Forced to Love บังคับให้รัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'อืมม นี่เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย'  โทโมะงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆห้องแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาทะเลาะกับแก้วก็รีบลุกจากโซฟาวิ่งไปที่หน้าห้องน้ำทันที
 
 
 
 
 
 
 
'แก้ว!!! แก้ว!!! เปิดประตูหน่อยสิแก้ว'  โทโมะเคาะประตูห้องน้ำเรียกแก้วรัว เพราะคิดว่าแก้วยังคงอยู่ในนั้นเพราะเมื่อคืนเธอไม่ยอมออกมาคุยกับเขาเลยจนถึงเช้า 
 
 
 
 
 
กึก
 
 
 
 
 
โทโมะลองหมุนลูกบิดประตูดูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก ก็รีบเปิดเข้าไปทันที
 
 
 
 
 
 
'แก้ว...' โทโมะเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบกับความว่างเปล่า แสดงว่าแก้วแอบหนีออกมาตอนที่เขาหลับแน่นอนพอคิดได้อย่างนั้นโทโมะก็รีบวิ่งลงมาด้านล่างทันที
 
 
 
 
 
 
 
'โทโมะจะไปไหนลูก'  คุณหญิงที่เห็นอาการลุกลี้ลุกลนของโทโมะก็ถามขึ้น 
 
 
 
 
 
 
'คุณแม่เห็นแก้วมั้ยครับ'  โทโมะไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นคำถามแทน
 
 
 
 
 
 
'หนูแก้วพึ่งออกจากบ้านไปเมื่อเช้านี่เอง'  คุณหญิงตอบ
 
 
 
 
 
 
'แล้วเค้าได้บอกรึเปล่าครับว่าไปไหน'  โทโมะรีบถามต่อทันที
 
 
 
 
 
'กลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้านน่ะ มีอะไรรึเปล่าสีหน้าเราดูไม่ค่อยดีเลยนะ ทะเลาะกันหรอ'  คุณหญิงมองโทโมะอย่างสงสัยก่อนจะถาม
 
 
 
 
 
 
'ก็นิดหน่อยครับ ไม่มีอะไรมากหรอก' โทโมะปรับสีหน้าให้ดูปกติก่อนจะตอบแล้วยิ้มบางๆให้ผู้เป็นแม่ที่จ้องหน้าลูกชายอย่างจับผิด
 
 
 
 
 
 
 
'งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ'  โทโมะพูดก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้องแล้วอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปทำงาน
 
 
 
 
 
 
 
'เธอคงโกรธชั้นจริงๆสินะ ถึงได้หนีมาอยู่บ้านตัวเอง เฮ้ออ' โทโมะที่แอบขับรถมาหาแก้วที่บ้านแล้วมองแก้วที่นั่งเหม่ออยู่หน้าบ้านก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
'พี่แก้วมานั่งเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้' เสียงของกั้งน้องชายคนเดียวของแก้วที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศสะกิดเรียกพี่สาวตัวเองที่นั่งเหม่ออยู่
 
 
 
 
 
 
'ป...เปล่า ไม่ได้เหม่อสักหน่อย'  แก้วสดุ้งแล้วหันมาตอบกั้ง
 
 
 
 
 
 
'มีอะไรรึเปล่าพี่ ทำไมถึงกลับมาอยู่ที่บ้านล่ะแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ'  กั้งมองหน้าพี่สาวตัวเองอย่างจับผิดก่อนจะถาม
 
 
 
 
 
 
'ก็พี่คิดถึงแม่ คิดถึงกั้งไงล่ะกลับมาหาไม่ได้หรอ'  แก้วตอบแล้วยิ้มให้กั้งเพื่อไม่ให้น้องสงสัย
 
 
 
 
 
 
'แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับสามีแล้วหนีออกมานะ'  กั้งพูดแล้วเอามือเท้าคางพลางจ้องหน้าแก้ว
 
 
 
 
 
 
'อะ...เอ่อ แน่ใจสิ'  แก้วชะงักกับคำพูดของกั้ง ก่อนจะทำหน้าเป็นปกติแล้วตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'นี่คือเอกสารที่ต้องเซ้นคะ' แบมเลขาของโทโมะยกเอกสารกองโตมาวางไว้หน้าโต๊ะทำงานของโทโมะ  ชายหนุ่มมองเอกสารที่กองอยู่แล้วถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
 
'คุณโทโมะเป็นอะไรรึเปล่าคะ'  แบมที่เห็นโทโมะดูเหนื่อยๆก็ถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
'เปล่าไม่มีอะไร คุณไปทำงานเถอะ ส่วนเอกสารน่ะผมจะรีบเซ็นให้'  โทโมะบอก แบมพยักหน้าแล้วกลับไปทำงาน
 
 
 
 
 
 
 
 
'เฮ้ออ แล้วทำไมชั้นจะต้องคิดถึงเธอด้วยเนี้ย ยัยตัวแสบ'  โทโมะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อย พลางคิดถึงแก้วที่หนีกลับบ้านก็ไม่เป็นอันทำงาน พลางมองโทรศัพท์ตังเองลังเลว่าควรจะโทรไปง้อรึเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
 
'เฮ้! เพื่อนรัก ยุ่งอยู่รึเปล่า'  เขื่อนที่เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาทักทายโทโมะ ทำเอาชายหนุ่มที่นั่งเหม่ออยู่เหวอทันที
 
 
 
 
 
 
 
'มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีกแล้วนะมึง มีอะไรว่ะ'  โทโมะหน้ามุ้ยใส่เขื่อนก่อนจะถาม
 
 
 
 
 
 
 
'เอ้า! เพื่อนจะมาเยี่ยมเพื่อนไม่ได้หรอคร้าบบ รึว่าติดภรรยาจนลืมเพื่อนไปแล้ว'  เขื่อนทำหน้าน้อยใจแล้วถาม 
 
 
 
 
 
 
 
'ติดบ้าอะไรว่ะ กูมีแฟนอยู่แล้วนะเว้ย'  โทโมะตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
'นี่มึงยังคบกับพิมอยู่หรอว่ะ มึงแต่งงานแล้วนะเว้ย'  เขื่อนนิ่วหน้าสงสัยแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
'แต่กูกับพิมเราคบกันมานานแล้วนะเว้ย แล้วกูก็รักพิมไม่ได้รักแก้ว'  โทโมะตอบเสียงเรียบ
 
 
 
 
 
'แต่มึงแต่งงานกับแก้วแล้ว ถ้าแก้วรู้เขาจะไม่เสียใจหรอว่ะ'   เขื่อนรีบถามต่อทันที
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่หรอก ยัยนั่นก็ไม่ได้รักชั้นเหมือนกัน อีกไม่นานก็คงจะอย่า' โทโมะพูดแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
'เฮ้ออ แล้วแต่มึงแล้วกันความรักใครความรักมัน กูไม่ขอยุ่ง'  เขื่อนพูดแล้วทิ้งตัวลงโซฟา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไอ้โมะ มึงเป็นไรว่ะมองดูโทรศัพท์อยู่ได้ ' เขื่อนที่มองดูโทโมะที่วอกแวกอยู่นานก็ถาม
 
 
 
 
 
 
 
'ทะเลาะกับแก้วหรอว่ะ'  เขื่อนที่เดินมาใกล้โต๊ะทำงานโทโมะแล้วชะเง้อดูโทรศัพท์ของโทโมะที่เหมือนจะโทรหาแก้ว แต่ไม่กดโทรออก
 
 
 
 
 
 
 
'นิดหน่อยว่ะ'   โทโมะตอบแล้วปิดโทรศัพท์ลงทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่นิดแล้วม้างงง  ไม่เป็นอันทำงานแบบนี้ มึงไปทำไรเขาว่ะ'  เขื่อนพูดแล้วมองดูกองเอกสารที่ยังเซ็นไม่ถึงครึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
'ก็แค่จูบ ไม่คิดว่าจะโกรธจนหนีกลับบ้านตัวเองแบบนี้'  โทโมะวางปากกาลงพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
 
 
 
 
 
 
 
 
'บางทีนั่นอาจเป็นจูบแรกของแก้วก็ได้นะ เขาอาจจะเก็บไว้ให้คนที่รักที่สุดรึเปล่าว่ะ '  เขื่อนพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงหน้าโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
'มันสำคัญด้วยหรอว่ะ ไหนๆก็แต่งงานกันแล้ว แค่จูบเอง'   โทโมะนิ่วหน้าไม่เข้าใจแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
'แต่มึงก็ไม่ได้รักแก้วหนิว่ะ บางทีเขาอาจจะอยากเก็บ first kiss ไว้ให้คนที่รักเขาจริงก็ได้ ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ' เขื่อนพูดอธิบาย
 
 
 
 
 
 
'แล้วกูต้องทำยังไงต่อว่ะ ต้องง้อมั้ย'  โทโมะถามพลางมองหน้าเขื่อนให้ช่วยคิด
 
 
 
 
 
 
 
'ต้องง้อดิว่ะ ถ้ามึงไม่กล้าโทร มึงก็ไปหาแก้วเลย'  เขื่อนพูดพลางกอดอก
 
 
 
 
 
 
'ไปหาเลยหรอว่ะ ถ้าเขาไม่คุยกับกูล่ะ'  โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
'คุยดิว่ะ ไปหาต่อหน้านี่แหละ มีปัญหาอะไรจะไดคุยกันให้จบๆไป'  เขื่อนพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
'งั้นกูไปก่อนนะ'  โทโมะพูดแล้วรีบลุกออกไปทันที  เขื่อนเหวอไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะใจร้อนแบบนี้
 
 
 
 
 
 
'ขนาดว่าไม่ได้รักนะเนี่ย'  เขื่อนพูดพลางคิดถึงคำพูดของโทโมะที่บอกว่าไม่ได้รักแก้ว แต่การกระทำมันช่างแตกต่างกับคำพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปี๊ดด ปี๊ดด
 
 
 
 
 
โทโมะที่รีบบึ่งรถมาหาแก้วบีบแตรเสียงดังก่อนที่ประตูรั้วจะเปิดโดยอัตโนมัติ
 
 
 
 
 
 
 
' แก้วอยู่มั้ย'  โทโมะรีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาถามทันที  ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาค่ำแล้วด้วย
 
 
 
 
 
 
 
'พี่แก้วอยู่ในห้องครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร'  กั้งที่เดินลงมาจากชั้นบนบ้านตอบก่อนจะถามกลับ
 
 
 
 
 
 
 
'ผมเป็นสามีของแก้ว'  โทโมะตอบ  กั้งอึ้งแล้วมองโทโมะก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
'งั้นเชิญทางนี้ครับพี่เขย'  กั้งพูดแล้วเดินนำโทโมะไปหาแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
 
 
 
'พี่แก้วเปิดประตูหน่อย'  กั้งเคาะประตูเรียกแก้ว  สักพักประตูก็ถูกเปิดออก
 
 
 
 
 
 
'มีอะไรกั้ง'  แก้วเปิดประตูออกมาแล้วถามอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
'มีคนมาหาพี่น่ะ'  กั้งพูด แก้วนิ่วหน้าสังสัยทันที
 
 
 
 
 
 
'คุณ!!!' โทโมะที่หลบอยู่ข้างหลังกั้งเดินออกมา แก้วอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะมาหาเธอที่นี่
 
 
 
 
 
 
'มีอะไรก็คุยกันเองนะครับ'  กั้งยิ้มแล้วพูดก่อนจะปลีกตัวออกมา
 
 
 
 
 
 
 
'เดี่๋ยว!'  แก้วที่ยังไม่อยากเจอหน้าโทโมะก็จะรีบปิดประตูห้อง แต่โทโมะจับแก้วไว้ก่อน  แล้วดันแก้วเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตู
 
 
 
 
 
 
'เข้ามาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ'  แก้วผลักโทโมะออกแล้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่ออก จนกว่าเธอจะกลับไปกับชั้น'  โทโมะพูดแล้วดันแก้วไปชิดกำแพง
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่! ชั้นจะนอนที่นี่ คุณกลับไปเถอะ'  แก้วพูดอย่างไม่ยอม แล้วพยายามดันโทโมะออก โทโมะที่เห็นว่าร่างบางไม่ยอมง่ายๆ ก็รวบตัวมากอดไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
'ปล่อยนะ คุณมากอดชั้นทำไม ปล่อยย'  แก้วดิ้นไปมาแล้วทุบอกโทโมะรัว
 
 
 
 
 
 
 
'ชั้นขอโทษ'  โทโมะกระซิบลงที่ข้างหูแก้ว  ร่างบางได้ยินก็หยุดดิ้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
'ขอโทษ เรื่องอะไร' แก้วที่ยังงอนอยู่ ก็ทำเหมือนไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'เรื่องเมื่อวาน ชั้นขอโทษที่อารมณ์ร้อนไปหน่อย ต่อไปสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก' โทโมะพูดออกมาจากใจจริง  แก้วได้ยินแบบนั้นแล้วแอบอมยิ้มออกมา ก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูปกติ
 
 
 
 
 
 
 
'ปล่อยได้แล้ว ชั้นอึดอัด'  แก้วพูด  โทโมะจึงยอมคลายกอดออก
 
 
 
 
 
 
 
'หายโกรธแล้วใช่ม่ะ'  โทโมะถาม  แก้วมองหน้าโทโมะแล้วขำออกมา
 
 
 
 
 
 
'อืมม กลับไปได้แล้ว ชั้นจะพักผ่อน'  แก้วตอบแล้วไล่ให้โทโมะกลับ
 
 
 
 
 
 
'ได้ไงล่ะ ถ้าภรรยาไม่ยอมกลับ สามีก็ไม่กลับเหมือนกัน '  โทโมะพูดเสียงหนักแน่น  แก้วเหวอทันที
 
 
 
 
 
 
'นี่คุณ อย่าบอกนะว่าคุณจะนอนค้างที่นี่อ่ะ'  แก้วรีบถามทันที
 
 
 
 
 
 
'ก็ใช่ไง นอนบ้านเมียไม่เห็นจะแปลกเลย'  โทโมะพูดแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงของแก้ว
 
 
 
 
 
 
'ไม่ได้ ลุกขึ้นมานี่เลย' แก้วไม่ยอมรีบดึงโทโมะให้ลุกออกจากเตียงทันที
 
 
 
 
 
 
 
'ว้ายยย ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย'  แก้วที่พยายามดึงโทโมะให้ลุกขึ้นแต่ดันถูกชายหนุ่มดึงเข้าไปกอดทำให้ร่างของแก้วทับโทโมะอยู่
 
 
 
 
 
 
 
'อยู่เฉยๆน่า  ถ้ายังดิ้นชั้นจูบเธออีกแน่'  โทโมะขึ้นคร่อมแก้วแล้วขู่ แก้วเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะกัดเข้าที่ไหล่ของโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
'โอ้ยย ยัยตัวแสบ ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย'   โทโมะรีบลุกออกจากตัวแก้วทันที ก่อนจะมองหน้าแก้วเคืองๆ
 
 
 
 
 
 
 
'ใครบอกให้คุณมาขู่ชั้นแบบนั้นล่ะ ช่วยไม่ได้'  แก้วพูดแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำทันที  
 
 
 
 
 
 
'ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ ชั้นเอาคืนเธอแน่'  โทโมะพูดไล่หลังแก้ว พลางจับไหล่ข้างที่โดนแก้วกัดแล้วนึกเอาคืน
 
 
 
 

 
มาอัพแล้ววจ้าาาา 
ขอโทษรีดเดอร์ด้วยยยที่หายไปนาน ไรเตอร์ผิดไปแล้วววว แงงงงง
อย่าพึ่งหายกันไปไหนนะ สัญญาาาาาา