The trap of the heart กับดักของหัวใจ

CHAPTER 01

 

 

@NAWIK CONDO

 

 

 

ROOM 402

 

 

 

          ฉันสูดลมหายใจเพื่อรับสิ่งบริสุทธ์เข้าปอดลึกๆเมื่อมาถึงที่หน้าห้องของโทโมะที่นี่คือคอนโดชั้นนำระดับพรีเมี่ยมใจกลางเมืองคนที่อาศัยส่วนใหญ่มักเป็นพวกดารานายแบบและไฮโซจริงๆฉันขึ้นมาไม่ได้หรอกแต่เพราะฉันยัดเงินพนักงานไปในจำนวนที่ค่อนข้างเยอะอยู่ทำให้ฉันพาร่างตัวเองมาถึงจุดๆนี้ได้

 

 

 

          ฉันตัดสินใจกดกริ้งหน้าห้องของเขาแต่ก็ไร้วี่แววว่าคนด้านในจะออกมาต้อนรับฉันสักนิดฉันจึงตัดสินใจกดมันเป็นรอบที่สองฉันมองไปยังบริเวณรอบๆคอนโดที่นี่มีเกือบราวๆ50 ชั้นและห้องของโทโมะอยู่ชั้นที่40 ชั้นนึงมีเพียงสองห้องเท่านั้นมันเลยดูสงบสุขไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไร

 

 

 

          ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกแต่ไม่ยักจะมีเจ้าของห้องออกมาต้อนรับนี่คงเป็นระบบรีโมทเปิดประตูสินะฉันจัดการก้าวเท้าเข้าสู้ห้องเขาโดยไม่สนว่าเจ้าของห้องจะอยู่ที่ไหนภายในห้องของเขาถ้าให้เทียบคงเป็นบ้านหลังหนึ่งก็ยังได้เพราะเมื่อเข้ามาแล้วภายในห้องมีทั้งห้องรับแขกและห้องนอนที่แตกแขนงไปอีกประมาณสามสี่ห้องข้างในกว้างมากสมแล้วที่เป็นคอนโดชั้นนำราคาแพง

 

 

 

           “เรารู้จักกันเหรอ”อยู่ๆเสียงนุ่มทุ้มจากด้านหลังของฉันก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงล็อกประตูฉันหันไปมองบุคคลที่เอ่ยถามฉันเมื่อครู่เขาอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปิดคลุมสิ่งต้องห้ามที่ฉันไม่ควรมองเอาไว้หยดน้ำที่เกาะบนเรือนร่างและปลายผมของเขาทำให้ฉันเข้าใจว่าเขาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำชัวร์สายตาประเมินค่าขึ้นลงของคนตรงหน้าทำให้ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาก่อนจะปลายตามองแบบพินิจ

 

 

 

          นี่เหรอโทโมะนายแบบคนดังที่ทำดีต่อหน้าสื่อแต่ลับหลังกลับทำสิ่งโสมมเอาไว้หน้าตาของเขาดูใสซื่อไม่มีพิษมีภัยอะไรเลยนี่…

 

 

 

แต่ก็อย่างว่า…ภายนอกไม่สามารถตัดสินความเลวของคนได้หรอก

 

 

 

           “ฉันชื่อแก้วใจเรียกสั้นๆว่าแก้วก็ได้” คนตรงหน้ายกยิ้มแบบพึงพอใจทันทีที่ฉันแนะนำตัว 

 

 

 

           “ขอคุยด้วยหน่อย”

 

 

 

          ฉันพูดจบก็เดินไปที่โซฟาห้องรับแขกของเขาโดยไม่สนว่าเจ้าของห้องจะอนุญาตหรือไม่โทโมะเลิกคิ้วก่อนจะยักไหล่เดินตามฉันมาแบบเลี่ยงไม่ได้เขานั่งลงข้างๆฉันทันทีและฉันก็ไม่รอข้ายืดยาดกับสิ่งที่ต้องการจากเขาเช่นกัน

 

 

 

           “มีอะไร” โทโมะถามฉันเสียงเรียบก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปกดรีโมททีวีเพื่อทำให้บรรยากาศไม่คลุมเครือ

 

 

 

           “จะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดยังไงดีล่ะ” ฉันหันไปมองเขาด้วยสายตากดดันก่อนจะยื่นมือถือที่แคปรูปเขาและน้องสาวฉันเอาไว้ไปให้เขาดูคนข้างๆกดตาลงดูก่อนจะไหวไหล่แบบไม่ใส่ใจจริงๆฉันไม่ใช่คนที่จริงจังกับชีวิตอะไรขนาดนี้แต่ในเมื่อสถานการณ์มันบังคับให้ฉันเป็นฉันก็ควรแสดงบทร้ายให้ถึงที่สุด

 

 

 

           “จะรับผิดชอบโดยการออกมาขอโทษสื่อหรือจะนอนเล่นชิวๆในคุกดี”

 

 

 

           “เธอเป็นคนในคลิปหรือไงถึงมาเดือดร้อนกับอะไรเขา”

 

 

 

           “เปล่าฉันเป็นพี่สาวของเขา”

 

 

 

          โทโมะเค้นหัวเราะออกมาเหมือนขำกับสิ่งที่ฉันพูดมันตลกมากสินะล้อเล่นกับความล่มจมของคนอื่นเพื่อความสนุกของตัวเองคงจะสนุกมากสินะ

 

 

 

           “จะให้ฉันรับผิดยังไงดีล่ะ” โทโมะค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหาฉันแบบเจ้าเล่ห์และแน่นอนว่าฉันไม่มีทางถอยกับคำพูดและท่าทีของเขา 

 

 

 

           “น้องเธอท้องหรือเปล่า”

 

 

 

          สุดสิ้นคำถามคนตรงหน้าก็ยกยิ้มแสดงถึงชัยชนะอย่างนึงเท่าที่แก้มบุ๋มบอกมาเวลาเธอมีอะไรกับชายอื่นเธอมักป้องกันเป็นอย่างดีแม้แก้มบุ๋มจะเป็นคนใจกล้าแต่เรื่องแบบนี้แก้มบุ๋มคงเซฟตัวเองสุดๆคงไม่มีทางปล่อยให้มันบานปลายมาทีหลัง

 

 

 

           “ตอนมีอะไรกันจำไม่ได้หรือไงว่าป้องกันไม่ป้องกันลืมหรือไม่ใส่ใจ” ฉันพ่นลมหายใจออกมาด้วยความสมเพชโทโมะเม้มริมฝีปากตัวเองเหมือนครุ่นคิดก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆลูบปลายผมฉันเบาๆ 

 

 

 

          จะรุกแล้วสินะ…

 

 

 

           “ไม่แน่ใจแหะ…”

 

 

 

           “…”

 

 

 

           “มาช่วยรื้อฟื้นความจำให้อีกรอบหน่อยสิ”

 

 

 

           “หึ!”

 

 

 

          ฉันปัดมือคนตรงหน้าออกด้วยสีหน้ารังเกียจก่อนจะลุกขึ้นหนีเขาทันทีโทโมะดึงมือตัวเองกลับมาก่อนจะเสยผมตัวเองด้วยท่าทีเหมือนทำอะไรไม่ถูก

 

 

 

          เลวสมคำร่ำลืออย่างที่แก้มบุ๋มบอกจริงๆเขาคงมีดีเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกสินะส่วนข้างในคงเน่าเละไร้ความดีจนไม่เหลือแล้วมั้งฉันมองเขาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆก้มมองเขาด้วยความกดดันโทโมะเลิกคิ้วมองก่อนจะขยับปากพูดถาม

 

 

 

           “ให้ขอโทษออกสื่ออย่างเดียวใช่ไหม” คนตรงหน้าเอ่ยเสียงเรียบฉันยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจแน่นอนว่าฉันต้องการให้เขาออกมาทำแบบนั้นแต่ไม่ใช่แค่อย่างเดียวหรอกแบบนี้มันง่ายไป

 

 

 

           “หมั้นกับน้องฉันซะถ้าน้องฉันอายุครบยี่สิบเมื่อไรค่อยแต่ง” ฉันกดตามองลงต่ำเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มเล่นตุกติกขยับมือมาใกล้ต้นขาอ่อนของฉัน

 

 

 

           “ถ้านายทำอะไรฉันเพียงแค่กริ้งเดียวตำรวจโผล่มาเล่นไล่จับกับนายแน่”

 

 

 

          ฉันพูดพลางชูมือถือที่แสดงหน้าจอไปยังเบอร์ฉุกเฉินของเจ้าหน้าที่ตำรวจโทโมะเลียริมฝีปากเหมือนถูกขัดใจก่อนที่เขาจะดึงมือกลับไปวางไว้บนพนักพิงโซฟา

 

 

 

           “ไม่หมั้น” เขาตอบฉันกลับมาโดยไม่คิดจะทวนคำถามอะไรทั้งนั้น

 

 

 

 

           “จะลองดีเหรอพ่อหนุ่ม” ฉันพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้ดันปลายคางให้คนตรงหน้าสบตาฉัน

 

 

 

           “พูดอีกทีไม่งั้นนายจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ”

 

 

 

          แน่นอนว่าฉันไม่ได้ขู่เพราะเมื่อไรที่เขาตุกติกฉันพร้อมจะแจ้งความได้ทุกเมื่อนั่นล่ะต่อให้น้องฉันสมยอมแต่ถ้าเด็กมันไม่ถึงสิบแปดกฎหมายอะไรก็มาห้ามเขาไว้ไม่อยู่หรอกนอกจากเข้าคุกไปนอนนับวันออกมาข้างนอกแค่นั้น

 

 

 

           “ทำไมไม่เอาน้องเธอมาคุยด้วยล่ะมาถามกันซึ่งๆหน้าสิว่าน้องเธออยากแต่งกับฉันหรือเปล่าท้องก็ไม่ได้ท้องยังจะมาให้รับผิดชอบอีกคำว่าสนุกวันไนท์สแตนนี่ไม่รู้จักเหรอ”

 

 

 

           “รู้” ฉันตอบเขาทันทีการสนุกเพียงข้ามคืนฉันรู้ดีแต่ฉันไม่เคยทำมันหรอก

 

 

                                        

           “แต่การที่มีคลิปทุเรศๆของนายกับน้องฉันออกมามันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีและควรอยู่เฉยๆเลยนี่”

 

 

 

           “ทำไมถ้าฉันหมั้นแล้วคลิปมันจะหายไปจากโลกหรือไงตลก”

 

 

 

          โทโมะหัวเราะออกมาเหมือนสมเพชฉันเต็มทนจริงๆเขาดูเหมือนเด็กน้อยไม่มีพิษร้ายอะไรผิวพรรณเนียนเหมือนพวกรักสวยรักงามนี่ไม่น่าทำให้เขามีนิสัยแบบนี้เลยสักนิดโทโมะอายุ20 ปีเท่าฉันเขาอยู่คอนโดนี้เพียงคนเดียวเพราะครอบครัวเขาเป็นคนญี่ปุ่นการอยู่คนเดียวนี่สามารถทำให้สันดานคนต่ำลงหรือเปล่านะ… 

 

 

 

          ก็ไม่น่าใช่เพราะฉันก็อยู่คอนโดเพียงคนเดียวเหมือนกันไม่เห็นจะมีสันดานโสมมอะไรแบบนี้เลย

 

 

 

           “หน้าตัวเมีย”

 

 

 

          ฉันจบคำถามตลกๆของเขาด้วยคำพูดที่เมื่อเขาฟังก็ต้องผงะโทโมะหุบยิ้มลงอย่างเห็นได้ชัดเขากำมือและกัดฟันแน่นจนฉันสังเกตเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาข้างขมับเขาด้วยทำไมจะต่อยผู้หญิงหรือไงเอาสิ…

 

 

 

           พรึ๊บ!!!

 

 

 

           ไม่ทันที่ฉันจะตั้งหลักทันคนตรงหน้าก็ดึงฉันลงไปนอนติดกับโซฟาและตัวของเขาก็กดทับร่างฉันแทนฉันพยายามขยับขาออกก็ถูกคนข้างบนใช้ขาเกี่ยวล็อกเอาไว้แถมมือของฉันยังถูกพันธนาการด้วยน้ำมือของเขาทั้งสองข้างอีกฉันดิ้นเท่าไรก็ไม่สามารถสู้แรงร่างสูงนี่ได้สักนิดเขาไม่กลัวผ้าจะหลุดบ้างหรือไงอ๋อลืมไปเขาหน้าด้านนี่นา

 

 

 

           “ปากดีจัง” โทโมะยังคงส่งรอยยิ้มกวนตีนมาให้ฉันฉันพยายามจะคว้ามือถือที่มันตกพื้นไปเรียบร้อยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้มือของฉันถูกมือของเขายึดไว้อยู่    

 

 

      

           “ขนาดน้องเธอยังเสียตัวตอนอายุยังน้อย…”

 

 

 

           “…”

 

 

 

           “แล้วเธอล่ะเสียตอนไหน?”

 

 

 

           “ทุเรศ!” ฉันพ่นคำด่าใส่หน้าเขาเมื่อจบประโยคดูถูกฉันแม้ฉันจะมีน้องสาวกร้านโลกแต่ใช่ว่าฉันจะกร้านโลกเหมือนน้องสาวตัวเองสักหน่อยไอ้บ้านี่เป็นใครถึงพูดจาหมาๆใส่ฉันแบบนี้วะ

 

 

 

           “ความคิดแกก็โสโครกเหมือนตัวแกนั่นแหละ”

 

 

 

           “ไม่นะ” โทโมะพูดพร้อมกับทำท่าดมตัวเอง 

 

 

 

           “ฉันสะอาดจะตายตัวห๊อมหอม”

 

 

 

           “ออกไป!”

 

 

 

           “ฉันจะออกสื่อขอโทษให้แต่ฉันไม่หมั้นกับน้องสาวเธอจบไหม”

 

 

 

          โทโมะเริ่มต่อรองฉันอีกครั้งและแน่นอนว่าฉันไม่ยอมให้มันจบง่ายๆฉันอุส่าห์ดั้นด้นแบกสังขารตัวเองมาถึงนี่อยู่ๆจะให้ฉันยอมแพ้เขาแล้วกลับไปง่ายๆน่ะเหรอ

 

 

 

          หวังไปเหอะ

 

 

 

           “ก็ได้แต่นายจะได้นอนในคุกสมใจอยากยังไงล่ะ”

 

 

 

           “เคยนอนอยู่ดีๆแล้วท้องไหม” โทโมะก้มตัวลงต่ำก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบหูฉันเบาๆ

 

 

 

           “แล้วเคยนอนอยู่ดีๆแล้วตายไหมล่ะ”

 

 

 

           “ฉันชอบเธอจังฮ่าๆปากดีจริง!”

 

 

 

          โทโมะกระชับข้อมือบีบแขนฉันจนฉันต้องเผลอร้องออกมาเขากำลังใช้ความรุนแรงกับฉันอย่างงั้นเหรอ…โรคจิตของจริงเลยสินะ

 

 

 

           “จะเอาไงจะไปนอนในคุกหรือจะหมั้นกับน้องฉัน” ฉันทวนคำถามคนตรงหน้าอีกครั้งแต่ตัวเองก็ยังคงความพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดน้ำมือเขา

 

 

 

           “เธอจะแจ้งตำรวจจับฉันยังไงดีล่ะ”

 

 

 

          ว่าเสร็จโทโมะก็ลุกขึ้นออกจากตัวฉันก่อนจะหยิบมือถือของฉันไปไว้ในมือหน้าตาเฉยและไม่ทันที่ฉันจะเข้าไปแย่งกลับคืนมาสิ่งที่เขาทำต่อไปนี้เกือบทำให้ฉันเข่าทรุด…. โทโมะปล่อยมือถือของฉันลงสู่ตู้เลี้ยงปลาของเขาทันทีเสียงดังจ๋อมทำให้ฉันเผลออ้าปากอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าฉันตวัดหางตามองคนที่กระทำเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเขาเอามือถือราคาแพงที่ฉันตั้งใจเก็บเงินซื้อมาตลอดลงตู้ปลาเนี่ยนะ… 

 

 

 

           “ชั่วเอ้ย!!!”

 

 

 

          ฉันแว๊ดขึ้นก่อนจะใช้กำปั้นทุบไปที่ตัวเขาแต่ด้วยความไวของร่างสูงตรงหน้าก็คว้าไว้ได้ทันก่อนจะพลิกตัวฉันกอดล็อกไว้ทางด้านหลังถ้าให้สาธยายสิ่งที่ฉันโดนกระทำอยู่ตอนนี้มันก็เหมือนกับการที่เขาเข้ากอดตัวฉันจากข้างหลังดีๆนี่แหละ

 

 

 

           “อยู่กับฉันให้หายดื้อก่อนเป็นไร” โทโมะก้มลงกระซิบข้างหูจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งร่างกาย

 

 

 

           “ไม่! ใครจะไปโง่อยู่กับคนแบบแกวะ!”

 

 

 

           “พูดเพราะๆสิคะสุดสวย” น้ำเสียงออล้อชวนสะอิดสะเอียนของเขาทำเอาฉันอยากจะอ้วกออกมาให้รู้แล้วรู้รอด

 

 

 

           “อยู่กับโทโมะไม่อันตรายหรอก”

 

 

 

           “หึให้ฉันไปนอนกอดสิงโตยังรู้สึกดีที่อยู่กับนายเลย!” ฉันดิ้นอีกครั้งคนข้างหลังเริ่มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

 

 

 

         “รับผิดชอบชีวิตของน้องฉันให้ดีขึ้นก่อนไหมโทโมะ”

 

 

 

ฉันกดเสียงลงต่ำเพื่อกลั้นอารมณ์โมโหที่พร้อมจะปะทุทุกเมื่อ

 

 

 

           “ถ้าเธอพูดเรื่องรับผิดชอบกับฉันอีกที”

 

 

 

           “…”

 

 

 

           “ฉันจะเอาเธอเป็นนางเอกคลิปโป๊คนต่อไปแน่หุบปากซะ!”

 

 

 

_____________________________________________________________________

 

มาอัพเรื่องนี้บ้างดองมาหลายอาทิตย์ทำไมโทโมะร้ายแบบนี้

แก้วใจก็ไม่ยอมคน

1 เม้น = 1 กำลังใจ ที่ดีนะ