Question คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ

 

ตอนที่ 9

“เหตุเกิดที่ทะเล 3”

 

           

 

           “อื้มม..” เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วพยายามหาสวิตโคมไฟเพื่อเปิดมัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พะ พี่ป๊อปออกไปนะ!” ทันทีที่เธอเปิดไฟได้ก็เห็นอดีตคนรักของเธอกำลังลักหลับตัวเองอยู่จึงผลักเขาออกไปเต็มแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง…” ป๊อปปี้ทำหน้าเศร้าเล็กน้อยและ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กึก!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาล๊อคประตูห้องแล้วเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะทำอะไรออกไปนะ!!” เธอถอยกรูดลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางออกมาคุยกับพี่ก่อน!!” ป๊อปปี้เคาะประตูห้องน้ำเรียกเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรก็พูดมาสิคะ” ฟางตะโกนกลับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออกมาคุยกันต่อหน้าสิ พี่อยากเห็นหน้าฟาง” ป๊อปปี้พูด

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           เอายังไงดีล่ะ? จะออกไปดีไหม? จะโดนอะไรบ้างล่ะ? เอาก็เอา! ออกก็ได้..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรก็รีบๆพูดสะ..อื้มม” ทันทีที่เธอเดินออกมาป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบประกบปากตัวเองลงกับปากของเธอทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่คิดถึงเรานะแต่…” ป๊อปปี้ไม่กล้าที่จะขัดใจพ่อแม่เลยสักนิด เขาไม่อยากห่างจากเธอเลยแต่เอาก็เอา! เพื่อความสบายใจของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรคะ มีแค่นี้ใช่ไหมงั้นเชิญออกไปค่ะ” เธอผายมือเชิญเขาออกไปแต่เขากลับนิ่งและมองเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ครับ แต่คืนนี้พี่ขออยู่กับเราทั้งคืนนะ” ป๊อปปี้กอดเธอแน่นจนเธอรับรู้อัตราการเต้นของหัวใจเขา มันเต้นแรงมาก…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางนอนกับเฟย์นะ พี่ออกไปเถอะค่ะ” เธอพยายามดันตัวป๊อปปี้ออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้พี่ทำได้แค่นี้จริงๆ รออีกหน่อยนะเราจะได้กลับไปเป็นเหมือนเดิมกันแล้ว..” เธองงกับคำพูดของเขา เธอจะต้องรอเขาไปทำไมในเมื่อเขามีใหม่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่อยากคบต่อเพื่อนค่ะ พี่ออกไปจากชีวิตฟางเถอะ พี่อย่ายุ่งกับฟางอีกเลยยิ่งฟางเจอพี่เท่าไหร่ฟางยิ่งไม่ลืมเข้าทุกวัน ฟางเจ็บเหมือนกันนะ ฮึก” เธอพูดออกมาแถมน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาเป็นสาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่พี่..” ป๊อปปี้ทำท่าจะแย้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นะคะ ขอให้ฟางทำใจได้ก่อนแล้วเราจะกลับมาคุยกันแบบพี่น้องเหมือนเดิมนะคะ” เธอพูดแล้วปาดน้ำตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึ่บ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร่างของชายหนุ่มโผเข้ากอดเธออย่างแน่นหนา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไปเริ่มรักใหม่กับจินนี่เถอะค่ะ ฟางไม่ว่าอะไรเลย” เธอผลักเขาออกจากตัวแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทางถนน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “ฮึก…กรี๊ดด!!” ไม่ทันได้วิ่งข้ามถนนไปยังอีกฝั่งก็ดันมีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาหาตัวเธอและทำให้สติของเธอ ณ ตอนนั้นจางหายไปทันทีภาพทุกอย่างเป็นสีดำสนิท..

 

         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “ฟาง..พี่ฟางฟื้นแล้ว!!” เสียงของแหลมเล็กของน้องสาวตัวเองดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ร่วมกันในห้องได้ทั้งหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ อืม .. ที่นี่ที่ไหนน่ะเฟย์” เธอมองไปรอบๆและกระพริบตาเพื่อปรับแสงให้เป็นปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โรงพยาบาลน่ะพี่ฟาง หลับไปตั้ง  4 วัน เฟย์ใจหายมากเลยนะรู้มั้ย” น้องสาวของเธอตอนนี้เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าแล้ว…ให้ตายสิเธอทำให้น้องสาวของตัวเองเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางเขาไม่เป็นอะไรแล้วนะเฟย์ ไม่ร้องดิ” เขื่อนเดินเข้ามาตบบ่าน้องสาวของเธอ เขื่อนดูเป็นห่วงน้องสาวของเธอเอามากเลยล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หิวมั้ยฟาง เดี๋ยวไปหาอะไรให้กิน” โทโมะเดินมาแล้วลูบหัวเธอเบาๆอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต๋ะอั๊งฟางหรอไอผีดิบ -  -“ แก้วเดินเข้ามาแล้วปัดมือโทโมะออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันป่าวสักหน่อย แค่เป็นห่วง…ในฐานะคนแอบรักเท่านั้น” โทโมะพูดแล้วเบือนหน้าหนีกับประโยคสุดท้ายที่แสนเบา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ!” เธอกับแก้วเองคงได้ยินไม่ถนัดเหมือนกันจึงพูดออกมาพร้อมกันแต่มีตัวแถมอีกคนคือน้องสาวของเธอที่ร่วมเข้ามาด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่าวสักหน่อย นี่ยัยลิงไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิหิวจะแย่แล้ว” โทโมะปั้นหน้าเป็นคนร่าเริงต่อแล้วฉุด กระชาก ลาก ถูแก้วออกไปจากห้องทันที.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวเฟย์กับไอกบไปซื้อข้าวมาให้นะพี่ฟาง อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” เฟย์กุมมือเธอแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้สิ เอาของเบาๆพอนะไม่อยากกินอะไรหนักๆ” เธอพูดแล้วส่งยิ้มบางๆให้น้องสาวก่อนที่แผ่นนหลังบางของน้องสาวตัวเองจะหันเข้ามาหาเธอแล้วค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆจนกระทั่งเสียงปิดประตูดัง ปัง!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tomo Keaw Talk

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “โอ้ย นี่ลากฉันมาทำไมเนี่ย” แก้วที่ถูกโทโมะลากมาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อในโรงพยาบาลก็พูดขึ้นแล้วสบดมือออกอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็หิวไงเลยจะให้ลงมาซื้ออะไรกินเป็นเพื่อน” โทโมะพูดแล้วยักไหล่ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปหน้าตาเฉย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว! รอด้วยสิ” แก้วรีบวิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อตามโทโมะไปอย่างติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Koen Faye Talk

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “คิดดีแล้วหรอกบที่ทิ้งพี่ฟางไว้น่ะ ฉันไม่อยากให้พี่ฟางอยู่คนเดียวเลย” เฟย์พูดอย่างกังวลแล้วใช้มือเขี่ยน้ำในแก้วโดยใช้หลอดไปมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เธอพึ่งฟื้นเอง ให้เขาพักผ่อนต่อเถอะ” เขื่อนถูกแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮืออ T^T

 

 

ไม่ได้อัพนานมากกกกกกกกกกกก

 

 

 

 

ไม่มีใครติดตามแล้วสินะะะ ???