อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

"ผีบ้านแกดิ นี่ภูติโว้ยยย!!!!!"เด็กผู้หญิงผมสีเงินตัวเท่าผีเสื้อตะโกนใส่หน้าผม

"ภูติกับผีนี่ไม่เหมือนกันเหรอ"ผมถามออกไปเธอ

"แตกกันสิยะ ฉันน่ะน่ารักกว่าพวกผีพวกนั้นเยอะเลยนะ"เธอกอดอกมองพวกเรา

"จริงด้วย ภูตินี่น่ารักจริงๆนะ"คินาโกะพูดไปยิ้มไป

"เห็นไหมละ แล้วก็เอาละ ได้เวลาเข้าประเด็นละ ฉันชื่อ ไซริน เป็นเพื่อนของ โคบาโตะ และฉันมานี่ เพื่อขอให้พวกเธอช่วย"ไซรินอธิบายแล้วหันมามองหน้าพวกเรา

"ต้องการให้พวกเราช่วยอะไรงั้นเหรอ"เบย์ต้าจองไซรินอย่างใจจดใจจ่อ

"เอาล่ะ ก่อนอื่นคงต้องเล่าประวัติของยัยนั้นก่อน ยัยนั้นคือ โคบาโตะ ยูอิจิ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นไทย อายุ13ปี เธอเกินที่เมืองไทย ซึ่งตอนเธออยู่ไทย เธอนั้นสามารถใช้ร่างอวตาลและเกราะอวตาลได้ตั้งแต่อยู่ป6.ซึ่งตอนนั้นเธอดีใจมาก เธอจึงเอาใจใส่และรักในฟุตบอลมาก ภึงขนาดเอาเข้าไปไว้ในห้องนอนด้วยเลยละนะ" จากที่ฟังเธอเล่ามายัยโคบาโตะเองก็น่าจะเก่งพอสมควร แต่ทำไมอยู่ๆถึงเกียจฟุตบอลละ นั้นคือคำถามในใจของผม

"คุณโคบาโตะนี่เก่งจังนะ ใช้ทั้งร่างอวตาลและเกราะอวตาลได้ตั้งแต่ป.6เลยนะ"ชินสุเกะยิ้มแล้วพูดออกมา

"ไม่ มันไม่จบแค่นั้น หลังจากนั้นตอนม.2 เธอได้เข้าแข่งขันกันโรงเรียนคู่แข่ง แต่ว่าตอนที่เธอเป็นโกลนั้น เธอกับรับลูกไม่ได้สักลูกทั้งๆที่ใช่ร่างอวตาลก็แล้วเกราะอวตาลก็แล้ว ทั้งที่ลูกบอลก็ลอยมาในทิศที่ควรจะรับได้ แต่กลับลอยไปทางอื่น หยั้งกะมีใครควบคุมอยู่งั้นละ และหลังจากนั้นเพื่อนก็ต่างพากันโหไล่ และไม่มีใครคุยหรือเล่นกับเธออีก้ลย แถมยังโดนประนามและก่นด่าต่างๆนาๆ แต่เธอก็ทนจนจบม.3 แถมระหว่างนั้นแม่ของเธอก็เสียไป เธอจึงต้องย้ายไปอยู่ญี่ปุ่น พอย้ายไปไม่ทันถึงอาทิตพ่อก็ดันมาป่วยตายสะได้ เลยเหลือแต่เธอและพี่สาวของเธอน่ะ"

"น่าเศร้าจัง คินาโกะจะร้องไห้"คินาโกะโผเข้ากอดเฟย์แล้วร้องไห้ออกมา ส่วนไซรินก็ยังคงเล่าต่อไป

"ซึ่งตอนนั้นที่เธอกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น ก็มีชายประหลาดผมสีฟ้า ใส่หน้ากากก็ปรากดตัวออกมาบอกกับเธอว่า "ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ ท่าเธอไม่เล่นฟุตบอล พ่อแม่ของเธอก็คงไม่ตาย และเธอก็จะไม่ต้องเจ็บปวด" ดังนั้นเธอจึงตัดสิ้นใจ เผาลูกฟุตบอลที่เธอรักที่สุดทิ้ง โดยที่ไม่ยอมฟังเสียงฉันเลย หลังจากนั้นเธอและฉันก็ไม่ได้สื่อสารกันอีกเลย"

"นี่แล้วทำไมยัยนั้นถึงไปสมัครเป็นนักเรียนโรงเรียนไรมงทั้งๆที่ตัวเองเกียจฟุตบอลละ"เบย์ต้า

"ใช่โรงเรียนไรมงน่ะ เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อในเรื่องฟุตบอลน่ะ ท่าเธอเกียจฟุตบอลจริงๆจะมาโรงเรียนทำไม"ชินโด

"เพราะว่าเธออยากจะไปขอโทษใครบางคนน่ะ"

"ใครเหรอ?"คารียะ

"เขาคือนักฟุตบอลโรงเรียน ไรมง ชื่อว่า เอ็นโด น่ะ"

"หา?"ซึรุงิ

"ทำไมถึงต้องเป็น อาจารเอ็นโดละ"ผมถามออกไป ไซรินกอดอกแล้วเล่าต่อ

"คงเป็น เพราะ คนที่ชื่อว่า เอ็นโดนั้นเป็นไอดอลในใจเธอมาตลอด เธอคงจะคิดว่าทำให้วงการฟุตบอลเสียหาย เลยกะจะไปขอโทษไอดอลของเธอ และก็เป็นไปตามคาด คุณเอนโดนั้นน่ะ ดันมาที่ออฟฟิต โรงเรียนพอดี เธอเลยรีบวิ่งมาแล้วกล่าวขอโทษออกไป แต่คุณเอ็นโดนั้นกลับยิ้มให้เธอแล้วตอบว่า"ฉันน่ะเคยเห็นเธอตอนแข่งในทีวีน่ะ เธอน่ะเก่งแล้วก็น่ารักมากเลย ถึงเธอจะแพ้มาแต่ก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยฝึกเธอให้เอง เพราะ งั้นมาเข้าทีมกับผมน่ะ" แม้จะเป็นคำพูดเพียงเล็กน้อย แต่นั้นก็ทำให้เธอเกิดความหวังขึ้นมา จนเธอตกลงใจสมัครเข้าโรงเรียนไรมง แล้วสัญญา กับคุณเอ็นโดไว้ว่า "ถ้าเปิดเทอมเมื่อไร ฉันจะมาเป็นนักฟุตบอลโรงเรียนไรมงนี้ให้ได้ เพราะฉะนั้นแล้ว กรุณารอฉันด้วยนะคะ" เธอเผิยรอยยิ้มสุดไรเดียงสาออกมา วิ่งไปอย่างมีความสุข"

"แสดงว่ายัยนั้นก็เป็นว่าที่ นักฟุตบอลทีมเราใช่ไหมละ"ผมพูดด้วยท่าทีดีใจ แต่ไซรินกลับยักไหล่แล้วพูดว่า

"ก็ตอนนั้นอาจจะใช่ แต่ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้"เธอถ้อนหายใจก่อนจะพูดแบบนั้นออกมา

"ทำไมละ"คิริโนะ

"ก็เรื่องมันเกิดหลังจากนั้นสองอาทิต เธอโดนชายแปลกหน้าสองคนจับขึ้นรถ แล้วพอรู้สึกตัวอีกทีเธอกับฉันก็มาอยู่นี่ละนะ"

"หมายความว่า นั้นคือเหตุผมว่า ทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่"ฮาคุริว

"ถูกต้อง แต่ก็ยังมีวิธีที่จะกลับไปได้อยู่ นั้นก็ คือ พวกนายต้องช่วยเหมือผีอาฆาต และเอาเพชรทั้ง7สี มาให้ครบ แต่ว่าการจะทำอย่างนั้น ในที่ๆมีผีเป็นล้านๆตนอย่างที่นี่คงเป็นเรื่องยาก ยัยนั้นก็เลยตัดใจและคิดว่าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดไปเลยก็ได้ อะไรแบบนี้น่ะ เธอก็เลย......."

"ทำตัวเป็นผีสะเอง"ฮาคุริว

"และไม่ยอม บอกเรื่องนี้กับพวกเรา"ซึรุงิ

"แต่นี่มันหมายความว่า เราจะไม่ได้กลับไปแล้วใช่ไหม แงๆๆๆๆๆ" ยูคิมูระร้องไห้ลั่น จนเดือนร้อนไทโยต้องไปปลอบ(อีกแล้ว)

"มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเสมอไปหรอกนะ"เธอกล่าวขึ้น ยูคิมูระจึงหยุดร้องไห้แล้วหันมามองหน้าเธอ

"ต้องทำยังไง ฮึกๆ งั้นเหรอ"ยูคิมูระพยายามพูดพร้อมกับกลั้นน้ำตา

"ก่อนอื่นเราก็ต้องทำให้เธอหันกลับมาชอบฟุตบอลก่อน และหลังจากนั้น เธอก็จะกลับมาได้ยินและมองเห็นฉัน และความสามารถในการมองเห็นสิ่งเร้นลัพของเธอก็จะกลับมา และการหาเพชรทั้ง7ก็จะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป!"เธอยิ้มพร้อมกับตบมือ1ที

"เดี่ยวสิ การมองเห็นและได้ยินเสียงผีของยัยนั้น มันเกี่ยวอะไรกับเธอละหะ บอกมาเดี่ยวนี้นะ"แกรมม่าพยายามจะใช้มือขว้าตัวไซริน ไซรินจึงบินหนีไปอยู่ข้างคินาโกะแทน

"แล้วก็ทำไมเธอถึงรู้เรื่อง ของคุณโคบาโตะนั้นทุกอย่างยั้งกะเป็นคนเดี่ยวกัน"อัฟฟ่า

"จริงสินะ ฉันคงยังไม่ได้บอกพวกเธอว่าฉันน่ะ .........."เธอเว้นช่องว่างไว้ แล้วปล่อยให้พวกเราลุ้น ซึ่งดูเหมือนคนที่อยากรู้มากที่สุด คือ ฮาคุริวที่ดูจะลุ้นสุดในหมู่พวกเรา

"เป็นร่างอวตาล ของเธอคนนั้นน่ะ"เธอหลับตาสักพักก่อนจะพูดออกมา ซึ่งคำพูดนั้นก็ทำให้เราอึ้งเป็นแถบๆ เล่นใช่ร่างอวตาลและเกราะอวตาลได้ตั้งแต่ป.6นี่ก็ว่า อึ้งแล้ว แถมยังสามารถ เสียงร่างอวตาลออกมาคุยด้วยได้นี่ยิ้งอึ้งกว่า

"งั้นจะขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ฉัน ชื่อ ไซริน เป็นภูติแห่งจันทรา และเป็นร่างอวตาลของ โคบาโตะ ยิ้นดีที่ได้รู้จักทุกท่านอีกครั้งคะ"เธอโค้งให้พวกเราก่อนจะจากไป พวกเราจึงตัดสินใจปูที่นอนต่อให้เสร็จแล้วรีบนอนหลับไป