาบอกว่า 

ตระกูลนีระสิงห์ = ตระกูลแห่งการรักษา

ตระกูลจิระคุณ = ตระกูลแห่งการปกป้อง 

 

ตอนหน้าพระนางเขาจะเจอกันแล้วตัวเอง ฝากด้วยนะคะ เรื่องที่เราดองไว้น่ะเอาไว้ก่อน เร่่องนี้สัญญาจะไม่ดอง เจอกันตอนหน้าค่าาาาา 

ปล.คำผิดเยอะบ้างขอโทษด้งยนะคะพิมพ์ใน ทรศ.