Then one day she will be gone

"เห้อ ยัยนี่นี่ยังไงกันนะคนอุตส่าห์รอกลับไม่พูดส่ะงั้น"ขณะที่ฉันเดินไปด้วยบ่นไปด้วย ฉันจะกลับบ้านเเล้วเพราะไม่มีอะไรต้องทำอีกรู้สึกดีจริงๆที่มีคนเลี้ยงข้าวมื้อนี่แต่ยังไงฉันก็ต้องซื้อของกลับบ้านไปทำอาหารสำหรับมื้อต่อไปอยู่ดี ขณะที่ฉันกำลังเดินตรงดิ่งไปที่รถสายตาฉันก็ไปสะดุดหยุดที่ใครบางคน "หน้าตาคุ้นๆแหะ.." อ่าว สงสัยเขาจะรู้เขาเดินหนีฉันไปแล้วขึ้นรถคันสีแดงคันนึง เมื่อกี้ฉันรู้สึกว่าสายของเธอกำลังจ้องมาที่ฉันหรือว่าเธอจะเป็นปาปารัสซี่?!! ไม่ได้นะ!!! เธอต้องแอบถ่ายรูปฉันกับเจสสิก้าแน่ๆเลยโชคดีที่เธอยังไม่ได้สตาร์ทรถแล้วขับหนีฉันไป ฉันเปลี่ยนเป้าหมายเเละเดินตรงดิ่งไปที่รถคันนั้น และเคาะกระจกรถ ฉันมองไม่เห็นคนในรถเลยแต่ช่างเถอะ ....ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาฉันเคาะกระจกอีกครั้ง
"นี่คุณค่ะ ฉันว่าเราต้องคุยกันหน่อยนะ"
คนในรถเลื่อนกระจกลงมา มันทำให้ฉันโล่งอกเป็นอย่างยิ่งเธอไม่ใช่ปาปารัสซี่แต่เธอคือ ทิฟฟานี่ เพื่อนสนิทของฉันแต่เธอมาทำอะไรที่นี่ เดี๋ยวนะ ก็นี่มันซุปเปอร์มาร์เก็ตป่ะแก55555 ทิฟฟานีใส่ชุดสบายๆเสื้อยืดคอวีสีขาวและกางเกงยีนส์
"ไงแทยอน เธอมีปัญหาอะไรกับฉัน?" ฉันส่งยิ้มให้ทิฟฟานี่ ฉันรู้สึกดีใจมากที่ไม่ใช่ปาปารัสซี่
"55555555 ฉันดีใจมากที่ไม่ใช่ปาปารัสซี่ ขอบคุณพระเจ้า5555555"
"เว่อร์หน่า ซื้ออะไรมาอ่ะ?" ทิฟฟานี่ถาม
"ก็ของกินของใช้ทั่วไป"
"ฉันกำลังจะกลับพอดีให้ไปส่งไหม?"
"ไม่อ่ะ ขอบคุณ...แล้วก็ขับรถดีๆนะ my best friend"
"บาย..."
ฉันหวังว่าเธอจะไม่เห็นฉันกับเจสสิก้าเดินด้วยกันนะ..
เห้อกลับบ้านไปนอนสักหน่อยดีกว่า//หาว 
 
บ้าน
 
 
"ถึงแล้วโว้ยยยย" ฉันจัดการเก็บข้าวของให้เข้าที่และล้มตัวลงนอนบนโซฟาที่นุ่มนิ่มจากนั้นก็หลับตาลง...จริงๆแล้วฉันไม่ชอบความมืดเลย มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวแต่ฉันต้องทำตัวให้แข็งแกร่งเข้าไว้...
"อย่าอ่อนแอนะแทยอน" ฉันพูดกับตัวเองจากนั้นก็เผลอหลับไป....ฉันไม่ได้ฝันอะไรทั้งนั้นดีแล้วฉันแค่อยากนอนหลับเฉยๆ ฉันถูกปลุกด้วยเสียงเรียกเข้าจากใครบางคน ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาจองมองไปที่โทรสับ [โทรสับด้วยเป็นไงโครตสก๊อยร์555] 
เจสสิก้า 
"เห้ออออออ ฉันไม่อยากรับสายเธอเลยT^T"
แต่ยังไงฉันก็กดรับไปแล้ว คุยหน่อยก็แล้วกัน..
"ฮัลโหล"
[แทยอน..ฉันรู้สึกว่ามีคนตามฉันมา]
เอิ่ม..เธอคิดไปเองหรือป่าวนี่-____-
"ตอนนี้อยู่ที่ไหน? อยู่กับใคร?" ฉันดูห่วงเธอมากไปไหม?
[อยู่ในรถ คนเดียว...ยูริหายไปอ่าโทรไปก็ไม่รับสาย]
"ตั้งสติก่อนสิ คนที่ตามเธอผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
[น่าจะผู้หญิงนะ ขับรถคันสีแดง] สีแดงหรอ..? เห้ยสีแดงก็มีตั้งหลายคันไม่ใช่ทิฟฟานี่หรอกหน่า
"ถ้าเธอกลัวมากเบอร์นี้ ก็ขับมาบ้านฉัน"
[เอาจริงหรอ...ขอบคุณนะ]
ฉัน...ฉันพูดอะไรออกไป ยัยบ้าแทยอนทำไมไม่คิดก่อนพูดเนี้ยห๊ะ//ตบหน้าตัวเอง ตอนนี้ฉันควรจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ร้อนโว้ย
จากนั้นผ่านไป30นาที อะไรจะผ่านไปเร็วเบอร์นี้ ฉันออกมายืนรอหน้าบ้าน ยืนรอเจสสิก้าจริงๆแล้วฉันเป็นห่วงเขาเหมือนกันเขาเป็นคนอ่อนไหว ขี้ดุ้งขี้ตกใจ คิดมาก กลัวอะไรที่ไม่ควรจะกลัวอ่ะนะฉันเลยเป็นเหมือนพ่อของเธอ..ตอนเราคบกันฉันเป็นคนปกป้องเธอเสมอเลยล่ะ...คิดถึงช่วงเวลานั้นนะแต่ก็ไม่อยากจำฉันไม่อยากกลับไปคบกับเธออีก ฉันคิดว่ายังไงเราก็ไม่น่าจะไปกันรอดฉันไม่อยากนั่งร้องไห้แล้วให้ทิฟฟานี่มานั่งปลอบ และฉันก็ไม่อย่างให้เธอเสียใจเหมือนกัน.....
มีรถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าฉันและมีคนลงมาวิ่งตรงมาที่ฉัน เธอเข้ามาสวมกอดฉัน ดวงตาของเธอมีน้ำตาไหลออกมา นี่เธอจะกลัวอะไรขนาดนี้-_-? แต่นิสัยเธอก็ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ ฉันลูบหัวเธอและกวาดสายตาไปรอบๆ เผื่อรถคันสีแดงที่เธอว่าจะขับตามเธอมาแต่ไม่มีแหะ
"เลิกร้องไห้แล้วก็เลิกกอดฉันได้แล้ว เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วจะซวยเอา เข้าบ้านฉันก่อน"
"โอเค ;_;" เจสเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเองจากนั้นก็เดินเข้าบ้าน ฉันพาเธอมาที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็หาน้ำให้เธอดื่ม
 
"เล่ามา มันเกิดอะไรขึ้น?"