[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   เมื่อกลับมาถึงห้อง เซโร่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองใส่สบายก่อนจะมานั่งรอให้คานาเมะอธิบายถึงเรื่องสมัยก่อนให้ฟังที่โซฟา ร่างสูงเดินเข้ามาก่อนจะล็อกห้องให้เรียบร้อย แล้วมานั่งข้างร่างโปร่ง

   “จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เธออยากฟังเรื่องไหนก่อนล่ะ?”

    “อืม เอาเป็นความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคานาเมะก่อนก็ได้ ได้ยินมาว่าฉันเคยสนิทกับคานาเมะ แล้วฉันก็จะได้ว่าเคยอาศัยอยู่กับคานาเมะที่นี่ด้วย”

   “ถ้าอย่างนั้น.....”

   “เอ๊ะ!”

    ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนมือหนารั้งตัวขึ้นไปนั่งบนตัก ใบหน้าหล่อจัดซุกเข้าที่ลำคอขาวอย่างหลงใหล จนร่างโปร่งต้องหดคอกลับเพราะจั๊กจี้

   “จะทำอะไรน่ะคานาเมะ!”

   “ผมก็กำลังบอกถึงความสัมพันธ์ของเราไง”

   ร่างสูงจับมือเรียวไปคล้องคอตนทำให้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมากขึ้น เซโร่ตัวสั่นสะท้านเมื่อลมหายใจอุ่นของนายเหนือรดรินใบหูเล็ก

   “มะ หมายความว่ายังไง...”

   “ก็จริงอยู่ที่ว่าความสัมพันธ์ของเรามันซับซ้อน แต่เรื่องที่เราเป็นคนรักกันก็คือเรื่องจริง เธอจำนี่ได้หรือเปล่า”

   ร่างสูงล้วงขอบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ เซโร่มองสิ่งที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันสำคัญกับเขากันนะ

   “เมื่อสองปีก่อน ผมเป็นคนมอบดอกกุหลาบนี้ให้เธอในงานเต้นรำและเธอก็มอบดอกกุหลาบของเธอให้กับผมเช่นกัน”

   คานาเมะยื่นดอกกุหลาบสีแดงที่ยังความสดเอาไว้แม้เวลาจะผ่านไปถึงสองปีให้ร่างโปร่งดู ดวงตาสีม่วงอ่อนสั่นระริกก่อนจะแตะดอกกุหลาบทั้งสองแผ่วเบาราวกับเป็นสิ่งที่ล้ำค่า

    “คานาเมะเก็บมันเอาไว้ตลอดเลยหรอ?”

   “นี่ของสำคัญนะ ผมไม่เคยเอามันห่างจากตัวเลยสักครั้ง”

    มือหนาสัมผัสเรือนผมสีเงินที่นุ่มเหมือนเส้นไหมอย่างหลงใหล เซโร่หน้าแดงเพราะสายตาของร่างสูงที่จ้องมองมา จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

    “ที่บอกว่าเราเป็นคนรักกัน...เอ่อ......เราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ เรื่องแบบนั้น.....”

   “ให้ผมพิสูจน์สิว่าเราเป็นคนรักกันจริงๆ”

   จบคำร่างสูงก็ประคองใบหน้าสวยหวานเอาไว้ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากบาง สัมผัสเพียงแผ่วเบาหากทำให้หัวใจอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  

   ร่างโปร่งหลบสายตาของคานาเมะเมื่ออีกฝ่ายถอนปากออก ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำ คานาเมะลูบไล้แก้มใสเบาๆก่อนจะยิ้ม

   เหมือนเด็กสาวผมเงินในวันนั้นจริงๆ

   “เธอน่ะ เป็นของผม ผมทั้งหวงทั้งรักแต่ผมแสดงออกไม่ได้ ในตอนที่รู้ว่าเธอตายไปแล้ว ผมก็อยู่เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น เป็นความผิดของผมเองที่วันนั้นเอาแต่คิดว่าถึงไปพบเธอเธอก็คงไม่ให้อภัย จนทำให้เธอต้องตายโดยที่ผมช่วยอะไรไม่ได้ ผมอยากขอโทษเธอ อยากขอให้เธอให้อภัยผม ผมอยากให้เธอกลับมา.....เซโร่ผมขอโทษ.......”

    นายเหนือแวมไพร์กอดร่างโปร่งเอาไว้แน่น เซโร่สัมผัสได้ถึงความเศร้าเสียใจจากร่างกายที่สั่นระริกของอีกฝ่าย หรือจะเป็นเขากันนะที่รั้งเขาเอาไว้แล้วกลับมาเป็น คิริว เซโร่ อีกครั้ง

   “ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมผิดไปแล้วที่ทำร้ายเธอ เพราะความโง่เง่าของผม ผมปกป้องเธอเอาไว้ไม่ได้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอเซโร่.....”  

   มือเรียวบรรจงลูบผมคนขี้แยที่กำลังร้องไห้ ไม่คิดเลยว่านายเหนือแวมไพร์จะสามารถหลั่งน้ำตาได้เหมือนกัน

   “ฉันเองก็อาจจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคานาเมะ.....”

    ร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของอีกฝ่าย มือเรียวปาดน้ำตาให้คนร่างสูงอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มละมุนถูกส่งมาเพื่อปลอบคนขี้แย

   “ตอนที่นึกชื่อของคานาเมะขึ้นมาได้ จิตใจมันโหยหาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนทำสิ่งสำคัญหายไป แต่พอได้เจอคานาเมะฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหาสิ่งที่หายไปเจอ รู้สึกคิดถึง โหยหา ทั้งดวงตานี้ ใบหน้านี้ เรือนผมนี้ แล้วก็ความอบอุ่นที่ได้รับ...”

    ร่างโปร่งสัมผัสริมฝีปากของคนตัวสูงพลางลูบไล้ไปมาราวกับคิดถึง คานาเมะเผลองับนิ้วของเซโร่จนร่างโปร่งต้องหัวเราะเบาๆ มือหนาจับมือเรียวมาพรมจูบอย่างคิดถึง

   “เธอยกโทษให้ผมได้มั้ย? ขอโอกาสผมแก้ตัวอีกครั้ง.....”

   ร่างสูงอ้อนวอน แนบมือเรียวกับแก้มตัวเองอย่างโหยหา

    “ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมหรือคานาเมะทำอะไรเอาไว้ แต่ฉันยกโทษให้คานาเมะนะ อย่าเศร้าเสียใจเพราะเรื่องที่ผ่านมาอีกเลย ฉันอาจจะจำไม่ได้ทั้งหมด แต่ฉันอยากให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

   ร่างสูงกอดร่างโปร่งแน่น คานาเมะสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำให้เซโร่ต้องเจ็บปวดเพราะเขาอีก เขาจะบอกทุกความรู้สึกและทุกอย่างที่เขาคิด จะไม่ยอมเสียไปอีกแล้ว จะรักษาและดูแลให้ดีที่สุด

   “นี่เซโร่.....”

   “หืม? มีอะไรหรอ?”

   ร่างโปร่งทำหน้าสงสัยเมื่อคานาเมะเรียก น้ำเสียงฟังดูซุกซนยังไงชอบกล

    “มาทำไอ้นั่นกัน”

    จู่ๆร่างสูงก็ยิ้มกว้างราวกับบทซึ้งเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นจนเซโร่ตามไม่ทัน

   “ไอ้นั่น? อะไรหรอ?”

    “หึหึ ก็..........”

    ร่างสูงกระซิบข้างหูอีกฝ่ายแผ่วเบาแต่ก็ทำเอาคนที่นั่งตักอยู่หน้าขึ้นสี ก่อนจะส่ายหน้าเป็นพัลวัน

   “มะ ไม่ดีกว่า....”

   “น่านะ ก็คนมันคิดถึงนี่นา แค่ไม่กี่รอบเอง”

   โดยไม่ฟังคำขออนุญาตจากร่างโปร่ง คานาเมะก็กดเซโร่ลงกับโซฟา ร่างโปร่งหน้าแดงก่ำเข้าไปอีก จะทำจริงๆงั้นหรอ!

   “ดะ เดี๋ยวคานาเมะ! ฉันยังไม่พร้อม....”

   “คนเคยๆกันอยู่ ไม่ใช่ว่าเราทำครั้งนี้ครั้งแรกซะหน่อย ทำเป็นอาย”

    ร่างสูงขึ้นคร่อมอีกคนอย่างรวดเร็ว เซโร่เบิกตากว้างเมื่อคานาเมะบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก

   “มะ หมายความว่า.......!!”

   “เดี๋ยวก็จำได้เอง ปล่อยให้ผมจัดการเถอะ”

    “เดี๋ยว~!! คานาเมะ......!! ฟังกันบ้างเซ่!!”

   “อืม เหมือนจะดีกันแล้วนะ”

   แวมไพรผมทองที่เอาหูแนบประตูห้องเอ่ยอย่างอารมณ์ดี โดยคนด้านหลังส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาให้

   “ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าเซโร่จะไม่ยอมเข้าหาคานาเมะคุงซะแล้ว”

   ผู้อำนวยการถอนหายใจก่อนจะเอาหูแนบประตูอีกคนอย่างนึกสนุก

   “ทั้งสองคนกลับกันได้แล้วน่า อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านเขา”

    ร่างสูงของยางาริเดินมาคว้าคอเสื้อคนรักของตัวเอง ไคเอ็นบ่นอุบอิบก่อนจะยอมรามือจากเรื่องสนุกแล้วเดินไปตามแรงลากของคนตัวสูง ชิกิมองคนที่ยังเอาหูแนบประตูอยู่อย่างเหนื่อยใจ

   “เราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวท่านพี่จะโกรธเอานะ”

    “แปบนึง เซนริก็มาฟังด้วยกันสิ”

    คนตัวสูงชวนคนรักหน้าตาเฉย เดี๋ยวก็เป็นเหมือนคราวก่อนหรอกที่มาแอบฟังน่ะ            

    “ถ้าไม่ไปตอนนี้จะไม่ให้นอนด้วย”

    พริบตาเดียว อิจิโจก็รีบเข้าไปออเซาะร่างเล็กทันทีก่อนจะยอมถอยแต่โดยดี เซนริถอนหายใจก่อนจะลากร่างสูงที่ดูอาลัยอาวรณ์กับห้องของนายเหนือซะเหลือเกินออกจากพื้นที่ตรงนั้น

   หวังว่าพรุ่งนี้เซโร่คงได้ไปเรียนตามปกตินะ เพราะมีสอบของอาจารย์ยางาริที่โหดชนิดที่ว่าระดับนายเหนือคะแนนยังแค่คาบเส้นเท่านั้นเอง!!

    ENDLESSS