*แค้นรักหัวใจนายเย็นชา* [Chanyeol x You]

   ร่างบางกำลังนั่งรอใครคนหนึ่งอยู่ที่โซฟา เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่กลับมาเลย ไม่เป็นห่วงคนเป็นพ่อหรือยังไง ใจร้ายชะมัดเลย อยากจะรู้นัก ใครจะมาเป็นแฟนนายนี่ได้ ปากก็เสีย นิสัยก็แย่ 

"แล้วเรามานั่งรอเขาทำไมกันล่ะเนี่ย ยัยยู" หญิงสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง

"อ่าว หนูยู ทำไมไปนั่งตรงนั้นล่ะ มา กินข้าวกับลุงมา" ชายสูงวัยกวักมือเรียกหญิงสาวให้ไปนั่งร่วมโต๊ะ เพื่อทานอาหารด้วยกัน

ขณะที่ยูไอเดินไปที่โต๊ะทานอาหาร สายตาก็ชะเง้อหา ใครคนนั้นอยู่ตลอดเวลา

"เอ่อ....คุณลุงคะ จะเป็นอะไรไหมถ้ายูจะถามว่า เราจะไม่รอ เอ่อ....คุณชานยอลหน่อยเหรอคะ " สิ้นเสียงหญิงสาว ชายสูงวัยก็หัวเราะเบาๆทันที

"เจ้าชานยอลน่ะเหรอ มันไม่เคยกลับมาบ้านหรอก มีแค่ลุงคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่มานั่งกินคนเดียวบ่อยๆ "ถึงแม้ใบหน้าจะยิ้ม แต่น้ำเสียงนั้นออกอาการน้อยใจในตัวลูกชาย ทำให้หญิงสาวสงสารคนตรงหน้าจับใจ เขาคนนั้นช่างใจร้ายใจดำเหลือเกิน

"แล้วทำไมคุณลุงไม่บอกความจริงเขาไปล่ะคะ เผื่อคุณชานยอลอาจจะกลับมาเหมือนเดิมก็ได้" ร่างบางพูดไปก็กลืนก้อนน้ำตาที่จุกอยู่ในลำคอไป

"บอกไป เจ้านี่มันก็คงไม่ฟังลุงหรอก ใครหน้าไหนมันก็ไม่ฟังทั้งนั้น นอกจากตัวมันเองเท่านั้นล่ะ " พูดไปก็ถอนหายใจไป ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ เขาก็อยากจะกลับไปแก้ไขในสิ่งที่เขาทำลายมันลง.......

ครืนนนน~ ครืนนนน~ เปรี้ยงงง!!

บนท้องถนนในต่างจังหวัดช่วงเวลาดึกๆมักจะไม่ค่อยมีรถสัญจรไปมาสักเท่าไหร่ อย่าว่าแต่ดึกเลยช่วงหัวค่ำก็คงไม่ค่อยมีรถแล้วล่ะ จะมีก็แต่รถกระบะเก่าๆคันหนึ่งที่กำลังแล่นอยู่

เอี๊ยดดดด

เสียงเหยียบเบรคกระทันหันดังสนั่น
เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างวิ่งตัดหน้ารถจากข้างทาง เจ้าของรถจึงตัดสินใจลงไปดู ก่อนที่จะเห็นว่าสิ่งที่ตัดหน้ารถเขานั่นคือ 'คน 'ที่ตอนนี้เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลน
เขาช่วยพยุงร่างไร้สติขึ้นมาก่อนจะพาขึ้นรถไปยังบ้านของเขา

.......

'คุณฟื้นแล้วหรอ แผลที่ท้องกับที่หัวเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า เอ้า กินน้ำกินท่าเสียก่อน แล้วเดี๋ยวผมจะพาไปแจ้งความ' ชายคนที่ช่วยเขา ยิ้มอย่างใจดี ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้

' ขอบคุณครับ แผลที่ท้องไม่ค่อยเจ็บแล้วครับแค่ตึงๆ ว่าแต่ เอ่อ.. คือ ที่นี่ที่ไหนหรอครับ?' ชายหนุ่มยื่นมือไปรับแก้วน้ำก่อนจะเอ่ยถามเขาไป เพราะเขาจำได้ว่า ที่สุดท้ายที่ตัวเขาจำได้มันไม่ใช่บ้านคน แต่เป็นป่ากกข้างถนนที่ไหนสักที่

'ที่นี่ บ้านผมเองแหละ มันอาจจะดูไม่ใหญ่มาก แต่ก็พออยู่กันสองคนพ่อลูกได้ ' หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ ชายหนุ่มหันไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนอนุบาลของโรงเรียนรัฐบาล กำลังวิ่งมาทางเขา

'สวัสดีค่ะ คุณพ่อ สวัสดีค่ะ คุณลุง ' เด็กน้อยพูดเสียงเจื้อยแจ้วก่อน ประนมมือเล็กๆไหว้อย่างสวยงาม เธอช่วยพ่อดูแลผู้ชายคนนี้เกือบทั้งคืน เขาบาดเจ็บหนักมาก พ่อพาอาหมอมารักษาคุณลุงคนนี้ เพราะ อาหมอเปิดคลินิกเล็กๆใกล้กับบ้านเธอ อาหมอจึงมาช่วยได้ทัน 

'นี่ ลูกสาวผม ชื่อยูไอ ส่วนตัวผมชื่อ สุชาติ ' ชายหนุ่มแนะนำเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักคนหนึ่ง อายุน่าจะอ่อนกว่าลูกชายที่บ้านเขาสักสองสามปี พูดแล้วก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง

'เอ่อ...ผมชื่อปาร์ค ยองวอน เรียกผมว่าปาร์คก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณสุชาติ ผมคงต้องกลายเป็นผีเฝ้าถนนแน่ๆเลย 'ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณคนที่ช่วยชีวิตเขาเป็นพัลวัน

'ไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับ แล้วนี่คุณจำอะไรได้บ้างไหม จำหน้าคนร้ายที่ทำคุณได้หรือเปล่า ' สุชาติถามเขาอย่างกับเป็นตำรวจเสียเอง ชายผู้ที่โดนทำร้ายตรงหน้าเริ่มเล่าเหตุการ์ณแต่ละอย่างให้เขาฟัง

'คือ วันนั้น ผมกำลังจะขับรถไปพักที่โรงแรม แต่รถผมมันเกิดดับขึ้นมา สตาร์ทยังไงก็ไม่ติด ในตอนนั้น....' เหตุการ์ณทุกอย่างถูกลำเลียง ออกจากปากของผู้ที่โดนทำร้าย

........

'มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณ' ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินตรงมาที่เขาก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

'เอ่อ มันสตาร์ทไม่ติดน่ะครับ คุณช่วยดูให้ทีได้ไหมครับ'

'ได้ๆ งั้นคุณไปสตาร์ทรถ เดี๋ยวผมดูให้' ชายแปลกหน้าว่าจบ ตัวเขาก็เข้าไปนั่งฝั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทเครื่องแต่สตาร์ทเท่าไหร่ก็ไม่ติด

'เดี๋ยวคุณยืนตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปเรียกเพื่อนมาช่วย' พูดจบชายแปลกหน้าก็เดินกลับทางเดิม ทิ้งเขาไว้กับรถเก๋งคู่ใจ

ระหว่างที่รอชายแปลกหน้า จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งออกมาจากพงหญ้าด้วยสภาพที่ เสื้อผ้าขาดวิ่น เหมือนโดนฉีก เธอวิ่งเข้ามาหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ

'พี่ พี่ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วยนะ ' เธออ้อนวอนเขาด้วยน้ำตา หน้าตาเธอตอนนี้เหมือนเธอถูกทำร้าย ใบหน้าบวมช้ำ ที่มุมปากมีเลือดไหล สิ้นเสียงของหญิงตรงหน้าก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

'มึงจะหนีมาให้มันช่วยใช่ไหม ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก นายเขาให้กูแล้ว ยังไงซะมึงก็หนีกูไม่พ้น !!! ' ว่าจบผู้ชายคนนั้นก็หันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ

'เฮ้ย!! เอาตัวอินังนั่นมาให้ได้ ถ้าพวกมึงไม่ได้มันมา กูจะฆ่าพวกมึงให้หมด ' หลังจากนั้นลูกน้องของชายคนนั้นก็ตรงเข้าไปหาทั้งคู่ทันทีอย่างไม่รอช้า

......

'ผมพยายามที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้น แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จ ผมดันพลาด เลยโดนมีดแทง อีกทั้ง ผมยังโดนรุมกระทืบซ้ำอีกต่างหาก'เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บใจ ที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือผู้หญิงคนหนึ่งให้รอดพ้นจากเงื้อมือปีศาจได้

'มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าอยู่ในพงหญ้า ผมพยายามที่จะพาตัวเองออกมาเพื่อขอความเชื่อเหลือ มีรถผ่านน้อยมาก แล้วแต่ละคันก็ขับผ่านผมไป'

'ตอนนั้น ผมเริ่มหมดแรง เลยตั้งใจวิ่งไปที่ถนนเพื่อให้คนเห็น แล้วหลังจากนั้นสติผมวูบหายไป '

หลังจากเหตุการณ์นั้นสุชาติและปาร์คก็ได้ให้คำสัญญาต่อกันว่าจะเป็นเพื่อนกัน ช่วยเหลือกันในยามที่อีกฝ่ายทุกข์ร้อน จนทั้งสองได้กลายมาเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด ทั้งคู่ได้คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาตลอด จนวันนึง ยูไอโทรมาบอกเขาว่า คุณพ่อของเธอจะอยู่บนโลกนี้ ได้อีกไม่นาน อยากจะขอเจอเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นเป็นต้นมาเขาก็ได้ไปเยี่ยมเพื่อนรักที่โรงพยาบาลเป็นประจำ และเขายังช่วยเหลือค่ารักษาพยาบาลของเพื่อนรักผ่านทางบัญชีของแม่ยูไอ ถึงแม้ว่าคนที่บ้านจะสงสัยว่าทำไมออกจากบ้านบ่อย

เขารู้จักภรรยาของเขาดี เธอเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์และเย่อหยิ่ง สุชาติเคยไปหาเขาที่บ้านครั้งหนึ่งก็ถูกไล่ตะเพิดออกมา เพียงเพราะว่าเขาจน อีกทั้งยังดูถูกเพื่อนรักและผู้มีพระคุณของเขาอีกด้วย ซึ่งตัวเขาก็ไม่รู้เลยว่า การที่เขาปิดบังเรื่องไปงานส่งเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้ายวันนั้น จะทำให้เขาต้องสูญเสียคนที่รักไปตลอดกาล อีกทั้งยังสูญเสียลูกชายที่น่ารักอีกด้วย

"ยูขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ ที่คอยช่วยเหลือยูมาตลอด ขอบคุณจริงๆค่ะ " หญิงสาวไหว้ชายสูงวัยตรงหน้าอย่างนอบน้อม

"ใครว่ากันล่ะ ลุงต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณพ่อหนูยู พ่อหนูเขาเป็นคนดีมากเลยนะ หนูน่ะได้นิสัยคุณพ่อมาเต็มๆเลยล่ะ " เขาว่า ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

"คุยกันสนุกเลยสินะ อาหารมื้อนี้คงจะทำให้คุณ ชื่นใจน่าดู ที่มีอิหนูมาอยู่เคียงข้างคอยปรนนิบัติพัดวีให้ " ชายหนุ่มผู้มาใหม่เอ่ยปากว่าทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผู้หญิงแพศยาคนนี้ต้องการอะไรจากพ่อเขา ก็ 'เงิน'ไง ผู้หญิงที่ไหนก็อยากได้เงินกันทั้งนั้นแหละ

"อ้อร้อ พ่อฉันให้มากเข้าล่ะ เผื่อเธอจะได้เลื่อนขั้นขึ้นมาบ้างหรือไม่ก็อาจจะได้เงินเพิ่มจากเดิม ก็ได้นะ แต่เธอไม่มีทางมาแทนที่แม่ของฉันได้หรอก จะบอกไว้ให้ " เขาหันมาพูดกับเธอก่อนจะแค่นหัวเราะแล้วมองอย่างสมเพช

" หนูยูเขาไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิดหรอก ชานยอล เขาดีเกินไปด้วยซ้ำ ดีเกินกว่าที่จะมาฟัง คนพูดพล่อยๆอย่างแก!! " ชายสูงอายุเริ่มมีน้ำโห เขาไม่น่าให้หนูยูมาเจอกับคนแบบชานยอลเลย คิดว่าจะดี ที่ไหนได้ มันกลับเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม

"เหอะ เข้าข้างกันดีจริงๆ อยากจะรู้ว่าบนเตียงเนี่ยจะเข้าขากันหรือเปล่า ไหนๆเธอก็เสนอหน้ามาถึงบ้านฉันละ ว่างๆก็มาสนองให้ฉันบ้างนะ รับรองว่าฉันให้เงินดีกว่าพ่อฉันอีก "
พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปข้างบนทันที พร้อมกับเสียงของผู้เป็นพ่อตะโกนด่าไล่หลัง

"ไอ่..ไอ่ชานยอล ...แกมันไอ่ลูกสารเลว ...ไอ่..ไอ่ เฮือกก " ชายสูงวัยจับหน้าอกตัวเองที่กำลังเต้นผิดจังหวะ

"คุณลุง คุณลุงคะ ใครก็ได้มาช่วยพาคุณลุงไปนอนพักที " หลังจากที่คนใช้พานายใหญ่ของบ้านไปนอนพักแล้ว เธอกำลังจัดเตรียมยาของคนป่วย เพื่อจะเอาขึ้นไปให้

"พี่น้อยหน่าคะ ยูขอน้ำหน่อยค่ะ " ว่าจบก็มีมือหนึ่งส่งแก้วน้ำมาตรงหน้าเธอ หญิงสาวรับแก้วน้ำมาไว้ในมือก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณ

"ขอบคุณค่ะ พี่นะ..นอ..คุณชานยอล!! " หญิงสาวหันหน้าจะไปขอบคุณเพราะคิดว่าเป็นสาวใช้ แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอคือคนใจร้ายที่ต่อว่าเธอเมื่อครู่ 

เพล้งงง~

"เป็นอะไร เห็นหน้าฉันถึงกับต้องปล่อยแก้วน้ำเลยหรือไง ฉันมันไม่เหมือนพ่อฉันใช่ไหม ที่ต้องคอยมาอยู่กับเธอตลอดเวลา "

"ปะ...เปล่าค่ะ คือฉันแค่ตกใจเฉยๆ แล้วอีกอย่างคุณลุงกับฉันก็ไม่ได้เป็นเหมือนที่คุณคิดด้วย" หญิงสาวว่า ก่อนจะเดินผ่านเขาไปเพราะไม่อยากอยู่คุยกับคนปากร้ายอย่างเขา

ฉึก!!

"โอ๊ย " หญิงสาวลงไปนั่งกุมแผลที่เท้าตัวเอง เธอเหยียบเศษแก้วอย่างจัง มันคงจะบาดลึกน่าดู ตอนนี้ยูไอรู้สึกเท้าชาหนึบไปหมด แถมเลือดก็ยังไหลไม่หยุดอีกด้วย

"สำออย! โดนแค่เศษแก้ว ทำเป็นร้องโอดโอย เพื่อเรียกร้องความสนใจ ฉันบอกเลย ฉันไม่ใช่พ่อฉันที่มองคนแพศยาอย่างเธอไม่ออก " เขายืนมองก่อนจะเดินผ่านร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มซีดเผือด เพราะแผลมันบาดลึกจนเลือดไหลไม่หยุด

"คะ...คุณ...ชะ..ชานยอล" หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาเพื่อบอกให้เขารู้ว่าร่างกายเธอไม่ไหวแล้ว นี่เธอจะต้องจบชีวิตแบบนี้หรือ ยูไอ

ฟรึบบ

ก่อนที่ร่างของยูไอจะล้มลงไปมีใครคนหนึ่งมารับตัวเธอได้ทันเสียก่อน เขาอุ้มเธอไปที่รถอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบขับออกไป