เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ดีใจที่สุดในโลกเลยนะครับน้องแก้วที่วันนี้น้องแก้วยอมออกมาเที่ยวกับพี่สักที”ฟลุ้คพูดขณะที่

กำลังซื้อตั๋วหนังรอบเย็นกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“เอาเถอะค่ะ นานๆทีแก้วจะเคลียร์งานเสร็จไว และอีกอย่างพี่ก็ชวนแก้วหลายครั้งแล้ว ถือซะว่า

ชดเชยให้แล้วกันนะคะ”แก้วพูดพลางคิดถึงเมื่อวานที่เธอเปิดทีวีเจอข่าวสังคมที่โทโมะออกงา

นกับไฮโซแจมอย่างมีความสุขทั้งๆที่วันก่อนเธอกับเขาพึ่งจะไปเที่ยวด้วยกันมาแท้ๆ ร่างบางคิด

หงุดหงิดในใจก่อนที่จะตัดสินใจตกลงออกมาเที่ยวกับฟลุ้คที่ตามตื๊อเธอ

 

 

 

 

 

 

“งั้นพี่ก็จะทบต้นทบดอกให้แล้วกันนะคนเก่ง”ฟลุ้คยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะหยิบผงสีขาวใส่ในเครื่อง

ดื่มที่ก่อนเข้าโรงหนังพลางมองดูร่างบางที่กำลังมองดูตัวอย่างภาพยนตร์ในจออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย มาจับชั้นทำไม/นี่จะเข้าไปดูหนังกับไอ้หมอนั่นจริงๆหรอ”แก้วตกใจเมื่อจู่ๆโทโมะที่โผล่มาจาก

ไหนไม่รู้ มาดึงเธอไปคุยกันในที่ลับตาคนก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบพูดขึ้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะทำไมนี่มันสิทธิของชั้น ทีคุณยังจะไปไหนมาไหนกับแฟนคุณคุณยังทำได้เลย”แก้วยักไหล่

ไม่สนใจก่อนที่จะว่าโทโมะกลับ

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นมันไม่เกี่ยวกัน นั่นมันผลประโยชน์ทางธุรกิจนะ/อ๋อ ทุกอย่างในหัวคุณต้องทำแล้วเกิดผล

ประโยชน์สินะ แล้วที่มายุ่งกับชั้นเมื่อวันก่อนล่ะ คืออะไร จะหาทางไล่ที่ชาวตลาดไปสินะ”โทโมะ

พูดก่อนที่แก้วจะโวยวายใส่ชายหนุ่มแล้วเดินหนี แต่โทโมะรีบดึงร่างบางมาไว้แนบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยนะไอ้ไฮโซมายุ่งอะไรกับน้องแก้ว จะไปไหนก็ไปเลยรึต้องให้เรียกยาม/พอเถอะค่ะพี่ฟลุ้ค

หนังจะเข้าโรงแล้ว เราไปดูหนังดีกว่านะคะ”ฟลุ้คเห็นแก้วและโทโมะอยู่ด้วยกันก็ปรี่มาเอาเรื่องก่อน

ที่แก้วจะรีบห้ามเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่แล้วลากฟลุ้คเข้าโรงหนังไปด้วยกันโดยที่มีสายตา

ของโทโมะมองตามไปนิ่งยากที่จะรู้สึกอะไรแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรน้องแก้วใช่มั้ย อ่ะๆดื่มน้ำก่อนนะ ใจจเย็นๆนี่ก็จะเข้าโรงหนังแล้ว/เอ่อ

ขอบคุณค่ะ”ฟลุ้ครีบพูดแล้วคะยั้นคะยอให้แก้วดื่มน้ำที่ตนเองซื้อมาก่อนที่แก้วจะรับมันไปดื่มอย่าง

เลี่ยงไม่ได้ สักพักขณะนั่งดูหนังแก้วรู้สึกมึนหัวจึงพยายามลุกขึ้นเพื่อไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

“น้องแก้วเดินไหวมั้ยครับ ท่าทางน้องแก้วดูไม่ดีเลยนะ”ฟลุ้คยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของแก้ว

ก่อนทำทีเดินตามมาและถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะแก้วล้างหน้าแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย”แก้วสะบัดหน้าตัวเอาเบาๆเพื่อคลายความง่วงแต่

กลับเซจะล้มฟลุ้คเห็นไม่รอช้ารีบดึงร่างบางไปกอดไว้แล้วหมายจะไปที่ลับตาคน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่หายหรอกน้องแก้ว เราไม่ต้องดูหนังกันแล้วดีมั้ย เราไปหาที่เงียบๆให้น้องแก้วดีกว่า/พี่ฟลุ้คคะ

ปล่อยแก้ว”ฟลุ้คยิ้มก่อนที่จะยายามพาแก้วออกไปแต่ร่างบางพยายามใช้สติตัวเองที่เหลืออยู่ขัดขืน

 

 

 

 

 

 

“ถ้าผู้หญิงเค้าไม่อยากไปด้วยก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าสิวะ”ตอนนั้นเอง โทโมะเดินมากระชากฟลุ้ค

ออกไปจากแก้วก่อนที่จะใช้หมัดชกฟลุ้คจนล้มคว่ำ ฟลุ้คไม่รอช้ารีบลุกจะไปเอาเรื่องแต่ต้องชะงัก

เมื่อเห็นโทโมะมาพร้อมกับการ์ดตัวใหญ่2คน ก็ชะงักและไม่ทำอะไรทำให้โทโมะประคองร่างบาง

ของแก้วออกไปได้สำเร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะพาสาวน้อยคนนี้ไปส่งที่บ้านเลยมั้ยครับนาย/ไม่ต้องล่ะ ไปส่งที่บ้านชั้นก็พอแล้ว”คนขับรถของ

โทโมะพูดขึ้นพลางมองร่างบางของแก้วที่หลับโดยนอนหนุนตักร่างสูงของโทโมะอยู่ก็ถามนายตัว

เองก่นที่โทโมะจะตอบแล้วให้คนขับรถขับไปส่งเขาที่บ้านแทนที่บ้านแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ชั้นมันแย่ ทำอะไรก็ห่วย ตัวเองยังจำไม่ได้เลย ฮือๆ ของขวัญ นึกให้ออกสิของขวัญว่าตัวเอง

เป็นใคร”ฟางที่วิ่งเตลิดออกมานอกไร่ของป๊อปปี้แล้วเดินไปตามทางพยายามปาดน้ำตาและนึกถึงตัว

เองว่าเธอเป็นใคร แล้วภาพหนึ่งก็วิ่งผ่านเข้ามาในหัว เป็นภาพของเธอที่เดินนำเหล่าบอดี้การ์ด

เข้าไปในงานเลี้ยงแห่งหนึ่งอย่างมั่นใจ ก่อนที่ฟางจะพยายามสะบัดความคิดนั้นออก แล้วมีภาพที่

ผุดเข้ามาอีกครั้งเป็นภาพที่เธอควักเงินจำนวนหนึ่งปาใส่นางแบบคนหนึ่งแล้วเดินเชิดออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นนึกอะไรไม่ออกเลย ฮือๆ ชั้นเป็นใครกันแน่ๆ”ฟางสะบัดภาพนั้นแล้วพยายามนึกว่าตัวเอง

เป็นใครก็นึกไม่ออกก่อนท่ะร้องไห้ออกมาอีกครั้งและเกิดอาการปวดหัวอย่างหนักโดยลืมไปว่าเธอ

นั้นกำลังเดินข้ามถนน ทำให้รถยนต์คันหนึ่งที่กำลังขับมาบนท้องถนนบีบแตรอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางหันไปมองที่รถก่อนที่จะตกใจสุดขีดแล้วเป็นล้มพับไปก่อนที่รถยนต์คันดังกล่าวะมาถึง

ตัวเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณครับๆ เป็นอะไรรึเปล่าคุณ”ชายหนุ่มคนขับรถรีบลงจากรถเพื่อดูอาการของฟางก่อนที่จะอุ้มฟาง

ไปขึ้นรถตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลป๊อปเรื่องที่จะคุยงานกันน่ะเดี๋ยวชั้นจะเข้าไปนะตอนนี้มีเรื่องนิดหน่อย เอ่อ เจอคนเป็นลม

แถวปากทางไปไร่แกนี่ล่ะ แค่นี้นะเดี๋ยวชั้นพาคุณเค้าไปส่งโรงพยาบาลก่อน”ชายคนนั้นพูดก่อนที่จะ

รีบขับพาฟางไปส่งโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อืม ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าเธออยู่ในโรงพยาบาล ร่างบางลุกขึ้นแล้ว

มองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

 

 

 

 

 

 

 

‘ฟื้นแล้วหรอครับ ไม่ต้องตกใจนะคุณผมชื่อพิชชี่ เมื่อกี้คุณเป็นลมผมเลยมาส่งคุณที่นี่ คุณคือ”พิชชี่

เดินเข้ามาในห้องแล้วแนะนำตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นชื่อของขวัญค่ะ/ครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วคุณไปทำอะไรที่หน้าไร่เจ้าป๊อปล่ะครับ ผมหมาย

ถึงเของไร่จิระคุณน่ะครับ”ฟางแนะนำตัวเองก่อนที่พิชชี่จะถามร่างบางต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แค่อยากจะหนีไปพ้นๆโดยไม่ต้องเป็นภาระใคร ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วย

ชั้นไว้”ฟางตอบก่อนที่จะยิ้มหวานให้พิชชี่จนชายหนุ่มหน้าแดงถึงใบหูก่อนที่เขาจะเดินออกมาข้าง

นอกพร้อมกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนล่ะครับ/ชั้นยังไม่รู้เลยค่ะ รู้แค่ว่าชั้นยังไม่อยากกลับไปในที่ที่ชั้นอยู่

เลย”พิชชี่ถามก่อนที่ฟางจะซึมลงไปเมื่อนึกถึงป๊อปปี้ที่ต้องปวดหัวเพราะความไม่เอาไหนของเธอ

แบบนั้น สู้ออกมาซะคงจะดี

 

 

 

 

 

“งั้นไปไร่ผมก่อนแล้วกันครับ ผมทำไร่ข้าวโพดและปลูกผลไม้อยู่ไม่ไกลจากไร่จิระคุณ คุณไปพัก

แถวนั้นก่อนก็ได้นะครับ ไว้คุณสบายใจแล้วอยากให้ผมส่งกลับบ้านเมื่อไหร่ก็ได้ครับ”พิชชี่พูดขณะ

ขับรถออกมาจากโรงพยาบาลกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่มีบ้านหรอกค่ะ อย่าว่าแต่บ้านเลย ตัวชั้นเองชั้นยังไม่รู้เลยว่าชั้นเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไร

ก็ไม่ได้เรื่องดีแต่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน”ฟางพูดก่อนที่จะซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

“อย่าเอาแต่โทษตัวเองแบบนั้นสิครับ ไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่มีค่าหรอกนะครับบางทีคุณอาจจะมีสิ่งที่

คุณทำได้ดีอยู่แต่คุณยังไม่รู้ก็ได้นะครับ เอาล่ะครับ ถึงแล้ว”พิชชี่พูดก่อนที่จะพาฟางลงมาที่บ้าน

ของเขาแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ยืนรออยู่

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

เมื่อร่างสูงเจอฟางเข้าก็ไม่รอช้าวิ่งไปกอดฟางแน่นจนทำให้ฟางใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

“หายไปไหนมาทำไมถึงอยู่กับไอ้พิชได้ล่ะของขวัญ/อ้าวนี่รู้จักกันด้วยหรอเนี่ย”ป๊อปปี้ผละร่างบาง

ออกจากอ้อมกอดแล้วรีบถามทำให้พิชชี่มองทั้งคู่ด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าของขวัญเค้าได้รับอุบัติเหตุน่ะแล้วไอ้ป๊อปเป็นคนช่วยไว้ เลยพามาอยู่ด้วยกันที่ไร่ระหว่างที่

ฟื้นความจำแล้วนี่ทำไมถึงมาอยู่กับนายได้ หรือว่าของขวัญเป็นอะไร”เขื่อนที่มากับป๊อปปี้ก็รีบถาม

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณเขื่อน ของขวัญแค่เป็นลมแล้วคุณพิชชี่เค้าช่วยของขวัญไว้เท่านั้นเอง/ถ้าไม่

เป็นอะไรมากงั้นเรากลับบ้านของเรากันเถอะนะเย็นมาแล้ว”ฟางตอบให้ทุกคนเข้าใจก่อนที่ป๊อปปี้จะ

รีบจูงมือฟางกลับไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ ของขวัญไม่อยากกลับไปแล้ว/ทำไมล่ะของขวัญ หรือว่าไม่พอใจที่เรื่องวันนี้ มันไม่ใช่ความ

ผิดของเธอเลยนะ ก็เธอไม่เคยทำนิ และไม่เคยมีใครสอนเธอด้วยอย่าโทษตัวเองไปหน่อย

เลย”ฟางขืนตัวเองแล้วพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะตอบร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ไม่ต้องมาเข้าข้างของขวัญหรอกค่ะป๊อปปี้ ของขวัญรู้ตัวว่าของขวัญมันไม่ได้เรื่อง ดีแต่ทำเรื่อง

เดือดร้อนมาให้ป๊อปปี้ เดี๋ยวก็ไร่พังเดี๋ยวของพัง แถมยังทำไฟไหม้อีก ของขวัญอยู่กับป๊อปปี้ไม่ได้

หรอก”ฟางร้องไห้ออกมาแล้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยู่กับชั้นแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะของขวัญ/ของขวัญไม่รู้ ฮือๆ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาบางๆก่อน

ที่จะถามต่อฟางจึงได้แต่ส่ายหน้าและยังร้องไห้แย

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่ มานี่ม้ะ อย่างอแงไปหน่อยเลยนะ คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดในครั้งแรกกันบ้างล่ะ ของขวัญ

อาจจะผิดในครั้งแรก แต่ถ้าครั้งตอนไปของขวัญมีคนสอนก็ไม่มีข้อผิดพลาดหรอก กลับบ้านเราเถอะ

นะ กลับมาเป็นของขวัญของชั้นเหมือนเดิมนะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนที่จะดึงฟางไปกอดปลอบและอธิบาย

ให้เธอเข้าใจพลางเอามือลูบหัวฟาง โดยที่ร่างบางเองก็กอดตอบและรู้สึกใจเต้นรัว อบอุ่นหัวใจอย่าง

ประหลาดกับความอ่อนโยนที่ป๊อปปี้มีให้แบบนี้

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ของขวัญกลับก็ได้”ฟางหน้าแดงจัดก่อนที่จะตอบตกลงป๊อปปี้แล้วบอกลาพิชชี่เพื่อกลับไปที่ไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นไงคะ โร่ไปร้องไห้เพื่อให้พ่อคุณๆเห็นใจมานั่นละ/พ่อป๊อปทำไมต้องไปตามยัยตัวซวยแบบนี้

ด้วยล่ะครับ”เมื่อมาถึงไร่กิ๊ปซี่ก็รีบพูดกับวัน ทู ทรีที่กลับมาจากโรงเรียนแล้วทำให้วันไม่พอใจรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“วัน ทำไมพูดจาไม่เพราะแบบนี้ล่ะครับ พี่ของขวัญเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย/ไม่ยุติธรรม พ่อ

ป๊อปเข้าข้างยัยนี่จริงๆด้วย ทำลายไร่ของพวกเราแท้ๆยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ผิด”ป๊อปปี้ดุลูกชายก่อน

ที่ทรีน้องคนเล็กจะพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“จริงค่ะ รึว่าจริงอย่างพี่ๆในไร่บอกว่าพ่อป๊อปกำลังหลงยัยนี่/พ่อไม่ได้หลงใครนะครับทู ลูกๆทุกคน

เองก็ไม่ควรมองพี่ของขวัญเค้าไม่ดีแบบนี้ พี่เค้ายังไม่เคยทำงานในไร่ ไม่แปลกที่ที่เค้าจะทำอะไร

ไม่เป็น แต่ถ้าเรามีการสอน การให้พี่ค่อยรู้งานอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป พี่เค้าต้องทำได้แน่นอนครับ

อย่ามองพี่เค้าในด้านไม่ดีแบบนั้นสิ”ทูมองป๊อปปี้และฟางก่อนที่จะว่าบ้างทำให้ป๊อปปี้รีบพูดอธิบาย

เพื่อให้ทุกคนในครอบครัวของเขาเปิดใจกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะว่าถ้าไม่ยิ่งสอน ทุกอย่างจะไม่พัง”เฟย์ที่นั่งฟังป๊อปปี้พูดก็อดที่จะแขวะไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญเค้าน่ารัก หัวอ่อน ถ้าสอนไปยังไงเค้าก็ทำได้ ไม่เหมือนใครบางคนที่ทิฐิ อีโก้สูงมองโลก

ในด้านเดียว/นี่จะว่ากันแบบนี้ก็เอ่ยชื่อมาเลยเถอะว่านายว่าชั้น”เขื่อนรีบแขวะเฟย์ตอบกลับทำให้ร่าง

บางไม่พอใจหันกลับไปมองอดีตสามีอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะน้าเฟย์ อาเขื่อน พวกเรายังไม่อยากเลี้ยงน้องตอนนี้นะคะ”ทูพูดขึ้นทำให้

เขื่อนและเฟย์เงียบทันทีและหน้าแดงจัด เพราะก่อนที่ทั้งคู่จะหย่ากัน ป๊อปปี้ชอบแซวทั้งคู่เวลา

ทะเลาะกันว่ายิ่งทะเลาะลูกยิ่งดก

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าจะให้แม่นี่กลับไปทำงานมีหวังคนงานในไร่คงขยาดกันหมดล่ะค่ะคุณป๊อป เพราะแค่วันเดียว

มาทำงานก็ก่อเรื่องสร้างความเสียหายให้กับไร่ของเราไปแค่ไหนแล้ว”กิ๊ปซี่รีบพูดขึ้นทันทีแล้วหัน

ขวับไป้องมองฟางอย่างเอาเรื่องทำให้คนตัวเล็กรีบหลบสายตาของหญิงสาวอยู่ข้างหลังป๊อปปี้

เหมือนเด็กน้อยกลัวผู้ใหญ่ นั้นยิ่งทำให้กิ๊ปซี่ยิ่งไม่พอที่ฟางทำทีใกล้ชิดกับป๊อปปี้แบบนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ของขวัญไม่ได้ตั้งใจ/นี่ไม่ต้องมาบีบน้ำตาเลยนะ รู้บ้างรึเปล่าว่า

เป็นตัวถ่วงชาวบ้านเค้า นี่ก่อนะความจำเสื่อมเกิดมาบนกองเงินกองทองรึยังไงถึงได้ทำอะไรเองไม่

เป็นเลยแบบนั้น แค่งานง่ายๆ เก็บองุ่น ยกของ ทำกับข้าว ยังทำอะไรไม่ได้เลยต่อไปคงไม่ต้องทำ

อะไรกันพอดี”ฟางซึมลงไปอีกครั้งก่อนที่จะยกมือไหว้ของโทษทุกคนรวมถึงป๊อปปี้ ทำให้เฟย์ส่าย

หน้าไม่พอใจแล้วว่าไปแรงๆอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันไปหนักหัวส่วนไหนของเธอไม่ทราบยัยตัวแสบ นี่ก็มืดแล้วกลับบ้านเลิกพูดมากสักที/โอ๊ย

ปล่อยชั้นนะคนบ้า ชั้นไม่ได้พูดมากสักหน่อย อะไรเนี่ย ชั้นยังไม่อยากกลับบ้านนะ ปล่อยยย”เขื่อน

ส่ายหน้ากับความปากร้ายของอดีตภรรยาก่อนที่จะลากเฟย์กลับไปส่งที่บ้านทำให้เฟย์โวยวายไม่

ยอมไป แต่สุดท้ายก็ขัดขืนเขื่อนที่ลากเธอออกไปไม่ได้อยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าถ้าทุกคนในไร่กลัวว่าของขวัญจะก่อเรื่องอีก งั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้ชั้นจะเป็นคนสอนงานให้

ของขวัญเองทั้งหมด และจะไม่ปล่อยให้ของขวัญไปวุ่นวายงานส่วนอื่นก่อนได้รับอนุญาต เอาล่ะ

แยกย้ายกลับไปได้ละ”ป๊อปปี้มองหัวหน้าคนงานบางส่วนที่อยู่ในบ้านของตัวเองก็รีบพูดสรุป ทำให้

กิ๊ปซี่เหวอที่กำจัดฟางออกไปไม่ได้ แถมยิ่งทำให้ฟางและป๊อปปี้อยู่ด้วยกันมากกว่าเก่าก็ฮึดฮัดก่อน

ที่จะเดินตามคนงานบางส่วนที่เธอแอบตามมาในตอนแรกออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าทำไรพ่อชั้นพังอีกเธอโดนไล่ออก/พวกเราจับตาดูเธออยู่นะ/ห้ามแย่งพ่อเราไปเด็ดขาด”วัน ทู

และทรีหันขวับไปมองฟางก่อนที่แฝด3จะเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดขู่ฟางแล้วเดินไปนั่งรอป๊อปปี้ที่โต๊ะ

อาหารเย็น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดมากแล้วเดี๋ยวไม่สวยนะ ชั้นสัญญากับเธอแล้วไงว่าจะไม่ทิ้ง ชั้นก็ไม่ทิ้งเธอไง ของขวัญของ

ชั้น”ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วยิ้มก่อนที่จะพูดแล้วเดินไปหาลูกๆที่นั่งรอที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญของชั้น”ฟางยิ้มออกมาและใจเต้นรัวเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึนหัวจัง นี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย”ทางด้านแก้วเมื่อได้สติแล้วลืมตาขึ้นมาต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเธอ

นอนอยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่และใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ แก้วรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกห้องก็

พบว่าเป็นเวลาค่ำแล้ว แล้วข้าวของของเธอล่ะหายไปไหน ร่างบางเดินสำรวจในตัวบ้านเรื่อยๆก็

สะดุดเข้ากับรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถ่ายรูปคู่กับโทโมะในท่าทางสนิทสนม และในรูปนั้น ที่แก้วได้

เห็นรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติของโทโมะที่เธอไม่เคยได้สัมผัสแม้จะตอนที่เคยอยู่มหาลัยด้วยกันก็ตาม

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่เป็นบ้านของเค้า แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน”แก้วพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเห็นประตูบานหนึ่ง

เดินไปเปิดประตูห้องต้องตกใจเมื่อเจอผู้หญิงคนดังกล่าวนอนหลับอยู่บนเตียงและมีเครื่องช่วยหาย

ระโยงระยางตามตัวจึงเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาแตะต้องเนโกะนะ ออกมานี่ซะ”โทโมะคว้าข้อมือของแก้วไว้ก่อนที่จะลากแก้วกลับมาไว้ที่

ห้องเดิมที่เธอออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ปล่อยชั้นนะ คุณพาชั้นมาที่บ้านคุณทำไม แล้วทำไมชั้นถึงอยู่ในชุดนี้ ข้าวของของชั้นหายไป

ไหน หรือว่าคุณทำมิดีมิร้ายชั้นแล้วทำร้ายพี่ฟลุ้คไปแล้วน่ะคนบ้า คนฉวยโอกาส คนผีทะเล”แก้ว

สะบัดมือออกจากร่างสูงก็ไม่รอช้ารีบถามคำถามรัวใส่ชายหนุ่มจนชายหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อเห็นแก้ว

พยายามจะขว้างปาหมอนใส่เขา ร่างสูงไม่รอช้ารีบเข้าไปล้อคตัวแก้วไว้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่มันบ้านของชั้น คิดจะทำร้ายเจ้าองบ้านแบบนี้เดี๋ยวชั้นก็แจ้งตำรวจมาจับเธอซะ

หรอก ชั้นจะทำร้ายแฟนของเธอทำไมล่ะ นี่บอกไว้เลยนะ ที่ชั้นพาเธอมาที่นี่ในฐานะพลเมืองดีคน

หนึ่งเท่านั้นล่ะ รู้เอาไว้ซะว่าพี่ฟลุ้คของเธอน่ะ มอมยาเธอ ถ้าชั้นไม่ไปช่วยน่ะป่านนี้เธอคงเสร็จไอ้พี่

ฟลุ้คของเธอไปแล้ว”โทโมะรีบว่าเพื่ออธิบายแก้วก่อนที่จะปล่อยเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณแล้วกันที่ช่วยชั้น แล้วทำไมต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นด้วย เอ่อ แต่ถึงยังไงคุณก็คงให้แม่

บ้านที่นี่เปลี่ยนให้สินะ”แก้วนิ่งฟังโทโมะก่อนที่จะเปลี่ยนประเด็นแล้วถามชายหนุ่มต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ที่นี่แม่บ้านเค้ามาแบบไปกลับน่ะ ตอนชั้นพาเธอมาแม่บ้านก็กลับบ้านไปหมดแล้ว ชั้นเลยเป็น

คนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเอง พอดีชั้นเห็นว่าเสื้อผ้าเธอเลอะคราบอะไรไม่รู้น่ะ โชคดีนะที่เธอใส่

เสื้อผ้าของน้องชั้นได้”โทโมะพูดนิ่งๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้แก้วอึ้งหน้าแดงจัดแล้วรีบเอามือ

กอดตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้คนผีทะเล กะ/ หยุด อย่าเสียงดังโวยวาย ชั้นไม่ชอบให้ใครมาเสียงดังในบ้านชั้น ตื่นมาแล้วก็ดี

จะได้ไปกินข้าว เร็วๆล่ะชั้นไม่ชอบทานมื้อเย็นเลท”แก้วกำลังจะกรีดร้องแต่ชายหนุ่มยั้งมือไว้แล้ว

เดินออกไปทำให้แก้วฮึดฮัดทำอะไรเขาไม่ได้

 

 

 

 

 

 

พอติดซีรี่ย์ผลออกมาคือลืมอัพ มาอัพแล้วน้า ตอนนี้เอายาวๆเลย อย่าพึ่งหายไปกันน้าาา