我的爸爸 MarkBam

我的爸爸 |บทเริ่มต้น|

"มึงหายหัวไปไหนมา ถึงได้กลับมาดึกเอาป่านนี้ ฮ่ะไอ้ลูกไม่รักดี" เสียงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อกล่าวคำทักทายที่เรียกว่าเป็นปกติกับผม หลังจากที่ผมเดินเข้าบ้านมาเพียงไม่กี่ก้าว

"ถ้าผมบอกว่าไปทำรายงานมาพ่อคงจะไม่เชื่อ งั้นผมคงต้องบอกว่าผมไปกินเหล้ามาสิน่ะพ่อถึงจะเชื่อ"ผมตรอกกับผู้เป็นพ่อ เพราะถึงผมจะบอกความจริงยังไงเขาก็คงจะไม่เชื่อผมหรอก 

"ไอ้แบม กูเป็นพ่อมึงนะ มึงกล้าดียังไงมาพูดกับกูแบบนี้ ห๊ะ มึงรู้ไหมว่าฉันต้องเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องเลี้ยงเด็กเหลือขออย่างมึง ทำไมนะทำมึงถึงไม่ทำตัวอย่างพี่มึงบ้าง"

เข้าอีหรอบเดิมพอพ่อโมโหที่ไรก็มักจะเปรียบเทียบกับ พี่ จูเนียร์ลูกชายสุดที่รักพ่อเหมือนเดิม หึปกป้องกันเข้าไป รักกันเข้าไป ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าพ่อรู้ว่าลูกชายสุดที่รักของพ่อทำตัวต่ำทรามแค่ไหนแกจะทำสีหน้ายังไง

"พ่ออยากให้ผมทำตัวแบบมันจริงๆเหรอ นิสัยมั่วผู้ชา..."ผมกำลังจะบอกพ่อถึงนิสัยอันเลวร้ายของพี่ชายสุดที่รักที่ก็ดันมีมารมาผจญซะก่อน

"แบมพี่ว่าเราอย่าเถียงพ่อดีกว่าน่ะ พ่อและพี่เป็นห่วงเรา มากน่ะแบมแบม" ผมมองหน้าพี่ชายที่แสนจะใสซื่อแต่จริงๆแล้วก็ ตอแหลสิ้นดี กลัวว่าผมจะบอกพ่อล่ะสิ

"มึงเห็นไหม เห็นไหม พี่มึงออกจะแสนดีขนาดนี้ทำไม ห๊ะแบมแบม มึงถึงตั้งแง่จงเกียจจงชังนัก หรือเป็นเพราะนิสัยร่านๆที่ติดมาจากแม่ของมึง" 

เพี๊ยะ !!

ผมตบหน้าพ่อของตัวเอง ถามว่ารู้สึกผิดไหมก็ไม่อ่ะนะ ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วย ผมน่ะยอมให้พ่อด่าผมได้แต่แม่ของผมผมไม่ยอมหรอกน่ะ

"มะ..มึงกล้าตบหน้ากู ไอ้ลูกชั่ว"พ่อด่าผมด้วยความโกรธ

"ผมทำได้มากกว่าตบนะ เผื่อพ่อไม่รู้" ผมพยายามจะเดินออกไปแต่โดน แขนของผู้เป็นพ่อจับเอาไว้ก่อน

"มึงนี่นับวัน ยิ่งเอาใหญ่ สงสัยกูคงต้องสั่งสอนหน่อยแล้วว่ามึงกับกูมันคนล่ะชั้นกัน"พูดจบพ่อก็ลากแขนผมเดินขึ้นบันได แต่ก่อนไปผมเห็นสายตาเยาะเย้ยของพี่ชายสุดที่รักพร้อมน้ำเสียงที่แสนแต่จะเป็นห้วงเป็นห่วง

"พะ..พ่ออย่าทำอะไรรุนแรงกับแบมแบมเลยนะครับ น้องยังเด็ก" น้ำเสียงตอแหลของคนตอแหล มันคงอยากให้พ่อทำร้ายผมหนักสิไม่ว่า ผมรู้ว่ามันรู้ว่าพ่อจะทำอะไรกับผม

"พะ..พ่อ ปล่อยผมน่ะ ผมเจ็บ บอกให้ปล่อยไงว่ะ" ผมดิ้นเพื่อให้หลุดจากมือตุ๊กแกของพ่อ ทั้งทุบทั้งตี แต่ร่างสูงนั้นกับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร

"มึงกล้าตบหน้ากู มึงขึ้นเสียงกับกู กูคงจะใจดีกับมึงมากไป สินะ ต่อไปนี้จะเป็นบทลงโทษของมึงที่มึงกล้า" ร่างสูงผู้เป็นพ่อไม่ได้สนใจเสียงของผมเลยซักนิด พ่อมาถึงห้องของผม พ่อก็จัดการล็อคประตูอย่างดิบดี แล้วโยนผมลงบนเตียงอย่างแรง

"ผมเจ็บนะเว้ย เบาๆไม่เป็นหรือไงว่ะ" ร่างสูงของผู้เป็นพ่อยังคงไม่สนใจผม เขาใช้ตัวของเขาค่อมผมไว้ ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธะของพ่อแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้

"มึงอย่าพยายามดิ้นเลย ลูกรักมึงก็รู้ว่ายังไงก็หนีกูไม่พ้น"เสียงเย็นข้างๆใบหูที่ไม่พูดเปล่ากับขบเม้มใบหูของผมเล่นก่อนพรมจูบไปทั่วต้นคอ

"ปะ..ปล่อย ไม่เอาแบบนี้พ่อปล่อยผม อึก ผมกลัว ปล่อยผม"ภาพในหัวที่คิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผมถูกเขาทำร้ายแบบนี้ เขาข่มขืนผม นี่หรือคนที่เป็นพ่อเขาทำกับลูกน่าสมเพชสิ้นดี