[So hot!]หล่อวายร้าย กระชากหัวใจยัยสุดฮอต

 

 

 

"รอด้วยครับ"

 

 

     

 

     Damn...

     ฉันสถบในใจเมื่อเห็นคนที่วิ่งมาดันประตูก่อนที่จะปิด เป็นผู้ชาย! พระเจ้าให้ตาย... 

 

 

 

 

"ขอบคุณครับ"

ร่างสูงก้าวเข้ามาในลิฟต์พร้อมกับคำขอบคุณ ฉันจึงพยักหน้ารับตามมารยาท แล้วกดปิดลิฟต์ ฉันมองเขาผ่านกระจกสะท้อนในลิฟต์ เขา...เป็นเจ้าของร่างสูงที่กะทางสายตาประมาณหนึ่งร้อยเเปดสิบเห็นจะได้ แม้ว่าไม่ได้แต่งตัวโชว์บอดี้ แต่ด้วยความที่เคยถ่ายแบบมาบ้างทำให้ฉันรูว่าร่างสูงใหญ่ที่อยู่ภายใต้ชุดไปรเวตสุดเท่ที่เขาสวมใสอยู่นั้นคงฮอตและเซ็กซี่ไม่น้อย เขาเป็นคนไหล่กว้าง ทว่าไม่ได้ล่ำสันเหมือนคนเล่นกล้าม 

     ว่าด้วยเรื่องหน้าตา ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีที่สุดคนหนึ่งเลยล่ะ ใบหน้าเรียวแหลมคม เรือนผมสีดำเหมือนคนเอเชียทั่วไป ผิวขาวเนียนชนิดที่ว่าผู้หญิงยังอาย และขับให้นัยตาสีน้ำตาลอ่อนดูเป็นธรรมชาติ ยิ่งไปกว่านั้นจมูกที่โด่งเป็นสันสวยและริมฝีปากแดงสดน่าสัมผัสจนฉันไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย 

     

 

     

 

     ติ๊ง!

     ลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นล่างสุดทำให้ฉันละสายตาไปจากร่างสูงแล้วตีสีหน้าหน้าเรียบเฉย โชคดีที่ฉันซ่อนสีหน้าเก่ง ช่วงเวลาที่ฉันแอบมองเขาเมื่อครู่นี้จึงไปถูกจับได้ หวังว่านะ...

     พอประตูลิฟต์เปิด ฉันรีบแทรกตัวออกไปราวกับว่าไม่สนใจหนุ่มเมื่อครู่ หึ ถึงเขาจะดูดีแค่ไหนฉันก็ยังไม่อยากสานสัมพันธ์กับเขาต่อ แค่เรื่องงานกับเรื่องว่าที่คู่หมั้นหื่นกามนั่นก็ปวดหัวจะเเย่แล้ว ฉันขอสนุกกับชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มก่อนดีกว่า 

 

 

 

 

"อันที่จริงผมรู้นะว่ามันไม่ควรพูด แต่..." ตอนลิฟต์เปิดฉันก้าวขาออกมา ฉันเห็นรถยัยจินนี่เลี้ยวเข้ามาพอดี เสียงเข้มๆที่ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงของคนทืี่อยู่ในลิฟเมื่อกี้นี้ก็ดังตามมา "คุณไม่ควรออกจากห้องแล้วลงมาข้างล่างด้วยสภาพนี้นะ"

 

 

 

 

"นี่คุณ!!" ฉันขมวดคิ้วหันไปมองร่างสูง

     ประโยคเมื่อกี้ไม่ได้มีความหมายในเชิงบวกแน่ๆ และเมื่อหันไปมองร่างสูงก็อยู่ในระยะแระชิดตัวแล้ว แถมยังใช้นัยน์ตาสีน้ำตาลคมกริบมองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วย

 

 

 

 

"ไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าคุณคิดอะไร" เขาพูดต่อขณะที่สายตาสบตาฉัน "คนอื่นเขาจะมองว่าคุณชอบโชว์ไม่ก็ชอบยั่ว"

 

 

 

 

     ให้ตายตอนนี้เหมือนฉันโดนน้ำกรดสาดหน้าก็ไม่ปราน เมื่อได้ยินประโยคนั่นหลุดออกจากผู้ชายตรงหน้า ฉันขอถอนคำพูดเรื่องความดูดีเพอร์เฟคของเขาออกให้หมด โดยเฉพาะวาจาฉันให้...ติดลบ!!! 

 

 

 

 

"ผมเตือนด้วยความหวังดี" ร่างสูงมองก่อนจะเหยียดยิ้มแล้วลากสายตามามองที่ต้นขาของฉันอย่างไม่ปิดบัง "บอดี้เอสไลน์ของคุณมันน่ามองมากรู้ตัวรึป่าว" เขาพูดจบก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

     อะ...ไอ้บ้า!

     ฉันเม้มฝีปากเป็นเส้นตรง มือบางกำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำ ทว่า...ก่อนที่ฉันจะระเบิดลงในอีกไม่ช้านี้ mini cooper สีเหลืองสดก็เเล่นเข้ามาจอดใกล้ๆฉันเสียก่อน ส่วนไอ้ผู้ชายบ้าหื่นกามนั่นก็เดินไปไม่หันหลังมามอง ราวกับคนไม่ได้รู้สึกผิด

 

 

 

 

"นี่ ยัยฟาง! เอางานมาให้ฉันสิ" จินนี่พูดหลังจากเลื่อนกระจกลง ฉันจึงถอนหายใจอย่างหงุดหงินแล้วหันไปมองยัยเพื่อนตัวดี ที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า

"คราวหน้าคราวหลังก็เช็คดูดีๆจะได้ไม่รบกวนเวลานอนชาวบ้านเขา" ฉันยื่นงานให้จินนี่

 

 

 

 

"เอาน่า ค่อยกลับไปนอนต่อก็ได้ อ้อ!แล้วอย่าลืมบ่ายนี้แกต้องไปฟิตติ้งที่ KZ Modeling ไม่ใช่เหรอ หน้าโทรมไม่รู้ด้วยนะ ทำตัวให้สวยๆเพราะมันเป็นโปรเจกต์ใหญ่" จินนี่รับงานก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อนที่ทำให้ฉันหงุดหงิด

 

 

 

 

"แกไม่รู้เหรอ หน้าโทรม ไม่มีวันเกิดขึ้นกับฉัน" ยัยจินนี่หัวเราะเบาๆก่อนจะขอตัว รอรถคันสวยเคลื่อนตัวออกจากคอนโดก่อนฉันจึงขึ้นไปนอนต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถึงแล้วน่า เนี่ยกำลังแต่งหน้า" ฉันพูดผ่านโทรศัพท์ระหว่างที่นั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมที่สตูดิโอ KZ Modeling  ซึ่งวันนี้ฉันมาถ่ายปกหนังสือให้กับนิตยสารแฟชั่นชื่อดังระดับโลก

     ซึ่งฉันได้งานใหญ่ขนาดนี้ก็เพราะยัยจินนี่ถอนตัวไปกะทันหันไงล่ะ แต่ยัยนั่นไม่อยากมีปัญหากับต้นสังกัด และที่ยัยนั่นต้องไปรับอีกงานเพราะเป็นคำสั่งของผู้ใหญ่น่ะ

     ยัยจินนี่เห็นว่าฉันว่างและเคยถ่ายแฟชั่นให้กับแบรนด์ใหญ่ๆมาบ้างก็เลยอยากจะเป็นเจ๊ดันแจ้งเกิดฉัน เธอเสนอชื่อฉันให้กับพวกทีมงานเห็นชอบเลยได้งานนี้มา

 

 

 

 

"เดี๋ยวงานนี้จะมีนายแบบสองคนนะครับ" ตากล้องเดินมาพูดกำทีมงานทุกคนร่วมถึงฉันด้วย

 

 

 

 

"น้องฟางไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัวก่อนนะค่ะเดี๋ยวพี่ไปเอาชุดให้นายแบบก่อน" พี่ช่างแต่งหน้าพูดกับฉันก่อนหันไปหยิบชุดที่ฉันต้องใส่ยื่นให้ฉัน "ค่ะ" ฉันรับชุดก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่งตัว 

 

 

 

 

     ตอนนี้ฉันกำลังเปลี่ยนชุด คอนเซ็ปการถ่ายแบบวันนี้คือคอนเซ็ปแบบหน้าร้อน ผมฉันถูกย้อมเป็นสีบลอนด์ถักเปียสองข้าง บนหัวประดับด้วยมงกุฎดอกไม้ กางเกงขาสั้นขาดๆบวกกับบิกินี่ถักไหมพรมสีขาวผูกคอ แต่ปัญหาตอนนี้คือฉันผูกคอเสื้อไม่ได้นะสิ ฮือT∧T

"ขอโทษนะค่ะพี่ทีมงานช่วยผูกคอเสื้อให้ฟางหน่อยได้มั้ยค่ะ" ฉันตะโกนขอความช่วยเหลือจากพี่ทีมงานก่อนจะเดินไปปลดล๊อคกลอนประตู

     

 

     กริ๊ก!

     พี่ทีมงานเดินเข้ามาแล้วกดล็อกปิดทันที

     แกร็ก!

 

 

"ไง..." ฮะ...เฮ้ย!!!

 

 

 

 

 

"นะ...นายป๊อปปี้!!! OoO" เมื่อเห็นผู้มาเยือนคนใหม่ที่ไม่ใช่พี่ทีมงานแต่เป็นอีตาคู่หมั้น ถึงกับตกตะลึง ก่อนจะเอ่ยถามออกไป "นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง!" ฉันเมื่อได้สติก็รีบถามออกไป

 

 

 

 

"นี่เธอลืมอะไรไปรึป่าวว่าที่นี่ก็เป็นหนึ่งในธุรกิจที่อยู่ในเครือบริษัทฉันและวันนี้ฉันก็มาถ่ายแบบคู่กับเธอ" ป๊อปปี้เอ่ยก่อนจะยิ้มเจ้าเลห์ที่มุมปาก

 

 

 

 

     มะ...ไม่จริงน่า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน 

"แล้วนายเข้ามาทำไมในห้องแต่งตัวผู้หญิง ห้ะ!!" เมื่อรู้ว่าเถียงไม่ได้ว่าที่เข้าพูดเป็นความจริง ได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ตอนแรกรู้สึกตะงิดๆใจแล้วเชียว

 

 

 

 

"เอ้า ก็เธอเรียกให้ช่วยถอด เอ้ยผูกเสื้อให้ไม่ใช่ไง" ร่างสูงพูดยียวน สาวเท้าก้าวเข้ามาชิดร่างบาง

 

 

 

 

"นะ...นี่ใกล้ไปมั้ยนาย..." ยังไม่ทันได้พูดจบร่างสูงก็ประกบริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากบาง

 

 

 

 

     จุ้บ

"โทษฐานพูดจาไม่เพราะ ฉันแก่กว่าเธอนะต้องเรียกว่าพี่สิ" ป๊อปปี้เอ่ยน้ำเสียงดุ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ถือสาหรอกที่เธอพูดเพราะไม่เพราะ แค่รู้สึกอยากจูบแค่นั่นเอง...

 

 

 

 

"อ่านปากฉันนะว่า ไม่! มี!..."

     จุ้บ

ยังไม่ทันที่ฟางจะเถียงจบ ริมฝีปากก็ถูดปิดโดยร่างสูงหยอกเย้ากับลิ้นเล็ก จบด้วยการขบริมฝีปากบางเบาๆ

 

 

 

 

"เอ๊ะ!นี่นายจะมากไปแล้วนะ"

 

 

 

 

     จุ้บ

"อืออ" ครั้งนี้ร่างสูงไม่หยุดแค่จูบมือหนาเคร้นครึกอกสาวเบาๆ จนร่างบางอ่อนระทวย มือบางทุบหน้าอกร่างสูงเพื่อเป็นการบอกว่าเธอเริ่มหมดอากาศหายใจแล้ว "แฮกๆ ยอมแล้วๆเรียกก็ได้ พี่...ป๊อป" ฟางได้แต่ฮึดฮัดในใจก่อนจะยอมเรียกไม่งั้นมีหวังเธอได้เสร็จเขาแน่ๆ Y∧Y

 

 

 

 

     ฟอด

"น่ารักมาก" เมื่อป๊อปปี้ได้ยินฟางยอมเรียกตัวเองว่าพี่ก็อดไม่ได้ที่จะชกชิมความหอมจากแก้วนวนที่ค่อยๆขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปข้างหลังร่างบางเพื่อผูกคอเสื้อให้ ยิ่งทำให้ฟางเขินหนักกว่าเดิมเพราะว่าเราห่างกันแค่นิดเดียว

 

 

 

 

"อ่ะ เสร็จแล้ว"

 

 

 

 

"ขอบคุณค่ะ" ฟางเอ่ยขอบคุณ

 

 

 

 

"อ้อ!แล้วฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอด้วยเลิกงานไปรอฉันหน้าบริษัท" พูดจบป๊อปปี้ก็เดินออกไป ปล่อยให้ฟางยืนเหวออยู่คนเดียว คนบ้าคิดจะมาก็มาจะไปก็ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนล่ะกันเน้ออหวานเบาๆ ฝากเม้นให้กำลังใจด้วยน้าาจุ้บๆ แล้วก็ฝากฟิคเรื่องใหม่ ' ปิ๊งรักนายบ้านไร่ ' ด้วยน้าาาา