My B [chanbaek]

 

 

 

 

          วันนี้ทั้งวันแบคฮยอนและชานยอลสนุกไปกับการโดดเรียน  แบคฮยอนพาชานยอลไปโน่นไปนี่  โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะเพราะเป็นวันเวลาในราชการ  ทำให้ไม่ค่อยมีใครเห็นชานยอลมากนัก  จะมีบ้างก็พวกพนักงานแคชเชียร์จุดต่างๆ  เมื่อเห็นชานยอลทุกคนต่างพากันตกใจทำตัวไม่ถูก  บางคนถึงกับเกือบจะกราบแทบเท้าแต่โดนบอดี้การ์ดชานยอลห้ามไว้  เพราะไม่อยากให้เป็นที่สนใจมากนัก

 

          ตั้งแต่ที่แบคฮยอนพาชานยอลมาเปิดหูเปิดตา  แบคฮยอนสอนทุกอย่างให้ชานยอลในสิ่งที่ชานยอลไม่เคยทำ  เช่นเล่นเกมหยอดตู้ต่างๆ  เกมส์รถแข่งตามหน้าโรงหนัง  หรือแม้แต่เดินดูสินค้าต่างๆ

 

          ทั้งหมดที่แบคฮยอนพามานั้นชานยอลบอกเลยว่าเกิดมาเขาเพิ่งได้ลอง  ชานยอลแอบคิดว่าถ้าแบคฮยอนไม่ชวนเค้ามาเค้าคงไม่ได้เปิดโลกกว้างขนาดนี้  เขาอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสิ่งบันเทิงอยู่บนโลกนี้ด้วย  เพราะตั้งแต่เกิดมานอกจากพระราชวังและมหาลัย  ชานชอลก็แทบไม่เคยได้ไปไหนเลย

 

                “เจอกันพรุ่งนี้นะ”  ชานยอลเอ่ยขึ้นเมื่อลิมูซีนจากพระราชวังจอดอยู่หน้าบ้านแบคฮยอน  หลังจากเที่ยวมาทั้งวันแบคฮยอนก็ขอตัวกลับบ้านเพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง  ชานยอลเลยอาสาพาแบคฮยอนมาส่ง  ตอนแรกแบคฮยอนก็ปฏิเสธแต่ก็สู้ความดื้อของชานยอลไม่ได้ 

 

          “ขอบพระทัยพะยะค่ะองค์ชาย  ที่จริงผมมาเองก็ได้ไม่ต้องรบกวนองค์ชายเลย”  แค่ได้นั่งรถจากวังแบคฮยอนก็เกรงใจจะแย่  ไหนค่าอาหารที่ชานยอลจ่ายให้อีก  ยังไม่รวมค่าดูหนังเล่นเกมที่ชานยอลจ่ายให้เองทั้งหมด  ไม่รู้ว่าชานยอลเป็นองค์ชายหรือพ่อบุญทุ่มกันแน่  กับแบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะทุ่มให้มากกว่าใครอื่นซะอีก

 

          “ไว้คราวหลังพาผมโดดเรียนอีกนะ”  แบคฮยอนยิ้มให้และรถก็เคลื่อนตัวกลับไปยังพระราชวังปาร์ค

 

 

 

 

          “อาลู่เค้าขอโต๊ดดดด  อย่างอนเค้าเลยน้า  หายกันๆ”  หลังจากเลิกเรียนเซฮุนก็ตรงไปยังหอพักของคนคนๆนึงซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลู่หาน  หวานใจคนปัจจุบันของเซฮุน 

 

          จะพูดว่าคนปัจจุบันก็คงจะพูดไม่ได้เต็มปากเพราะเซฮุนขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้  แต่เซฮุนดันมาหลงรักลู่หานเอาอย่างจังจากการเข้าค่ายอาสาที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้น  แต่ลู่หานก็ไม่ได้มีท่าทีจะชอบเซฮุนเลยเพราะเซฮุนสร้างวีรกรรมเอาไว้เยอะจนใครๆต่างรู้กันทั่วมหาวิทยาลัย

 

          ทั้งควงสาวไม่ซ้ำหน้า  ป่าเถื่อน  แต่พอหลังๆมาก็เริ่มเพลาๆลงบ้างแล้วตั้งแต่เริ่มตามจีบลู่หานอยู่นาน  ไม่รู้ว่าสาวเค้าจะใจอ่อนเมื่อไหร่

 

          “งอนอะไร  เพ้อเจ้อ  องค์ชายจะควงใครก็เรื่องขององค์ชายสิเกี่ยวอะไรกับกระหม่อมมิทราบ”  ลู่หานก็เป็นเพียงสามัญชนจึงต้องใช้สรรพนามแทนตัวเองว่ากระหม่อม

 

          “แล้วใครกันทีเห็นเค้าเดินอยู่กับผู้หญิงแล้วเดินหนีออกมา ?” พอเลิกเรียนก็มีสาวอกโตคนหนึ่งเข้ามาหาเซฮุน  แต่โชคร้ายดันเจอลู่หานเดินสวนทางมา  ลู่หานจิงรีบเดินกลับหอทันที  เซฮุนจึงต้องมาตามง้อจนถึงตอนนี้

 

          “กระหม่อมก็แค่กลับหอและกระหม่อมก็ไม่ได้หนีใครด้วย” พูดพลางขมวดคิ้ว  ไม่รู้ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่ด้วย  ลู่หานไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

 

          “หืมมมมมมมมม”  เซฮุนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ลู่หาน   ทำเอาลู่หานต้องหันหน้าหนี  ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในห้องของลู่หานซึ่งก็ไม่รู้ทำไมต้องให้องค์ชายเซฮุนเข้ามาด้วย

 

          “มาหงมาหืมอะไรออกไปได้แล้วผมจะอ่านหนังสือ”  ลู่หานเปิดประตูและผลักเซฮุนออกจากห้องแต่ไม่สำเร็จเพราะเซฮุนตัวใหญ่กว่า  มีแรงมากกว่า  แรงแค่นี้ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

 

          “ก็อ่านไปสิเค้าจะอยู่กับลู่หาน”  เหมือนลู่หานจะต้องยอมแพ้เพราะนอกจากองค์ชายเซฮุนยังไม่ออกจากห้องแล้ว  ยังเดินตรงไปยังเตียงของลู่หานและล้มตัวนอนลงทันที

 

          “องค์ชาย..........”

          “เรียกองค์ชายไม่ถนัดเรียกที่รักก็ได้นะ”

          “............”

          “มามะมานอนข้างพี่” ตบที่นอนเชิญชวนให้ลู่หานมานอนข้างๆ

          “องค์ชายกลับวังได้แล้วนะ  นี่จะค่ำแล้ว” ตอนนี้เป็นเวลาโพล้เพล้  ถ้าเซฮุนไม่กลับตอนนี้มีหวังค่ำกันพอดี

          “ไม่เอา  จะนอนนี่  ห้ามปลุก”  พูดไม่ทันขาดคำเซฮุนก็ปิดตานอนหลับทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักศึกษา

          “ไม่ได้นะองค์ชาย  องค์ชายจะนอนที่นี่ไม่ได้  อ๊ะ...” ลู่หานเข้าไปปลุกเซฮุนที่นอนอยู่บนเตียงตัวเองแต่กลับโดนเซฮุนฉุดเข้าไปนอนในอ้อมแขน  และกอดลู่หานแน่น

          “องค์ชายทำอะไร  ปล่อยผมนะ”  ลู่หานขัดขืน

          “อยู่นิ่งๆสิ  ไม่งั้นไม่ได้นอนนะ” เมื่อได้ยินดังนั้นลู่หานก็หยุดดิ้นทันที  เกิดความเงียบโดยอัตโนมัต  มีแต่เสียงแอร์ที่ยังคงทำงานและเสียงลมหายใจของทั้งคู่

          “เบาๆหน่อย” เซฮุนพูดขึ้นมา

          “ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ลู่หานค้านขึ้นทันที

          “เสียงหัวใจนายอ่ะ  เบาๆหน่อย”

          “.................”

 

 

 

 

 

          “ไอฮุนกับไอชานไปไหนวะ”

 

          “ไอชานมันไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้ากับเด็กต่างคณะ  ส่วนไอฮุนน่าจะไปง้อเมียอยู่อ่ะเฮีย  เห็นเมื่อตอนเย็นมันควงสาวที่ไหนไม่รู้  อกเป็นอก  เอวเป็นเอว  ท่าทางลู่หานน่าจะเห็นอ่ะ”  เฉินตอบเจ้าของร้านเหล้าแถวมหาวิทยาลัยซึ่งมีนามว่าคริส

 

          เฮียคริสเป็นเจ้าของร้านเหล้าที่ดังที่สุดในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัยโซลและเป็นญาติกับเฉิน  ทำให้กลุ่มเพื่อนจึงรู้จักคริสกันหมด  โชคดีที่เซฮุนและชานยอลอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย  จึงทำให้เวลาสองคนนี้มาที่ร้านคืนไหน  ยอดขายจะพุ่งยิ่งกว่าจรวด  เพราะสาวๆมักจะหลงใหลในความหล่อขององค์ชายทั้งสอง  และหากทั้งสองยังไม่กลับ  สาวๆก็จะยังอยู่กินเหล้ากันต่อ  ยอดขายเลยสูงมากกว่าคืนอื่นๆ  เหมือนเป็นการโปรโมตร้านไปในตัว  เพราะชานยอลและเซฮุนจะไม่ไปกินร้านอื่นนอกจากร้านนี้

 

          แต่ส่วนมากจะเป็นเซฮุนมากกว่าที่มา  ส่วนชานยอลจะมานานๆครั้ง  เพราะชานยอลไม่ชอบแอลกอฮอล์  และไม่ชอบบรรยากาศที่มันอุดอู้  แตกต่างจากเซฮุนที่กลับชอบยิ่งกว่อะไร  หนักหน่อยก็ควงสาวหลังจากดื่มเสร็จ

 

                                                                     

 

 

 

            “เออๆ  มึงมาเฝ้าร้านแทนกูทีกูไปดูเมียแป๊ป”

          “พี่อี้เป็นอะไรอ่ะเฮีย”

          “แพ้ท้อง”

          “ห๊ะ !!  ท้องอีกแล้วออ  ซูโฮเพิ่ง 4 เดือนเองนะเฮีย”

          “เออ  เชื้อพ่อมันแรง  ฝากร้านด้วยกูไปดูเมียก่อน”

          “ตามสบายเลยเฮียผมดูร้านให้”

 

          อี้ชิงเป็นภรรยาของคริส  ตอนนี้แพ้ท้องอย่างหนักเพราะท้องลูกคนที่สองอยู่  คนแรกชื่อว่าซูโฮ  เพิ่งคลอดเมื่อ 4 เดือนที่แล้วนี่เอง  เพิ่งคลอดไม่ทันไรซูโฮก็กำลังจะมีน้องอีกคน  ไม่รู้ว่าซูโฮอยากมีน้องหรือพ่อคริสอยากมีลูกเพิ่มกันแน่  ขยันกันจริงๆคนบ้านนี้

 

          “เป็นไงบ้าง  ไหวมั้ย”  คริสเข้าไปนั่งข้างเตียงที่อี้ชิงนอนอยู่      

          “ไหวสิ  แต่ท้องนี้น่าจะหนักว่าซูโฮ”

          “หาหมอมั้ยอี้”

          “ไม่เอาอ่ะ  เฮียคนเดียวเลย”  อยู่ๆอี้ชิงก็หงุดหงิด  อาจเป็นเพราะอารมณ์อาจไม่คงที่เพราะฮอร์โมนส์คนท้อง

          “เฮียทำไม”  เอามือเท้าศีรษะและนอนตะแคงข้างหันหาอี้ชิง

          “ก็ใครล่ะขี้เอา  ลูกเฮียเลย” 

          “ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะเมีย”  จริงของคริส

          “ แล้วนี่ใครเฝ้าร้าน? ”    

         

          อี้ชิงถามขึ้นทันทีเพราะปกติอี้ชิงจะเป็นคนเฝ้าร้าน  ทำหน้าที่คิดบัญชีเพราะจบบัญชีมา  เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้จ่ายภายในร้านก็ต้องผ่านอี้ชิงทั้งหมด  แม้ร้านเหล้าจะเป็นร้านของคริสก็ตาม

 

          สมัยก่อนอี้ชิงชอบมากินเหล้าที่ร้านของคริส  แต่ไปๆมาๆไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันท้องกับเจ้าของร้านซะงั้น  หน้าที่เมียเลยกลายเป็นของอี้ชิงไปโดยปริยาย  จะว่าไปครอบครัวนี้ก็แปลกๆไม่ใช่ย่อย  แต่ไม่ได้แปลกแบบแปลกๆ  แต่แปลกแบบงงๆมากกว่า

 

          ตอนอี้ชิงมาบอกคริสว่าท้อง  คริสบอกอี้ชิงแค่ว่า ‘ท้องหรอ  ‘งั้นมาอยู่กับเฮีย’ เหมือนคริสจะรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นพ่อคน  เพราะคนอื่นๆคริสป้องกันมาตลอด  แต่กับอี้ชิงคริสกลับไม่ป้องกัน  แถมตอนนั้นคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นคริสก็จะรับผิดชอบ

 

          อาจจะเป็นเพราะเฮียคริสอายุเยอะแล้วจิงอยากสร้างครอบครัว  ส่วนอี้ชิงนึกว่าเฮียจะไม่รับผิดชอบด้วยซ้ำ  เพราะเฮียออกจะหล่อ  มีเสน่ห์  คงจะไม่ได้สนใจอี้ชิงถึงขนาดให้เป็นแม่ของลูก  แต่อี้ชิงคิดผิด

         

          นอกจากเฮียจะรับผิดชอบแล้ว  เฮียยังเลี้ยงดูอี้ชิงเหมือนลูกคนนึง  ยิ่งอี้ชิงท้องลูกคนที่สอง  อี้ชิงรู้สึกว่าเฮียจะรักเค้ามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

          “ไอเฉินเฝ้าร้านอยู่ไม่ต้องห่วง”

          “............”

          “ไหนดูซิลูกพ่อ  ทำไมถึงแกล้งแม่หืมม?”  คริสเริ่มซุกหน้าท้องอี้ชิงเพื่อทักทายเจ้าตัวเล็ก

          “คริส  มันจั๊กจี๋นะ” 

          “แล้วแบบนี้ล่ะ” คริสส่ายหัวตัวเองที่หน้าท้องของอี้ชิง  ทำให้อี้ชิงยิ่งขนลุกไปกันใหญ่

          “นี่เฮีย  หยุดนะมันจั๊กจี๋อ่ะ”

          “แกล้งแม่หรอ  แกล้งแม่หรอ”  ไม่สนใจอี้ชิงแต่กลับหยอกลูกน้อยที่อยู่ในท้องอี้ชิงแทน

          “ใครแกล้งใครกันแน่เนี่ย”  ดูเหมือนว่าคริสต่างหากที่แกล้งอี้ชิง

          รออีกไม่นานตัวน้อยก็จะออกมาแล้ว  ซูโฮก็จะได้เล่นกับน้อง  ครอบครัวของคริสก็จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา  นั่นคือภาพที่คริสคิดไว้  ช่างเป็นครอบครัวที่สุขสันต์จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

#มายบี

@Taeng_Tattada

 

          สวัสดีค่ะชะนีผู้อ่านทั้งหลาย  ฮ่าๆๆๆๆ  ปิดเทอมว่างมากเลยอยากแต่ง  ไม่รู้สนุกมั้ย  แต่จะพยายามอัพทุกวันนะคะ  ยังไงก็ฝากติดตามโด้ยยยยย

บรัยส์