ฤดูใบไม้ผลิของพวกเรา

“นี่ๆๆ ทำไมทั้งที่อันเชิญแล้วไม่เห็นมีไรเกิดขึ้นเลย”

อ่าวเฮ้ยย...ยยย ล่ะ ละ รอยเลือดหายไปไหนหมดหรือว่าจะ.....แล้ว มีดละหายไปไหนทั้งๆที่เมื่อกี้นี้ ยังปักอยู่บนพื้นอยู่แท้ๆๆทำไมกัน กรี๊ดดดด!!! น่ะนะ น่าร๊ากก...กกกกก กรี๊ดอะไร ดูผู้หญิงที่อยู่ตรนั้นสิน่ารักจัง

เธอชื่อไรหรอ มาทำไรที่นี่อะ ฉันน่ะหรอก็โฮโจซังไง ใครอันเชิญเค้าละ#เอานิ้วจิ้มที่ริมฝีปาก ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วนิมาเพื่อฆ่าไง ถ้าฆ่าให้แล้วต่อไปก็พวกเธอนะเพียงแค่คำพูดนั้น..ทำให้ทั้งห้องถึงกลับเงียบกริบ ไม่จริงหรอกมั้งเด็กสาวอายุไร่เรี่ยกัน..แถมยังดูเปราะบางอีกต่างหาก คงไม่สามารถฆ่าคนได้หรอกมั้ง

   อึก..... ถ้างั้นโฮโจซังผมเคยได้ยินมาว่าคุณเนี่ย สามารถอ่านใจคนได้ถ้างั้นลองมาอ่านใจผมหน่อย ว่าครอบครัวผมเป็นไงและคำพูดของเคียวยะเพียงไม่กี่คำ ยิ่งทำให้ทั้งห้องรู้สึกหนักอึ้งขึ้นไปอีก

    ถ้าจะให้เค้าตอบ ตอบให้ได้นะแต่ขอลูกตาของเธอเป็นของตอบแทนได้หรือป่าว น้าๆๆๆ ชั่งเถอะงั้นเค้าขอไปฆ่าไอ้เวรนั่นก่อนน่ะ ถึงจะขี้เกียจก็เถอะ#มองหาคาราชิ ออ..เจอละเจ้านี่น่ะหรอ ไม่ค่อยหน้าสนใจเลยแหะ เอาเถอะ รีบๆทำให้มันจบเลยดีกว่า จะได้มาสนุกตอนหลังไงดีปะ เอาละถ้าเค้ายังไม่บอกให้ใครเข้าก็อย่าเข้ามานะเค้าเขิน ไปๆ ปะ เอ้าไปรอกันก่อน ไป เร็วๆเข้า#จุงมือแต่ละคนออกจากห้อง

   แปปน่ะ เดี๋ยวเรามาสนุกกันเนอะ#ปิดประตูดังบัง ทั้งเคียวยะ มิฮารุ คอนโนะ และรุ่นน้องอีก2-3คนยืนเงียบกริบ เหมือนถูกปิดปากอยู่ไงงั้น ทุกคนที่อยู่ที่เนี่ย ต่างคนต่างแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งเด็กสาวที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมยังพูดจาแปลกๆอีก รอยคราบเลือดที่หายไปอีก และนู่นนี่นั่นอีก ทำให้ทุกคนรู้สึกสับสน

    นี่คอนโนะเมื่อกี้เธอเห็น สิ่งที่เด็กคนนั้นถือหรือป่าว

  เอ๋..อะไรหรอก็ไม่เห็นมีไรเลยนิ เดียวน่ะหรือว่า อืม..มมมม เดียวนะทำไมถึงมีมีดที่มือของเด็กนั่นด้วยละ ที่สำคัญยังเป็นมีดที่เราใช้อันเชิญ’โฮโจซัง’อีกมันยังไงกันเนี่ย

  แฮกๆๆ..เฮ้ออออ ถึงซักที นี่คอนโนะทำไมไม่กลับบ้านพ่อแม่เป็นห่วงเราน่ะรู้ป่าว อ้าว..เคียวจังทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ พวกเธอเองก็ควรกลับบ้านได้แล้วน่ะ นี่ก็เย็นแล้ว มืดค่ำมันอันตรายน่ะรู้ป่าว ป่ะไปกันได้แล้ว เอ้ารีบๆมากันซี้

  พี่เรย์นะคะ คือพวกหนู.......

หืม มีไรหรอ...มิฮารุ........

   “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงกรีดร้องโหยหวนจากที่ไหนสักแห่งดังขึ้น ทำให้พวกเคียวยะแข็งเทื่อ ทำไมถึงร้องแบบนั้นได้ละ มันเป็นไปได้ยากที่จะได้ยินเสียงเหมือนคนถูกแทงด้วยของมีคมแบบนั้นนี่น่า ที่สำคัญยังเป็นหน้าห้องที่ พวกเคียวยะกับพี่ของคอนโนะยืนคุยกันอยู่ หลังจากความเงียบปกคลุมในไม่กี่วินาที ทว่าร่างกายรู้สึกว่า สิบนาที พวกเคียวยะเริ่มโวยวาย “เดียวนะนั้นมันเสียงครูไม่ใช่หรอ” เสียงเมื่อซักครู่ เป็นเสียงของชายสูงอายุซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นคาราชิไม่ผิดแน่

เด็กสาวนัยต์ตาสีแดงเปรี่ยบดั่งองุ่นแดงนิดๆ เรือนผมประกายดั่งไข่มุก  รีบเปิดประตูด้วยใบหน้าที่ตกใจ ทว่าใบหน้าซีดไร้สีเลือดยิ้มราวกับว่าทำเรื่องสนุกไรอยู่ ค่อยๆแหงนหน้าขึ้นมามองเรย์นะและพวกเคียวยะ

  “อ้าวเจอกันอีกแล้วนะ’เรย์นะจัง’ ไม่ได้เจอกันตั้ง7ปีคิดถึงแทบแย่ นี่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่สิน่ะ ใช่หรือป่าว”

ใครจะเป็นเพื่อนกับแกได้เล่า ใยปีศาจเอ้ยย..ยยยย คนที่ฆ่าเพื่อนของฉัน ไหนยังไปถึงรุ่นพี่อีก ทุกคนต้องตายก็เพราะแกไม่ใช่หรอ #ค่อยๆเอามีดที่อยู่ในกระเป๋าออกมา คนที่ตายไม่ใช่พวกชั้นแต่เป็นเธอต่างหาก อยากเล่นใช่ไหมเกมที่ต้องมีเลือด ได้เดียวจัดให้....ฉันไม่สิพวกฉันจะฆ่าให้ดู...........

       พวกเคียวยะรู้สึกสับสนกับคำพูดพี่ของคอนโนะและเด็กสาวที่มีนามว่าโฮโจซัง แม้แต่น้องสาวเองก็ยังตกใจกับสิ่งที่พี่ของเธอพูดมาและ ยังไม่เคยเห็นอารมณ์ที่โกรธมากถึงขนาดนี้ ปรกติพี่น่ะเป็นคนอ่อนโยน ขี้แกล้ง ขี้แงแท้ๆ คนที่รู้จักพี่ของคอนโนะมากพอก็จะดูออกว่าอารมณ์เป็นไง เวลาที่พี่ไม่พอใจหรือโกรธก็จะดูเงียบไม่ค่อยคุยกลับใคร ผิดปรกติ แต่นี่มันผิดไปจากพี่คนเดิมในความคิดของคอนโนะตอนนี้

“เอ๋...เอาจริงดิเรย์นะจัง ที่พูดมาเป็นความจริงสินะ เค้าก็แค่อยากเล่นสนุกแบบเพื่อนเท่านั้นเอง ทำไมต้องโกรธถึงขนาดนั้นด้วยเค้าเสียใจนะ ฮือๆๆ..ๆๆๆ”

“อ่าวเฮ้ย โฮโจซังร้องไห้ เอาจริงดิ”

   เลือกล้อเล่นกันได้ละ เธอนี่เล่นละครได้เก่งดีจริงๆ เอาครูของพวกชั้นคืนมาและพวกเพื่อนกับรุ่นพี่ที่ฉันเคารพเอาพวกเค้าคืนมา เดี๋ยวนี้เลยน่ะ!!

“พวกเพื่อนหรือไรที่เธอพล่ามมาเนี่ยเค้าคืนให้ไม่ได้หรอก อีกอย่างร่างพวกนั้นย่อยสลายไปแล้วนิน่า ถ้าเป็นวิญญาณของพวกเค้าละก็น่าจะพอคืนให้ได้อยู่นะ แต่ไม่เอาหรอกเค้าหวงนะ55555 เอาละถ้าฆ่าฉันได้ก็มาเอา.........แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ขอเป็นน้องสาวเพราะนะ งั้นจะคายเศษชิ้นเนื้อของอาจารย์เธอให้แล้วกัน#อ้าปากค่อยๆๆๆ คายออกมา นี่ไงครูของพวกเธอน่ะ ดูสมองสิน่ากินแล้วคายกินแล้วคายออกมาจังเลยนะ ดูไส้สิ แหม๋.....เศษเนื้อนี่เน่าเหม็นฉะมัด ไม่ค่อยอร่อยเลยแหะ ไม่น่าลองกินดูเลยเรา”

   สิ่งที่โฮโจซังคายออกมานั้น ทำให้พวกผมกับรุ่นพี่เรย์นะ ถึงกับแทบอ้วกคือ เศษชิ้นเนื้อมนุษย์และอวัยวะต่างๆๆ กลิ่นคาวของเลือดและ......ทำให้พวกผมสติไม่แบบว่า...ไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนนี้อยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

  “อึก..แหวะ.... ทุเรศจังเลยนะเธอเนี่ย”

มิฮารุยกมือปิดปากตัวเองเต็มแรง เพราะถ้าไม่ทำแบบบนี้คงหลุดเสียงกรีดร้องอย่างแน่นอน

กลิ่นที่คละคลุ้งทั่งห้องแนะแนวคือ กลิ่นเลือดสีชาติ และ ..........

“ครูคะ....!!” คอนโนะส่งเสียงดัง

เธอเห็นของเหลวสีแดงค่อยๆไหลจากปากโฮโจซัง จากของเหลวสีแดงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำออกแดงนิดหน่อย

เธอหันมามองพี่สาว...แต่ทำไมเหมือนพี่สาวทำเป็นมองไม่เห็น หรือแค่ไม่อยากจะมองก็ไม่รู้ ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าแท้ๆ........