Don't forget ยังไม่ลืม

     "เฮ้ โมะตื่นนะ ตื่นเดี๋ยวนี้เร็วๆ แก้วเหงานะ ตื่นๆ"สาวน้อยร่างบางกำลังปลุกแฟนหนุ่มของเธอที่ขี้เซาอย่างกับอะไรดี เธอได้แต่เท้าสะเอวแล้วมองหน้าแฟนหนุ่มแบบดุๆเท่านั้น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าแฟนหนุ่มของเธอจะตื่น เธอได้แต่เดินไปในให้ครัวแล้วทำโจ๊กให้ชายหนุ่มเท่านั้น

     "อืออออ แก้วมาโมะกอดหน่อย แก้ว แก้ววววว"โทโมะจะคว้าหาร่างบางของหญิงสาวแต่กลับไม่มีทำให้ร่างหนาที่กำลังสะลมสะลือตื่นขึ้นมาทันที เขาตะโกนหาแก้วไปทั่ว ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในครัวออกมามองหน้าเขาเซ็งๆ

     "อะไรของนายหะ ตื่นก็สาย โจ๊กเราเป็นหมันแล้วมั้ง"แก้วพิงประตูครัวแล้วชี้นิ้วว่าโทโมะ โทโมะไม่สนใจคำบ่นหญิงสาวรีบวิ่งไปกอดทันที จนหญิงสาวต้องตีเบาๆให้ปล่อย

     "โอ้ยยยย นายเราอึดอัด ปล่อยเรานะ"แก้วพูดเชิงเอ็ดชายหนุ่มเบาๆทำให้ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออก

     "อย่าหนีไปไหนอีกนะ เราตกใจแทบแย่ถ้าเธอหายไปอ่ะ"โทโมะพูดแล้วคล้องเอวคนรักมองหน้าอ้อนๆ แก้วยิ้มด้วยความเอ็นดูแล้วหยิกแก้มชายหนุ่มไปมา

     "ไม่ไปไหนหรอกหน่าาาา นายน่ารักขนาดนี้ ใครจะทิ้งลง ไปๆโจ๊กแก้วเย็นหมดแล้ว"หญิงสาวจับมือชายหนุ่มไปอวดโจ๊กที่ตัวเองทำ 

     "น่ากินจังสมแล้วที่เป็นแฟนเรา"โทโมะพูดแล้วก้มไปหอมแก้มร่างเล็ก แล้วลงไปนั่งกินโจ๊ก แก้มตามลงมานั่งด้วยแล้วมองชายหนุ่มกินอย่างมีความสุข

     "มองไรห่ะ แล้วทำไมเธอไม่กิน"ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ได้แต่เท้าคางมองตัวเองกินแล้วยิ้มไปด้วยสีหน้ามีความสุข

     "ไม่เอาอ่ะเราเห็นนายกินแล้วมีความสุขแค่นี้เราก็อิ่มแล้ว"หญิงสาวพูดแล้วยิ้มกว้างอีก ชายหนุ่มได้ยินหมั่นไส้จึงไปบีบจมูกเล็กๆของแก้วทันที

     "ปล่อยน้าาาา เราเจ็บนะนาย เชอะ"แก้วพูดแล้วทำท่าอมลมอย่างน่ารัก ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความเป็นเด็กของเธอแล้วกินโจ๊กต่อย่างสบายอารมณ์

     "นี่นายไม่คิดจะง้อเราหน่อยหรอ"หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งเฉย ชายหนุ่มหันมามองหน้าหญิงสาวแล้วส่ายหน้า พร้อมยกน้ำส้มคั้นที่หญิงสาวทำไว้ให้ดื่มกรอกเข้าปาก

     "ด๊ายยยยย"หญิงสาวพูดเสียงสูงแล้วเดินหนีไปที่อื่นเรียกรอยยิ้มเล็กๆให้กับชายหุ่มได้เป็นอย่างดี 

     "โอ๋ๆ ไม่งอนนะ นี่ง้อแล้วดีกัน รักนะคะคนดีของโมะ"ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปให้หญิงสาว หญิงสาวลังเลชั่วครู่แล้วจึงยื่นนิ้วก้ยไปให้ชายหนุ่ม 

     ตุ้บ!

     "โมะกินยาเร็ว" หญิงสาวยื่นยาให้ชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มกลับสายหน้าปฏิเสท แล้วผลักยาจากมือหญิงสาวออก

     "ไม่เอาอ่ะเราหายแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นที่แก้วเกิดอุบัติเหตุ เราแค่เครียดไปหน่ยเลยต้องกินแต่ตอนนี้เรามีแก้วแล้ว เราหายแล้วเราไม่เครียดแล้วเราไม่จำเป็นต้องกิน"ชายหนุ่มพูดแล้วผลักยาที่มือหญิงสาวออก หญิงสาวได้แต่พยักหน้าแล้วยักไหล่ประมาณว่าตามใจ แล้วทิ้งตัวนั่งข้างโทโมะพร้อมเอาหน้าไปซุกที่ไหล่ของคนเป็นที่รัก

     "ตื่นเต้นอ่ะ พรุ่งนี้วันครบรอบเราแล้วนะนี่กี่ปีแล้วเนี่ย 7ปีแล้วมะ เราจำได้นะตอนนั้นเราเกลียดนายแทบตาย"แก้วพูดแล้วเอาหน้าซุกอีก

     "จริงๆ​ตอนนั้นเธอยังเป็นทอมอยู่เลย ตอนนี้สวยละ"โทโมะพูดแล้วหันมาค้อนวงใหญ่ให้ โทโมะเลยแก้คำพูดแล้วเอามือลูบหัวที่รักเบาๆ

     "หาวววว แปปๆนี่3ทุ่มแล้วหรอเนี่ย ไปนอนกันนะ"หญิงสาวอ้อนชายหนุ่มจึงช้อนตัวหญิงสาวแล้วอุ้มไปที่เตียงพร้อมนอนกอดย่างมีความสุข

        เช้าวันต่อมา

     "อ้าวตื่นแล้วหรอ Anniversary 7th น้าาารักเธอนะ"ชายหนุ่มพูดแล้วยื่นของขวัญให้หญิงสาว

     "ว้าวสวยจังสร้อยคริสตัลรูปดาว"แก้วพูดแล้วยิ้ม 

     "รอของเราแปปนะ เราไปหยิบก่อนหลับตานะ"ชายหนุ่มหลับตา แต่หญิงสาวหายไปนานทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้น แต่ไม่เห็นหญิงสาวทำให้ภาพวันที่แก้วเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำไฟลย้อนมาในวันนี้วันที่แก้วขับรถไปเอาของขวัญให้ชายหนุ่มแต่รถบรรทุกสิบล้อเสยอย่างจังจนรถคว่ำแต่ชายหนุ่มยิ้มเพราะหญิงสาวกลับมาปกติไม่เป็นอะไรแม้ช่วงนั้นเค้าจะเครียดก็เถอะ แต่วันนี้หญิงสาวกลับหายไผอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มร้อนใจตามหาหญิงสาวในห้องทุกห้องไม่มี ตามหาทั้งคอนโดก็ไม่เจอชายหนุ่มได้แต่กลับมาทรุดตรงโซฟาที่เดิม

     "เธอหายไปไหนนะแก้ว"ชายหนุ่มได้แต่นั่งกุมขมับ

     ครืด ครืด ครืด

     "แก้ววว"ชายหนุ่มรีบรับโทรศัพท์แล้วยิ้ม

(ไอ้โมะนี่มึงไม่ได้กินยาใช่ไหม)  เสียงปลายสายถามชายหนุ่มที่ตอนนี้ค่อยๆหุบยิ้มและรู้ว่าใครโทรมา

     "เออหน่าาา ไอ้ป็อป ช่วยกูหน่อยดิ แก้วหายไปไหนไปรู้ ช่วยกูหาหน่อยกูไหว้ละ"โทโมะพูดแล้วรีบขอร้องเพื่อนชาย

(ไอ้โมะมึงฟังนะ แก้ว ตายไปแล้วตั้งแต่ปีก่อน ตอนที่ประสบอุบัติเหตุไง มึงไม่ได้กินยาใช่ไหมถึงหลอนแบบนี้ เห้ยไอ้โมะได้ยินเปล่าวะ)ชายหนุ่มถามปลายสายที่เงียบความทรงจำเริ่มขึ้นมาจนปวดหัวและประสาทหลอนจนต้องไปกินยาระงับประสาทที่ไม่ได้กินมาหายเดือนแล้วกุมขมับแน่นปล่อยให้น้ำตาไหลมาเป็นทาง

ไลน์~

ป็อปปี้:มึงเป็นไรไหม เดี๋ยวกูไปหานะ กินยาพลางๆก่อน พรุ่งนี้ทำบุญให้แก้วมึงต้องไปนะ...

----------------------------------------------

เห้ยยยย เอามาให้อ่านแก้ขัดก่อยยยยไม่รู้ชอบกันไหม เราตั้งใจเขียนเนอะะ ติชมด้ายยย