*แค้นรักหัวใจนายเย็นชา* [Chanyeol x You]

    ระหว่างที่ขับรถอยู่นั้นชายหนุ่มก็พินิจใบหน้าของหญิงสาวสลับกับมองเส้นทางไปมา ยูไอรู้ว่าเขามองเธออยู่ จึงเสหน้าหันไปทางหน้าต่างรถ แต่เขาก็ยังคอยมองเธอไม่เลิกจนยูไอตัดสินใจถามเขาตามตรง

"นี่คุณ หน้าฉันมันมีอะไรติดงั้นเหรอ มองอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ได้รถชนกันพอดี มองข้างหน้าไปนู่น " ยูไอว่าใส่ชานยอล ก็มันจริงนี่นา เขาจ้องเธอตลอดแถมยังยิ้มเหมือนคนบ้าเลย

"เปล่าไม่มีอะไรติดหรอก ก็แค่อยากมอง นี่ เขยิบมานั่งดีๆก็ได้ ไม่ต้องไปนั่งจนจะสิงประตูรถฉันขนาดนั้น เขยิบมา " เขาว่า ก็เธอเล่นซะเบียดประตูจนจะสิงเข้าไปได้อยู่แล้ว ไม่รู้จะรังเกียจอะไรเขาขนาดนั้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เขยิบตาม เขาจึงกระชากแขนให้เธอนั่งดีๆ มันจะอะไรกันนักหนา กับอีกแค่เสียตัวให้เขาเนี่ย

"ไม่ต้องมาจับฉัน มองทางของคุณไปนู่น ฉันเขยิบเองได้ " ยูไอแกะมือเขาออกก่อนเขยิบตัวให้เข้าที่กับเบาะรถ

"เหรอ แล้วไอ่อาการเมื่อกี้ที่เกือบจะสิงประตูรถนั่นล่ะ เธอเป็นอะไรของเธอ ยูไอ " เมื่อรถติดไฟจราจรเขาจึงหันมามองหน้าเธอ ก่อนจะเอ่ยถาม

"ฉันก็เป็นเมียน้อยของพ่อคุณยังไงล่ะคะ คุณชานยอล " คำพูดที่ดูประชดของหญิงสาวมันเป็นเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่ทำให้ไฟอย่างชานยอลลุกลามขึ้นมาได้ง่ายดาย

"เธอลงไปจากรถฉันได้แล้ว ลงไป " น้ำเสียงที่เย็นชา และแววตาที่ยากจะคาดเดาของเขา ทำให้เธอรู้สึกผิดและอยากจะขอโทษ

"ค..คุณ.." หญิงสาวพูดได้เท่านั้นเพราะเสียงทุ้มของชานยอลพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันบอกให้ลงไป เดี๋ยวนี้!!" ชานยอลตะคอกใส่เธอเสียงดัง ยูไอปลดที่ล็อคเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเปิดประตูแล้วลงมาจากรถของเขา เมื่อยูไอลงจากรถเขาก็ขับออกไปทันที เพราะสัญญาณไฟขึ้นเป็นสีเขียว

    หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย เธอไม่คุ้นทางในเมืองกรุง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีตัวช่วยอย่างแจ๊คสัน เมื่อนึกได้ดังนั้นยูไอจึงหากระเป๋าสะพายข้างของเธอ แต่แล้วก็จำได้ว่าเธอลืมหยิบมาจากบนรถเมื่อกี้

    'สะเพร่าจริงๆเลย ยัยยูไอ 'หญิงสาวต่อว่าตัวเองในใจเป็นการใหญ่ เพราะตอนนี้เธอไม่มีทั้งเงิน และโทรศัพท์ อีกทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าที่นี่อยู่ส่วนไหนของในเมือง ระหว่างทางที่เดินไปนั้น ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาอย่างหนัก อีกทั้งแถวนั้นก็ไม่มีที่ให้หลบฝนอีกด้วย ยูไอจำเป็นต้องเดินตากฝนไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอที่หลบฝน

....

    หลังจากที่ยูไอลงจากรถไป เขาก็สังเกตเห็นว่า เธอลืมเอากระเป๋าตังค์และโทรศัพท์ลงไปด้วย แล้วเธอจะกลับบ้านยังไง ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง ฝนก็กำลังตกแล้วจะหลบทันไหม จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า เมื่อคิดได้ดังนั้น ชานยอลจึงตัดสินใจกลับรถเพื่อไปรับเธอกลับบ้านพร้อมกัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะไล่เธอให้ลงตรงนั้น มันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขา เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่เมียน้อยพ่อเขา เขาไม่อยากให้เธอตอกย้ำเขาอีก

     เมื่อกลับมาที่เดิมก็พบว่าหญิงสาวหายไปแล้ว เขาจึงขับรถช้าๆเลียบข้างทางไปเรื่อยๆ เพราะคิดว่าหญิงสาวคงเดินอยู่ตรงไหนสักที่ และแล้วสวรรค์ก็เมตตาเขา เขาเห็นยูไอยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ในสภาพที่เปียกปอนไปทั้งตัว ชานยอลรีบลงจากรถก่อนจะวิ่งไปหาหญิงสาวที่ป้ายรถเมล์ทันที

"กลับบ้าน" เขาว่า ก่อนจะจูงมือหญิงสาวทันทีโดยไม่ฟังคำพูดใดๆของเธอเลย

"คุณชานยอลกลับไปเถอะค่ะ "ยูไอพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อทั้งน้ำตา ทำให้ใจชายหนุ่มกระตุกวูบ เขาอยากจะขอโทษเธอ เขาไม่ได้ตั้งใจ ชานยอลเอื้อมมือไปเกลี่ยตาให้เธอ แต่แล้วหญิงสาวก็ปัดมือเขาออก ทำให้เขาเริ่มโมโหอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงอุ้มเธอขึ้นมา หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ และกลัวตก จึงขยำเสื้อเขาแน่น เสียงร้องของหญิงสาวทำให้คนรอบข้างแถวนั้นหันมามอง

" พอดีแฟนผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลน่ะครับ ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยครับ " ว่าจบชานยอลจึงอุ้มเธอที่เปียกไปทั้งตัวมาไว้บนรถจนได้ ก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินไปนั่งฝั่งคนขับแล้วรีบออกไปทันที

    ระหว่างทางที่กลับบ้าน ทั้งสองต่างนั่งเงียบกันมาตลอดทาง เมื่อถึงบ้านหญิงสาวรีบเปิดประตูรถกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ชายหนุ่มส่ายหน้ากับความงอนของหญิงสาวก่อนจะเดินตามเข้าไปทีหลัง

"ชานยอล กลับมาแล้วเหรอคะ "เสียงหวานของหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากห้องครัว เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่คุ้นตาวิ่งมาจากห้องครัวมาหาเขาก่อนจะกอดเขาแน่น

“เคธ คุณมาได้ยังไง ไหนบอกว่าวันอาทิตย์นี้จะกลับมาไม่ใช่เหรอครับ " ชานยอลตกใจไม่ใช่น้อยที่แฟนของเขามาที่นี่ เคธเป็นผู้หญิงที่เขารัก เขาและเธอคบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเรียบร้อย แม่บ้านแม่เรือน อีกทั้งยังเก่งแบบเวิร์คกิ้ง วูแมน อีกด้วย เนี่ยแหละ แม่ของลูกเขาในอนาคต ถึงขั้นจะวางแผนแต่งงาน หลังจากที่เธอเรียนปริญญาใบนี้จบ ซึ่งก็ ปลายปีนี้แหละ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพื่อรอวันที่เธอจะแต่งงานกับเขา

"ฉันอยากเซอร์ไพรส์คุณน่ะค่ะ เหนื่อยไหมคะชานยอล " หญิงสาวผู้มาใหม่ยิ้มบาง ก่อนจะช่วยเขาถอดสูทแล้วเอาไปเก็บให้ เธอคนนี้แหละที่คู่ควรกับเขามากที่สุด

"อ่าว ชานยอลมาแล้วเหรอ แล้วหนูยูล่ะ กลับมาด้วยกันหรือเปล่า " ผู้เป็นประมุขของบ้านเดินลงมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามถึงหญิงสาวอีกคน  ทำให้แฟนสาวของชานยอลทำหน้าสงสัยกับชื่อใครคนนั้น

"คงอยู่บนห้องมั้งครับ " เขาตอบก่อนจะมองขึ้นไปข้างบน แล้วมองกลับมาที่คนเป็นพ่อ ‘เป็นห่วงกันนักไม่ขึ้นไปหากันเลยล่ะ จะมาถามหากันทำไม’

"งั้นเหรอ วันนี้ต้องขอบใจหนูเคธมากเลยนะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนลุง แถมยังทำอาหารอร่อยๆให้ทานอีก " ชายสูงวัยหันไปพูดกับหญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆชานยอล ซึ่งคำชมนั้นก็ทำให้ตัวหญิงสาวเกิดอาการเก้อเขินเล็กน้อย

"ปะ พ่อว่าเราไปที่โต๊ะกันเลยดีกว่า เดี๋ยวให้น้อยหน่าไปตามหนูยูลงมาทานข้าวด้วยกัน "

"หนูยู มานี่สิลูก มากินข้าวกันก่อน " ชายสูงวัยกวักมือเรียกยูไอ ที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ให้มานั่งคุยด้วยกัน ชายสูงวัยแนะนำยูไอ ให้รู้จักหญิงสาวสวยทนั่งอยู่ข้างชานยอล ‘เมื่อกี้ตอนเดินมาไม่ยักจะเห็นแหะ ผู้หญิงอะไรสวยจัง เหมือนนางฟ้าเลย’ หญิงสาวนึกชื่นชมอยู่ในใจ

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อยูไอ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ " หญิงสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"นี่หนูยูไอลูกลุงเอง ส่วนนี่ หนูเคธี่เอ่อ..แฟนของเจ้าชานยอลมันน่ะ " ทันทีที่ได้ยินคำนั้นเหมือนมีใครเอามีดมาแทงที่หัวใจ หญิงสาวมองชานยอลด้วยสายตาตัดพ้อ น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ แตก็พยายามกลั้นมันเอาไว้ ก่อนจะฝืนยิ้มไปให้อีกคน

"สวัสดีค่ะ คุณยูไอ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ เรียกฉันว่าเคธก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ย

“เคธไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะคะคุณลุง ว่าคุณลุงมีลูกสาวที่หน้าตาน่ารักอีกคนด้วย "หญิงสาวมาใหม่ถามอย่างสงสัย เพราะชานยอลบอกกับเธอว่าเขาเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องที่ไหน ไหงผู้หญิงหน้าตาน่ารักตรงนี้ ถึงมาเป็นลูกของชายสูงวัยตรงหน้าได้

"อ่อ ลุงรับหนูยูเขาเป็นบุตรบุญธรรมของลุงเอง คนแก่แล้วก็อยากมีลูกหลานมาคอยดูแล เจ้าชานมันก็ไม่ค่อยว่าง หนูยูกับลุงก็รู้จักกันมานานแล้ว เขากำพร้า ลุงเลยขอให้มาอยู่ด้วยกันซะเลย " ประมุขของบ้านว่า ซึ่งแฟนสาวของชานยอลก็พนักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยิ้มกว้างให้ยูไอ มีเพียงแต่ชานยอลที่เอาแต่มองคนื่ถูกกล่าวถึง จนไม่ได้ฟังเรื่องราวต่างๆที่พ่อตัวเองพูด

"คุณยู มาทานข้าวด้วยกันไหมคะ วันนี้ฉันลงมือทำเองเลยนะคะ ไม่รู้ว่าคุณยูจะชอบหรือเปล่า " หญิงสาวอีกคนว่า เธอดูเรียบร้อยอีกทั้งยังดูดีมีชาติตระกูลไม่เหมือนเธอ ทั้งคู่เหมาะสมกันแล้วแหละ คนอย่างเธอคงเทียบอะไรกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สักอย่าง

"เอ่อ...... ยูต้องขอโทษคุณเคธกับคุณลุงด้วยนะคะ ที่ไม่สามารถอยู่ทานข้าวเย็นด้วย พอดี ยูนัดกับเพื่อนไว้น่ะค่ะ คงจะทานจากข้างนอกเข้ามาเลย ขอโทษจริงๆนะคะ ทานให้อร่อยนะคะ" ยูไอยิ้มกว้างให้ทุกคน ก่อนจะเดินออกไปเรียกรถแท๊กซี่

      ชานยอลรู้สึกเสียใจไม่น้อย ที่เขาทำกับเธอแบบนั้นทั้งๆที่เขาเองก็มีคนรักอยู่แล้ว ตอนที่หญิงสาวมองมาที่เขา สายตาของเธอช่างดูเจ็บปวดจนเขารู้สึกเจ็บตาม ยิ่งเธอจะออกไปข้างนอก เขาก็ยิ่งกระวนกระวายใจ เธอเพิ่งตากฝนมานะ จะออกไปข้างนอกอีกเหรอ หรือว่าเธอจะออกไปหาไอ่หน้าตี๋นั่น เมื่อคิดแค่ว่าเธอกำลังจะออกไปเจอชายอื่น ชานยอลก็รู้สึกโมโหจนกำมือที่ถือช้อนส้อมแน่น แฟนสาวที่เห็นความผิดปกติของชายหนุ่มจึงเอ่ยทักขึ้น

"ชานยอล เป็นอะไรไปคะ อาหารไม่อร่อยหรอ " เธอว่า ก่อนจะมีเสียงตามมาสมทบของผู้เป็นพ่อด้วยอีกคน

"นั่นสิ อาหารไม่อร่อยเหรอ ฉันเห็นแกนั่งอยู่แบบนั้นตั้งนานละ กินๆเข้าไป แฟนแกเขาอุตส่าห์ทำสุดฝีมือเลยนะ อ่ะ " คนเป็นพ่อตักกับข้าวใส่ในจานของลูกชาย ชานยอลจึงนั่งกินอาหารฝีมือแฟนสาวที่เขารักอย่างเงียบๆ

    เมื่อทานอาหารกันเสร็จ เคธี่จึงขอตัวกลับบ้านก่อน โดยชานยอลอาสาไปส่งเธอที่บ้าน ใจเขาเป็นห่วงใครคนนั้น ป่านนี้เธอจะกลับมาหรือยังก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ระหว่างที่เขากำลังเขารถกลับบ้านหลังจากที่ส่งหญิงคนรักเสร็จแล้ว เพื่อนของเขาก็โทรมาชวนไปท่องราตรี ซึ่งชานยอลเองก็ตกลงที่จะไปเที่ยวในคืนนี้ ชายหนุ่มจึงกลับรถแล้วมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่นัดเจอกันกับเพื่อนของเขา

************************************

หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะคะ ^_^

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ