ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     จะพูดทำไมเนี้ยผมกำลังอยากรู้อยู่พอดีว่ามันคืออะไรก้มีแต่ก็ แล้วหายไปผมจะรู้ไหมล่ะครับคุณท่านทั้งสอง

"ก็อะไรค่ะ"ฉันถามเองก็ได้เห็นเขายืนนิ่งอยู่ฉันอยากรู้มากกว่าเขาอีกนะ

"แล้วทำไมแม่ต้องบอกแหละจ้ะ"แม่ของเธอดันไม่บอกอีกแล้วจะรู้ไหมเนี้ย

"ชิ ไม่อยากรู้ก็ได้ค่ะ"ฉันแกล้งงอนแล้วพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งเผื่อแม่จะยอมบอก

"โอ้ๆ แม่บอกก็ได้หันมาก่อน"แม่ของเธอสะกิดเบาๆแล้วเหมือนเธอจะรอฟังคำตอบก็หันไปดูรอฟังเลยนะเนี้ย

"ไม่บอกหรอก"มาแลบลิ้นใส่ฉันอีก

"คุณพี่นี่แกล้งหนูฟางจัง เดี๋ยวน้องบอกก็ได้ค่ะ"แม่ผมอาสาจะบอกเอง ซึ่งผมก็รออยู่นาน

"ก็เป็น...."แม่ผมทำให้ลุ้นอีกแล้ว

"เป็นอะไรครับ/ค่ะ"ผมกับเธอพูดพร้อมกัน

"คู่หมั้น"แม่ผมยอมบอกสักที ก็แค่คู่หมั้น เฮ้ยได้ไงเนี้ย

"อ๋อ ก็แค่คู่หมั้น เฮ้ยได้ไง"ผมกับเธอประสานเสียงอย่างตกใจ ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเหมือนเคนตะด้วย คิดว่าจะอิสระเสี่ยอีก แต่ถ้าเป็นเธอผมก็โอเคไม่ใช่สิ ยอมรับเลยทั้งหัวใจ ตอนนี้แค่สงสัยว่าเป้นไปได้ยังไง อยู่ๆจากแฟนกลายมาเป็นว่าที่คู่หมั้นโดยบังเอิญ

"ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ ไหนๆก็เจอกันแล้วก็อาทิตย์หน้าหมั้น"ผมไม่ได้หูฟาดใช่ไหมที่แม่ผมพูดออกมาอาทิตย์หน้าหมั้นผมยังไม่พร้อมนะ

"แต่"ผมกับเธอคงจะคิดเหมือนกันว่ายังไม่พร้อมถึงได้พูดออกมา

"ห้ามแต่รู้แล้ว ต้องปฏิบัติตาม"แม่เธอเป็นคนพูด

"แล้วทำไมฟางต้องหมั้นกับป๊อปแหละ"ฉํนถามอย่างสงสัยอยากรู้ว่าเพราะอะไร

"ก็แม่กับพ่อเคยขอความช่วยเหลือเรื่องของบริษัทที่ต่างประเทศเลยตกลงกันว่าถ้ามีลูกชายกับลูกชายจับมาหมั้นกัน ที่สำคัญเราสองคนก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลย อยากให้ลูกรักกัน"ที่แท้ก็รู้จักกันมาตัั้งแต่เด็ก ผมเลิกสงสัยแล้ว

"ค่ะ"ฉันตอบสั้นๆถ้าหมั้นกับเขาค่อยโอเคหน่อย

.

.

.

.

     ฉันหันไปเห็นพิชชี่หน้าเสียนิดนึ่ง อย่าคิดจะชอบฉันขึ้นมาก็พอเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก แค่เห็นสายตาเขาก่อนหน้านี้เหมือนจะฆ่าพิชชี่งั้นแหละ ไม่ออกอาการมากแค่รู้ว่าหึงก็ดีใจแล้ว

"แม่อยากรู้ว่าลูกไปคบกันได้ไง"แม่ฉันจะอยากรู้อะไรตอนนี้เนี้ย

"ก็ไปเที่ยวเท่านั้นแหละค่ะ"ฉันตอบอย่างเขินไม่กล้าบอกเท่าไหร่

"อย่าไปถามเด็กมันเลยค่ะ ไปเดี๋ยวน้องเล่าให้ฟัง"แม่เขาชวนแม่ฉันออกไปข้างนอก

"งั้นแม่ขอตัวนะ"แม่ฉันพูดแล้วเดินออกไปพร้อมแม่เขา

"ค่ะ"ฉันตอบรับ ก่อนที่จะหันไปพูดกับเขาขอช่วยให้

"ป๊อป หยิบโทรศัพท์ให้หน่อย"ฉันมองไม่เห็นโทรศัพท์เลยขอช่วยให้เขาช่วยหยิบให้หน่อย

"ได้ครับ"ผมหยิบโทรศัพท์ของเธอจากกระเป๋ากางเกงผมเองผมเก็บไว้ให้

"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดพลางเอามาเปิดดูเห็นรอยสายที่พิชชี่โทรมาเยอะมากอ่ะ

"พิช โทรหาพี่มีอะไรไหม"ฉันถามพิชชี่ดู

"ผมเป็นห่วงพี่ไงเลยโทรมาดู"เป็นห่วงฉันในสถานะน้องชายฉันโอเคแต่ถ้าอย่างอื่นฉันไม่เห็นด้วยเลย

"เป็นห่วงว่ะ"ผมพูดเบาๆเป็นได้แค่น้องแล้วยังจะมาห่วงอีก ดีเหมือนกันแต่งงานกับเธอผมจะเอาโทรศัพท์เธอมาถือครองเลยคอยดูก็แล้วกัน เมื่อไรมันจะกลับไปอีกว่ะเนี้ย เริ่มหงุดหงิดตั้งแต่มันเข้ามาแล้ว ขัดจังหวะตลอด

"ป๊อปว่าไงนะ"ฉันหันไปถามเขาเหมือนฉันจะได้ยินอะไรบางอย่างแต่มันไม่ชัดเท่าไหร่

"เปล่าหรอก ขอไปโทรหาเพื่อนแปปนะ"ผมพูดว่าจะออกไปตรงระเบียงสักหน่อยจะไปหาตัวช่วย มาเคลียร์ตัวขัดออกไปเสียหน่อย เผื่อความสบายใจของผม

"ไปเผื่อ"ฉันไม่เข้าใจจะโทรหาเพื่อเผื่ออะไร อย่าบอกว่าเอามาไล่พิชชี่นะ

"เถอะน่า"ผมพูดแล้วเดินออกไปโทรหาทันที เริ่มจากใครก่อนดีนะ

"ป๊อปกลับมาก่อน"ฉันเรียกเขาที่เดินออกไป แต่ไม่ทันจะขยับตัวลงไปตามหน่อย

"อย่าไปเลยครับ เดี๋ยวพี่ป๊อปก็มา"พิชชี่ห้ามฉันไว้ก่อน

.

.

.

.

      ผมยืนอยู่เริ่มโทรจากโทโมะ แล้วก็เขื่อน ตามด้วยจองเบ คนสุดท้ายเคนตะพวกมันทุกคนรักผมมากเลย ผมขอช่วยแต่พวกมันกลับบอกผมว่า 'กูไม่ว่าง' ดูสิ่งที่เพื่อนรักผมพูด ยังไงก็คงต้องช่วยตนเองก่อนก็แล้วกัน

"ไปไหนมาตั้งนาน"ฉันถามเมื่อเขาเดินเข้ามาจากระเบียงหลังห้อง

"ก็คุยกับเพื่อนไง"ผมพูดพลางชูให้ดูเบอร์โทรออก

"ทีหลังคุยให้มันเร็ว"ฉันทำเสียงดุเบาความจริงก็คิดถึงไปนาน

"ครับ คุณแม่"ผมพูดพลางหยิกแก้มเธอส่ายไปส่ายมา

"โอ๊ย คุณพ่อเจ็บ นี้เลย"ฉันเจ็บนะเนี้ย ขอคืนหน่อยเถอะฉันจับแก้มเขาส่ายไปมาด้วย

"พอแล้วครับผม"ผมพูดพูดแล้วนั่งบนเตียงข้างเธอพลางจะกอดแต่เธอดันเอาแขนผมออกสงสัยอายน้องมันมั้ง จะให้ผมนั่งไหนล่ะก็พิชชี่ดันนั่งเก้าอี้ไปแล้ว โซฟาก็ไกลเกินผมอย่าอย.ู่ใกล้ๆ

"พวกพี่น่ารักจังเลยครับ"คิดเหรอว่าผมจะเชื่อสิ่งที่พิชชี่พูด

"เฮ้ย ไอ้ป๊อปฉันชื้อของมาเยี่ยมฟางว่ะ"ผมหันไปดูคนที่เพิ่งจะเข้ามาทางประตูไหนบอกไม่ว่างไงผมก็คิดว่าพวกมันจะไม่ว่างจริงๆ สุดท้ายพวกมันก็มากันคบคนมีสิเพื่อนผม

"มาเลย วางตรงนั้นเลยว่ะ"ผมพูดพลางชี้ให้วางบนโต๊ะข้างโซฟา

"เป็นไงบ้างฟาง"เขื่อนถามคนแรกส่วนเคนตะกับโทโมะเดินไปบังพิชชี่จดต้องเลื่อยเก้าอี้ไปอีก ดีมากเลยเพื่อน

"เจ็บนิดหน่อยนะ"ฉันพูดพลางคิดสงสัยบางอย่าง

"พวกเราเป็นห่วงจะแย่"เคนตะพูดพลางจับมือเธอ บางทีก็มากไปไหมเคนตะ

"ฟางรู้ไหมเมื่อวานอ่ะ ป๊อปมันจะบ้าตายเพราะฟางไม่ฟื้นขึ้นมา"มึงก็พูดมากไปจองเบ

"จริงเหรอว่ะไอ้เบ"โทโมะมันก้ดันอยากรู้ขึ้นมาอีก

"เออดิว่ะ ฟางเดี๋ยวเราขอทำแผลหน่อยนะ"จองเบมันพูดกดเรียกเครื่องมือจากพยาบาล

"มาแล้วค่ะ"พยาบาลนำอุปกรณ์ล้างแผลมาให้

"เปิดนิดนึ่งนะ"เปิดด้วยผมว่าผมทำเองดีกว่าไหม

"พอเลยมึงกูทำเอง"ผมพูดพลางปิดม่านแล้วล้างแผลให้เธอ

"โอ๊ย เบาสิ เจ็บ"อย่าคิดไปไกลนะมันมีอะไรฉันแสบตรงที่โดนสาลีซุบแอลกอฮอล์ไปอย่างจัง

"ก็อยู่เฉยสิ"ก็เธเล่นมาหยิกแขนผมแบบนี้

"อ๊าๆ เบาหน่อย"ผู้ชายอะไรทำแผลให้มือหนักเป็นบ้าเลย

"จะเสร็จแล้วแปปนึ่ง"เหลือแค่ติดผ้าก็อตก็เรียบร้อย

"ใส่เสื้อเสียด้วย"ผมพูดจัดการเสื้อให้เธอ

.

.

.

.

.

.

จบแล้วจ้าตอนที่สี่สอบ ช่วงนี้ไม่ได้อัพบ่อยเนื่องจากการบ้านเยอะ ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ