เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมน้องวันถึงเป็นแบบนี้ เธอแกล้งอะไรคุณน้องวัน”เสียงร้องไห้ของวันดังมาก

ในโรงครัวทำให้ป๊อปปี้ เขื่อน กิ๊ปซี่และเฟย์ที่วิ่งออกไปตามพวกของวันเข้ามาในโรงครัวหลังจากมี

คนงานไปบอกวาฟางและแฝดทั้ง3อยู่ที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้แกล้งค่ะ เมื่อกี้น้องวันเค้าช่วยเอาแมงป่องออกจากของขวัญทำให้ถูกแมงป่องต่อย/เห็นมั้ย

เธอหาเรื่องคุณน้องวันเพราะแค้นสินะที่ถูกรังแกน่ะ”ฟางพยายามอธิบายแต่ก็ไม่วายถูกกิ๊ปซี่ที่ตั้งแง่

ใส่เธอว่ากลับ

 

 

 

 

 

 

“เลิกทะเลาะกันเถอะครับตอนนี้ เราไปดูอาการของน้องวันก่อนเถอะครับ”เขื่อนพูดแล้วหันกลับไป

หาฟางและวันที่ตอนนี้ฟางจัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับวันพลางรื้อหาน้ำแข็งมาประคบให้กับ

เด็กชาย

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องนะครับน้องวัน ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ เพราะดูจากแผลแล้วไม่น่าจะเป็นแมงป่องมี

พิษร้ายแรงมาก แต่ทางที่ดีคืนนี้ต้องกินยาแก้ปวดนะคะ ถ้าพรุ่งนี้อาการแย่ลงยังไงก็ต้องให้หมอดู

อาการอีกที”ฟางนั่งลงข้างวันแล้วพูดออกมาจากสิ่งที่เธอเคยได้ยินแม่ของเธอพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อป๊อป วันเจ็บ/อย่าร้องนะครับลูกพ่อ พ่ออยู่นี่แล้ว คนเก่งของพ่อ”วันร้องไห้ออกมาทำให้ป๊อปปี้

ต้องกอดปลอบลูกชายแน่น

 

 

 

 

 

 

“วันห้ามเป็นอะไรไปนะฮือๆ ทูกับทรีกลัววันเจ็บค่ะพ่อฮือๆ”แฝดอีก2คนเห็นแฝดคนโตร้องไห้ก็อด

ร้องไห้ไม่ได้ก่อนที่ป๊อปป้ะดึงลูกอีก2คนไปกอดปลอบไม่ให้ร้องไห้ ทำให้ฟางมองภาพที่ป๊อปปี้อ่อน

โยนและรักลูกของเขาแบบนี้ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ด้วยความชื่นชมในตัวชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอความจำเสื่อมแน่นะ ทำไมถึงได้มีความรู้รักษาพิษแมงป่องต่อยนี่ได้”เฟย์ที่เงียบสังเกต

ท่าทางของฟางที่ดูคล่องแคล่วผิดกับตอนก่อนๆที่ให้ทำงานแต่ทำอะไรไม่เป็นก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนที่น้องวันร้องไห้ค่ะ ของขวัญเห็นภาพเด็กคนนึงถูกแมงป่องต่อยแล้วมีผู้หญิงคนนึงเค้าช่วยไว้

เลยเอามาทำกับน้องวันค่ะ/นี่ของขวัญความจำกลับมาแล้วงั้นหรอ”ฟางพยายามอธิบายให้เข้าทำให้

เขื่อนและป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้หรอกค่ะ ภาพบางภาพมันผุดเข้ามาในหัวแบบมาๆหายๆ จำไม่ได้หมดหรอกค่ะ/ไม่จริง เธอ

ต้องโกหกแน่ๆ ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอความจำเสื่อม คนความจำเสื่อมแต่กลับจำเรื่องการรักษา

พยาบาลเบื้องต้นพวกนี้ได้ยังไง”ฟางตอบกลับไปก่อนที่กิ๊ปซี่รีบพูดเพราะเธอไม่เชื่อกับสิ่งที่ฟาง

บอก

 

 

 

 

 

 

 

“มันอาจจะเป็นสัญชาตญาณจากในตัวเราก็ได้นะครับ แล้วจะทำมันในตอนเวลาที่เราตกใจหรือ

ลนลานมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องความจำเสื่อมหรอกนะครับ ผมว่าเราอย่าพึ่งทะเลาะกันสิครับพี่กิ๊ป

ตอนนี้วันกำลังเจ็บตัว ผมว่าเราแยกย้ายไปนอนกันดีกว่านะครับ”เขื่อนพูดสรุปกับทุกคน

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟย์เห็นด้วยกับพี่กิ๊ปนะ คนความจำเสื่อมจะทำอะไรได้แบบนี้/โอ๊ย พูดมากดึกแล้วกลับบ้านได้

แล้ว เดี๋ยวพ่อแม่เธอเป็นห่วงแย่พอดี”เฟย์ยังคงพยายามที่จะแย้งทำให้เขื่อนส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะ

ลากเฟย์มากับเขาเพื่อที่เขาจะไปส่งเธอที่บ้านเพื่อกันร่างบางซักไซ้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าตอนนี้เราแยกย้ายไปพักผ่อนเถอะนะครับพี่กิ๊ป ผมอยากพาลูกไปนอนแล้ว”ป๊อปปี้พูด

ก่อนที่จะเดินประคองลูกชายโดยมี2แฝดเดินตามพ่อกลับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นต้องจับเธอให้ได้ ว่าเธอเป็นใคร เธอไม่มีวันมาแย่งคุณป๊อป ไม่มีวัน จำไว้”กิ๊ปซี่พูดก่อนที่จะ

เดินหัวเสียออกไป“แล้วชั้นเป็นใครกันแน่เนี่ย”ฟางมองกิ๊ปซี่และสลับกับมองป๊อปปี้ก่อนที่จะถอน

หายใจแล้วแยกย้ายกลับไปที่บ้านพักของตัวเองบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ไอ้พวกบ้า จำไว้เลยนะ ชั้นจะหาทางเอาคืนพวกนายแน่”แก้วบ่นอุบพลางมองแผลที่ข้อศอก

ตัวเองและหัวเข่าที่ถลอกจากเมื่อตอนกลางวันที่ถูก รปภ ในห้างของโทโมะโยนเธอออกมาโดยที่

โทโมะยืนมองเธอนิ่งๆไม่ทำอะไรก็ยิ่งรู้สึกโมโห

 

 

 

 

 

 

 

“หนอยวันก่อนล่ะมาทำดีกับเรา พอวันนี้ล่ะเอาลูกน้องมาไล่เรา คนบ้า”แก้วยิ่งคิดยิ่งหัวเสียพลางเตะ

กระป๋องข้างทางนั้นอย่างแรงจนกระป๋องปลิวกระเด็นออกไป

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่ตั้งใจจะฆ่ากันเลยใช่มั้ย”เสียงร้องของโทโมะดังขึ้นด้านหลังกองเข่งขนผักข้างตลาดก่อนที่

ร่างสูงจะเดินเอามือลูบหัวที่โนของตัวเองออกมาว่าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ไปอยู่ตรงนั้นไม่ทราบ เหอะ ถ้ารู้เป็นคุณชั้นคงไม่เตะแค่กระป๋องเปล่าแน่ คน

อะไร น่าฆ่าให้ตายนัก”แก้วบ่น

 

 

 

 

 

 

“อยากฆ่าชั้นให้ตายแล้วเธอจะไม่เสียดายเลยรึไง”โทโมะยิ้มนิดนึงก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่น

หน้าเข้าหาแก้ว ทำให้แก้วหน้าแดงก่นที่จะผลักเขาออกทันที

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาเล่นแบบนี้กับชั้นนะ มีแฟนอยู่แล้วก็ไปหาแฟนซะสิ ไล่ชั้นไปสิ เหมือนที่คุณให้ลูกน้องลาก

ชั้นออกไปแบบตอนกลางวันไงล่ะ”แก้วที่ผลักโทโมะออกไปแล้วรีบว่าชายหนุ่มก่อนที่จะเดินหนี แต่

โทโมะไม่รอช้า รีบเดินไปดักแก้วไว้ พอแก้วจะเดินหนีอีกทาง ก็ถูกโทโมะเอาตัวเข้ามาขวางอีก

พร้อมกับล้อคตัวร่างบางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย จะอะไรกับชั้นนักหนาเนี่ย หลีกไป ชั้นจะกลับบ้าน/ไม่ มานี่”แก้วโวยวายและพยายามสะบัด

ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมแต่โทโมะไม่ยอมรีบลากแก้วมาที่ออฟฟิศตามเดิมแล้วดันตัวแก้วนั่งลง

 

 

 

 

 

 

“นี่พาชั้นกลับมาทำไม รึว่าคุณคิดจะหาเรื่องเล่นงานชั้นกับตลาดของชั้น อย่าเข้ามานะ ชั้นสู้นะ”แก้ว

โวยวายไม่หยุดก่อนที่จะคว้าโคมไฟที่โต๊ะทำงานมาเป็นอาวุธ

 

 

 

 

 

 

“นี่ ถ้าชั้นจะทำอะไรเธอชั้นทำไปนานแล้วล่ะไม่ลากมาถึงในนี้หรอก และอีกอย่างถ้าจะทำลายตลาด

ของเธอน่ะไม่ต้องเปลืองแรงชั้นแบบนี้หรอก ส่งกั้งไปเท่านี้ก็จบ”โทโมะยิ้มเยาะออกมาแล้วเดินไปดู

แผลของแก้วที่ข้อศอกแก้วชะงักเมื่อเห็นโทโมะจับแขนเธอเพื่อดูแผลอย่างอ่อนโยนแล้วภาพรุ่นพี่ที่

แสนดีก็ฉายเข้ามาทำให้แก้วใจเต้นรัวออกมาไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้/นี่จะมาเอาเงินฟาดหัวเหมือนครั้งก่อนๆอีกสิท่า”โทโมะสบตา

ร่างบางที่นั่งตรงหน้าแล้วพูดทำให้แก้วรีบสวนกลับมาอย่างรู้ทัน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้จะมาเอาเงินฟาดเพื่อรับผิดชอบ เป็นนี่แทนต่างหากล่ะ”โทโมะยิ้มนิดนึงก่อนที่จะโน้มลงไป

จูบร่างบางที่นั่งเก้าอี้ที่มีพนักทำให้แก้วที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะถูกล้อคตัวอยู่เบิกตาโพลงเมื่อ

ถูกอดีตรุ่นพี่ที่แสนดีนี้กำลังจูบเธออยู่

 

 

 

 

 

 

“ทำแบบนี้ทำไม อยากถูกชั้นชกรึไงคนบ้า/ไม่หรอก เธอไม่กล้าทำหรอก เพราะถ้าเธอทำ เธอคง

ผลักชั้นไปแล้ว ชอบมั้ยล่ะ คราวหลังชั้นจะทำให้เธอมากกว่านี้นะ”แก้วเขินจัดเมื่อผละออกมากชาย

หนุ่มก็รีบพูดทำให้โทโมะหลุดขำพร้อมกับพูดออกมาแล้วรีบลุกขึ้นออกไปจากออฟฟิศแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

“อีต้าบ้า คนฉวยโอกาส ฝากไว้ก่อนเถอะ”แก้วหน้าแดงถึงใบหูแล้วตะโกนไล่หลังชายหนุ่มออกไป

แล้ว เธอรีบเอามือจับที่หน้าตัวเองแล้วยิ้มออกมาด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนูของขวัญ ป้าว่าหนูไปพักดีกว่ามั้ยลูก มาช่วยในครัวพวกป้าตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย/ไม่เป็นไรค่ะป้า

ตอนนี้ของขวัญทำอาหารเป็นแล้ว ให้ของขวัญช่วยป้าๆนะคะ เพราะถ้าไม่ได้พวกป้าๆในโรงครัวของ

ขวัญก็คงไม่มีวันทำอาหารเป็นแน่ๆ”แม่ครัวในโรงครัวพูดกับฟางขณะที่ฟางช่วยทำอาหารอย่างขมัก

เขม้นถึงแม้เหงื่อท่วมไปทั้งตัวแต่เธอก็ยังยิ้มออกมาอย่างมีความสุขจนคนในครัวอดยิ้มด้วยความ

เอ็นดูไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“ทำเป็นมาช่วยป้าๆแม่ครัวในนี้ทั้งวันเพราะเธอจะหนีพวกเราล่ะสิยัยเอ๋อ”วันที่พักฟื้นจนร่างกายหาย

ดีแล้วก็เดินนำฝาแฝดอีก2คนเข้ามาในครัวแล้วรีบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ถ้าจะมาแกล้งของขวัญขอของขวัญเก็บของในครัวก่อนแล้วกัน จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นอีก”ฟางมอง

แฝด3อย่างรู้ตัวเองก่อนที่จะแกะผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกมาหาแฝดทั้ง3ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทำเป็นพูดดี เห็นพวกเราชอบหาเรื่องแกล้งเธอตลอดรึไง พวกเราไม่โง่หลงกลตามแผนการของ

เธอหรอก เรารู้น่า เธอน่ะทำตัวน่าสงสารเพื่อให้พ่อป๊อปดูแล แล้วให้พวกเราต้องแกล้งเธอ”ทูรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญเปล่านะคะ/ไม่ต้องมาแก้ตัว พ่อป๊อปบอกว่าให้เธอเตรียมตัว ตอนบ่ายจะพาเธอกับพวก

เราไปที่บ้านแทนรัก บ่ายโมงตรงห้ามสายไม่งั้นเธอโดนพวกเราเอาแมงมุมไปไว้ในห้องนอนแน่”ฟาง

พยายามจะอธิบายให้เข้าใจแต่วันรีบพูดตัดบทก่อนที่จะพูดตามที่พ่อของตัวเองบอกแล้วเดินนำ

น้องๆของตัวเองออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวของขวัญ มาพอดี ชั้นกำลังจะไปรับอยู่แล้วเชียว/เอ่อ บ้านแทนรักคือที่ไหนหรอคะ”เมื่อถึง

เวลาป๊อปปี้ก็รีบทักทายฟางที่เดินไปหาเขาและลูกๆที่รถก่อนที่ฟางจะถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

“บ้านแทนรักก็คือบ้านที่พ่อป๊อปเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองแล้วก็อยู่ตรงเชิงเขาโน่นน่ะสิยัยเอ๋อ ถาม

มากจะขึ้นรถมั้ยห้ะ”วัน ทู ทรีที่นั่งรออยู่แล้วก็รีบพูดขึ้นก่อนที่ฟางจะรีบขึ้นรถออกไปพร้อมกับป๊อปปี้

และลูกๆจนมาถึงบ้านแทนรักที่เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวขนาดเล็กอยู่ริมลำธารน้ำเล็กๆติดกับเชิงเขา

 

 

 

 

 

 

“น่ารักจังเลยค่ะเหมือนกับบ้านตุ๊กตาเลย แล้วนี่เรามากันทำไมหรอคะ/พอดีว่าวันนี้เจ้า3แฝดไม่มี

เรียนน่ะ แล้วบ่นกันอยากมาเล่นที่นี่ บ้านแทนรักเป็นบ้านที่ชั้นสร้างขึ้นมาเองน่ะตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว

อาจจะไม่ได้ใหญ่เท่ากับบ้านในไร่ แต่ชั้นมักจะชอบมาพักผ่อนที่นี่ประจำ”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเห็นตัว

บ้านก่อนที่ป๊อปปี้จะอธิบายแล้วช่วยกันแยกย้ายเอาของไปเก็บก่อนที่จะลงมาเล่นน้ำที่ลำธารกับลูกๆ

ทั้ง3โดยมีฟางเตรียมอาหารสำหรับมานั่งปิคนิกริมน้ำซึ่งมองดูแล้วคล้ายกับพ่อแม่ลูกออกมาเที่ยวกัน

ในวันหยุดไม่ปาน

 

 

 

 

 

 

 

“ดอกไม้สวยจัง”ฟางที่เตรียมอาหารให้พวกป๊อปปี้เสร็จแล้วก็เดินมาทางหลังบ้านแล้วเห็นแปลง

ดอกไม้ก็รีบเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อชื่นชม

 

 

 

 

 

 

 

“ชอบดอกไม้หรอ/ค่ะ ของขวัญชอบ อ๊ะ ผีเสื้อ”ป๊อปปี้ที่เดินมาตามฟางแล้วเห็นฟางที่ยิ้มมีความสุข

อยู่ท่ามกลางแปลงดอกไม้ที่เขาปลูกไว้ก็อดยิ้มออกมาตามไม่ได้ ก่อนที่จะเดินเข้าไปพูดคุยด้วย

แล้วตอนนั้นเอง ผีเสื้อตัวเล็กๆก็บินมารายล้อมรอบตัวฟางและป๊อปปี้ไว้

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ของขวัญระวัง”ฟางที่เดินต่อไปเรื่อยๆแล้วมีป๊อปปี้เดินตามสะดุดเข้ากับรากไม้ทำให้ป๊อปปี้รีบ

ประคองกอดร่างบางเอาไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะใจเต้นรัวเมื่อได้อยู่ใกล้กัน

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อทำอะไรน่ะ พวกเราหิวแล้วนะ”ก่อนที่ทั้งคู่จะโน้มหน้าเข้าหากัน เสียงร้องของทั้งแฝด3ดังขึ้น

ทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกันแล้วเดินกลับไปที่เสื่อปิคนิกที่พวกเขาเตรียมไว้

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ อาการแมงป่องต่อยวันก่อนเป็นยังไงบ้างคะน้องวัน ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยคะ/ก็ดีขึ้นแล้ว เอ่อ เรื่องวัน

ก่อนขอโทษนะ แล้วก็ขอบใจที่เธอช่วยชั้น”จู่ๆวันก็ขยับตัวมานั่งข้างๆฟางทำให้ฟางลองถามอาหาร

ของเด็กชายก่อนที่วันจะตอบพลางนั่งกินไก่ทอดที่ฟางเป็นคนทำอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

 

 

 

 

“พวกเราก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่แกล้งเธอในวันก่อนๆ/ไม่เป็นไรค่ะ แค่ทุกคนไม่เกลียดของขวัญ

เท่านี้ของขวัญก็ดีใจแล้ว”ทูและทรีต่างขอโทษฟางก่อนทีฟางจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่วันนี้ วัน

ทูและทรีต่างมาพูดจาดีๆกับเธอแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อเห็นลูกๆของพ่อดีกับพี่ของขวัญแค่นี้พ่อเองก็มีความสุขแล้วเหมือนกัน”ป๊อปปี้ที่นั่งมองลูกของ

เขาและฟางที่พูดจากันดีๆก็พูดออกมาด้วยความดีใจเช่นกันก่อนที่ทั้งหมดจะนั่งทานอาหารกลางวัน

ด้วยแล้วทั้งแฝด3ก็ขอตัวไปเล่นในห้องนอนเล่นในตัวบ้าน ทิ้งให้ป๊อปปี้และฟางออกมาเดินเล่นด้วย

กันในบริเวณรอบๆบ้านแทนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“อากาศที่นี่ดีมากๆเลยนะคะป๊อปปี้ ของขวัญชอบมากเลย เหมือนกับ ตอนนี้ของขวัญมีความสุขที่สุด

ไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ของขวัญเครียดเลย/ดูพูดเข้าสิ นี่ความจำกลับมาแล้วรึไงห้ะเรา”ฟางยิ้ม

ระหว่างเดินเล่นกับป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะมองคนตัวเล็กที่เดินข้างๆมีรอบยิ้มและความสุขก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าเธอความจำกลับมาเธอก็คงจะไปจากชั้นแน่ๆ”ป๊อปปี้ที่มองฟางมีความสุขก็อดที่จะพูดออกมา

ไม่ได้ ฟอด แต่แล้วชายหนุ่มก็หน้าแดงจัดเมื่อจู่ๆฟางก็เขย่งตัวหอมแก้มเขา

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้เป็นคนมอบความสุขให้ของขวัญ ของขวัญไม่มีวันไปไหนหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะป๊อปปี้ของ

ของขวัญ”ฟางพูดแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบเดินหนีไปด้วยความเขินกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

โทษทีที่หายไปนาน ถ้ารักกันไวแบบนี้เดี๋ยวอุปสรรคก็มาาาา 555555