My B [chanbaek]
เขียนโดย 
Taengkwa_tt
วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 14.24 น.
แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2559 14.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) สลาฟมั้ย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
พระราชวังปาร์ค
“องค์ชายเพคะ” เสียงสาวใช้ในพระราชวังเอ่ยขึ้นเรียกชายหนุ่ม หรือพระโอรสของพระราชาแห่งพระราชวังปาร์ค ที่กำลังปั่นงานอยู่ในสวนหย่อมของวัง
“ว่าไงช้อย” ราชินีให้หม่อมฉันมาตามองค์ชายเพคะ
“เสด็จแม่มีอะไรกับเราหรอ” ว่าไปพลางจิบกาแฟไปพลาง ในขณะที่พิมพ์งานอยู่ในโน๊ตบุ๊คตัวโปรด องค์ชายหรือที่รู้จักกันในชื่อ ‘ปาร์คชานยอล’ กำลังศึกษาในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเกาหลี
“เดี๋ยวเราตามไป”
“เพคะ”
“เสด็จแม่มีอะไรหรือปล่าวครับ” ถามขึ้นด้วยความสนิทสนมระหว่างมารดาของตน
“ยอล” ยุนอา หรือราชินีแห่งราชวงศ์ปาร์ค ผู้เป็นแม่ของชานยอลเอ่ยขึ้น
“ครับ”
“ปีนี้ลูกอายุเท่าไหร่”
“23 ครับเสด็จแม่”
“แม่ว่าถึงเวลาที่ลูกควรจะมีพระชายาได้แล้วนะ”
“ไม่อาวววว ยอลอยากอยู่กับเสด็จแม่”
จริงๆแล้วชานยอลแค่ไม่อยากสนใจใครอีกเท่านั้น นับตั้งแต่ที่ชานยอลเลิกกับหญิงสาวสามัญชนที่คบกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย ด้วยเหตุผลที่หญิงสามัญชนนั้นเข้ามาหาชานยอลเพียงเพราะหวังในสมบัติ ชื่อเสียง เกียรติยศ ไม่แม้แต่จะรักชานยอลจากใจที่แท้จริง ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาในชีวิตเค้าแล้วไม่หวังสิ่งพวกนี้ นับแต่นั้นมาชานยอลแทบจะไม่สนใจใครเลย และชานยอลก็ไม่คิดว่าเขาจะรักใครอีก
“ได้ไงล่ะลูก แล้วใครจะสืบราชกุลเราล่ะ แม่มีลูกคนเดียวนะ”
“โถ่แม่ แม่ก็ให้หลานแม่ก็ได้ ยอลไม่ต้องการของพวกนี้หรอก” ว่าไปก็กอดแม่และแอบเนียนไปนอนตัก
“โอ้ย” ราชินี่ตีแขนลูกชายของตนด้วยความรัก
“ได้ไงล่ะ จะไปให้คนอื่นได้ไง”
“ยอลยังเรียนไม่จบเลย”
“นี่ลูก ที่จริงลูกไม่จำเป็นต้องเรียนด้วยซ้ำ จริงๆตอนนี้ลูกควรรับช่วงต่อจากพ่อแล้วนะ”
“แม่อ่ะ”
“ไม่รู้แหละ เย็นนี้พ่อเลิกงานเร็ว จะมากินข้าวเย็นด้วยเตรียมตัวซะนะ”
พระราชาปาร์ค หรือปาค์ชานซอง พ่อของชานยอลเป็นพระราชาของราชวงศ์ปาร์ค ปกติพระชาราจะเลิกงานดึกทุกวัน กว่าพระองค์จะกลับราชินีและชานยอลก็กลับไปแล้ว เหลือเพียงสาวใช้ในวังที่จะต้องรับใช้จนกว่าทุกคนในวังจะหลับ แต่วันนี้พระองค์ทรงเลิกงานเร็ว เลยทำให้วันนี้ได้ทานข้าวเย็นกันพร้อมหน้าพร้อมตา
ห้องรับประทานอาหาร
“ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะเพคะ” ราชินีไต่ถามผู้ที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามีของตน
“วันนี้งานไม่เยอะหน่ะ แล้ววันนี้พ่อก็มีเรื่องจะคุยกับลูกด้วย” ละสายตาจากภรรยาและมองไปยังชานยอลที่กำลังกินแนงมยอนอยู่
“ มะ มีอะไรกับลูกหรอพะยะค่ะเสด็จพ่อ”
ชานยอลแทบจะหยุดกินในทันใด ปกติชานยอลจะสนิทกับแม่ แต่ไม่ค่อยสนิทกับพ่อ อาจเป็นเพราะสองคนนี่ไม่ค่อยจะได้อยู่ด้วยกัน ตั้งแต่ชานยอลจำความได้พระราชาทรงงานตลอดเวลาแทบไม่มีเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน หรือไปไหนด้วยกันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก แต่ชานยอลก็เข้าใจว่างานของพ่อเป็นยังไง พ่อต้องแบกรับหน้าที่อันใหญ่หลวงเพียงแค่ได้ชื่อว่าเป็นพระราชา ชานยอลได้แต่เก็บความน้อยใจเอาไว้โดยที่ไม่เคยแสดงออกมาให้ใครได้เห็น
“มะรืนนี้พ่อจะพาน้องซึลกิมาให้ลูกรู้จัก”
“ไม่เป็นไรหรอกพะยะค่ะ เชิญเสด็จพ่อกับเสด็จแม่เลย มะรืนนี้ยอลไม่ว่าง”
“ไปไหน” คำถามถูกถามด้วยพระราชา
“ผมต้องไปทำงานกับเพื่อนที่มหาลัย” จริงๆมะรืนนี้ชานยอลว่าง เพียงแต่ชานยอลรู้ว่าพ่อจะพาซึลกิมาทำไม นั่นเป็นเหตุให้ชานยอลต้องรีบปฏิเสธิ
“เลื่อนไปก่อน นี่คำสั่ง”
………บนโต๊ะตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบ...........
“อย่าเลยพะยะค่ะเสด็จพ่อ” เกิดความเงียบอยู่นานจนชานยอลพูดขึ้น
“.......”
“ลูกรู้ว่าเสด็จพ่อพามาทำไม ลูกขอโทษลูกไม่สามารถทำตามประสงค์ของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ได้”
“ทำไมล่ะ” เป็นราชาและราชินีที่พูดขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“หากเสด็จพ่อเพียงต้องการแต่ผู้สืบราชกุลลูกให้ได้ แต่ถ้าให้ลูกมอบทั้งชีวิตให้คนที่ลูกไม่ได้รัก ...... ลูกไม่สามารถทำได้ และหากเป็นอย่างนั้น คนที่เจ็บที่สุดคงไม่ใช่ลูก แต่เป็นน้องซึลกิ” ชานยอลพรั่งพรูความรู้สึกที่ตนมีออกมา และพระราชาและราชินีก็ตั้งใจฟังลูกของตนเป็นอย่างดี
“แล้วลูกไม่รักน้องบ้างเลยรึ เห็นเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ” ราชินีเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะชานยอลกับซึลกิเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ซึลกิเป็นพระราชธิดาของพระราชาคิม ซึ่งเป็นเพื่อนกับพระราชาปาร์ค
“ลูกรักแต่ลูกให้ได้แค่คำว่าพี่กับน้องเท่านั้นเสด็จแม่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้” ชานยอลตอบมารดาของตนจากใจจริงไม่มีความเท็จแม้เพียงนิดเดียว
“พ่อจะไม่บังคับลูก” พระราชาปาร์คพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“......”
“แต่ลูกต้องหาพระชายามาให้พ่อภายใน 3 เดือน ถ้าไม่มี ลูกต้องแต่งกับซึลกิ”
“ราชา” ราชินีเอ่ยขึ้น
“เพราะถ้าไม่ทำอย่างนี้ ราชวงศืเราคงไม่มีใครสืบสกุล คงต้องหยุดอยู่ที่ชานยอล”
“พะยะค่ะเสด็จพ่อ”
“ลูก !!” ราชินีเอ่ยด้วยความตกใจ
เหตุที่ชานยอลตอบรับคำท้าของผู้เป็นพ่อนั้น เพราะชานยอลรู้ว่าพระราชาเป็นคนพูดจริงทำจริง และเป็นคนที่เด็ดขาด บางครั้งแทบจะชกมือมัดด้วยซ้ำ เป็นพระราชาตรัสแล้วไม่คืนคำ
ส่วนเรื่องหาพระชายานั้น ชานยอลไม่มีใครเลย มีเพียงแต่พวกเพื่อนผู้ชายด้วยกัน ยิ่งผู้หญิงยิ่งไม่ต้องพูดถึง ชานยอลแทบไม่สนใจเลยสักคน แล้วทีนี้จะไปหาพระชายามาจากไหน
ห้องนอนพระราชา
“ชานซอง ทำไมถึงยอมลูกล่ะ ปกติเห็นจะออกคำสั่งลูกตลอด” คำถามถูกถามขึ้นด้วยสรรพนามอันสนิทสนมกับระว่างพระราชาและราชินี
“เรื่องนี้มันใหญ่หลวงนัก ตอนลูกพูดในห้องอาหาร เรารับรู้ได้ถึงความจริงใจของลูก ลูกเราหนักแน่นมาก ยืนยันว่าไม่แต่งกับซึลกิ เราไม่อยากขัดลูก อยากให้เค้ามีความสุข ที่ผ่านมาเป็นเพราะหน้าที่อันใหญ่หลวงของเราที่ต้องทำ จนบางครั้งลืมลูกไป มันอาจจะกลับมาเริ่มใหม่ไม่ได้แล้ว แต่ถ้ามีคนที่ลูกรัก เราหวังว่าคนนั้นจะทำให้ชานยอลของเรามีความสุข ให้เค้ามาทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไป ถึงตอนนั้นเราคงตายตาหลับ” ชานซองตอบภรรยาของตนด้วยใจจริง
“.........”
“ก็อย่างที่ลูกบอก ให้มีลูกชานยอลทำได้ แต่ให้มอบหัวใจชานทำไมได้ ยังไงลูกเราก็ต้องมาก่อน ถ้าแต่งไปแล้วไม่มีความสุข ก็เหมือนเราฆ่าลูกทางอ้อม สู้ให้เค้าหาเอาเองดีกว่า”
“โอเค หวังว่าลูกเราคงจะหามาได้ภายในสามเดือนนะ”
“ชานยอลมันเก่งอยู่แล้ว นอนเถอะ” ว่าไปก็เอาภรรยาเข้ามาในอ้อมอกและเข้าสู่ห้วงนิทรา
มหาวิทยาลัยโซล
“นั่นไงไอ้ชานมาแล้ว” เสียงหนึ่งดังมาจากกลุ่มที่นั่งเล่นไพ่อยู่ใต้ตึกคณะในขณะที่ชานยอลกำลังเดินเข้าไปหาคนกลุ่มนั้น
“ไงไอชาน” เซฮุนเพื่อนสนิทเดินออกมาทักทายชานยอล
“..........”
“เป็นไรวะ หน้าเครียดมาเชียว” เซฮุนเป็นลูกของพระราชาอีทึกซึ่งเป็นเพระสหายของพระราชาปาร์ค และเป็นสหายของพระราชาคิมพ่อของซึลกิด้วยเช่นกัน
“ก็ปล่าว หน้าผมดูเครียดขนาดนั้นเลย ? ” ชานยอลหันไปถามเซฮุน ปกติชานยอลจะแทนตัวเองว่าผมกับเซฮุนและเพื่อนทุกๆคน
“ก็เออดิวะ ไป ไปเล่นไพ่กัน” เซฮุนพาชานยอลไปเข้าวงไพ่ ในวงนั้นเพื่อนชานยอลและเซฮุนทั้งนั้น ซึ่งล้วนแต่เป็นสามัญชนทั้งนั้น
“ผมไม่เล่นนะ”
“เออ กูรู้มึงนับถือศีลห้า ไปดูเฉยๆก็ได้โถ่” เซฮุนถือว่าเถื่อนมากถ้าเทียบกับชานยอล ไม่บอกไม่รู้ว่าเป็นองค์ชาย
“เฮ้ !!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงจากวงไพ่ดังสนั่นเมื่อการเล่นไพ่จบลงในตานี้
“สลาฟอีกละ เวรจริงๆ โกงป้ะเนี่ยพวกแก” เสียงชายหนุ่มผู้ไม่คุ้นหน้าเอ่ยขึ้น
“นั่นใครหรอ ไม่เคยเห็น” ชานยอลถามเซฮุน
“อ้อ นั่นหน่ะ ชื่อแบคฮยอน เรียนอยู่คณะข้างๆเราเนี่ยแหละ มันเห็นพวกเราเล่นไพ่กันอ่ะ มันเลยมาขอแจม สงสัยตอนนี้หมดตัวแล้วมั่ง คงโดนเพื่อนเรากินเรียบอ่ะ”
“ตานี้ตาสุดท้ายนะ หมดตัวแล้วจะไปเรียนต่อละ” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น
“จะไปไหนล่ะ โถ่กำลังสนุกเลย” เฉินเอ่ยขึ้น
“สนุกแต่พวกนายสิ ดูดิหมดตัวแล้วเนี่ย”
“โด่ว ไม่ใจเลย” ซิ่วหมินพูด
“เหอะ หมดตัวซะขนาดนี้เรียกไม่ใจ ? เออ ถ้าพวกนายใจอ่ะกล้ารับคำท้าเรามั้ยล่ะ?” แบคฮยอนท้าทุกคนในกลุ่ม ย้ำว่าทุกคนในกลุ่มเป็นเพื่อนชานยอลกับเซฮุน มีเพียงแบคฮยอนคนเดียวที่มาจากคณะอื่น
“อ่ะ อ่ะว่ามา”
“ตานี้ตาสุดท้าย เอาเงินมาลงทุนให้หมดห้ามกั๊กไว้ ถ้าพวกนายได้ ก็เอาไปแบ่งกัน แต่ถ้าเราได้พวกนายต้องให้เราทั้งหมด กล้าป้ะล่ะ” แบคฮยอนท้าด้วยความมั่นใจ
“เอาเลยพวกมึง เค้าท้าซะขนาดนี้อย่าให้เสียศักดิ์ศรีเว้ย” ซิ่วหมินเอ่ยขึ้นและนำเงินมาวางไว้กลางวง
“กูเอาด้วย” เซฮุนชง
“ผมเอาด้วยครับ” ชานยอลเอ่ยขึ้น
“เห้ย ไอยอล มึงก็เอากับเค้าด้วยหรอเนี่ย ไหนบอกไม่เล่นไพ่” เซฮุนถามชานยอลเพราะประหลาดใจ อยู่ๆชานยอลก็เอาเงินทั้งหมดของตัวเองมาวางกองไว้กลางวงเหมือนคนอื่นๆซะงั้น
“ผมไม่ได้เล่นหรอก ให้พวกคุณนั่นแหละเล่นผมแค่อยากลองดูว่าแบคฮยอนจะสู้พวกเราได้รึปล่าว” จริงๆชานยอลเห็นเพื่อนๆกล้าเดิมพันกันชานยอลเลยแค่อยากมีส่วนร่วมเพื่อความสนุกด้วย
“ระวังไว้นะคนสวย อย่าร้องไห้กลับบ้านละกัน” เฉินแซวแบคฮยอน
“หึ ใครกันแน่ที่ร้องไห้กลับบ้าน เที่ยงนี้พวกนายมีเงินกินข้าวแล้วยังล่ะ? ” แบคฮยอนก็ไม่น้อยหน้านะครับแหม่
“เริ่มเลย” เซฮุนบอก
......การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย.....
“อุ๊ย โชคดีจังเลยอ่ะ นั่งแค่ไม่กี่นาทีได้เงินตั้งหลายวอนอ่ะ 555555555555555555555555555555555” เสียงหัวเราะสะใจของแบคฮยอนดังสนั่นหลังจากที่ชนะการพนัน เงินทั้งหมดเลยตกเป็นของแบคฮยอนไปโดยปริยาย
“ฟลุคหรอก” เฉินพูด
“นั่นดิ” ซิ่วหมินพูด
“ฟลุคไม่ฟลุคไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้ “”มีตังค์”” ” แบคฮยอนเน้นคำว่ามีตัง
“ฝากไว้ก่อนเหอะ คราวหน้าจะล้มคิงให้ดู” เซฮุนพูด
“ก็เอาดิ๊ ถ้าคิดว่าล้มได้ก็เชิญ” แบคฮยอนเดินไปที่ตึกคณะของตนเพื่อไปเรียนวิชาอื่นต่อ
“อ้อ ลืมไป” แบคฮยอนหยุดแล้วเดินกลับมา
“.......”
“อ้ะ ค่าข้าวเที่ยง ไม่ได้ให้พ้นนะ ให้ยืม ฮ่าๆๆๆๆ “ แบคฮยอนยื่นตังจำนวนหนึ่งให้พวงวงไพ่ เพราะทั้งวงไม่มีตังเลยสักคน ตังที่แบคฮยอนได้นับว่าเยอะมากแบคฮยอนเลยแบ่งแค่ส่วนหนึ่งให้
“.......”
“.......”
“.......”
“เซฮุน” ชานยอลเรียกเซฮุน
“ว่าไง ?”
“ผมว่าผมเจอแล้ว”
“เจอไร”
“พระชายา”
วอทททททท ??
ขอบคุณที่อ่าน บรัยส์
#มายบี
@Taeng_Tattada
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
