The trap of the heart กับดักของหัวใจ
เขียนโดย 
NannyCandy
วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 21.02 น.
แก้ไขเมื่อ 4 เมษายน พ.ศ. 2559 11.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) PERMIT
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
CHAPTER 05
ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่บนผนังด้วยความเบื่อหน่ายสุดๆ โทโมะเอาแต่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเฉิบและลากฉันมานั่งแหมะอยู่บนพื้นโดยไม่สนว่าฉันจะรู้สึกยังไง เขาไม่ให้ฉันนั่งโซฟาแล้วอ่ะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้
ส่วนเรื่องที่เขาคุยกับน้องสาวฉัน โทโมะไม่ได้เอ่ยปากพูดเรื่องนั้นออกมาเลยสักนิด แถมเขายังเงียบมาตลอดทาง จริงๆ ฉันก็ช็อคที่เห็นภาพน้องฉันกำลังจูบกับเขานะ แต่ช่างเขาสิ มากกว่าจูบเขาก็เคยทำกันมาแล้วนี่
แล้วฉันจะโมโหบ้าบออะไรวะ!
ฉันที่เหลืออดก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ เขา โทโมะชายตามองมาที่ฉันอย่างเงียบๆ ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจเขาก่อนจะคว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกขึ้นมากดหา ช่องที่มีสาระมากกว่าหนังแนวอีโรติกบ้าๆ นี่
“เปลี่ยนทำไม” โทโมะหันมาถามก่อนที่มือจะแย่งรีโมทไปอย่างรวดเร็ว ฉันจิปากใส่เขาอย่างเหลืออด เถียงกับนายนี่เหมือนกัดกับหมาไม่มีผิด
“ไม่ชอบหรือไงหนังบันเทิงจรรโลงใจ”
โทโมะ เปลี่ยนช่องไปที่หนังเรื่อง พิศวาสทะลวงทรวง แค่ชื่อฉันก็รู้สึกโหว่งแปลกๆ แถมหนังก็ยังเป็นพระเอกโรคจิตที่ข่มขืนหญิงสาวที่เขาจับมาเป็นทาสรับใช้ภายในบ้าน แล้วก็เกิดรักกันชอบพอกัน ผู้หญิงคนนั้นก็สมยอมตลอดมา เหอะ! ทำไมฉันต้องมาเจอหนังอุบาทว์อะไรยามนี้ด้วยนะ
“นายช่วยดูหนังอย่างอื่นที่มันดีกว่านี้ได้ไหม” ฉันหันไปแว้งเขา
“นี่ก็ดีนะ กระชุ่มกระชวย” สายตาโทโมะยังคงนั่งมองฉากพระเอกเปิดกระโปรงทาสสาวอย่างตั้งอกตั้งใจ
ฉันอยากจะฆ่าเขาแล้วเอากุญแจห้อง กุญแจรถฉัน และโทรศัพท์มือถือของเขามาให้รู้แล้วรู้รอด ในสภาพฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับทาสรับใช้ในหนังนั่นสักนิด ที่สำคัญฉันยังไม่ได้อาบน้ำสักขันเดียว ข้าวที่หมอนี่ให้ฉันกินก็เป็นเพียงสปาเก็ตตี้ที่เหลืออยู่ในตู้เย็น
มีใครให้ความทรมานที่สาสมแก่ใจมากกว่านี้ไหมคะ!
“โรคจิต” ฉันสบถใส่เขา
"ชอบปะละ" โทโมะเล่นหูเล่นตา เขาเอียงหน้ามาใกล้ฉันก่อนจะหลุบตาลงต่ำเหมือนมองขาฉันด้วยสายตาหื่นๆ
"ในหัวนายนี่มีแต่เรื่องแบบนี้รึไง"
"ในหัวเรามีแค่แก้วใจนะ :)"
ฉันสะอึกไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดกึ่งเล่นกึ่งหยอกของเขา
"มาเล่นมุกแบบนี้ คิดว่าฉันใจอ่อนหรือไง"
"ไม่ใจอ่อนเลยเหรอ" โทโมะเริ่มรุกด้วยการใช้มือบีบแก้มฉันเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ฉัน ตอนนี้ใจฉันเต้นผิดจังหวะสุดๆ ยิ่งพอมาเห็นใบหน้าใกล้ๆ ของเขาอีกครั้งฉันยิ่งทำอะไรไม่ถูก อันตราย หมอนี่มันอันตราย!
"ฝันไปเหอะ" ฉันเหอะใส่ลำคอเบาๆ
โทโมะยู่จมูกขึ้นก่อนจะปล่อยแก้มฉันเป็นอิสระ เขาหันกลับไปดูทีวีหนังเรื่องโปรดของเขาต่อ
ฉันเบ้ปากใส่เขาก่อนจะเบี่ยงหน้ามองหาบางสิ่งบางอย่าง
เอ๊ะ…ในครัวมีอะไรที่สามารถเอามาขู่เขาได้มั้งนะ…
พอฉันคิดได้แบบนั้นฉันจึงชำเลืองคนข้างๆ พอเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรฉันนอกจากหนังที่ดูอยู่ ฉันจึงค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินเลี้ยวไปที่ห้องครัวเป็นการด่วน มันต้องมีมีดหรืออีโต้ที่สามารถเอาไว้สับหัวนายนั่นได้ไม่อย่างใดก็อย่างนึง ล่ะวะ พอฉันมาถึงห้องครัว สิ่งที่ฉันเห็นคือเคาน์เตอร์ว่างเปล่า มีเพียงช้อนส้อมที่ใส่ภาชนะเล็กๆ เอาไว้ พอฉันเปิดลิ้นชักหรือตู้เก็บของก็ไม่พบของมีคมอะไรทำนองนั้นเลย เขาคงไม่คิดจะทำครัวเลยสินะ
ฉันยืนครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบส้อมที่อยู่ในกล่อง ก่อนจะเอามาถือไว้พลางมโนว่ามันคือมีดที่คมที่สุด อย่างน้อยก็สามารถแทงคอหอยเขาตายได้ล่ะน่า
ฉันซ่อนส้อมเอาไว้ทางด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินออกมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง แต่ความผิดคาดก็เกิดขึ้นได้เสมอ เมื่อฉันออกมากลับไม่พบคนที่ฉันต้องการจะเจอ…
โทโมะหายไปแล้ว…
ฉันชะเง้อดูในห้องน้ำและระเบียงก็ไม่เห็นเขาจะอยู่ที่ใดสักแห่ง หรือว่าเขาอยู่ในห้องนอน ฉันไม่รอคิดให้วุ่นวายรีบก้าวเท้าไปที่หน้าห้องนอนเขาก่อนจะค่อยๆ แง้มประตูเข้าไปห้องนอนของเขาดูสะอาดตาเอามากๆ แถมยังเนี้ยบสุดๆ เตียงสีขาวกว้างเหมาะกับห้องสีขาวสะอาดที่มีไฟสีเหลืองนวลตกแต่งอยู่ด้านบน ทำให้บรรยากาศภายในห้องน่านอนขึ้นเยอะเลยแหะ
กริ๊ก!
ขวับ! O_O
ฉันรีบหันกลับหลังเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองก้าวเข้ามาในห้องจนเกินทางเข้าประตูห้องนอนเป็นที่เรียบร้อย และที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือคนที่อยู่หน้าประตูและทำการล็อกมันเมื่อครู่ คือเจ้าของห้องที่ฉันตามหาอยู่
“หาฉันอยู่เหรอ คิดถึงอ่ะดิ” เสียงยั่วยวนของโทโมะ ทำเอาฉันถอยหลังกรูด อีกนิดคงจะติดขอบเตียงนอนเขาแน่ๆ
“อย่าเข้ามา!” ฉันใช้จังหวะนี้ชูส้อมขึ้นมาก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฉันสามารถแทงนายสองทีที่เดียวหกรูเลยนะ! กลัวฉันสิ”
โทโมะไม่ลดละเลิกราที่จะเดินเข้ามาเรื่อยๆ เขาเสยผมหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ฉันแทงนายจริงนะ กลัวกันหน่อยสิวะ!
“จะฆ่าฉันทั้งทีนี่ช่วยหาวิธีที่ดีกว่านี้หน่อยสิ แบบนี้เด็กเขาเล่นกัน”
ตุ๊บ!
และด้วยความที่ฉันเอาแต่ถอยหลังโดยไม่ห่วงด้านหลัง ทำให้เท้าฉันติดกับขอบเตียงและทำให้ตัวของฉันหล่นสู่เตียงสีขาวนี้อย่างง่ายดาย ฉันรีบใช้จังหวะนี้ดันตัวเองเพื่อจะได้ลุกขึ้นมาอีกครั้งแต่ช้าไป เพราะโทโมะดันกระโดดมาคร่อมตัวฉันเป็นที่เรียบร้อย
“จะ จะทำไร!” ฉันพยายามจะเอาส้อมในมือแทงตัวเขา แต่เพราะมือที่แสนไวของเขาตอนนี้มือของฉันอยู่ในพันธะการจับกุมของเขาเป็นที่เรียบร้อย
“ฉันไม่ตลกนะโทโมะ ออกไป!”
“คิดบ้าอะไรอยู่ถึงจะทำร้ายร่างกายฉัน หืม?” โทโมะเลิกคิ้วถามเป็นเชิงกวนๆ
“ฉันอยากกลับคอนโด ฉันไม่อยากอยู่กับนาย จบนะ!”
“และก็อยากจะวิ่งหน้าตั้งไปแจ้งตำรวจด้วยสินะ”
“เออ!”
ฉันไม่เบี่ยงประเด็นแต่เลือกที่จะตะคอกใส่หน้าเขาไป โทโมะพยักหน้าพลางเบ้ปากเหมือนระอากับคำพูดฉัน คนที่เอือมควรเป็นฉันมากกว่าไหมโทโมะ
“เมื่อกี้ ดูหนังแล้วเจอฉากนึง…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ เหมือนกระซิบเพื่อให้ได้ยินแค่สองคน แต่ตอนนี้คือเราอยู่กันสองคนไงล่ะ!
“พระเอกจับนางเอกข่มขืนแล้วถ่ายคลิปเก็บไว้”
“แล้วไง!”
“น่าสนใจดีนะ ดูสนุกดี เธอไม่อยากสนุกด้วยเหรอ”
“ปัญญาอ่อน” ฉันพ่นคำด่าใส่หน้าเขาอีกครั้งแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทบสะท้านอะไร คนด้านบนยังคงกดแขนฉันไว้ทั้งสองข้างเหมือนเดิม เขาค่อยๆ เคลื่อนสายตาไปด้านขวาของเขา นั่นจึงทำให้ฉันมองตามเขาไปทันที
กล้องวิดีโอตั้งสง่าอยู่บนตู้เสื้อผ้า แถมยังมีไฟสีแดงกระพริบเพื่อบ่งบอกว่าในตอนนี้มันกำลังทำงานในการอัดวิดีโออยู่ จะดีมากถ้ามันไม่หันเลนส์มายังเตียงที่ฉันกับเขากำลังทำท่าส่ออีโรติกนี่อยู่!
“เริ่ม!”
“เริ่มอะไร” ฉันรีบพูดดักเขาขึ้นเมื่อโทโมะกำลังจะก้มหน้าลงมาประชิดหน้าฉัน คนด้านบนชะงักไปอีกครั้งก่อนจะยืดตัวตรงตามเดิม
“ทำตามหนังไง ฉันก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง”
“ไม่ตลกนะโทโมะ ปล่อยฉันซะ”
โทโมะส่ายหน้าให้ฉันแทนคำตอบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำเอาฉันอยากจะกัดหูเขาให้ขาดไปทันที
“สัญญา จะทำอย่างเบามือ”
เขาไม่รอให้ฉันเถียงอะไรทั้งนั้นหลังจากที่เขาเสร็จ คนด้านบนก็ก้มหน้าลงมาจรดปลายจมูกลงบนแก้มฉัน ฉันพยายามเบี่ยงหน้าหลบกับสิ่งที่เขาทำ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งฉันพยายามดื้อ เขาก็ยิ่งชอบและอยากทำมากเท่านั้น
“โทโมะ…”
“ชู่ว…” โทโมะเคลื่อนหน้ามาก่อนจะใช้ริมฝีปากปิดปากฉันเป็นเชิงให้เงียบไป ฉันนิ่งชะงักกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่ เขาจูบฉันอีกแล้ว แต่ครั้งนี้กลับเหมือนเด็กจุ๊บกันยังไงไม่รู้
“เวลาเธออยู่ในชุดของฉันนี่มันเซ็กซี่เป็นบ้า”
“หยุดทำแบบนี้” ฉันห้ามปรามเขาอีกครั้งเมื่ออยู่ๆ เขาก็เคลื่อนใบหน้าลงไซร้ซอกคอก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงเนินอกของฉัน ฉันรู้ว่าต่อให้พยายามดิ้นเท่าไรฉันก็ต้านแรงเขาไม่ได้อยู่ดี และถ้าฉันยิ่งด่าเขา เขาก็ยิ่งมีอารมณ์โมโหอยากทำร้ายฉันมากเท่านั้น เพราะฉะนั้นได้ตอนนี้…
“นึกถึงหน้าน้องฉันด้วย”
โทโมะ ไม่พูดอะไร เขาไม่ฟังฉันแล้ว คนด้านบนเลิกชายเสื้อยืดของฉันขึ้น ในตอนนี้มือของเขากำลังเล่นซุกซนอยู่บนตัวฉัน ความรู้สึกอึดอัดและอยากที่จะเดาทำให้ฉันจุกจนพูดไม่ออก เขากำลังจะปฏิบัติกับฉันอย่างจริงๆ จังๆ แล้วสินะ…
“น้องเธอไม่ใช่ของฉัน เธอต่างหาก…” ฉันไม่ได้จับใจความที่เขาพูดเพราะมัวแต่ช็อกกับสิ่งที่เขากำลังทำให้ฉัน
ฉันกำลังแพ้ แพ้จนไม่สามารถหนีให้หลุดออกมาจากห่วงอารมณ์เขาได้เลย
“อืม…”
-TOMO SAY-
“ขอนะ…”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดไปอย่างงั้น ผมใช้มือข้างขวาของผมรวบแขนทั้งสองของเธอให้อยู่ในความจำยอมเพราะน้ำมือผม ส่วนมือที่เหลืออีกข้างของผมกำลังเล่นซุกซนอยู่ใต้เสื้อยืดสีขาวของร่างบาง ด้านล่าง ผมใช้ช่วงจังหวะที่เธอไม่ขัดขืนอะไรค่อยๆ ถอดเสื้อเธออก ตามด้วยเสื้อของผม ดูท่าว่าเธอเริ่มจะใจอ่อนและหมดแรงกับการขัดขืนของผมแล้วล่ะ
เนินอกขาวเนียนภายใต้เสื้อในสีดำที่ปกคลุมเอาไว้ ในตอนนี้ผมได้เห็นชัดกว่าเมื่อเช้า ผมกัดปากตัวเองเพราะความหมั่นเขี้ยวสุดๆ สองมือของแก้วเริ่มดันหน้าอกผม แต่ต่อให้เธอดันมันก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมใช้สองมือช้อนตัวเธอขึ้นก่อนจะปลดตะข้อสิ่งที่บดบังสิ่งที่ผมอยากเห็นมากที่สุด ผมไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ผมกำลังสนุกหรืออยากได้ แต่ที่รู้ๆ คือ
ผมอยากได้เธอไว้ครอบครองคนเดียว...
ผมใช้สองมือสัมผัสร่างกายอย่างเบามือ ร่างบางเริ่มเบี่ยงตัวหลบเพราะการกระทำของผม
“อย่า…” แก้วใจพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องอีกครั้ง น้ำใสๆ ที่คลอเบ้าตาของเธอ ทำให้ผมก้มลงใช้ปากจูบน้ำตาของเธอ อย่าสิ…อย่าทำให้ผมทรมานเพราะความสงสารสิ
“ขอโทษ…แต่ฉันต้องทำ…” ผมจัดการปลดเบื้องล่างของเธอและผมออกในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ทนหน่อยนะ”
ผมค่อยๆ แนบหน้าเคล้าคลอที่ซอกคอเธอเบาๆ ก่อนจะบรรเลงความบันเทิงของสองเรา แก้วเกร็งตัวเมื่อได้รับสิ่งที่ผมตั้งใจจะมอบให้ เธอแอ่นตัวรับความเจ็บปวดทั้งหมดไป เสียงลมหายใจติดขัดของเธอและผมประสานกันจนมันสื่อออกมาไม่ได้ จังหวะเร่งเร้าอย่างเบาๆ ก่อนจะเข้าสู่จังหวะความสุขของผมและเธอ มือของผมปาดน้ำตาของเธอที่ไหลอาบแก้มเพราะความเจ็บ เสียงเรียกร้องของเธอไม่ส่งผลอะไรกับกิจกรรมของสองเราแล้วในตอนนี้
“โทโมะ…ฉันเจ็บ…”
ร่างบางกอดรัดตัวผมแน่น ร่างกายของเราสองคนชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสียงหอบเหนื่อยยังคงดังต่อเนื่อง ผมกัดฟันแน่นเมื่อมันเริ่มถึงสิ่งที่ผมต้องการจากเธอ
“อื้อ"
"โทโมะ..."
"อา…แก้ว”
ผมกอดร่างบางเมื่อมาถึงจุดที่หลั่งความสุขอย่างเต็มเปี่ยม แก้วคลายความเกร็งลงทันที มีแค่เสียงหอบแหนื่อยใต้ร่างและเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วตัว ผมค่อยๆ ใช้นิ้วเขี่ยผมที่ปิดบังหน้าเธอ ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากและไล่ลงมาที่ปากเธออีกครั้ง
“นาย ฮึก…”
“อย่า…” ผมยกมือปาดน้ำตาให้เธออีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ สวมกอดเธออย่างบางเบาที่สุด อย่างน้อยผมก็เหมือนได้สิ่งที่อยากต้องการแล้ว
“…”
“ฉันจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง”
-KAEWJAI SAY-
ฉันผลักร่างสูงบนตัวฉันออกด้วยอารมณ์ที่รู้สึกช็อกไม่หาย เขากำลังทำฉันแปรปรวนไปหมด โทโมะไม่พูดอะไร เขาได้แต่นั่งมองฉันแต่งตัวและออกจากห้องเขาไป แม้แต่หน้าเขาฉันก็ไม่อยากมองแล้วตอนนี้ ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ไอ้บ้านั่นคุกคามร่างกายฉันได้ ฉันหลับตาหวังให้มันเป็นเพียงฝัน แต่ไม่เลย…
ฉันยังคงรู้สึกเจ็บทั้งใจทั้งร่างกาย มันยังไม่หายไปไหน
ฉันปิดประตูห้องโทโมะ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงโซฟาด้วยความคิดที่ตีกันวุ่นวาย นั่นคนที่ทำน้องสาวแกนะเว้ยแก้ว แกมาจบทุกอย่างกับมันไม่ได้ แกกำลังทำผิด ถ้าต้าร์รู้เรื่องนี้ล่ะ…
โธ่เว้ย!
โทโมะ ออกมาจากห้อง เขาเกาหัวแก้เก้อออกมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะยืนมองฉันแบบเก้ๆ กังๆ ฉันหันไปมองเขาแต่เขาก็หลุบหลบสายตาฉันอย่างท่วงที ทีงี้ล่ะมาไม่กล้า ไอ้บ้าเอ้ย!
ตุ๊บ!
ฉันจัดการคว้าหมอนบนโซฟาปาใส่ตัวเขาไปด้วยอารมณ์คลุมเครือ ในตอนนี้แค่เห็นเสื้อผ้าเขาในตัวฉันมันก็น่าหงุดหงิดไปหมดแล้ว โทโมะปรายตามองหมอนที่โดนตัวเขาชั่วครู่ก่อนจะก้มลงหยิบมันแล้วเดินตรงมาที่โซฟาที่ฉันนั่งอยู่
“เรื่องคลิป…” โทโมะไม่พูดเปล่าเขายังถือกล้องตัวนั้นขึ้นมาให้ฉันเห็นเจ็บใจเล่นอีก
“ปล่อยคลิปเลยสิ” ฉันพูดดักเขาขึ้น จริงสิ เขาถ่ายเก็บเอาไว้นี่ ถ้าสนุกมากก็ทำ ฉันจะได้ดังทั้งพี่ทั้งน้องเลยเป็นไงล่ะ
“ฉันไม่ปล่อย…เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่กล้าให้ฉันปล่อยหรอก”
“จะเอามันมาขู่อะไรฉันดีล่ะ เรื่องแจ้งตำรวจเหรอ ขอโทษนะต่อให้ไม่มีคลิปนั่นฉันก็จะแจ้ง”
“ฉันเดาทางเธอไม่ออกหรอกนะ แต่ที่แน่ๆ คลิปนี่สามารถเอาไว้ต่อรองระหว่างฉันกับเธอได้ ถ้าคิดว่าไม่แคร์มันก็คอยดู” เขาพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งลง ดูเหมือนว่าเขาจะจริงจังกับมันอย่างมากสินะ
“ส่วนเธอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอฉันรับผิดชอบเอง”
“ไม่ต้อง!” ฉันแว๊ดใส่โทโมะที่เริ่มพูดเรื่องนั้นอีกครั้ง
“เก็บความรับผิดชอบไว้ให้น้องฉันเถอะ”
“ช่างหัวน้องเธอสิ ตอนนี้ฉันคุยกับเธอไม่ใช่ยัยนั่น อีกอย่างถ้าเธอเกิดมีลูกมาจะแบกหน้าอุ้มไปหาไอ้แฟนบ้าแฟนบอของเธอหรือไง มันตามหาเธอบ้างไหมล่ะตอนนี้”
“อาจจะตามอยู่ก็ได้ เขาติดต่อฉันไม่ได้เพราะฉะนั้นนายไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาแฟนฉัน”
“เลิกกับมัน” โทโมะ เริ่มใช้ข้อบังคับกับฉันทันที น้ำเสียงขู่ของเขาไม่มีผลอะไรกับฉัน ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างน้อยฉันก็ควรเข้มแข็ง ไม่เผยด้านอ่อนแอให้เขาเห็น ไม่งั้นเขาต้องสมน้ำหน้ากับความใจง่ายที่ฉันพลาดไปแน่ๆ
ฉันไม่ได้ใจง่ายแต่ทุกอย่างเหมือนเร็วไปหมด ฉันพยายามห้ามใจให้ขัดขืนเขาซะแต่ร่างกายฉันกลับตอบสนองตามความโง่ของตัวเอง ฉันกำลังเป็นบ้าก็เพราะเขา
“หวังอะไรโทโมะนายกับฉันเรื่องที่เกิดขึ้นฉันถือว่าเป็นวันไนท์แสตน ”
ฉันพูดคำที่เขาชอบพูดประจำพลางยิ้มเยาะกลับไปให้โทโมะที่เริ่มเดินเข้าใกล้ฉัน สีหน้าเหวอนิดๆ ของเขาทำเอาฉันสะใจเบาๆ อยู่เหมือนกัน ชอบไม่ใช่เหรอเรื่องข้ามคืน สนุกแค่แปปแล้วก็แยกย้ายกันไปน่ะ นี่ไงฉันจะเป็นคนในคืนนั้นให้ก็ได้
ถือว่าทำบุญให้หมายากไร้ไปแล้วกัน
“แต่ฉันไม่ถือว่าเธอคือวันไนท์แสตน” โทโมะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ฉัน แววตาจริงจังทำเอาฉันไม่อยากมองหน้าเขาอีก
"นายควรพูดคำพวกนี้กับแก้มบุ๋มไม่ใช่ฉันนะโทโมะ"
"เลิกพูดถึงยัยนั่นสักทีได้ไหม ฉันไม่มีความผูกพันอะไรที่ควรเก็บมาเป็นความทรงจำในซีรีบรัมสักนิด”โทโมะเริ่มเหวี่ยงอีกครั้ง ทำไมต้องอารมณ์เสียทุกครั้งที่ฉันพูดถึงแก้มบุ๋มฮะ!
“เธอเป็นของฉันแล้วนะแก้ว ทำไมยังเอาแต่คิดเป็นห่วงคนอื่นอีก"
“เลิกบังคับจิตใจฉันสักที นายกับฉันไม่ควรมีอะไรที่น่าผูกพันกันสักนิด และฉันไม่ได้ปลาบปลื้มนายเท่าไรหรอกนะ ถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นฉันเมาอากาศก็แล้วกัน” ฉันเลือกที่จะจบบทสนทนาด้วยการล้มตัวลงนอนและใช้เท้าดันตัวให้เขาออกไปจากโซฟาซะ
“ฝันดี หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะตื่นมาแล้วพบแต่เรื่องดีๆ มากกว่าวันนี้นะ”
ฉันพูดจบก็ข่มตาหลับลงทันที ฉันรู้สึกเจ็บที่มวนท้องแปลกๆ แถมยังเจ็บจนฉันไม่อยากหายใจเข้าเลยด้วยซ้ำ มันปวดยิ่งกว่าการที่เป็นเมนส์เสียอีก น้ำใสๆ ที่คลอเบ้าตาฉันไหลลงอาบแก้มออกมาอย่างเงียบๆ พี่ขอโทษนะแก้มบุ๋มพี่ทำดีสุดเพียงแค่นี้จริงๆ พี่คงเกิดมาฉลาดไม่พอและสู้คนไม่ได้ ฉันขอโทษนะต้าร์ ฉันพลาดสิ่งที่ควรรักษาไว้ให้นายจนได้
“เธอกับฉันมันไม่ได้จบแค่นี้หรอกแก้วใจ”
“…”
เสียงสั่นเครือของโทโมะแสดงถึงความโกรธจัดที่ฉันพูดหักห้ามน้ำใจเขาไป มันไม่ผิดที่ฉัน แต่มันผิดที่ตัวนาย มันผิดตั้งแต่แรกแล้วโทโมะ ถ้านายไม่ทำทุกอย่างให้เกิดเหตุบานปลายแบบนี้ ฉันกับนายก็ไม่ต้องมาหักล้างบ้าบออะไรกันขนาดนี้หรอก
“เธอไม่ใช่คนคืนเดียวของฉัน”
“…”
“แต่เธอจะเป็นของฉันทุกคืน จำเอาไว้!”
อัพแล้วเม้นโหวตกันด้วยน๊างับบบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
