เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

         ฟางออกจากห้องพักของเค้าแล้วเดินไปดูปาล์มที่ห้องปลอดเชื้อ ภายในใจของฟางตอนนี้ เค้าอยากเจอปาล์ม อยากขอโทษ เค้าไม่อยากให้ชีวิตปาล์มจบลงแบบนี้ ฟางค่อยๆเข้าไปก็เห็นปาล์มนอนอยู่ หัวของปาล์มถูกผ้าพันไว้รอบๆ มีเครื่องช่วยหายใจอยู่ที่จมูก ฟางร้องไห้ออกมา ฟางรู้สึกผิดมาก ฟางค่อยๆว่างมือลงที่แขนของปาล์ม 

 

 

 

ฟาง: อึก อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ นายต้องตื่นขึ้นมานะ อึก ชั้นขอโทษ

 

 

 

 

           หลังจากเยี่ยมปาล์มเส็จฟางก็เดินไปเรื่อยๆ ฟางเดินมาหยุดที่หน้าแผนกสูติเพราะเป็นทางผ่านกลับไปยังห้องพักของผู้ป่วย ฟางเห็นคนเป็นครอบครัว มีพ่อแม่ลูกเดินผ่านไปผ่านมา บางคนผู้หญิงก็ท้องโตแต่มีสามีดูแลอย่างใกล้ชิด ฟางเห็นภาพพวกนั้นก็ก้มลงมองที่หน้าท้องพร้อมเอามือลูบไปมาก่อนจะ สะบัดหัวเล็กน้อยให้เลิกคิดแล้วเดินไป แต่เมื่อฟางเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ป๊อบปี้ก็เดินมาพอดี ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนที่ป๊อบปี้จะเดินผ่านฟางไป ไม่แม้แต่จะทัก ฟางเองก็ถอนหายใจแล้วเดินไปเช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ปาล์ม ตื่นขึ้นมาเถอะนะ พี่ และทุกคยรอนายอยู่นะ นายต้องสู้นะปาล์ม นายต้องสู้นะ 

 

 

 

 

เขื่อน: ป๊อบ

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อนมีไรว่ะ 

 

 

 

เขื่อน: เมื่อกี้เห็นเดินสวนกันกับคุณฟาง ได้คุยกันมั้ย 

 

 

 

ป๊อบ: คุยไรอ่ะ ไม่มีอะไรจะคุย 

 

 

 

เขื่อน: กูขอคุยไรกับมึงหน่อยดิ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อ (ออกมาคุยด้านนอก) มีไรว่ะ

 

 

 

 

เขื่อน: กูถามมึงตรงๆเลยนะ ตอนนั้นช่วงที่คุณฟางหายไปมึงหายไปกับเค้ารึเปล่า

 

 

 

ป๊อบ: ถ้ามึงจะพูดเรื่องผู้หญิงคนนั้น กูไม่ตอบนะ เพราะกูจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ผู้หญิงที่ทำให้คนในครอบครัวกูต้องเจ็บถึงสองคน ต่อไปไม่ต้องพูดกับกูเรื่องเค้าอีกนะ 

 

 

 

เขื่อน: แต่

 

 

 

ป๊อบ: พอกันทีเขื่อน เรื่องระหว่างกูกับเค้า มันไม่มีวันเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว เค้าทำทุกอย่างเพราะอยากจะแก้แค้น แค่นั้น ต่อไปกูกับเค้าก็คงเหมือนคนแปลกหน้า ที่เดินสวนกันไปมา ไม่มีความจำเป็นที่กูจะไปยุ่งกับเค้าอีกแล้ว 

 

 

 

 

เขื่อน: มึงคิดดีแล้วเหรอ 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อ เดี๋ยวกูจะมาดูปาล์มใหม่อีกทีนะ ขอไปดูแม่ก่อนเผื่อจะตื่นแล้ว 

 

 

 

เขื่อน: อื้อ ไปเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

           พอฟางกลับมาถึงในห้องฟางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ ฟางนึกถึงเรื่องระหว่างเค้ากับป๊อบปี้ และเหตุการณ์เมื่อกี้ ทั้งๆที่เดินสวนกันเค้าไม่แม้แต่จะหยุดคุย หรือทัก ฟางนึกถึงตอนที่เค้าไล่เธอ ก็ยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า เข้าไปนานจัง

 

 

 

ฟาง: ปะ เปล่า เปล่าเฟย์ พี่กำลังจะออกไปแล้ว 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์เห็นพี่ฟางเข้ามาถึงก็เข้าห้องน้ำไปนานเลย เป็นห่วงนะ แล้วไปดูปาล์ม แล้วเจอคุณ

 

 

 

ฟาง: เฟย์ ต่อไปอย่าพูดเรื่องเค้าอีกนะ พี่ขอร้อง 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ขอโทษนะพี่ฟาง เฟย์ 

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะ พี่อยากนอนแล้วอ่ะ 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ 

 

 

 

เขื่อน: สวัสดีครับ 

 

 

 

เฟย์: หมอ 

 

 

 

เขื่อน: คุณฟางเป็นไงบ้างครับ 

 

 

 

ฟาง: อ่อ ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ 

 

 

 

เขื่อน: ผมมาเยี่ยมนะครับ ช่วงนี้ผมเป็นหมอประจำตัวปาล์มในช่วงนี้ ก็เลยไม่ได้เป็นหมอเวร ก็ไม่ได้ดูแลคุณฟางเลย น่าเสียดายนะครับ

 

 

 

   เฟย์กับฟางหันมามองหน้ากัน ฟางนึกแล้วโล่งอกเพราะถ้าเขื่อนรู้อาการของฟาง ต้องเอาไปบอกป๊อบปี้แน่นอน 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าคิดมากเลย ว่าแต่ที่มาเนี้ย ไม่ได้มาดูคนไข้คนเดียวใช่มั้ยค่ะ คงจะมาตามคุณพยาบาลใช่รึเปล่า 

 

 

 

 

เขื่อน: รู้ทันผมด้วย 

 

 

ฟาง: ฟางอยากให้หมอพาน้องฟางไปทานอะไรหน่อยได้มั้ยค่ะ เฟย์ยังไม่ได้กินอะไรเลย อยู่เฝ้าฟางตลอดเลย 

 

 

 

เฟย์: แล้วพี่ฟางล่ะ จะอยู่กับใคร 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ อยู่ได้ไปเถอะ หมอค่ะ ฝากด้วยนะค่ะ 

 

 

 

 

เขื่อน: ยินดีครับ ไป

 

 

 

 

เฟย์: แน่ใจนะ เฟย์เป็นห่วงอ่ะ เดี๋ยวหกล้มขึ้นมาจะแย่นะ 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ดูแลตัวเองได้ เราไปเถอะ รีบๆพาไปเลยค่ะหมอ 

 

 

 

 

เขื่อน: ครับ ไปคุณ 

 

 

 

 

 

 

 

 

            ฟางขึ้นมานอนดูทีวีบนเตียง แต่สายตากลับมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟางค่อยๆเอามือลูบท้องไปมาก่อนจะคุยกับลูกน้อยในท้อง 

 

 

 

 

ฟาง: หนูจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน้า แต่จะเป็นยังไงแม่ก็รักหนูนะ 

 

 

 

 

 

เขื่อน: แล้วคุณฟางจะออกจากโรงพยาบาลวันไหน 

 

 

 

เฟย์: ก็คงอีกวันสองวันนะค่ะ 

 

 

 

เขื่อน: อ่อ คุณอยากกินอะไร 

 

 

 

เฟย์: อะไรก็ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

        วันต่อมา วันนี้หมอให้ฟางไปที่แผนกสูติ เพื่อทำการตรวจพัฒนาการ การเจริญเติบโตของเด็ก และเช็คอายุครรภ์ รวมถึงเช็คร่างกายของฟางกับเด็กในท้อง เฟย์ต้องไปเข้าเวร เฟย์บอกจะไปด้วย แต่ฟางยืนยันว่าไปคนเดียวได้ ให้เฟย์ไปทำงาน เฟย์ก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็ต้องไปทำงาน ฟางมานั่งรอหมอตรวจในชุดคนไข้ มีผู้หญิงท้องแก่มานั่งข้างๆรอตรวจเหมือนกับฟาง ฟางก็หันไปมองแล้วยิ้มๆเพราะข้างๆมีลูกสาวของเค้านั่งอยู่เป็นเพื่อน 

 

 

 

 

....: ท้องแรกเหรอค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ อ่อ ใช่ค่ะ 

 

 

 

....: พี่ก็ว่าแล้ว ดูไม่เหมือนคนท้องเลย แล้วกี่เดือนแล้วค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ น่าจะยังไม่ถึงเดือนนะค่ะ แล้วนี่ลูกคนสาวเหรอค่ะ 

 

 

 

....: ค่ะ ลูกสาวคนแรก ส่วนในท้องลูกชายค่ะ 

 

 

 

ฟาง: แล้วจะกี่เดือนแล้วค่ะ 

 

 

 

 

....: ก็ประมาณ 7 เดือนได้แล้วค่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ใกล้คลอดแล้วนิค่ะ ยินดีด้วยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

....: ค่ะขอบคุณค่ะ 

 

 

 

...: คุณหมอเรียกตรวจแล้วรึยัง

 

 

 

...: ยังเลยค่ะ 

 

 

 

        ฟางเห็นสามีของคนที่เธอคุยด้วยเดินมาหาภรรยาของเค้ากับลูกของเค้าก็ยิ้มออกมา ในความน่ารัก ทั้งคู่ดูแลกันดีมาก พอพยาบาลเรียกชื่อไปตรวจสามีก็ประคองภรรยาเค้าห้องตรวจไปด้วยกัน เธอนึกถึงตัวเอง ว่าคงจะไม่มีวันนั้น ลูกเธอคงไม่ได้ รับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่อยากไปหาน้อง 

 

 

ป๊อบ: ครับ เดี๋ยวผมพาไป

 

 

 

พ่อป๊อบ: คุณไหวนะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไหวค่ะ ชั้นไหว 

 

 

 

         ทั้งสามคนเดินไปห้องที่ปาล์มนอนอยู่ แต่มันต้องผ่านแผนกสูติ เมื่อป๊อบปี้กำลังจะเดินผ่านไป พยาบาบก็เรียกชื่อจริงของฟาง แล้วฟางก็เดินเข้าไปพอดี ป๊อบปี้ ชะงักมองว่าใช่ธนันต์ธรญ์ คนเดียวกันรึเปล่า แต่ก็ไม่เห็น ก็เลยเดินไป

 

 

 

 

 

 

           พ่อกับแม่เค้าไปหาปาล์มป๊อบปี้กำลังจะเดินไปร้านกาแฟ ใกล้ๆกับแผนกสูติ ฟางออกมาจากห้องตรวจพอดี ป๊อบปี้หันไปเห็นฟางออกมาจากห้องตรวจพอดี ก็หยุดอยู่ฟางเดินก้มหน้าลูบท้องมาเรื่อยๆจนเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นป๊อบปี้ยืนอยู่ตรงหน้า ก็ตกใจมา!  ฟางพยายามจะเดินหนี และ หลีกไป ป๊อบปี้คว้ามือฟางไว้ 

 

 

 

 

ป๊อบ: มาทำอะไร! 

 

 

 

ฟาง: .... (พยายามจะดึงมือตัวเองกลับ) 

 

 

 

ป๊อบ: ถามว่า มาทำอะไรแถวนี้ ! 

 

 

 

ฟาง: ปล่อย! 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่จนกว่าจะบอก 

 

 

 

ฟาง: มาเดินเล่น มาสูดอากาศข้างนอก 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เชื่อ! เมื่อกี้เธอออกมาจากห้องตรวจ เป็นอะไร ! 

 

 

 

ฟาง: ! (ตกใจที่ป๊อบปี้เห็น) 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นถามว่าเข้าไปทำอะไร บอกมา! 

 

 

 

ฟาง: จะอยากรู้ไปทำไม มันเป็นเรื่องของชั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!!!  กรุณาปล่อยด้วยค่ะ 

 

 

 

    ป๊อบปี้นิ่งไปฟางใช้จังหวะนั้นเอามือเค้าออกแล้วรีบเดินออกไปทันที ป๊อบปี้มองฟางสลับกับห้องตรวจ มันเป็นห้องตรวจแผนกสูติ ฟางออกมาจากห้องนั้น ป๊อบปี้หันหลังกลับ แล้วรีบวิ่งตามฟางไป ดักหน้าฟาง 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยว!