เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
           เมื่อจัดบ้านให้เป็นปกติเหมือนเดิมปาล์มก็พาฟางมาที่บ้าน ตอนนี้พ่อแม่ของเค้ากำลังรออยู่ โดยสีหน้าของคนเป็นแม่ ไม่ค่อยยินดีนัก ส่วนป๊อบปี้ก็ไม่รู้จริงๆว่าฟางคิดจะทำอะไรอีก แต่เค้าจะไม่ยอมให้เธอทำคนในครอบครัวของเค้าแน่ 
 
 
 
 
ฟาง: เดี๋ยว คือว่า แม่คุณจะยอมให้ฉันอยู่เหรอ (กำลังจะเข้าบ้านฟางก็ดึงมือปาล์มไว้) 
 
 
 
ปาล์ม: ยังไงก็ต้องยอม เชื่อผมนะ จับมือผมไว้ เราจะเดินไปด้วยกัน  (จับมือฟางแน่น) 
 
 
 
     เมื่อป๊อบปี้เห็นปาล์มจับมือฟาง ในตาของเค้าดูเศร้าๆ ส่วนฟางก็หันมามองป๊อบปี้แบบเศร้าๆ ก่อนจะเดินเค้าไปกับปาล์ม และป๊อบปี้ก็เดินตามหลังไป 
 
 
 
 
 
ปาล์ม: แม่ครับ พ่อครับ 
 
 
 
 
พ่อ: มากันแล้วเหรอ นั่งก่อนซิหนู 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณค่ะ 
 
 
 
แม่: เดี๋ยว ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ โซฟาแพงๆแบบนี้ไม่เหมาะกับคนแบบเธอหรอก 
 
 
 
ปาล์ม: แม่!! 
 
 
 
 
พ่อ: คุณ พูดอะไรอ่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็จริงคนแบบหนูไม่คู่ควรกับโซฟาหรูๆแพงๆแบบนี้หรอกค่ะ 
 
 
 
 
 
ปาล์ม: ฟาง 
 
 
 
 
แม่: การที่ลูกชายฉันพาเธอมาอยู่ที่นี้ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฟังแม่ให้ดีนะ แม่จะไม่ยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ที่บ้านเราหรอกนะ ที่สำคัญฉันได้ยินเรื่องเธอมาเยอะนิ เธอทำอะไรไว้กับหนูเนยกับลูกฉันล่ะ หึ ฉันไม่ให้เธออยู่ที่นี้ 
 
 
 
 
 
ปาล์ม: แต่ผมจะให้เค้าอยู่ เค้ากำลังเดือดร้อน เค้าไม่ปลอดภัย เป็นผู้หญิงอยู่บ้านท้ายสวนเงียบๆคนเดียว ยังไงผมก็ไม่ยอมให้คนที่ผมรัก อยู่คนเดียวในที่แบบนั้นหรอกครับ ถ้าแม่ไม่ให้เค้าอยู่ที่นี่ ผมจะไปอยู่กับเค้าที่อื่น และผมจะไปสร้างครอบครัวกับฟางที่อื่น แล้วจะไม่กลับมาอีก 
 
 
 
 
แม่: ตาปาล์ม!  แกลืมไปแล้วเหรอว่าพวกผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้เคยทำอะไรไว้กับแกบ้าง แกรู้จักมันได้ไม่นาน แกก็หลงมันขนาดนี้ รู้บ้างรึเปล่า ว่ามันไม่ใช่คนดีอะไร มันคิดจะจับแก เหมือนที่นังเด็กนั่นเคยคิดจะจับแกไง !!!  แกลืมไปแล้วเหรอ 
 
 
 
 
 
          เมื่อฟางได้ยินที่แม่ป๊อบปี้พูดเรื่องเด็กนั้นทำให้ฟางนึกสงสัยว่าต้องเป็นเฟิร์นแน่ๆ ฟางกำมือแน่น สายตาของป๊อบปีเมองไปที่มือของฟาง สลับกับสีหน้า ที่ในตาดูดุดัน และเคียดแค้น
 
 
 
 
 
ปาล์ม: แม่เลิกพูดถึงเรื่องในอดีตซะที ผมไม่รู้ว่าฟางเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้ผมรักฟาง เรารักกันและผมก็ไม่เชื่อ ว่าฟางจะเป็นคนแบบนั้น 
 
 
 
 
 
พ่อ: พอๆ พอกันทั้งคู่ เอาล่ะ พ่อจะให้หนูคนนี้ อยู่บ้านเรานะ จะอยู่ช้า นานแค่ไหนก็ได้ แต่ถ้าที่บ้านของเค้าปลอดภัยแล้ว แกต้องพาเค้ากลับไป เพราะการที่เค้ามาอยู่บ้านเรา มันเสียหาย เค้าเป็นผู้หญิง เข้าใจที่พ่อพูดรึเปล่า 
 
 
 
 
 
ปาล์ม: ครับ ผมเข้าใจครับพ่อ 
 
 
 
 
แม่: แต่คุณ !! 
 
 
 
พ่อ: พอเถอะ คุณจะบังคับอะไรลูกนักหนาห้ะ พาเค้าไปที่ห้องได้แล้วตาปาล์ม คงเหนื่อยน่าดู ไปเถอะหนู 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณมากนะค่ะ 
 
 
 
แม่: ป๊อบ ทำไมไม่ห้ามน้อง ห้ะ!! 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมจะห้ามได้ยังไง ในเมื่อปาล์มยืนกรานขนาดนั้น 
 
 
 
 
 
พ่อ: ไปเถอะป๊อบ ให้แม่แก อยู่ คนเดียว สงบสติอารมณ์ ให้ได้แล้วค่อยมาคุยกัน 
 
 
 
 
 
แม่: นะ นี่!!! นี่คุณ !!! 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่คุณไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่นะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณเลยอ่ะ 
 
 
 
ปาล์ม: ฟาง เราจะไม่พูดเรื่องแบบนี้กันอีกนะ ต่อไปนี้ ผมจะดูแลคุณเองเรื่องของแม่ผม ผมไม่อยากให้คุณใส่ใจ 
 
 
 
ฟาง: ฉันมีเรื่องจะถามคุณ ที่แม่คุณพูดว่า เด็กนั่น ใครเหรอ 
 
 
 
 
ปาล์ม: เรื่องมันนานแล้วอ่ะ เรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำ อย่าไปสนใจเลย คุณพักผ่อนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว 
 
 
 
ฟาง: อดีตที่ไม่น่าจดจำ แต่ฉันจดจำทุกสิ่งที่น้องฉันได้รับมาอย่างดี (พูดเมื่อปาล์มออกไป) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปาล์ม พี่ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย 
 
 
 
 
ปาล์ม: ครับ 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ขอถาม อะไรหน่อยได้มั้ย 
 
 
 
ปาล์ม: เรื่อง? 
 
 
 
ป๊อบ: แม่พูดถึงเด็กคนนั้น แฟนเก่าแกตอนสมัยเรียนใช่มั้ย 
 
 
 
ปาล์ม: ใช่ เฟิร์น 
 
 
 
ป๊อบ: เล่าให้พี่ฟังหน่อย ว่าเรื่องมันเป็นยังไง มันเกิดอะไรขึ้นกับแก กับ เฟิร์น 
 
 
 
           ปาล์มเล่าทุกอย่างให้ป๊อบปี้ฟัง เหมือนที่เค้าได้รับรู้เรื่องราวผ่านจากแม่ของเค้า เป็นเพราะเฟิร์น นอกใจเค้า ทำให้ต้องไปอยู่กับป๊อบปี้ที่เมืองนอกตอนนั้น 
 
 
 
 
              เช้าวันเสาร์วันนี้เป็นวันหยุด ฟางตื่นมาแล้ว ลงไปด้านล่าง ไม่เห็นปาล์ม ไม่เห็นใคร นอกจากป๊อบปี้ เมื่อเห็นว่าป๊อบปี้นั่งกินกาแฟอยู่ก็รีบเดินไปที่อื่น