เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณโฟร์นะคุณโฟร์ มาแล้วแท้ๆแล้วจะรออะไรอีกล่ะคะ ถ้ามันเป็นคนที่คุณโฟร์บอกจริงๆก็รีบกลับมา
จัดการมันไม่ดีกว่าหรอคะ/อย่าพึ่งเลยดีกว่าค่ะพี่กิ๊ป เพราะยัยนี่เป็นคนฉลาด เหลี่ยมจัดไปทุกด้าน
ยัยนั่นต้องมีสาเหตุแน่ๆที่เข้ามาในไร่ของเรา โฟร์จะต้องหาความจริงข้อนี้ให้ได้ ถึงจะกลับไป
กระชากหน้ากากยัยนั่นได้ ส่วนพี่กิ๊ปอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับใครนะคะว่าโฟรืกลับมาแล้ว”กิ๊ปซี่และโฟร์
ที่นั่งวีดีโอคอลหากันพูดถึงแผนการที่โฟร์บอกก่อนที่ร่างบางของโฟร์จะหันไปเห็นธามไทที่ควงนาง
แบบสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้าง ร่างบางรีบเอาเมนูอาหารปิดเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเห็น
 
 
 
 
 
 
 
“หึ นิสัยเลวๆกะล่อนเจ้าชู้เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ก็สมแล้วกับยัยนั่น หญิง
ก็ร้ายชายก็เลว”โฟร์พูดขึ้นนิ่งๆแล้วกำมือแน่นพลางเบือนหน้าหนีไม่อยากเจอภาพของธามไทอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮัดชิ้ว/นั่นไง เป็นหวัดไม่หายแบบนี้เดี๋ยวไม่แต่งงานด้วยดีมั้ยเนี่ย”ทางด้านฟางที่มาเอาชุดแต่งงาน
และของชำร่วยกับป๊อปปี้ก็จามไม่หยุดหลังจากหลายวันก่อนที่ฟางตากฝนกับ3แฝดแล้วยังไม่วาย
ออกไปเล่นกันในวันต่อๆมาทำให้ฟางเป็นหวัด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่แต่งของขวัญก็ไม่แต่ง/โอ๋ๆอย่างอนสิครับ เมียใครเนี่ย มันน่าหอมแก้มตรงนี้ซะ
ให้เข็ด”ฟางหน้ามุ่ยพูดดุป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะดึงร่างบางไปกอดแล้วทำท่าจะหอมแก้ม
 
 
 
 
 
 
“อ๊า ไม่เอานะป๊อปปี้ อายเค้า”ฟางเขินจัดรีบขืนตัวเองออกห่างชายหนุ่มก่อนที่ทั้งคู่จะถูกทางร้านขอ
ถ่ายรูปแต่งงานเพื่อเป็นภาพโปรโมตกับทางสตูดิโอร้าน
 
 
 
 
 
 
 
“รูปสวยมากเลยค่ะป๊อป เราใช้รูปนี้เป็นรูปในงานแต่งเรานะคะ/เอาสิจ้ะ ถ้าของขวัญเห็นว่าดีป๊อปก็ดี
ด้วยจ้า”ฟางพูดเมื่อเห็นภาพที่ช่างภาพส่งมาให้เธอก่อนที่ป๊อปปี้จะยิ้มและยอมหญิงสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆยังไม่ถึงวันแต่ง ของขวัญบอกอะไรก็ยอมหมดเลยนะครับพ่อเลี้ยง อย่างนี้สินะที่เค้าว่าเหนือ
ฟ้ายังมีฟ้า เหนือพ่อเลี้ยงป๊อปก็ยังมีแม่เลี้ยงของขวัญ”เขื่อนเห็นภาพสวีทหวานของป๊อปปี้ฟางก็อด
ที่จะเข้ามาแซวทั้งคู่ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดแซวพวกชั้นเลยไอ้เขื่อน แล้วแกล่ อยากกลับไปหาเมียคนสวยของแกรึเปล่าล่ะ/ใครอยาก
กลับไป เอาแต่ใจเจ้าอารมณ์แบบนั้น ถ้าไม่อยากคุยชั้นก็ไม่คุยด้วยหรอก”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนที่จะแซว
เขื่อนกลับเรื่องเฟย์ก่อนที่เขื่อนจะนิ่วหน้าหงุดหงิดพลางถอนหายใจเมื่อเขาพยายามจะโทรหาเฟย์
แต่เฟย์ก็ไม่รับสาย พอจะไปที่บ้านก็ถูกพ่อแม่ของเฟย์ที่ไม่ชอบลูกเขยอย่างเขาไม่ต้อนรับเขาเลย
ติดต่อเฟย์ไม่ได้เลย
 
 
 
 
 
 
“คนเรานี่น้า ปากกับใจไม่ตรงกัน ดูอย่างชั้นดิเพื่อน รักก็บอกว่ารัก แต่งงานก็บอกว่าจะแต่งแค่คนนี้
คนเดียวเท่านั้น/บ้า พอได้แล้ว ของขวัญเขินนะ ไปดีกว่า”ป๊อปปี้มองเพื่อนชายอย่างรู้ทันก่อนที่จะ
พูดพลางเอามือโอบไหล่ฟางแสดงความเป็นเจ้าของทำให้ฟางเขินจัดเบี่ยงตัวแล้วรีบเดินเข้าบ้านไป
โดยที่ป๊อปปี้พูดคุยกับเขื่อนสักพักนึงก่อนที่จะเดินตามฟางเข้าไปในบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้แก้วจะเข้าบ้านดึกหน่อยนะป๊า ม๊าพอดีว่าช่วงนี้ไม่ได้เข้าตลาดนานมากไม่รู้ว่าเป็นยังไง
บ้าง”แก้วที่เตรียมตัวไปที่ตลาดเห็นพ่อกับแม่ตนเองนั่งอยู่ก็ทักทายตามปกติก่อนที่จะออกจากบ้าน
 
 
 
 
 
“ป๊าว่าแก้วไม่ต้องไปก็ได้นะ เพราะต่อไปนี้ที่ตรงนั้นมันจะไม่ใช่ของเราแล้ว”พ่อแก้วพูดทำให้แก้ว
ชะงักหันกลับไปหาพ่อแม่ตนเอง
 
 
 
 
 
 
“หมายความว่ายังไงน่ะป๊า ม๊า/หมายความว่า ตั้งแต่วันนี้ไป จะไม่มีตลาดของเราอีกต่อไปแล้วล่ะ
ลูก”แก้วไม่เข้ารีบถามพ่อแม่ก่อนที่แม่ของเธอจะตอบกลับมาแทน
 
 
 
 
 
 
“ไม่มี หมายความว่ายังไง ที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของครอบครัวเรามานานนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมมันจะ
ไม่ใช่ที่ของเรา/ป๊าติดหนี้เฮียกวงไว้ แล้วป๊าพลาดเองที่ไม่ยอมหมุนเงินไปจ่ายหนี้ให้มัน เฮียกวงแก
เลยขอที่ตลาดนั้นไว้ ที่แถวนั้นมันดันพอดีกับหนี้ที่ติดไว้12ล้าน”แก้วไม่เข้าใจแล้วรีบถามพ่อ ก่อน
ที่พ่อของเธอจะตอบกลับมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วไม่เชื่อ แก้วจะไปตลาด”แก้วอึ้งก่อนที่จะรีบขับรถออกไปที่ตลาด แล้วชะงักเมื่อเห็นรถแม็คโคร
คันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆตลาดที่ตอนนี้ไม่มีพ่อค้าแม่ค้าทำมาหากินอีกแล้ว พลันสายตาเธอหันไปเห็น
ร่างสูงของแฟนหนุ่มกำลังจับมือกับเฮียกวงเจ้าหนี้พ่อของเธอ
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะนี่มันเรื่องอะไรกันคะ อ๊ะ อย่านะ หยุดชั้นสั่งให้หยุด อย่าทำอะไรตลาดชั้นนะ”แก้วเดินไป
หาแฟนหนุ่มแต่แล้วต้องตกใจเมื่อรถแม๊คโครคันนั้นกำลังจะพังหลังคาตลาด ร่างบางรีบวิ่งไปห้าม
แต่กลับถูกคนของห้างโทโมะลากออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พี่ทำแบบนี้กับตลาดของครอบครัวแก้วได้ยังไง นี่มันเรื่องอะไรกัน/อีหนู อย่าโกรธเฮียเลยนะ นี่
มันเป็นเรื่องของธุรกิจ ป๊าลื้อติดหนี้อั๊วแล้วเอาที่ดินตรงนี้มาจำนอง พอถึงกำหนดแล้วป๊าลื้อไม่จ่าย
เอง อั๊วเลยต้องยึดตลาด”แก้วเริ่มโวยวายไม่พอใจเมื่อสะบัดตัวหลุดออกจากการเกาะกุมได้เข้ามา
ต่อว่าโทโมะ แต่เฮียกวงกลับตอบแทนแฟนหนุ่มของเธอที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่สนเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นชั้นขอได้มั้ยเฮียให้ชั้นผ่อนจ่ายหนี้ทั้งหมดก็ได้ ชั้นมีเงินเก็บอยู่นะ เอาไปจ่ายงวดแรกก่อนสิ/ไม่
ได้หรอกจริญญา เพราะเฮียกวงเค้ายกตลาดนี้เป็นทรัพย์สินของรีระสิงห์กรุ๊ปแล้วล่ะ นั่นก็เท่ากับว่า
พื้นที่ตรงนี้ ชั้นจะทำอะไรก็ได้ ดีอยู่เหมือนกันชั้นอยากจะขยายลานจอดรถพอดี ได้ที่ตรงนี้มาก็จะ
ได้มีที่ในการขยายพื้นที่ของห้าง”แก้วพยายามต่อรองเฮียกวงแต่โทโมะกลับพูดออกมานิ่งๆราวกับ
เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และพูดอย่างไม่ใส่ใจทำให้แก้วโกรธจัดง้างมือตบหน้าชาย
หนุ่มจนหันก่อนที่เธอจะถูกบอดี้การ์ดของโทโมะมาจับตัวเอาไว้อย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มหันกลับมา
มองร่างบางที่พึ่งตบตัวเองไปอย่างช้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่มันคนไม่มีหัวใจ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง นี่มันเป็นเหมือนชีวิตของครอบครัวแก้วเลยนะ ทำไมพี่
ใจร้ายแบบนี้”แก้วร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้นและพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม
ของบอดี้การ์ดโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ช่วยไม่ได้จริญญา นี่มันคือธุรกิจบนโลกของธุรกิจนี้ไม่มีพี่มีน้อง หรือคนรักหรอกนะ มันก็เหมือน
เกมส์เกมส์หนึ่งของผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นล่ะ ที่นี่คือสมบัติของนีระสิงห์กรุ๊ปชั้นมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้
เพราะเฮียเค้าขายที่ตรงนี้ให้กับชั้นแล้วเธอมันแค่เจ้าของคนเก่าเธอจะมาร้องไห้วิงวอนแบบนี้ก็ไม่มี
ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก ชั้นไม่ใจอ่อนหรอกนะ”โทโมะพูดนิ่งๆอย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกแก้วอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ พี่ทำแบบนี้กับแฟนของพี่ได้ยังไง”แก้วโพล่งออกมาแล้วร้องไห้สะอึก
สะอื้น
 
 
 
 
 
 
แปะ แปะ แปะ
 
 
 
 
 
 
 
เสียงตบมือของแจมที่เดินเข้ามาหาโทโมะพลางตบมือแล้วมองแก้วหัวจรดเท้าอย่างสมเพช
 
 
 
 
 
 
 
 
“โถๆ ร้องไห้แล้วแสดงความเป็นเจ้าของกับโทโมะ นี่เธอฝันไปรึเปล่าคิดว่าเค้าจะจริงจังกับคนแบบ
เธอ โทโมะเค้าอาจจะแค่เหงาหรือหาของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้นล้ะหนู เลิกเพ้อฝันแล้วคิดเอาเองว่าโท
โมะเค้ารักกับเธอ นี่มันหมดเวลาเพ้อฝันแล้วนะจ้ะสาวน้อย เค้าน่ะมาสนิทกับเธอก็เพียงเพราะที่ดิน
ตรงนี้เท่านั้นล่ะ”แจมเดินเข้ามาพูดในสิ่งที่เธอแทบล้มทั้งยืนไม่คิดว่าทุกอย่างคือสิ่งที่โทโมะคิดมา
ก่อนหมดเลยงั้นหรือ
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริงใช่มั้ยพี่โทโมะ ไม่จริงใช่มั้ย พี่ไม่ได้หลอกแก้วใช่มั้ย พี่โทโมะตอบแก้วมาสิ/โอ๊ย เลิก
วุ่นวายกับชั้นสักที”แก้วตรงเข้าไปทุบตีโทโมะทั้งน้ำตาเพื่อให้ชายหนุ่มที่นิ่งเงียบตอบความจริงกับ
เธอก่อนที่จะถูกโทโมะผลักร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นแล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี แก้วอึ้งอยู่ตรง
นั้นไม่คิดว่าโทโมะจะทำแบบนี้กับเธอ แจมหัวเราะเยาะก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถตามโทโมะไปบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ว่าความจริงมันคืออะไร”แก้วมองตามรถของโทโมะที่ออกไปแล้วพลางลุก
ขึ้นแล้วปาดน้ำตาอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คิดอะไรอยู่หรอของขวัญ ทำไมยังไม่นอนอีก”ป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จมองร่างบางที่กอดอกมองดู
พระจันทร์อยู่ไม่ยอมนอนก็เดินเข้าไปกอดจากด้านหลังแล้วถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ของขวัญมาคิดๆดูแล้วนะป๊อปปี้ เราพึ่งรู้จักกัน2-3เดือน เผลอๆแปปเดียวเราก็จะแต่งงานกันแล้ว
มันไม่ไวไปหน่อยหรอป๊อป มิน่าล่ะพี่กิ๊ปซี่เค้าถึงตั้งแง่ไม่พอใจหาว่าของขวัญจะมาหลอก
ป๊อปปี้”ฟางนิ่วหน้าแล้วพูดกับสิ่งที่ค้างคาใจตัวเองกับคนรัก
 
 
 
 
 
 
“ก็ใช่ไง ของขวัญมาหลอกป๊อป มาหลอกให้รักให้หลงจนหัวปักหัวปำไง/ป๊อปปี้ นี่ของขวัญจริงจังนะ
ของขวัญเองไม่สบายใจเลย แถมพี่กิ๊ปเค้าเรียกของขวัญว่า ฟา ฟา อะไรนี่ล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มกรุ่มกริ่ม
พลางหยอดคำหวานแต่ฟางก็ยังอดสงสัยสิ่งที่กิ๊ปซี่พูดไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ฟา เอ๊ะ รึว่านางฟ้า นางฟ้าแน่ๆเลย เป็นทั้งของขวัญของป๊อปแล้วยังเป็นนางฟ้าให้ป๊อปอีก/อ๊าย
พอแล้วๆของขวัญเขินนะป๊อปปี้ อย่าสิ”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางลงไปนอนที่เตียงก่อนที่ฟางจะดิ้นไปมา
ด้วยความเขินแล้วโอนอ่อนไปตามสัมผัสของชายหนุ่มที่มอบให้เธอทันที
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ ป๊อปปี้อยู่ไหนคะป๊อปปี้”ฟางลืมตาตื่นมาในความมืดเริ่มกลัวและมองไม่เห็นทางก็
รีบตะโกนร้องหาคนรักตัวเองในความมืด
 
 
 
 
 
“นังหน้าด้านร้องหาพี่ชายคนอื่น นังเพื่อนทรยศ”จู่ๆโฟร์ก็โผล่เข้ามาพร้อมกับต่อว่าฟางแล้วยกปืน
กระบอกหนึ่งมาทางฟาง
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ช่วยของขวัญด้วยฮือๆ ใครไม่รู้จะฆ่าของขวัญ ช่วยของขวัญที”ฟางตกใจรีบวิ่งหนีมาจากโฟร์
ทำให้ชนเข้ากับป๊อปปี้ที่ยืนหันหลังอยู่ ร่างบางไม่รอช้ารีบข้อร้องให้ชายหนุ่มช่วยเธอ แต่ชายหนุ่ม
หันกลับมามองร่างบางด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะผลักร่างบางของฟางล้มไปกองกับพื้นอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
“เลิกเล่นละครสักที เธอมันจอมมารยา เธอมันยัยปิศาจร้ายที่คิดจะฆ่าน้องกบหลานชั้นได้ลงคอ ยัย
ฆาตกร”ป๊อปปี้แผดเสียงว่าฟางแล้วจ้องมองมาทางที่ฟางอย่างน่ากลัว ฟางเริ่มถอยหนีป๊อปปี้ด้วย
ความกลัวทำให้ชนเข้ากับโฟร์ที่เดินมาหาเธอจนประชิดตัว
 
 
 
 
 
“ยะ อย่าทำอะไรชั้นเลยนะชั้นขอร้อง ชั้นไหว้ล่ะ”ฟางยกมือไหว้ขอร้องชีวิตจากโฟร์
 
 
 
 
 
 
“จะมาขอร้องชั้นทำไมล่ะ ชั้นต่างหากที่ต้องขอร้องเธอ เพราะเธอมันเป็นปิศาจร้ายฟาง เธอน่ะปิศาจ
ร้าย”โฟร์พูดก่อนที่จะชูกระจกบานใหญ่ให้ฟางดู แล้วฟางก็พบว่าตัวเองอยู่ในลักษณะที่เป็นนักธุรกิจ
สาวที่แต่งตัวมั่นใจพร้อมกับรวบผมตึงแต่งหน้าโทนเข้ม ฟางอึ้งเมื่อเห็นในมือของเธอมีแต่เลือดก็เริ่ม
กลัว
 
 
 
 
 
 
 
“จบกันสักทีนะ ยัยปิศาจ/มะ ไม่นะป๊อปปี้ อย่า กรี๊ดดดด”ป๊อปปี้รับปืนมาจากโฟร์ก่อนที่จะเตรียม
เหนี่ยวไก ทำให้ฟางรีบหลับตาและกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ของขวัญ ของขวัญเป็นอะไรไปน่ะของขวัญ/ฮึก ป๊อปปี้”ฟางดิ้นและกรีดร้องออกมากลางดึกทำให้
ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นแล้วเขย่าร่างบางของฟางได้สติ ฟางลืมตามาเจอคนรักก็ตกใจแล้วกอดชายหนุ่มแน่น
 
 
 
 
 
 
“โอ๋ๆ ฝันร้ายหรอครับคนดีของป๊อป ไม่ต้องกลัวนะ ป๊อปอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครมาทำร้ายของขวัญของ
ป๊อปได้อีกแล้วนะ”ป๊อปปี้กอดปลอบคนรักด้วยที่กำลังเสียขวัญ ฟางอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้แล้วก
อดชายหนุ่มแน่น คิดถึงฝันร้ายของตัวเองที่เห็นป๊อปปี้ว่าว่าเธอเป็นปิศาจร้ายและจะยิงเธอ กับผู้หญิง
คนนั้น ที่ทำท่าราวกับโกรธเกลียดเธอมากมายแบบนั้นเธอเป็นใครกันนะทำไมถึงจะทำร้ายตัวเธอ
แบบนี้
 
 
 
 
 
 
“นอนเถอะนะของขวัญ ป๊อปอยู่นี่ล้วไม่มีใครทำอะไรของขวัญได้แล้วนะ/สัญญากันนะ ว่าป๊อปจะไม่
ทำร้ายของขวัญ”ป๊อปปี้ดันร่างบางลงไปนอนข้างกายตามเดิมและกอดร่างบางไว้ ฟางใจหวิวๆ
แปลกๆชอบกลก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“สัญญาด้วยหัวใจครับ ป๊อปจะไม่มีวันทำร้ายของขวัญแน่นอน เพราะของขวัญคือคนที่ป๊อปรักที่สุด
ในโลกเลยรู้มั้ย นอนกันเถอะนะ ดึกแล้ว แถมป๊อปก็เพลียด้วย นอนๆกันเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหอม
แก้มฟางก่อนที่จะพาร่างบางเข้านอนอีกครั้งโดยกอดเอาไว้ไม่ปล่อยเพื่อให้ร่างบางนั้นอุ่นใจว่าจะ
ไม่มีอันตรายใดๆเข้ามาทำร้ายเธอได้อีก
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเป็นใครกันนะ ทำไมถึงมีแต่คนคิดจะทำร้ายชั้น”ฟางเห็นป๊อปปี้หลับไปแล้วก็พึมพำเบาๆก่อนที่
จะหลับตามคนรักไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย”แก้วที่ไม่ยอมกลับบ้านแล้วแอบนั่งอยู่ในตลาดของตัวเองที่ถูก
ทำลายหลังคาไปแล้วส่วนหนึ่งและสะอึกสะอื้นอย่างไม่เชื่อตัวเองว่าตอนนี้ ธุรกิจของครอบครัวของ
เธอตอนนี้ที่สะสมมาตอนนี้ไม่เหลือแล้วสินะ
 
 
 
 
 
 
“จริงสะ ชั้นจะต้องทวงของๆชั้นและครอบครัวชั้นมาให้ได้ เรื่องนี้จะต้องไม่จบแบบนี้”แก้วฉุกคิดถึง
โทโมะเมื่อตอนกลางวันก็รีบลุกพรวดขึ้นพลางปาดน้ำตาก่อนที่จะรีบตรงดิ่งไปยังคอนโดของโทโมะ
ที่เขาเคยให้กุญแจคอนโดไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
งานนี้แก้วได้หัวใจสลายกว่าเดิมแน่ๆ เพราะตอนหน้ายิ่งเพิ่มความร้ายของโทโมะขึ้นอีก
 
 
พอใกล้ดราม่าทีไร มีความพิมไวกว่าตอนหวานๆทุกที555555
 
 
ยังอ่านกันอยู่ป่าวววว จะดราม่าแล้วๆๆๆ