คนสุดท้าย

โทโมะนั่งอ่านเอกสารทั้งหมดอยู่ก็มีหน้าแก้วลอบขึ้นมาในหัวสองสามวันมานี้โทโมะเห็นหน้าแก้วลอยเข้ามาในหัวตลอด
โทโมะ:ยัยบ้า ฉันคิดถึงเธอทำไมเนี่ย ทำงานไม่ได้เลย
โทโมะปิดเอกสารแล้วหยิบเสื้อกันหนาวเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด
 
 
กองถ่าย
แก้ว:นี่ยัยฟาง แกไม่ไปทำงานที่ห้างtkแล้วหรือไงถึงมานั่งดูฉันแบบนี้อะ
ฟาง:หึ ฉันโดนไล่ออกแล้ว
แก้ว:ห๊ะ 
ฟาง:ก็ไอ้ประธานตุ๊ดนั่นอะดิฉันแค่ถามว่าช่วงนี้ไม่ค่อยเข้ามาทำงานแค่นี้ไล่ฉันออกเลย ช่างเหอะ แล้วขาแกโอเคมั้ยฉํนว่ามันบวมๆนะ
แก้ว:ไม่เป็นไรหรอก แกกลับไปขอโทษเค้าแล้วขอเค้ากลับไปทำงานดีกว่านะ
ฟาง:ไอ้ประตุ๊ดนั่นอะนะ คงจะฟังฉันหรอก
แก้ว:คุณ
ฟาง:อะไรนะ
แก้ว:คุณมาทำอะไรที่นี่
ฟางหันกลับไปมองถึงกลับตกใจ
โทโมะ:ตกใจหรอครับ ผมขอคุยกับคุณหน่อยสิ
ฟาง:เอ่อ ค่ะ
แก้วมองเพื่อเดินตามโทโมะไป
 
ฟาง:คุณได้ยินทั้งหมดเลยหรอคะ
โทโมะ:ครับ 
ฟาง:ฉันขอโทษนะคะ คือฉัน....
โทโมะ:ช่างเถอะ ผมให้คุณกลับไปทำงานได้
ฟาง:จริงหรอคะ
โทโมะ:แต่คุณห้ามบอกเพื่อนคุณว่าผมเป็นใคร
ฟาง:แก้วหรอ
โทโมะ:เขาชื่อแก้วหรอเขาเคยบอกผมแต่ผมจำไม่ได้ 
ฟาง:ค่ะ แต่ทำไม..
โทโมะ:คุณไม่ต้องรู้หรอก
ฟาง:คุณโทโมะชอบแก้วหรอคะ
โทโมะ:ผมเนี่ยนะ เหอะ คุณไปได้แล้ว
 
แก้วค่อยเดินไปหยิบของที่รถของกองถ่ายเพราะเจ็นเท้าจากการวิ่งแล้วล้มเมื่อสองวันที่แล้ว
โทโมะ:นี่เธอ
แก้วเดินต่อไม่สนใจโทโมะ
โทโมะ:หยุดนะ เธอเป็นอะไรทำไมต้องเดินแบบนั้นซ้อมบทหรอ
แก้ว:จะคิดแบบนั้นก็ได้
โทโมะวิ่งไว้ดึงแขนแก้วให้หยุดแต่แก้วไม่ได้ตั้งหลักเลยเซล้มดีที่โทโมะรับทัน
แก้ว:โอ้ย
โทโมะ:เธอเจ็บจริงๆหรอ
แก้ว:มาทำไม
โทโมะ:ไม่รู้
แก้ว:ไม่รู้ก็กลับไป
โทโมะ:ก็เพราะเธอนั่นแหละ
แก้ว:เพราะฉัน
โทโมะ:ก็เธอชอบโผล่หน้ามาในความคิดฉันทำให้ฉันทำงานไม่ได้ฉันก็ต้องมาหาเธอ
แก้ว:แล้ว
โทโมะ:เฮ้ออ เธอนี่มันแปลกจริงๆเลย ขอดูเท้าหน่อย
โทโมะก้มไปจับเท้าแก้ว
แก้ว:เห้ยคุณจะทำอะไร ลุกขึ้นมา
โทโมะ:เท้าเธอบวมขนาดนี้ยังจะมาทำงานอีกทำไมไม่ไปหาหมอ
แก้ว:นายยุ่งอะไรด้วย
โทโมะ:ไปหมอ
โทโมะดึงแขนแล้ว แต่แก้วไม่ยอมเดินตา
โทโมะ:เธอนี่มัน 
โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดทำให้แก้วตกใจรีบเอามือกอดคอโทโมะไว้
โทโมะ:ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ 
แก้วมองหน้าโทโมะ
โทโมะ:มองหน้าฉันทำไม อย่าคิดว่าฉันรักเธอล่ะเดี๋ยวเธอจะเสียใจเพราะมันเป็นไปไม่ได้
แก้ว:เหอะ