อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

kariya:talk

มรีบวิ่งไปหาโคบาโตะที่ล้มอยู่ แล้วเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นมา

"นี่.....เป็นไรไหม"ผม

"อย่ายุ่งออกห่างๆ"โคบาโตะ

"รีบไปสิ!"นั้นทำให้ผมต้องรีบวิ่งออกมา เธอยืนแล้วสูดหายใจลึกๆ แล้วก็พูดอะไรบ้างอย่างขึ้นมา

"อีเด็กดอก พอแม่ไม่สั้งไม่สอนว่า อย่ารังแกเด็กสตรีและคนชรารึไงฮะ ดูสิพูดแล้วยังทำหน้าเอ่ออีก คำว่าสำนึกน่ะรู้จักไหมฮะ!!"

"เออ..."หนึ่งในแก่งเด็กแว้น

"หุบปาก ชักอัพบีช!!!!! ฝักชูเวรี่มัช!"เธอแหกปากด่าพวกเด็กแว่นจนมันเอ่อกินกันเป็นแถบ (ขนาดพวกผมยังอึ้งกันเลย ไม่นึกว่าเธอจะโหดขนาดนี้)

"ยังๆ ยังด่าไม่จบอย่าพึ่งเออ ไอ้เด็กเสียชาติเกิด ไอ้มอไซราคาถูก!!!!!!" เมื่อเธอด่าจบไอ้หัวหน้าเด็กแว้นนั้นก็ทรุดลงแล้วร้องไห้ทันที อะไรมันจะขนาดนั้น......

"นี่...ฉันด่าแรงไปเหรอ"โคบาโตะ

"นี่เธอรู้ไหมตั้งแต่ฉันเกิดมาไม่เคยมีใครด่าฉันเลยนะ แม้แต่พอแม่ของฉันเอง"หัวหน้าเด็กแว้น

"หืม...ทำไมละ"โคบาโตะ

"อย่าว่าแต่ด่าเลย แค่จะคุยจะมองหน้ากันยังไม่ค่อยได้เลย ก็ตั้งแต่พ่อจากไปตอนฉันอายุ6ขวบ แม่ก็เอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาแม้แต่จะมองหน้าฉันเลยละ..... ฉันก็เลยออกแว้นเผื่อว่าแม่จะหันมามอง ติดคุกไปหลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่แม่ก็มายื่นเงินประกันตัวให้แล้วเดินไปเฉยๆ โดยไม่ถามอะไรฉันสักคำ จนกระทั้ง ฉันและพวกลูกน้องของฉันขับรถชนเสาไฟฟ้าตายทั้งหมด แต่แม่ก็ยังไม่มีเวลามาจัดงานศพให้ฉัน ฉันเลยถูกเผาตั้งแต่วันแรกที่เจอศพน่ะ"พอฟังเรื่อเล่าของหมอนั้นดูเหมือนทุกคนจะน้ำตาอาบแก้มกันเป็นแถบเลยนะ...

"อย่างงี้นี่เองพวกขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่สินะ"เฟย์เริ่มร้องไห้ส่วนคินาโกะนั้นก็ร้องไห้ไปกอดเฟย์ไป...

"อย่าร้องเลยนะ...."โคบาโตะลูบหัวหมอนั้นแล้วร้องไห้ออกมา

"ไอ้.....ถึกลูกแม่"โคบาโตะ

"แม่ครับ..."หัวหน้าเด็กแว่น

"หา!"ชินโด

"ส่งสัยจะโดนผีเข้า"ฮาคุริว

"แล้วจะเอาไงอะ ฮาคุริว"ไทโย

"ดูต่อไป คงไม่มีอะไรมากหรอก!"ฮาคุริว

"แม่ครับผมขอโทษ ผมมันเป็นเลว ผมมันชั่วเองผมขอโทษ"หัวหน้าเด็กแว้นนั้นร้องไห้

"ไม่เป็นไร แม่ผิดเองที่ไม่ดูแลลูกให้ดี แม่ขอโทษนะที่ไม่เคยสนใจลูกเลยน่ะ"โคบาโตะนั้งร้องไห้ ก่อนที่มันไอ้หมอนั้นจะก้มลงกราบเท้าเธอ

"ผมไปก่อนนะแม่ อย่าลืมไปเกิดพร้อมผมด้วยนะ"แล้ววิญญาณนั้นก็จางหายไป ก่อนที่โคบาโตะจะล้มลง แล้วก็มีภาพของหญิงชราเกล้าผมยิ้มให้พวกเรา จากนั้นก็ยื่นเพชรรูปข้าวหลามตัดสีแดงให้แล้วหายไป ส่วนเด็กแว้นอีก4คนที่เหลือก็เดินหายเข้าป่าไป ผมจึงรีบไปประคองเธอขึ้นมา

"อะ.....เออ.....เกิดอะไรขึ้นเหรอ"โคบาโตะลืมตาขึ้นช้าๆ ในมือของผมที่ประคองเธอไว้ ผมค่อยๆ วางเธอลงแล้วเดินออกมา

"คืองี้นะ เมื่อกี้วิญญาณแม่ของไอ้หมอนั้นมันมาสิงร่างเธอแล้วก็ปลดปล่อยวิญญาณไปได้ทั้งแม่ทั้งลูกเลยละ แล้วก็ได้เพชรเม็ดแรกมาด้วย ผมยื่นเพชรให้เธอดู แต่เธอกลับมีน้ำตาซึมออกมา

"อย่างงี้นี่เธอได้เจอกับคุณแม่ด้วยดีจังนะ...."เธอนั้งร้องไห้คินาโกะเลยเข้าไปลูบผมแล้วพูดกับเธอ

"อย่าร้องเลยนะ คุณแม่น่ะอยู่กับเธอเสมอเลยนะ ฉันเชื่อว่าท่านน่ะต้องคอยดูแลเธออยู่ห่างๆแน่นอนฉันเชื่ออย่างงั้นน่ะ"คินาโกะยิ้มให้ ส่วนโคบาโตะก็ร้องไห้ลั่นแล้วกอดคินาโกะ

"หยุดร้องเถอะ ลุกขึ้นได้แล้วนะ"คินาโกะ

"อืม!"เธอลุกขึ้นแล้วพวกเราทั้งหมดก็ได้กลับบ้านไปนอนกันสักที