เกมแค้น...เดิมพันรัก

9.8

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 09.45 น.

  67 ตอน
  135 วิจารณ์
  74.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2559 00.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

35) เข้ามาอยู่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

           เมื่อจัดบ้านให้เป็นปกติเหมือนเดิมปาล์มก็พาฟางมาที่บ้าน ตอนนี้พ่อแม่ของเค้ากำลังรออยู่ โดยสีหน้าของคนเป็นแม่ ไม่ค่อยยินดีนัก ส่วนป๊อบปี้ก็ไม่รู้จริงๆว่าฟางคิดจะทำอะไรอีก แต่เค้าจะไม่ยอมให้เธอทำคนในครอบครัวของเค้าแน่ 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยว คือว่า แม่คุณจะยอมให้ฉันอยู่เหรอ (กำลังจะเข้าบ้านฟางก็ดึงมือปาล์มไว้) 

 

 

 

ปาล์ม: ยังไงก็ต้องยอม เชื่อผมนะ จับมือผมไว้ เราจะเดินไปด้วยกัน  (จับมือฟางแน่น) 

 

 

 

     เมื่อป๊อบปี้เห็นปาล์มจับมือฟาง ในตาของเค้าดูเศร้าๆ ส่วนฟางก็หันมามองป๊อบปี้แบบเศร้าๆ ก่อนจะเดินเค้าไปกับปาล์ม และป๊อบปี้ก็เดินตามหลังไป 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: แม่ครับ พ่อครับ 

 

 

 

 

พ่อ: มากันแล้วเหรอ นั่งก่อนซิหนู 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณค่ะ 

 

 

 

แม่: เดี๋ยว ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ โซฟาแพงๆแบบนี้ไม่เหมาะกับคนแบบเธอหรอก 

 

 

 

ปาล์ม: แม่!! 

 

 

 

 

พ่อ: คุณ พูดอะไรอ่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็จริงคนแบบหนูไม่คู่ควรกับโซฟาหรูๆแพงๆแบบนี้หรอกค่ะ 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: ฟาง 

 

 

 

 

แม่: การที่ลูกชายฉันพาเธอมาอยู่ที่นี้ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฟังแม่ให้ดีนะ แม่จะไม่ยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ที่บ้านเราหรอกนะ ที่สำคัญฉันได้ยินเรื่องเธอมาเยอะนิ เธอทำอะไรไว้กับหนูเนยกับลูกฉันล่ะ หึ ฉันไม่ให้เธออยู่ที่นี้ 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: แต่ผมจะให้เค้าอยู่ เค้ากำลังเดือดร้อน เค้าไม่ปลอดภัย เป็นผู้หญิงอยู่บ้านท้ายสวนเงียบๆคนเดียว ยังไงผมก็ไม่ยอมให้คนที่ผมรัก อยู่คนเดียวในที่แบบนั้นหรอกครับ ถ้าแม่ไม่ให้เค้าอยู่ที่นี่ ผมจะไปอยู่กับเค้าที่อื่น และผมจะไปสร้างครอบครัวกับฟางที่อื่น แล้วจะไม่กลับมาอีก 

 

 

 

 

แม่: ตาปาล์ม!  แกลืมไปแล้วเหรอว่าพวกผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้เคยทำอะไรไว้กับแกบ้าง แกรู้จักมันได้ไม่นาน แกก็หลงมันขนาดนี้ รู้บ้างรึเปล่า ว่ามันไม่ใช่คนดีอะไร มันคิดจะจับแก เหมือนที่นังเด็กนั่นเคยคิดจะจับแกไง !!!  แกลืมไปแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

          เมื่อฟางได้ยินที่แม่ป๊อบปี้พูดเรื่องเด็กนั้นทำให้ฟางนึกสงสัยว่าต้องเป็นเฟิร์นแน่ๆ ฟางกำมือแน่น สายตาของป๊อบปีเมองไปที่มือของฟาง สลับกับสีหน้า ที่ในตาดูดุดัน และเคียดแค้น

 

 

 

 

 

ปาล์ม: แม่เลิกพูดถึงเรื่องในอดีตซะที ผมไม่รู้ว่าฟางเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้ผมรักฟาง เรารักกันและผมก็ไม่เชื่อ ว่าฟางจะเป็นคนแบบนั้น 

 

 

 

 

 

พ่อ: พอๆ พอกันทั้งคู่ เอาล่ะ พ่อจะให้หนูคนนี้ อยู่บ้านเรานะ จะอยู่ช้า นานแค่ไหนก็ได้ แต่ถ้าที่บ้านของเค้าปลอดภัยแล้ว แกต้องพาเค้ากลับไป เพราะการที่เค้ามาอยู่บ้านเรา มันเสียหาย เค้าเป็นผู้หญิง เข้าใจที่พ่อพูดรึเปล่า 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: ครับ ผมเข้าใจครับพ่อ 

 

 

 

 

แม่: แต่คุณ !! 

 

 

 

พ่อ: พอเถอะ คุณจะบังคับอะไรลูกนักหนาห้ะ พาเค้าไปที่ห้องได้แล้วตาปาล์ม คงเหนื่อยน่าดู ไปเถอะหนู 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณมากนะค่ะ 

 

 

 

แม่: ป๊อบ ทำไมไม่ห้ามน้อง ห้ะ!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมจะห้ามได้ยังไง ในเมื่อปาล์มยืนกรานขนาดนั้น 

 

 

 

 

 

พ่อ: ไปเถอะป๊อบ ให้แม่แก อยู่ คนเดียว สงบสติอารมณ์ ให้ได้แล้วค่อยมาคุยกัน 

 

 

 

 

 

แม่: นะ นี่!!! นี่คุณ !!! 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่คุณไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่นะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณเลยอ่ะ 

 

 

 

ปาล์ม: ฟาง เราจะไม่พูดเรื่องแบบนี้กันอีกนะ ต่อไปนี้ ผมจะดูแลคุณเองเรื่องของแม่ผม ผมไม่อยากให้คุณใส่ใจ 

 

 

 

ฟาง: ฉันมีเรื่องจะถามคุณ ที่แม่คุณพูดว่า เด็กนั่น ใครเหรอ 

 

 

 

 

ปาล์ม: เรื่องมันนานแล้วอ่ะ เรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำ อย่าไปสนใจเลย คุณพักผ่อนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว 

 

 

 

ฟาง: อดีตที่ไม่น่าจดจำ แต่ฉันจดจำทุกสิ่งที่น้องฉันได้รับมาอย่างดี (พูดเมื่อปาล์มออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ปาล์ม พี่ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย 

 

 

 

 

ปาล์ม: ครับ 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ขอถาม อะไรหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

ปาล์ม: เรื่อง? 

 

 

 

ป๊อบ: แม่พูดถึงเด็กคนนั้น แฟนเก่าแกตอนสมัยเรียนใช่มั้ย 

 

 

 

ปาล์ม: ใช่ เฟิร์น 

 

 

 

ป๊อบ: เล่าให้พี่ฟังหน่อย ว่าเรื่องมันเป็นยังไง มันเกิดอะไรขึ้นกับแก กับ เฟิร์น 

 

 

 

           ปาล์มเล่าทุกอย่างให้ป๊อบปี้ฟัง เหมือนที่เค้าได้รับรู้เรื่องราวผ่านจากแม่ของเค้า เป็นเพราะเฟิร์น นอกใจเค้า ทำให้ต้องไปอยู่กับป๊อบปี้ที่เมืองนอกตอนนั้น 

 

 

 

 

              เช้าวันเสาร์วันนี้เป็นวันหยุด ฟางตื่นมาแล้ว ลงไปด้านล่าง ไม่เห็นปาล์ม ไม่เห็นใคร นอกจากป๊อบปี้ เมื่อเห็นว่าป๊อบปี้นั่งกินกาแฟอยู่ก็รีบเดินไปที่อื่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา