我的爸爸 MarkBam

我的爸爸 |อดีต(2)|

หลังจากผ่านพ้นงานศพของคุณยายทำให้ผมต้องย้ายไปอยู่กับคุณพ่อมาร์คที่บ้านของเขา ซึ่งตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะยังทำใจจะอยู่กับคนที่ทำร้ายคุณยายไม่ได้ จนลุงแจ็คสัน เพื่อนของคุณพ่อเขัามาคุย ทำให้ผมต้องมาอยู่จนได้

คุณพ่อคนใหม่ของผมท่านดูเป็นคนใจดี แต่ท่านมีอายุย่าง21เท่านั้นเอง บ้านหลังใหม่ของผมแม้มันจะดูใหญ่โตเพียงใด แต่มันก็เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมเสียไปในใจผมยังคงโกรธเขาอยู่ คุณพ่อบอกว่าคุณพ่อมีลูกชายอีกคนซึ่งผมก็รู้สึกกลัวอยู่ลึกๆว่าเขาจะต้อนรับผมหรือเปล่า
พี่ชายคนใหม่ของผมเขาน่ารักมากแถมมีอายุห่างจากผมแค่2ปี พี่จูเนียร์มักจะใจดีกับผมเสมอและไม่เคยหวงคุณพ่อเลย

แล้วผมก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี้เกือบ2 ปีเต็ม
“แบมแบมเราไปเตะบอลกันเถอะ” พี่จูเนียร์มักจะมีอะไรๆให้ผมเล่นใหม่ๆอยู่ทุกวัน

“ครับ” ผมตอบพี่ชายไป แล้วเราก็เล่นกันอยู่นานสองนาน

“ทำอะไรกันครับเด็กๆน่าสนุกเชียว”

“ผมกับน้องแบมเรากำลังเล่นบอลกันครับ คุณพ่อเล่นด้วยไหม” พี่จูเนียร์ถามคุณพ่อ คุณพ่อมาร์คเป็นนักศึกษาปี4ที่ใกล้จะจบแล้วเห็นพี่เนียร์บอกอย่างงั้น ทำให้ดูท่านไม่ค่อยมีเวลาดูพวกเราเท่าไหร่

“งั้นเดี๋ยวพ่อขอคุยกับน้องก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อเอาน้องมาคืน” คุณพ่อจูงมือผมเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“แบมแบมเราอายุจะ10ขวบแล้วใช่ไหม พ่อว่าพ่อจะให้เราไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกับพี่เนียร์เราสนใจหรือเปล่า” ผมพยักหน้าตอบพ่อไป

“งั้นอาทิตย์หน้า แบมแบมเตรียมตัวไว้นะ ไปเล่นต่อเถอะลูก”

“ขะ..ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณร่างสูงแล้วออกไปเล่นกับพี่จูเนียร์ต่อ

“แบมแบมรับนะ พี่จะเตะไปแล้ว”

ฟิ้ว~

ลูกบอลเลยข้ามหัวผมไปตรงกลางถนน ทำให้ผมตรงวิ่งข้ามถนนออกไปเก็บ แต่ด้วยความที่ผมดูไม่ดี รถยนต์ที่วิ่งมาตามท้องถนนก็ชนเข้า

โครม!!!

ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมล้มลงไปกับพื้นถนน เสียกโวกเวกโวยวายมากมายดังขึ้น หรือคุณยายจะมารับผมแล้ว สติของผมดับวูบลงไป

.
.

ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองเห็นฝ้าเพดานสีขาว สายมากมายที่โยงยางเกะกะ ผมยังไม่ตายเหรอ

“ฟื้นแล้วเหรอเรา” ผมหันไปมองต้นเสียง ไม่ใช่คุณพ่อแต่เป็นลุงแจ็คสัน

“ผะ..ผม”

“เราหลับไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ นี่ดีนะที่เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ส่วนพ่อของเราเขาไปคุยกับคุณหมออยู่ เดี๋ยวลุงไปตามมันก่อนนะ”

ผมมองลุงแจ็คสันก่อนที่ร่างสูงจะหายไป ไม่นานคุณพ่อก็เข้ามาในห้อง สีหน้าและท่าทางที่ดูเปลี่ยนไป ผมได้แต่คิดว่าคุณพ่อคงโกรธผมมากที่ผมไปเล่นซน ผมมองมือของคุณพ่อที่กำใบเอกสารซักอย่างไว้แน่น

“ผมขอโทษนะครับคุณพ่อ ผม..” คุณพ่อมองผมด้วยความรู้สึกที่หลายหลาย

“ไอ้มาร์คใจเย็นนะเว้ย แบมยังป่วยอยู่” ลุงแจ็คสันบอกคุณพ่อก่อนคุณพ่อจะเดินออกไปจากห้อง

“เออ คุณพ่อเขาเป็นอะไรเหรอครับลุง”

“เราอยากรู้เหรอ”

“…”

“เรารู้ไหมว่าพ่อของเรากำลังตามหาเด็กคนหนึ่งอยู่ แล้วตอนนี้พ่อเราก็เจอแล้ว”

“คะ..ใคร เหรอครับ”

“แบมแบมไง”ลุงแจ็คสันพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้ผมจมปรักอยู่กับความคิดของตัวเอง ในหัวของผมเริ่มสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมคุณพ่อถึงมีท่าทีเปลี่ยนไปทำไมกันแน่

แต่มันยังไม่ใช่แค่นั้นพอผมออกจากโรงพยาบาลคุณพ่อก็มีท่าทีเหินห่างออกไป ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติแต่คุณพ่อเขากลับมองผมไม่เหมือนเดิม จนวันหนึ่งผมก็ได้ยินอาแจ็คสันกับคุณพ่อคุยกัน

“ทำไมมึงถึงเปลี่ยนไปว่ะมาร์คมึงเจอลูกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ใช่แบมแบมเป็นลูกกู ลูกที่กูตามหามาตลอด”

ผมที่แอบฟังอยู่ถึงกับอึ้งนี่ผมเป็นลูกของคุณพ่อจริงๆเหรอ ผมฟังเพียงเท่านั้นก็เดินลงไปชั้นล่างเพราะผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว

วันต่อมาไม่ใช่แค่คุณพ่อที่เปลี่ยนไปแล้วพี่จูเนียร์ก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน บ้านที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มบัดนี้กลับมีแต่ความอึดอัดกดดัน

จนผมอายุได้15ปีทุกอย่างกับเลวร้ายเข้าไปอีก คุณพ่อชอบกดดันผมในทุกๆครั้งด่าว่าผม มันร้ายแรงขึ้นและแรงขึ้นเรื่อยๆ คำด่าทอต่างๆนานา ถูกยกขึ้นมาพูด แววตาในตอนที่ผมเคยเห็นตอนที่ผมเจอพ่อครั้งแรกมันกลับไม่มีอีกแล้วคำพูดหยาบคายที่นับวันยิ่งทวีขึ้น จนบางครั้งเขาก็พาดพิงถึงผู้เป็นแม่ของผม ผมอยากถามเขาเหรอเกินว่าเขาคือพ่อของผมจริงๆใช่ไหม

แรด ร่าน มั่ว เป็นคำที่เขามักจะชอบใช้ด่าผมเวลาที่ผมกลับบ้านค่ำ หรือเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนผู้ชายด้วยกัน แต่พ่อไม่เคยถามเลยซักครั้งว่าทำไมผมถึงต้องกลับบ้านค่ำ ทำไมผมแค่มีเพื่อนผู้ชายพ่อต้องด่าผม แล้วพี่จูเนียร์ล่ะที่จูบผู้ชายในห้องน้ำ

มีแฟนไม่ซ้ำหน้าทำไมพ่อถึงไม่ว่าบ้าง ทำไมต้องมีแต่ผมคนเดียว แต่บางทีผมก็อาจจะชินกับคำพวกนี้แล้วก็ได้นะ แต่ว่าวันนี้มันไม่ใช่เขาทำในสิ่งที่ผมไม่มีวันลืมสิ่งที่เป็นตราบาปชั่วชีวิตของผม

“ไอ้ลูกเวร กลับมาแล้วเหรอ วันนี้พี่มึงบอกกูถึงพฤติกรรมต่ำๆที่มึงไปทำไว้หมดแล้ว” ผมมองผู้เป็นพ่อที่หลังจากผมก้าวเข้ามาในบ้านก็พ่นคำอันร้ายกาจออกมาทันที ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไปได้แต่เดินเลี่ยงผู้เป็นพ่อแทน

“มึงจะไปไหน ไอ้แบมนี่มึงคิดจะหนีความผิดเหรอห๊ะ”ผู้เป็นพ่อไม่พูดเปล่าเขาฉุดมือของผมให้หยุดเดิน ก่อนเราจะประจันหน้ากัน กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ประปนมากับลมหายใจของร่างสูงทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคงกำลังเมา

“ถึงผมพูดไปพ่อก็คงไม่เชื่อผมอยู่ดี แล้วแต่พ่อเถอะครับ ผมว่าพ่อเมามากแล้วพ่อรีบไปนอนเถอะ”

“มึงยอมรับว่ามึงมั่วผู้ชายแบบที่พี่มึงบอกจริงๆสินะ มึงนี่ต่ำเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”

“พ่อมีเรื่องจะคุยกับผมแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมขอตัว”

“มึงจะไปไหนไม่ได้!! มึงรู้ไม่ห๊ะว่ามึงทำให้กูชายหน้าคนอื่นเขาแค่ไหนที่มีลูกร่านผู้ชายอย่างมึง ”

“งั้นพ่อก็รีบปล่อยผมสิครับ ผมจะรีบไปหาผู้ชายมาสนองคนร่านๆอย่างผม” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจผมให้ผมพูดออกไป เพราะบางทีมันอาจจะเหลืออดแล้วก็ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเมาก็เหอะ

“กูว่ามึงคงไม่ต้องออกไปไหนหรอกว่ะ เพราะพ่อคนนี้จะสนองความร่านของลูกเอง เป็นไง” ไม่พูดเปล่าผู้เป็นพ่อลากผมขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน

“ปะ..ปล่อย ผม พ่อ ปล่อยพ่อจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะครับ”

“ทำไมกูจะทำไม่ได้ห๊ะ กูอุตส่าห์ทำตัวเป็นพ่อที่ดีแต่มึงไม่ต้องขอบคุณกูหรอกนะที่กูยอมลดตัวไปเอามึง สนองรูร่านๆของมึง”

.

.

สงสารแบมแบมจิมๆๆ