เธอเป็นของเขา ก็รู้ก็เข้าใจดี

แต่มันห้ามใจไม่ได้สักที
ทั้งหัวใจของฉันมันรักเธอ รักเธอ
เธอรู้ไหมฉันจะตาย เมื่อมองเห็นเธอกับเขาทีไร
เหมือนคนคนนี้ กำลังหมดแรง...

                     ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง - อ๊อฟ ปองศักดิ์

 ณ วันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนดังเด็กนักเรียนต่างดีใจที่เลื่อนชั้นหรือเข้ามาเรียนใหม่ได้เจอเพื่อนใหม่เพื่อนเก่าบ้าง และสิ่งที่ดีที่สุดคือควรจะได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย แก้ว หรือ จริญญา ศิริมงคลสกุล เธอเลื่อนชั้นเข้าสู่มัธยมปีที่ 6 แล้ว นิ้วสวยไล่ตัวอักษรบนกระดาษที่โรงเรียนได้จัดบอร์ดเอาไว้ให้เพื่อดูข่าวสารต่างๆ

“ ไงแก้ว อยู่ห้องเดียวกันรึเปล่าเนี้ยะ ? ” เสียงทุ้มของร่างสูงหน้าคมเข้มเอ่ยถามกระซิบอยู่ข้างหูแก้ว ทำให้แก้วตกใจรีบหันขวับ จมูกโด่งขาวปะทะกับแก้มของร่างสูงเป๊ะๆ รอยยิ้มที่เหยียดยิ้มเพียงนิดก่อนจะหุบลงไป แก้วตระหนกเล็กน้อยแขนเรียวผลักอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวเธอเล็กน้อย

“ โอ้ยย ป็อปปี้ ตกใจหมดเลยยอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าสาวๆป็อปเห็นเดี๋ยวแก้วจะถูกตบน่ะ ” ร่างบางพูดยาวเหยียดแล้วหันไปดูว่าเธอจะได้เรียนในห้องไหน ป็อปปี้หัวเราะเล็กน้อยในความขี้ระแวงก็เพื่อนตัวเอง ก็เพราะแบบนี้ไงเขาเลยชอบแก้ว

“ ไม่ต้องดูแล้ว แก้วอยู่ห้องเดียวกับป็อปน่ะแหละเฟย์ด้วยธามด้วย ” ป็อปปี้บอกพลางดึงแขนเรียวมานั่งที่โต๊ะแถวๆนั่น เพื่อรอเพื่อนอีกสองคน เปิดเทอมทั้งทีมันเคยคิดจะมาเช้าๆเลยสักวัน

“เฟย์กับธามนี้ ช้าตั้งแต่เปิดเทอมยันปิดเลยเนอะป็อปว่าป้ะ ? ” แก้วบ่นให้ร่างสูงฟังอย่างร่าเริง ดวงตาคมมองร่างบางอย่างเอ็นดู

“ บ่นอะไรย้ะ ยัยแก้วเดี๋ยวเหอะ ” เสียงตวาดแว้ดใส่แก้วใจ เฟย์ หรือ พรปวีณ์ นีระสิงห์ สาวสุดฮอตที่สุดในโรงเรียนนี้ปากสวยบ่นพลางเดินมาหาทั้งแก้ว เฟย์ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆแก้ว

“ ก็นิดนึงก็แกมาสายทุกทีนิ ” แก้วบอกพร้อมยิ้มให้เพื่อนสาว เฟย์เบะปากนิดแล้วยิ้มให้

“ แล้วธามอ่ะยังไม่มาหรอ ”

“เดี๋ยวมันก็มาแหละ ขึ้นห้องเลยไปเดี๋ยวมันก้ตามาเองแหละ ไปๆ ” ป็อปปี้ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยบอกแล้วชักชวนให้เพื่อนสาวของตัวเองขึ้นห้องพร้อมกัน ทั้งสามจึงชวนกันขึ้นห้องแต่ยังไม่ทันเหยียบบันไดขึ้นแรกก็มีสเยงนึงทักเรียกขึ้นมาก่อน

“ แก้ว แก้ว ๆ ” เสียงนุ่มอ่อนโยนเรียกแก้วเอาไว้ แก้วหยุดชะงักเล็กน้อยแลวหันไป ก็พบกับพี่สาวตัวเองและคนข้างกายที่เธอคิดถึงมานาน

“พี่เอาเงินค่าขนมมาให้ แก้วลืมไว้น่ะ ” ฟาง หรือ ธนันต์ธรญ์ ศิริมงคลสกุล

“แก้วนี่แย่จัง ลืมทุกทีขอบคุณน่ะพี่ฟาง ” ฟางยิ้มพลางขยี้หัวแก้วอย่างเอ็นดู แก้วยิ้มให้ฟางพลางเบนสายตาไปหาอีกคนที่อยู่ข้างฟาง สายตาเขาที่มองมาทางแก้วมันชั่งทำร้ายใจคนมองได้ทุกทีไป แต่ทำไงได้เขาไม่ใช่ของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์

“ พี่ไปแล้วน่ะ เดี๋ยวตอนเย็นมารับมั้ย ? ”  ฟางเลิกคิ้วถาม แก้วอึกอักเล็กน้อยเพราะเธอไม่อยากไป เธอไม่อยากไปให้เจ็บใจตัวเอง ป็อปปี้เหมือนจะเข้าใจเลยยื่นมือมาจับข้อมือเล็กของแก้ว

“ เดี๋ยวผมไปส่งแก้วเอง พี่ฟางไม่ต้องห่วงหรอก ” ป็อปปี้บอกพลางหันมายิ้มให้แก้ว ฟางพยักหน้าเล็กน้อย

“ เอางั้นหรอ โอเค.. ก็ได้ ”  ฟางพูดแล้วจับมือโทโมะแล้วหันหลังเดินไป

“ ไอป็อป เมื่อวานมึงไมได้กลับบ้าน แม่บอกให้มึงกลับบ้านด้วย ” โทโมะหันหลังบอกป็อปปี้ด้วยเสียงเย็นๆแล้วเดินไปกับฟาง

“ แก้ว โอเคน่ะ ” ...