เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

         ผ่านไปสองสามวัน  แม่ฟางออกจากโรงพยาบาล ฟางให้เฟย์พาแม่ไปอยู่ที่ไร่ของแก้ว ซึ่งแม่ของแก้วก็เป็นน้องสาวของแม่ฟาง ส่วนฟางก็รีบมาที่โรงแรม เพื่อเตรียมงาน ที่กำลังจะเกิด ฟางไม่ได้เจอหน้าป๊อบปี้เลยตั้งแต่ที่เกิดเรื่องวันนั้น วันนี้ป๊อบปี้ไปหาฟางที่บริษัท ก็บอกว่า ฟางออกมาแล้ว  ระหว่างที่ขับรถ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล มีอะไรปาล์ม

 

 

 

ปาล์ม: พี่ป๊อบ ผมอยู่ที่โรงแรม แล้วนะ 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ งั้นเข้าไปในที่จัดงานก่อนได้เลย พี่กำลังไป 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: ครับ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ลองเอาภาพขยับไปทางขวาหน่อย (ฟางกำลังยุ่งๆกับงาน)

 

 

 

 

ปาล์ม: โทษนะครับ ใช่ที่จัดงานรึเปล่า 

 

 

 

        เมื่อฟางได้ยินเสียงก็หันไปหา ก็ต้องตาค้างเพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือ นายปาล์ม คนที่ทำให้น้องสาวของเค้าเจ็บปวดมากที่สุด เพราะเค้าเฟิร์นถึงต้องตาย ฟางยืนจ้องเค้าด้วยสายตาที่อัดอัน อยู่นาน 

 

 

 

 

ปาล์ม: คุณ คุณครับ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

ปาล์ม: ตกลง ใช่ใช่มั้ยครับ

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ที่นี้ล่ะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ปาล์ม 

 

 

 

ปาล์ม: อ้าวพี่ป๊อบ 

 

 

 

ป๊อบ: ไง แม่บอกให้มาเหรอ 

 

 

 

ปาล์ม: เปล่าหรอก ผมเห็นว่า ใกล้วันงานแล้ว อยากจะช่วย เพื่อมีอะไร จะได้ช่วยพี่บ้าง 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ แล้วคุยไรกันเหรอ 

 

 

 

 

ปาล์ม: เปล่า ผมแค่ถามว่า ใช่ที่จัดงานรึเปล่า 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ ฟางงั้นผม แนะนำเลยล่ะกันนะ..

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันรู้แล้ว ว่าคุณปาล์ม ปาณุ เป็นน้องของคุณภาณุ  ดีใจนะค่ะที่ได้พบคุณ ฉันรอมาตั้งนาน 

 

 

 

 

        เมื่อได้ยินประโยคหลัง ป๊อบปี้ก็ขมวดคิ้ว สงสัย ทำไมฟางพูดแปลกๆ ส่วนปาล์มก็ยิ้มๆ มองหน้าฟางแล้ว ทำให้เค้ารู้สึกเหมือนเจอคนที่ใช่ อีกครั้ง 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันหมายถึงว่า ดีใจนะค่ะ อยากเจอตัวจริงมาตั้งนาน เห็นแต่ในหนังสือ ไม่เคยพบ (รีบอธิบายเพราะเห็นป๊อบปี้มองแปลกๆ) 

 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: อ่อ ผมไม่ได้ออกงานบ่อย เหมือนพี่ป๊อบหรอกครับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ คุณดูดีกว่าในหนังสืออีกนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: ขนาดนั้นเลยเหรอครับ สงสัยคงได้พี่ชายมาเยอะแน่เลยครับ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พูดเกินไป 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ งั้นขอตัวสักครู่นะค่ะ เชิญตามสบายเลยนะค่ะ ฉันไม่รบกวนล้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

        ฟางเดินไปอยู่ที่มุม เงียบๆคนเดียว มือทั้งสองข้างของฟางกำแน่น ในสมองฟางตอนนี้ มีเรื่องเฟิร์น ขึ้นมาเต็มไปหมด 

 

 

 

 

ฟาง: ได้เวลาแล้วนะ นาย ปาณุ