Question คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ

 
บทที่ 8
“เหตุเกิดที่ทะเล 2”
 
            “อ้าวฟางทำไมมอมแมมแบบนี้ ไปนอนคลุกกับทรายมาทำไม” ตอนเธอเดินเข้ามาในกลุ่มทุกคนก็ดูจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นสภาพของเธอตอนนี้ โทโมะปากสุนัขก็เดินเข้ามาถามแทนคนอื่นๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อยากนอนกับทรายอะเย็นดี” เธอโกหกแล้วเห็นเบียร์วางอยู่แถวๆนั้นก็กระดกยกกระป๋องทันที ทั้งๆที่ไม่เคยกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางกินทำไมเนี่ยไม่เคยกินไม่ใช่หรอ” เฟย์ถลาเข้ามาฉุดอีกกระป๋องที่เธอกำลังจะกระดกแทบไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครบอกว่าไม่เคย กระป๋องที่แล้วไงครั้งแรก” เธอหันไปยิ้มให้กับทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาไม่ต้องกินเลยนะฟาง ถ้ากินโมะจะโกรธฟางให้ดู” โทโมะเดินเข้ามากับแก้วแล้วคว้าอีกสองกระป๋องที่ฟางหยิบแทนกระป๋องที่เฟย์เอาไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นิดๆหน่อยๆเอง ฟางอยากกินอะเอามาเลยนะ” เธอเอื้อมมือจะไปคว้ากระป๋องที่โทโมะเอาไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ให้แค่กระป๋องนั้นกระป๋องเดียวพอแล้ว” โทโมะพูดแล้วส่งเบียร์ 2 กระป๋องนั้นให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่โมะ ฟางไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” เธอทำหน้าเคืองๆแล้วเดินหนีเข้าไปที่ห้องพัก
 
           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “นี่แหน่ะๆ กินนิดหน่อยก็ไม่ได้ทำไมนะ” เธอหยิบหมอนมาปาลงพื้น 2 ใบอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอยังเด็กอยู่นี่จะกินไปทำไม” จินนี่ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มาทำไม จะเอาอะไรจากฉัน” ฟางหันขวับไปหาจินนี่ที่เดินเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็แค่จะมาบอกว่าฉันขอโทษนะที่แอบไปคบกับพี่ป๊อป ฉันกับพี่ป๊อปเอ่อ…ได้กันแล้ว” จินนี่พูดคำโกหกออกมาตามที่คุยกับป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หรอ งั้นก็ดูแลเขาดีๆล่ะ หึ…ดีเนอะ ฉันเป็นแฟนกับเขามาตั้งแต่เขาปี 2 จนตอนนี้ปี 5 แล้วยังไม่เคยมีอะไรแบบนั้นเลย” เธอพูดกึ่งเยาะเย้ยตัวเองและอวยพรให้เพื่อนทรยศของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกินข้าวเย็นกันเถอะฟาง” จินนี่ยื่นมือมาให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนละกัน เหนียวตัวอะ” เธอยิ้มให้กับเพื่อนอย่างจินนี่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปและออกมาด้วยเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกับกางเองยีนต์ขาสั้นขาดๆแล้วเดินออกไปพร้อมกันจินนี่
 
           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ฟางมานี่ๆ” แก้วกวักมือเรียกเธอกับจินนี่เดินไปหาแต่สายตาตัวเองดันไปสะดุดอยู่กับใครบางคนจึงเดินเข้าไปหาคนๆนั้นแทนแล้วปล่อยให้ทุกคนนั่งมอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไงธาม ไงพี่โฟร์สบายดีไหมคะ” หลังจากที่เธอปลีกตัวออกจากกล่มนั้นและปล่อยให้พวกเขานั่งมองกันจึงเดินมาหาคนที่มีนามว่าน้องชายในรั้วมหา’ลัยของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ฟางมากับใครล่ะแล้วดูๆแต่งชุดแบบนี้พี่ก็ขายไม่ออกพอดี” โฟร์ทักแต่ก็ทำเอาธามไทถลึงตาใส่กับประโยคเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหม ฟางอยากเปลี่ยนลุคดูน่ะค่ะพี่โฟร์ ลุคหวานๆน่ะเบื่อแล้ว แล้วนี่ใครอะคะ” เธอตอบโฟร์แล้วหันไปมองคนที่นั่งตรงข้ามกับธามไทและโฟร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่อ นี่ไอพิชชี่ มันยังโสดนะจีบได้” ธามไทรีบตอบแทนเพื่อนของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่อ ไงพิช พี่ชื่อฟางนะยินนี่ที่ได้รู้จัก” เธอส่งยิ้มหวานให้พิชชี่แล้วนั่งลงข้างๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วพวกเพื่อนพี่อะทำไมปล่อยพวกนั้นไว้” ธามไทถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เขาไม่ให้พี่กินเบียร์อะเลยกะจะมากินที่โต๊ะแกเนี่ยแหละพวกนั้นไม่รู้หรอก” เธอแกล้งกระซิบกระซาบกับคนในโต๊ะทั้ง 3
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พี่ฟางชอบกินเบียร์หรอ” พิชชี่หันมาถามเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปก็ไม่เคยกินอะแต่เมื่อตอนเย็นกินไป 1 กระป๋องก็ติดใจเลยอยากกินต่อน่ะ” เธอตอบแบบไม่ลังเล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นสักหน่อยไหมฮะผมเลี้ยงเอง” พิชชี่ตอบแล้วยื่นกระป๋องเบียร์ให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณจ้ะ” เธอรับมาแล้วค่อยๆดื่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟาง พี่เห็นป๊อปปี้ด้วยในกลุ่มเราอะ ใช่ป๊อปปี้หรือป่าวน่ะ” โฟร์ชี้ไปที่กลุ่มโต๊ะของพวกเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ใช่ค่ะ พี่ป๊อปทำไมหรอคะพี่โฟร์” เธอถาม ความจริงโฟร์งงก็อาจจะถูกเพราะโฟร์รู้ว่าเธอเลิกกับป๊อปปี้แล้วแต่ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะนี่คือคำถามจริงมั้ย?
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วทำไมมาด้วยกันอะคืนดีกันแล้วหรอ” ธามไทถามบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป่าว พี่ป๊อปมากับกลุ่มน่ะบังเอิญพี่ชวรเพื่อนคนนึงในกลุ่มนั้นมาแล้วเขาก็ยกมาทั้งแก๊งค์เลยไม่ได้ว่าอะไร” เธอตอบแล้วกระดกเบียร์ในกระป๋องจนหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าพี่ฟางโสด ผมขอจีบได้ป่าว” พิชชี่ถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปคุยกับเพื่อนพี่หน่อยมั้ย ปะๆเดี๋ยวพาไป” เธอดึงพิชชี่ให้ลุกขึ้นแล้วควงแขนพิชชี่เดินไปที่โต๊ะอาหาร
 
           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “พี่ฟางมากับใครน่ะ” เฟย์ถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพื่อนของธามน่ะ เห็นว่าหล่อดีเลยเอามาเปิดประมูล ฮ่าๆ” เธอพูดติดตลก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นขอเลยละกัน” เฟย์พูดแล้วลุกขึ้นมาควงแขนพิชชี่ไว้อีกข้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเลยเฟย์ มาอยู่ด้วยกันนี่ๆ” เขื่อนจับแขนเฟย์ให้ออกจากพิชชี่แล้วดึงเฟย์ไปนั่งด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้า งั้นฟางเอาเองละกัน จุ้บ” ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่เพียงแต่คิดว่าตัวเองควรเริ่มใหม่ได้แล้วจึงหอมแก้มพิชชี่ไป 1 ทีเล่นเอาป๊อปปี้วางช้อนส้อมดังเพร้ง!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ป๊อปปี้พูดแล้วลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจนจินนี่ลุกตามไปแทบไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรของมัน” จงเบพูดแล้วกินข้าวต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นขอไปเข้าห้องน้ำเปปนะ พิชไปนั่งกับธามต่อเลยพี่ไม่กวนแล้ว ฮ่าๆ” เธอพูดแล้วเดินตามป๊อปปี้กับจินนี่ไป
 
           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “พี่ป๊อปเป็นอะไรหรือป่าว” จินนี่ถามพี่ชายทันทีที่เดินตามมาถึงที่สวนหย่อมเล็กๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดูฟางดิแบบนั้นมันจงใจประชดกันชัดๆ พี่ก็เคยบอกแล้วว่าอย่าทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นอีก โถ่เว้ย!” ป๊อปปี้พูดแล้วพยายามชกอากาศ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึงเขาอะดิ จินไม่เข้าใจเลยทำไมพ่อกับแม่ต้องให้เล่นอะไรแบบนี้ด้วย ทำให้จินกับพิชต้องเลิกกันแล้วให้ฟางมาควงประชดเนี่ย” จินนี่หัวเสียกับการที่ต้องเลิกกันแฟนไปด้วยเหตุผลบ้าๆของพ่อแม่เธอและพ่อแม่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เออพี่หึง หึงมากด้วยเมื่อไหร่จะครบ 3 เดือนวะเนี่ย!” ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับกันเหอะเดี๋ยวมีคนสงสัย” จินนี่พูดแล้วลากพี่ชายตัวเองออกมาจากสวนหย่อมแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ จินนี่เจอฟางพอดีเลยหันหน้าเข้าหาป๊อปปี้ทำให้เหมือนกับว่าจูบกันอยู่
 
           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           “ไปไหนของเขานะ อ้ะ..!” เธอหันไปเจอจินนี่กับป๊อปปี้จูบกันอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เธอไม่ทันห้ามตัวเองก็ดันลืมตัวแล้วคว้าตัวจินนี่ไปตบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรของแกเนี่ยฟาง” จินนี่กุมหน้าตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปะ ป่าว เอ่อ..คือจูบกันในที่สาธารณะแบบนี้มันไม่ดีนะ คะ..คือไปละนะ บาย” เธอรีบวิ่งออกจากตรงนั้นแล้วไปนั่งร้องไห้อยู่ที่ห้องพักของตัวเอง
 
         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          แอ๊ดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ในความมืดของห้องที่ถูกปิดไฟอยู่และมีเพียงเธอนอนอยู่ที่เตียงก็มีใครบางคนเดินเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝันดีนะครับ ไม่โกรธพี่นะคนดี” เสียงทุ้มในความมือพูดแล้วตักตวงความหวานนปากของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้มม..” เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วพยายามหาสวิตโคมไฟเพื่อเปิดมัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เย้ๆ
 
 
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก #มากของมากที่สุด5555
 
ไม่ได้ไปไหนน
 
 
แต่ไม่ได้อัพเฉยๆ T^T
 
 
เก๊าขอโต๊ดดดดดดดด
 
นี่ไงมาอัพแล้ววว5555
 
 
คนอ่านหายไปกันหมดยังหว่าาา !? 
 
 
ฝากติดตาม + เม้น ให้ด้วยน้าาา