เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมน้องวันถึงเป็นแบบนี้ เธอแกล้งอะไรคุณน้องวัน”เสียงร้องไห้ของวันดังมาก
ในโรงครัวทำให้ป๊อปปี้ เขื่อน กิ๊ปซี่และเฟย์ที่วิ่งออกไปตามพวกของวันเข้ามาในโรงครัวหลังจากมี
คนงานไปบอกวาฟางและแฝดทั้ง3อยู่ที่นี่
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้แกล้งค่ะ เมื่อกี้น้องวันเค้าช่วยเอาแมงป่องออกจากของขวัญทำให้ถูกแมงป่องต่อย/เห็นมั้ย
เธอหาเรื่องคุณน้องวันเพราะแค้นสินะที่ถูกรังแกน่ะ”ฟางพยายามอธิบายแต่ก็ไม่วายถูกกิ๊ปซี่ที่ตั้งแง่
ใส่เธอว่ากลับ
 
 
 
 
 
 
“เลิกทะเลาะกันเถอะครับตอนนี้ เราไปดูอาการของน้องวันก่อนเถอะครับ”เขื่อนพูดแล้วหันกลับไป
หาฟางและวันที่ตอนนี้ฟางจัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับวันพลางรื้อหาน้ำแข็งมาประคบให้กับ
เด็กชาย
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าร้องนะครับน้องวัน ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ เพราะดูจากแผลแล้วไม่น่าจะเป็นแมงป่องมี
พิษร้ายแรงมาก แต่ทางที่ดีคืนนี้ต้องกินยาแก้ปวดนะคะ ถ้าพรุ่งนี้อาการแย่ลงยังไงก็ต้องให้หมอดู
อาการอีกที”ฟางนั่งลงข้างวันแล้วพูดออกมาจากสิ่งที่เธอเคยได้ยินแม่ของเธอพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อป๊อป วันเจ็บ/อย่าร้องนะครับลูกพ่อ พ่ออยู่นี่แล้ว คนเก่งของพ่อ”วันร้องไห้ออกมาทำให้ป๊อปปี้
ต้องกอดปลอบลูกชายแน่น
 
 
 
 
 
 
“วันห้ามเป็นอะไรไปนะฮือๆ ทูกับทรีกลัววันเจ็บค่ะพ่อฮือๆ”แฝดอีก2คนเห็นแฝดคนโตร้องไห้ก็อด
ร้องไห้ไม่ได้ก่อนที่ป๊อปป้ะดึงลูกอีก2คนไปกอดปลอบไม่ให้ร้องไห้ ทำให้ฟางมองภาพที่ป๊อปปี้อ่อน
โยนและรักลูกของเขาแบบนี้ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ด้วยความชื่นชมในตัวชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอความจำเสื่อมแน่นะ ทำไมถึงได้มีความรู้รักษาพิษแมงป่องต่อยนี่ได้”เฟย์ที่เงียบสังเกต
ท่าทางของฟางที่ดูคล่องแคล่วผิดกับตอนก่อนๆที่ให้ทำงานแต่ทำอะไรไม่เป็นก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนที่น้องวันร้องไห้ค่ะ ของขวัญเห็นภาพเด็กคนนึงถูกแมงป่องต่อยแล้วมีผู้หญิงคนนึงเค้าช่วยไว้
เลยเอามาทำกับน้องวันค่ะ/นี่ของขวัญความจำกลับมาแล้วงั้นหรอ”ฟางพยายามอธิบายให้เข้าทำให้
เขื่อนและป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างดีใจ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้หรอกค่ะ ภาพบางภาพมันผุดเข้ามาในหัวแบบมาๆหายๆ จำไม่ได้หมดหรอกค่ะ/ไม่จริง เธอ
ต้องโกหกแน่ๆ ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอความจำเสื่อม คนความจำเสื่อมแต่กลับจำเรื่องการรักษา
พยาบาลเบื้องต้นพวกนี้ได้ยังไง”ฟางตอบกลับไปก่อนที่กิ๊ปซี่รีบพูดเพราะเธอไม่เชื่อกับสิ่งที่ฟาง
บอก
 
 
 
 
 
 
 
“มันอาจจะเป็นสัญชาตญาณจากในตัวเราก็ได้นะครับ แล้วจะทำมันในตอนเวลาที่เราตกใจหรือ
ลนลานมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องความจำเสื่อมหรอกนะครับ ผมว่าเราอย่าพึ่งทะเลาะกันสิครับพี่กิ๊ป
ตอนนี้วันกำลังเจ็บตัว ผมว่าเราแยกย้ายไปนอนกันดีกว่านะครับ”เขื่อนพูดสรุปกับทุกคน
 
 
 
 
 
 
“แต่เฟย์เห็นด้วยกับพี่กิ๊ปนะ คนความจำเสื่อมจะทำอะไรได้แบบนี้/โอ๊ย พูดมากดึกแล้วกลับบ้านได้
แล้ว เดี๋ยวพ่อแม่เธอเป็นห่วงแย่พอดี”เฟย์ยังคงพยายามที่จะแย้งทำให้เขื่อนส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะ
ลากเฟย์มากับเขาเพื่อที่เขาจะไปส่งเธอที่บ้านเพื่อกันร่างบางซักไซ้ฟาง
 
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าตอนนี้เราแยกย้ายไปพักผ่อนเถอะนะครับพี่กิ๊ป ผมอยากพาลูกไปนอนแล้ว”ป๊อปปี้พูด
ก่อนที่จะเดินประคองลูกชายโดยมี2แฝดเดินตามพ่อกลับออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นต้องจับเธอให้ได้ ว่าเธอเป็นใคร เธอไม่มีวันมาแย่งคุณป๊อป ไม่มีวัน จำไว้”กิ๊ปซี่พูดก่อนที่จะ
เดินหัวเสียออกไป“แล้วชั้นเป็นใครกันแน่เนี่ย”ฟางมองกิ๊ปซี่และสลับกับมองป๊อปปี้ก่อนที่จะถอน
หายใจแล้วแยกย้ายกลับไปที่บ้านพักของตัวเองบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ไอ้พวกบ้า จำไว้เลยนะ ชั้นจะหาทางเอาคืนพวกนายแน่”แก้วบ่นอุบพลางมองแผลที่ข้อศอก
ตัวเองและหัวเข่าที่ถลอกจากเมื่อตอนกลางวันที่ถูก รปภ ในห้างของโทโมะโยนเธอออกมาโดยที่
โทโมะยืนมองเธอนิ่งๆไม่ทำอะไรก็ยิ่งรู้สึกโมโห
 
 
 
 
 
 
 
“หนอยวันก่อนล่ะมาทำดีกับเรา พอวันนี้ล่ะเอาลูกน้องมาไล่เรา คนบ้า”แก้วยิ่งคิดยิ่งหัวเสียพลางเตะ
กระป๋องข้างทางนั้นอย่างแรงจนกระป๋องปลิวกระเด็นออกไป
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่ตั้งใจจะฆ่ากันเลยใช่มั้ย”เสียงร้องของโทโมะดังขึ้นด้านหลังกองเข่งขนผักข้างตลาดก่อนที่
ร่างสูงจะเดินเอามือลูบหัวที่โนของตัวเองออกมาว่าแก้ว
 
 
 
 
 
 
“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ไปอยู่ตรงนั้นไม่ทราบ เหอะ ถ้ารู้เป็นคุณชั้นคงไม่เตะแค่กระป๋องเปล่าแน่ คน
อะไร น่าฆ่าให้ตายนัก”แก้วบ่น
 
 
 
 
 
 
“อยากฆ่าชั้นให้ตายแล้วเธอจะไม่เสียดายเลยรึไง”โทโมะยิ้มนิดนึงก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่น
หน้าเข้าหาแก้ว ทำให้แก้วหน้าแดงก่นที่จะผลักเขาออกทันที
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาเล่นแบบนี้กับชั้นนะ มีแฟนอยู่แล้วก็ไปหาแฟนซะสิ ไล่ชั้นไปสิ เหมือนที่คุณให้ลูกน้องลาก
ชั้นออกไปแบบตอนกลางวันไงล่ะ”แก้วที่ผลักโทโมะออกไปแล้วรีบว่าชายหนุ่มก่อนที่จะเดินหนี แต่
โทโมะไม่รอช้า รีบเดินไปดักแก้วไว้ พอแก้วจะเดินหนีอีกทาง ก็ถูกโทโมะเอาตัวเข้ามาขวางอีก
พร้อมกับล้อคตัวร่างบางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย จะอะไรกับชั้นนักหนาเนี่ย หลีกไป ชั้นจะกลับบ้าน/ไม่ มานี่”แก้วโวยวายและพยายามสะบัด
ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมแต่โทโมะไม่ยอมรีบลากแก้วมาที่ออฟฟิศตามเดิมแล้วดันตัวแก้วนั่งลง
 
 
 
 
 
 
“นี่พาชั้นกลับมาทำไม รึว่าคุณคิดจะหาเรื่องเล่นงานชั้นกับตลาดของชั้น อย่าเข้ามานะ ชั้นสู้นะ”แก้ว
โวยวายไม่หยุดก่อนที่จะคว้าโคมไฟที่โต๊ะทำงานมาเป็นอาวุธ
 
 
 
 
 
 
“นี่ ถ้าชั้นจะทำอะไรเธอชั้นทำไปนานแล้วล่ะไม่ลากมาถึงในนี้หรอก และอีกอย่างถ้าจะทำลายตลาด
ของเธอน่ะไม่ต้องเปลืองแรงชั้นแบบนี้หรอก ส่งกั้งไปเท่านี้ก็จบ”โทโมะยิ้มเยาะออกมาแล้วเดินไปดู
แผลของแก้วที่ข้อศอกแก้วชะงักเมื่อเห็นโทโมะจับแขนเธอเพื่อดูแผลอย่างอ่อนโยนแล้วภาพรุ่นพี่ที่
แสนดีก็ฉายเข้ามาทำให้แก้วใจเต้นรัวออกมาไม่เป็นจังหวะ
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้/นี่จะมาเอาเงินฟาดหัวเหมือนครั้งก่อนๆอีกสิท่า”โทโมะสบตา
ร่างบางที่นั่งตรงหน้าแล้วพูดทำให้แก้วรีบสวนกลับมาอย่างรู้ทัน
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้จะมาเอาเงินฟาดเพื่อรับผิดชอบ เป็นนี่แทนต่างหากล่ะ”โทโมะยิ้มนิดนึงก่อนที่จะโน้มลงไป
จูบร่างบางที่นั่งเก้าอี้ที่มีพนักทำให้แก้วที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะถูกล้อคตัวอยู่เบิกตาโพลงเมื่อ
ถูกอดีตรุ่นพี่ที่แสนดีนี้กำลังจูบเธออยู่
 
 
 
 
 
 
“ทำแบบนี้ทำไม อยากถูกชั้นชกรึไงคนบ้า/ไม่หรอก เธอไม่กล้าทำหรอก เพราะถ้าเธอทำ เธอคง
ผลักชั้นไปแล้ว ชอบมั้ยล่ะ คราวหลังชั้นจะทำให้เธอมากกว่านี้นะ”แก้วเขินจัดเมื่อผละออกมากชาย
หนุ่มก็รีบพูดทำให้โทโมะหลุดขำพร้อมกับพูดออกมาแล้วรีบลุกขึ้นออกไปจากออฟฟิศแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
“อีต้าบ้า คนฉวยโอกาส ฝากไว้ก่อนเถอะ”แก้วหน้าแดงถึงใบหูแล้วตะโกนไล่หลังชายหนุ่มออกไป
แล้ว เธอรีบเอามือจับที่หน้าตัวเองแล้วยิ้มออกมาด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หนูของขวัญ ป้าว่าหนูไปพักดีกว่ามั้ยลูก มาช่วยในครัวพวกป้าตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย/ไม่เป็นไรค่ะป้า
ตอนนี้ของขวัญทำอาหารเป็นแล้ว ให้ของขวัญช่วยป้าๆนะคะ เพราะถ้าไม่ได้พวกป้าๆในโรงครัวของ
ขวัญก็คงไม่มีวันทำอาหารเป็นแน่ๆ”แม่ครัวในโรงครัวพูดกับฟางขณะที่ฟางช่วยทำอาหารอย่างขมัก
เขม้นถึงแม้เหงื่อท่วมไปทั้งตัวแต่เธอก็ยังยิ้มออกมาอย่างมีความสุขจนคนในครัวอดยิ้มด้วยความ
เอ็นดูไม่ได้
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นมาช่วยป้าๆแม่ครัวในนี้ทั้งวันเพราะเธอจะหนีพวกเราล่ะสิยัยเอ๋อ”วันที่พักฟื้นจนร่างกายหาย
ดีแล้วก็เดินนำฝาแฝดอีก2คนเข้ามาในครัวแล้วรีบพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ถ้าจะมาแกล้งของขวัญขอของขวัญเก็บของในครัวก่อนแล้วกัน จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นอีก”ฟางมอง
แฝด3อย่างรู้ตัวเองก่อนที่จะแกะผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกมาหาแฝดทั้ง3ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นพูดดี เห็นพวกเราชอบหาเรื่องแกล้งเธอตลอดรึไง พวกเราไม่โง่หลงกลตามแผนการของ
เธอหรอก เรารู้น่า เธอน่ะทำตัวน่าสงสารเพื่อให้พ่อป๊อปดูแล แล้วให้พวกเราต้องแกล้งเธอ”ทูรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“ของขวัญเปล่านะคะ/ไม่ต้องมาแก้ตัว พ่อป๊อปบอกว่าให้เธอเตรียมตัว ตอนบ่ายจะพาเธอกับพวก
เราไปที่บ้านแทนรัก บ่ายโมงตรงห้ามสายไม่งั้นเธอโดนพวกเราเอาแมงมุมไปไว้ในห้องนอนแน่”ฟาง
พยายามจะอธิบายให้เข้าใจแต่วันรีบพูดตัดบทก่อนที่จะพูดตามที่พ่อของตัวเองบอกแล้วเดินนำ
น้องๆของตัวเองออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวของขวัญ มาพอดี ชั้นกำลังจะไปรับอยู่แล้วเชียว/เอ่อ บ้านแทนรักคือที่ไหนหรอคะ”เมื่อถึง
เวลาป๊อปปี้ก็รีบทักทายฟางที่เดินไปหาเขาและลูกๆที่รถก่อนที่ฟางจะถามด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
“บ้านแทนรักก็คือบ้านที่พ่อป๊อปเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองแล้วก็อยู่ตรงเชิงเขาโน่นน่ะสิยัยเอ๋อ ถาม
มากจะขึ้นรถมั้ยห้ะ”วัน ทู ทรีที่นั่งรออยู่แล้วก็รีบพูดขึ้นก่อนที่ฟางจะรีบขึ้นรถออกไปพร้อมกับป๊อปปี้
และลูกๆจนมาถึงบ้านแทนรักที่เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวขนาดเล็กอยู่ริมลำธารน้ำเล็กๆติดกับเชิงเขา
 
 
 
 
 
 
“น่ารักจังเลยค่ะเหมือนกับบ้านตุ๊กตาเลย แล้วนี่เรามากันทำไมหรอคะ/พอดีว่าวันนี้เจ้า3แฝดไม่มี
เรียนน่ะ แล้วบ่นกันอยากมาเล่นที่นี่ บ้านแทนรักเป็นบ้านที่ชั้นสร้างขึ้นมาเองน่ะตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
อาจจะไม่ได้ใหญ่เท่ากับบ้านในไร่ แต่ชั้นมักจะชอบมาพักผ่อนที่นี่ประจำ”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเห็นตัว
บ้านก่อนที่ป๊อปปี้จะอธิบายแล้วช่วยกันแยกย้ายเอาของไปเก็บก่อนที่จะลงมาเล่นน้ำที่ลำธารกับลูกๆ
ทั้ง3โดยมีฟางเตรียมอาหารสำหรับมานั่งปิคนิกริมน้ำซึ่งมองดูแล้วคล้ายกับพ่อแม่ลูกออกมาเที่ยวกัน
ในวันหยุดไม่ปาน
 
 
 
 
 
 
 
“ดอกไม้สวยจัง”ฟางที่เตรียมอาหารให้พวกป๊อปปี้เสร็จแล้วก็เดินมาทางหลังบ้านแล้วเห็นแปลง
ดอกไม้ก็รีบเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อชื่นชม
 
 
 
 
 
 
 
“ชอบดอกไม้หรอ/ค่ะ ของขวัญชอบ อ๊ะ ผีเสื้อ”ป๊อปปี้ที่เดินมาตามฟางแล้วเห็นฟางที่ยิ้มมีความสุข
อยู่ท่ามกลางแปลงดอกไม้ที่เขาปลูกไว้ก็อดยิ้มออกมาตามไม่ได้ ก่อนที่จะเดินเข้าไปพูดคุยด้วย
แล้วตอนนั้นเอง ผีเสื้อตัวเล็กๆก็บินมารายล้อมรอบตัวฟางและป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ของขวัญระวัง”ฟางที่เดินต่อไปเรื่อยๆแล้วมีป๊อปปี้เดินตามสะดุดเข้ากับรากไม้ทำให้ป๊อปปี้รีบ
ประคองกอดร่างบางเอาไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะใจเต้นรัวเมื่อได้อยู่ใกล้กัน
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อทำอะไรน่ะ พวกเราหิวแล้วนะ”ก่อนที่ทั้งคู่จะโน้มหน้าเข้าหากัน เสียงร้องของทั้งแฝด3ดังขึ้น
ทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกันแล้วเดินกลับไปที่เสื่อปิคนิกที่พวกเขาเตรียมไว้
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ อาการแมงป่องต่อยวันก่อนเป็นยังไงบ้างคะน้องวัน ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยคะ/ก็ดีขึ้นแล้ว เอ่อ เรื่องวัน
ก่อนขอโทษนะ แล้วก็ขอบใจที่เธอช่วยชั้น”จู่ๆวันก็ขยับตัวมานั่งข้างๆฟางทำให้ฟางลองถามอาหาร
ของเด็กชายก่อนที่วันจะตอบพลางนั่งกินไก่ทอดที่ฟางเป็นคนทำอย่างเอร็ดอร่อย
 
 
 
 
 
 
“พวกเราก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่แกล้งเธอในวันก่อนๆ/ไม่เป็นไรค่ะ แค่ทุกคนไม่เกลียดของขวัญ
เท่านี้ของขวัญก็ดีใจแล้ว”ทูและทรีต่างขอโทษฟางก่อนทีฟางจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่วันนี้ วัน
ทูและทรีต่างมาพูดจาดีๆกับเธอแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อเห็นลูกๆของพ่อดีกับพี่ของขวัญแค่นี้พ่อเองก็มีความสุขแล้วเหมือนกัน”ป๊อปปี้ที่นั่งมองลูกของ
เขาและฟางที่พูดจากันดีๆก็พูดออกมาด้วยความดีใจเช่นกันก่อนที่ทั้งหมดจะนั่งทานอาหารกลางวัน
ด้วยแล้วทั้งแฝด3ก็ขอตัวไปเล่นในห้องนอนเล่นในตัวบ้าน ทิ้งให้ป๊อปปี้และฟางออกมาเดินเล่นด้วย
กันในบริเวณรอบๆบ้านแทนรัก
 
 
 
 
 
 
 
“อากาศที่นี่ดีมากๆเลยนะคะป๊อปปี้ ของขวัญชอบมากเลย เหมือนกับ ตอนนี้ของขวัญมีความสุขที่สุด
ไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ของขวัญเครียดเลย/ดูพูดเข้าสิ นี่ความจำกลับมาแล้วรึไงห้ะเรา”ฟางยิ้ม
ระหว่างเดินเล่นกับป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะมองคนตัวเล็กที่เดินข้างๆมีรอบยิ้มและความสุขก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ถ้าเธอความจำกลับมาเธอก็คงจะไปจากชั้นแน่ๆ”ป๊อปปี้ที่มองฟางมีความสุขก็อดที่จะพูดออกมา
ไม่ได้ ฟอด แต่แล้วชายหนุ่มก็หน้าแดงจัดเมื่อจู่ๆฟางก็เขย่งตัวหอมแก้มเขา
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้เป็นคนมอบความสุขให้ของขวัญ ของขวัญไม่มีวันไปไหนหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะป๊อปปี้ของ
ของขวัญ”ฟางพูดแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบเดินหนีไปด้วยความเขินกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
โทษทีที่หายไปนาน ถ้ารักกันไวแบบนี้เดี๋ยวอุปสรรคก็มาาาา 555555