[Sehun&You]You are my parent อัปป้าอลวนออมม่าอลเวง

 
‘ฮ้าวว’
     เสียงหวานต้อนรับอรุณของเช้าวันใหม่ ขาเรียวก้าวลงจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ เสียงฮัมเพลงดังเบาๆจากลำคอขาว มือข้างหนึ่งถือขยับแปรงขึ้นลง ซ้ายทีขวาที ก่อนจะบ้วนฟองทิ้งแล้วตามด้วยการบ้วนน้ำต่อ การจัดการตัวเองจบลงภายในเวลา10นาที ไม่รวมการไม่อาบน้ำ
“ฮ้าาาา สดชื่น” ยกมือเรียวป้องหน้าปากแล้วปลดปล่อยลมหายใจออกมาแล้วสูดลมกลับเข้าปอดตามเดิม ก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบจากชั้นวางเพื่อเอามาใส่
    การออกกำลังกายในทุกๆเช้าเป็นกิจวัตรประจำวันของช่างภาพอิสระอย่าง ‘คุณา’ สาวน้อย สูงร้อยเจ็ดสิบสี่ ผู้มีใบหน้าขัดกับนิสัยและอาชีพของเธออย่างแรง แม้จะหน้าตาจะดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอม แต่หุ่นของเธอดูแข็งแรงกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก หญิงสาวรวบผมขึ้นมัดแบบลวกๆไม่จัดทรง ก่อนจะเปิดประตูออกไป ยังไม่ทันได้ปิดก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“อัปป้า” เสียงเด็กน้อยดังขึ้นจากหน้าห้องของเเธอ คุณายืนมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างงงๆกับคำพูดอยู่สักครู่ก่อนจะเอ่ยถามเด็กน้อย
“เฮ้ พ่อหนุ่มน้อยชื่ออะไรเหรอ บ้านอยู่ที่ไหน พ่อแม่เราอยู่ไหนครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” หญิงสาวคุกเข่าลงให้ตัวเองเท่ากับเด็กน้อยตรงหน้า พร้อมชะโงกหน้าหาห้องของพ่อแม่เด็กน้อย
“ผมชื่อ ลีฮาน ครับ บ้านผมก็อยู่ที่นี่แหละครับ ” เด็กน้อยยกมือขึ้นชี้ตรงห้องของเธอซึ่งก็หมายความว่าเด็กน้อยอยู่ในห้องเธองั้นสิ แล้วจู่ๆก็มีคำถามขึ้นมาในความคิดของคุณา
‘หรือจะเป็นลูกไอ่ฮุนที่ไปไข่ทิ้งไว้’
‘ต้องใช่แน่ๆ’ ขณะที่หญิงสาวยืนคิดอยู่นั้น เด็กน้อยจึงวิ่งผลักประตูที่ยังไม่ทันปิดเข้าไปในห้อง
“เฮ้ย เดี๋ยวไอ่หนู” จะคว้าตัวไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทำให้คุณาต้องวิ่งกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“แน่จริงก็จับผมให้ได้สิ แบร่ๆ” ว่าจบเด็กน้อยก็เริ่มปฏิบัติการวิ่งไล่จับในทันที คุณาที่โดนท้าก็บ้าจี้ทำตามคำพูด วิ่งไล่เด็กน้อยที่วิ่งวนไปมารอบโต๊ะกินข้าว จนจับได้ในที่สุด
“จับได้แล้ว ฮ่าๆ “ คุณาอุ้มลีฮานขึ้นมาในอ้อมแขนก่อนจะหมุนตัวเหวี่ยงเด็กน้อยที่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“โอ๊ย เสียงดังแต่เช้าเลย ไอ่คุณ คนจะหลับจะนอนไม่ไปวิ่งหรือไงวะ แล้วนั่นไปเอาลูกใครเค้ามาเล่นน่ะเอาไปคืนพ่อแม่เค้าไป” โอ เซฮุนหรือฮุน ดีไซเนอร์ผู้ออกแบบแบรนด์เสื้อผ้าและรองเท้าที่โด่งดัง เดินงัวเงียมายังที่คุณาและลีฮานยืนอยู่ เมื่อเพื่อนซี้ตัวดีตื่นมาก็ได้เวลาสะสางปัญหาเสียที “ออมม่า~” ลีฮานเรียกคนที่เพิ่งเดินมาถึงก่อนจะดิ้นลงจากแขนคุณาแล้ววิ่งไปเกาะขาเซฮุนแทน
“ห้ะ? อะไรนะ!!” หลังจากที่สั่งเด็กน้อยให้ไปนั่งเล่นที่ห้องนอนก่อน แล้วจึงลากเพือนซีตัวดีมาคุยกัน ถึงเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้น“บ้าน่าไอ่คุณ ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ไงวะ แค่ฉันต้องไปดูแลร้านส่วนตัวก็จะแย่อยู่แล้ว จะเอาเวลาไหนไปเที่ยวหญิง”
“ก็แล้วถ้าไม่ใช่แกแล้วเด็กนั่นบอกว่าบ้านอยู่ที่นี่อ่ะ ชี้เข้ามาในห้องเนี่ยแถมยังเรียกอัปป้าๆ ออมม่าๆอีก ” คุณาว่าก่อนจะทำท่าทางชี้อธิบาย “แกเองหรือเปล่า หญิงติดตรึมไม่ใช่เหรอช่วงนี้” ทันทีที่เซฮุนพูดจบ ก็ได้รับแรงกระทบที่แขนข้างซ้ายทันที
“พูดอะไรบ้าๆ ฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ย พวกนั้นน่ะเป็นนางแบบที่คนจ้างให้ฉันไปถ่ายเฉยๆหรอก” คุณารีบแก้ตัว
“หราาา~” เซฮุนลากเสียงยาวล้อเลียน สร้างความหมั่นไส้ให้กับคุณา ถึงกับจะลงไม้ลงมือใส่อีกรอบแต่เซฮุนก็วิ่งหนีเข้าห้องนอนไปได้ทัน คุณาส่ายหน้าให้กับความกวนตีนของเพื่อนสักครู่ก่อนจะได้ยินเสียงเซฮุนตะโกนออกมาจากในห้องจึงวิ่งไปดู
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สิ่งที่คุณาพบในห้องทำเอาลมแทบจับ รูปถ่ายโพลารอยความทรงจำที่อยู่ในกล่องไม้แกะสลัก ปลิวกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง บางรูปมีรอยฉีกขาดออกจากกัน อีกทั้งเสื้อผ้าแสนรักในตู้ของเซฮุนก็ถูกรื้อออกมา มีรอยเปื้อนสีของคุณาที่บัดนนี้หลอดสีน้ำที่อยู่ในกล่องไม้และพู่กันในถังใบเล็ก ถูกนำมาละเลงลงบนเสื้อผ้าและพื้นกระเบื้องเป็นที่เรียบร้อย แตะอะไรแตะได้แต่อย่าแตะรูปภาพที่เธอถ่ายสะสมเอาไว้เวลาที่เธอไปเที่ยวเชียวล่ะ เซฮุนเหลือบมองคุณาที่ตอนนี้มีสีหน้าแทบจะฆ่าเด็กน้อยที่นั่งละเลงสีอย่างเมามันส์ให้ตายคามือของเธอได้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เซฮุนจึงรีบอุ้มเด็กน้อยไปที่ห้องน้ำก่อนจะปิดประตู แล้วรีบอุดหูตัวเอง
ว๊ากกกกกกกกก อร๊ากกกกกกกกกกกก
“ใจเย็นๆ ไอ่คุณ นั่นเด็กนะเว้ย” เซฮุนรีบเข้าไปปลอบใจเพื่อนหลังจากที่คุณากำลงัจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อจัดการกับเด็กน้อยไร้เดียงสา
“เด็กเวรน่ะสิไม่ว่า!! มึงไม่ต้องห้ามกูเลย มึงมันเทวดา มึงก็รู้ว่ากูหวงรูปขนาดไหนสียังซื้อใหม่ได้แต่รูปถ่ายมันย้อนเวลาไปถ่ายใหม่ไม่ได้!! มึงเข้าใจกูใช่ไหม!!! โธ่เว้ย!!”
  ....ใช่แล้ว ซาตานคุณากำลังจะกลายร่างอีกครั้ง คำหยายที่หลุดออกมาจากปากของไอ่คุณถ้าไม่ใช่เรื่องของสุดหวงหรือเรื่องที่สาหัส มันจะไม่หลุดพูดออกมา นี่เล่นทำลายกล่องดวงใจมันเสียหายยับเยินไปหลายแผ่น เท่ากับกระตุกหนวดซาตานชัดๆ
“เออ เข้าใจเว้ย! แต่ไอ่คุณเสื้อผ้าแสนรักของฉันก็เละสีแกไม่ได้ต่างกันหรอกว่ะ บางตัวฉันก็รักมากนะเว้ย เราทั้งคู่ก็ถูกทำลายของหวงด้วยกันทังสองคนและคนที่ทำก็เด็ก เด็กที่แกเอาเข้ามาในบ้านคนที่ผิดคือแกไอ่คุณ ไม่ต้องพูดมาก มาช่วยกันจัดการเอาเด็กไปคืนพ่อแม่ รีบๆเลย เดี๋ยวไอ่สีแล้วก็รูปของแกน่ะค่อยมาจัดการตอนนี้จัดการเด็กนั่นที่อยู่ในห้องน้ำ ก่อนที่จะมีอะไรเสียหายไปมากกว่านี้ เร็วๆ” เซฮุนว่าก่อนจะลากแขนคุณาเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน 
      หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวให้หนูน้อยลีฮานเสร็จเรียบร้อย เสื้อผ้าของเด็กน้อยที่เปื้อนสี คุณาก็มาซักให้ พร้อมกับบ่นกระปอดกระแปดที่ตัวเองปล่อยให้เด็กน้อยเข้ามาในห้องเพื่อมาทำลายของหวงของเธอและเพื่อนรัก
“ไอ่คุณ ฉันให้เด็กใส่เสื้อยืดแกไปนะ เพราะแกตัวเล็กกว่าฉัน” เซฮุนว่าก่อนจะอุ้มเด็กน้อยที่ใส่เสื้อยืดของเธอไปวางที่บนเตียง ถึงแม้เซฮุนจะบอกว่าเสื้อของเธอตัวเล็กแต่พออยู่บนตัวเด็กน้อยก็ถึงกับหลวมโครก 
    คุณาตากผ้าที่ระเบียงเสร็จก็เดินเข้ามาภายในห้องนอนก่อนจะเจอเด็กน้อยลีฮานที่ยืนอยู่โดยใส่เพียงแค่เสื้อของเธอตัวเดียวที่มันยานจนแทบจะกรอมข้อเท้าน้อยๆ แม้จะยืนแล้วก็ตาม
“อัปป้า” ลีฮานเรียกคุณาด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมกับก้มหน้าราวกับสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองซนในวันนี้ เมื่อเห็นอาการของเด็กน้อย ใจที่แข็งของคุณาก็อ่อนยวบลง แต่ก็ยังเก๊กขรึมราวกับโมโหต่อไป
 
 
 
   “ขอโทษนะครับพอดีอยากทราบว่า เมื่อวานได้มีครอบครัวที่มีเด็กอายุสามสี่ขวบมาพักบ้างไหมครับ”เซฮุนเอ่ยถามกับพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรม หลังจากที่พาเด็กน้อยอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะพาลงมาสอบถามข้อมูลกับพนักงาน แต่พอได้ฟังคำตอบก็เริ่มท้อใจ
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ทางเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าให้ทราบได้ค่ะ” พนักงานยิ้มหวานให้หลงัจากที่พูดคำตอบที่บ่ดใจคนฟังเป็นที่เรียบร้อย เซฮุนเดินคอตกมายังที่นั่งที่คุณาและเด็กน้อยลีฮานนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยในมืออีกข้างก็ถือโมเดลหุ่นยนต์ไอรอนแมนที่คุณาสะสมเอาไว้ หญิงสาวแย้งอะไรไม่ได้เพราะเด็กน้อยเอาแต่ร้องไห้ถ้าไม่ได้ตุ๊กตาไอรอนแมนหลังจากที่เซฮุนปล่อยให้เดินเพ่นพ่านจนไปเจอตู้สะสมของเธอเข้า
“เป็นไงบ้างวะ เจอไหม” คุณาถามด้วยความดีใจ หวังว่าพ่อแม่เด็กจะมารับกลับไปสักที
“ไม่ว่ะ เค้าบอกไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลลูกค้าของโรงแรมได้”
“เดี๋ยวฉันไปเอง” ว่าจบก็หันไปอุ้มลีฮานก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปยังเคาน์เตอร์เพื่อสอบถามอีกครั้ง
“ขอโทษนะคะ คืออยากทราบว่าเคยเห็นพ่อแม่ของเด็กคนนี้มั่งไหมคะ เมื่อเช้าเด็กคนนี้มาเค่ะประตูที่ห้องพอถามหาพ่อแม่เด็กก็ไม่ตอบเลยอยากทราบว่าพ่อแม่ของเด็กพักอยู่ชั้นไหนห้องที่เท่าไหร่คะ หรือไม่ก็โทรตามให้เค้ามารับลูกได้ไหมคะ” เสียงที่เริ่มดังขึ้นตามอารมณ์ของคนพูดบีบให้พนักงานรีบทำตามที่เธอบอกอย่างรวดเร็ว
“สามวันมานี่ทางโรงแรมของเราไม่มีครอบครัวที่มีเด็กเล็กมาพักที่นี่เลยค่ะ ถ้ามีก็มีแต่เด็กโตน่ะค่ะ” คำพูดพนักงานสร้างความหงุดหงิดมาขึ้นให้คุณา เพราะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใคร
“แต่ถ้ามีใครมาตามหาเด็ก นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉันนะคะ"หญิงสาวจึงรีบขอบคุณแล้วพาเด็กน้อยเดินออกมาทันที
“เฮ้ย ไอ่ฮุน ไป” คุณาพยักหน้าให้เพื่อน เป็นอันรู้กันว่าจะต้องไปที่ไหนกันต่อ...
 

 
 แล้วทั้งคู่จะพาไปไหนกันล่ะเนี่ย ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ