ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยตอนนี้เดินวนตั้งแต่หน้าห้องฉุกเฉินจนย้ายมาอยู่หน้าห้องผ่าตัดผมยังคงเดินวนไปอย่างเป็นห่วงเธอไม่รู้จะทำยังไงรอให้หมอออกมาก็ช้าเหลือเกิน ผมยอมโดนยิงแทนเธอได้แต่นี้เธอมาบังตัวผมไว้เต็มๆ ผมดูแลเธอได้ไม่ดีเลยต่อไปนี้ผมจะเริ่มดูแลเธอให้ดีที่สุดจะไม่มี​เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมไม่อยากเห็นเธอเจ็บอีกผมกลัวว่าเธอจะไม่กลับมาหาผมอีก
"ตาป๊อปเลิกเดินสักทีได้ไหม แม่ปวดหัว"แม่ผมที่นั่งรออยู่ด้วยกันหน้าห้องผ่าตัด
"แต่แม่ครับฟางอยู่ในนั้น"ผมบอกแม่ด้วยความเป็นหวงเธอ
"แม่รู้ แม่ก็เป็นหวงเหมือนกัน"แม่​ผม​พูดทำให้ผมยอมนั่งลง
"เธอจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม"ผม​ถาม​แม่​เพื่อเพิ่ม​กำลังใจ
"เชื่อแม่ ไม่เป็นอะไร"แม่พูดพลางจับมือผมสักพักนึ่งคุณหมอก็ออกมาแต่ก็ไม่ใช่หมอที่ไหนหรอก เพราะนั่นคือจองเบ
"เป็นไงบ้างว่ะ"ผมถามจองเบที่เดินเข้ามาหาผมและแม่
"ปลอดภัยแล้วหาหวง สวัสดีครับคุณแม่"จองเบพูดพลางกล่าวสวัสดีแม่
"แน่ใจนะ"ผมถามย้ำ
"แน่ ตอนนี้พาไปห้องพักฟื้น เดี๋ยวก็จะพาไปที่ห้องแล้ว ใจเย็นๆ"จองเบพูดพลางกอดผม
"เมื่อไหร่ว่ะ เขาจะพาไป"ผมถามจองเบเรื่องย้ายไปที่ห้องผมอยากเห็นเธอเร็วๆ
"รอหน่อยดิว่ะ ฉันบอกว่าปลอดภัยก็ปลอดภัย"ก็รู้แล้วไง
"คุณหมอค่ะ คนไข้ย้ายไปแล้วนะคะ"พยาบาลคนนึ่งเดินมาบอกจองเบ
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"จอง​เบ​พูด​แล้ว​พยาบาลก็เดินไป
"ไปกัน แม่​ด้วย​นะ​ครับ"จองเบชวนผมและแม่ไปที่ห้องพักของเธอ
"ไปดิว่ะรอไร"ผมพูดพลางจับมือแม่เดินไปหาเธอด้วยกัน
"ทำไมยังไม่ฟื้นอีก"ผมถามจองเบเมื่มาถึงห้องเห็นเธอยังสลบอยู่เลย
"ยาสลบไง ฟื้น​พรุ่งนี้เช้า"พรุ่งนี้เช้าอีกนาน
"งั้นฝากไปส่งแม่ที่บ้านด้วย"ผมฝากให้จองเบไปส่งแม่ที่บ้าน ส่วน​ผม​ขอ​นอน​เฝ้าเธอเอง
"แม่ไปแล้วนะ ดูแลดีๆล่ะ"แม่ผมพูดก่อนออกไป
"ครับ"ผมพูดกับ แม่แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงมองใยหน้าของเธอพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะเข้าโรงพยาบาล แล้วจับมือเธอขึ้นมาลูปหอมเบาด้วยความคิดถึง
.
.
.
.
     ผมยังไม่ได้นอนทั้งคืนจนมาถึง​รุ่งเช้าเพื่อรอให้เธอฟื้นขึ้นมาแล้วกุมมือเธอไว้ตลอด เพิ่งจะ​หลับ​ไป​ได้ไม่นานรู้สึกว่ามือเธอเริ่มขยับได้เบาๆหรือผมรู้สึกไปเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่พอได้​ยิน​เสียงเท่านั้นทั้งตัวและหัวใจของผมทำงานทันที
"ป๊อป เป็นอะไรไหม"ฉันถามเขาที่กุมมือฉันไว้ด้วยความเป็นหวง
"ไม่เป็นไร ป๊อปรอฟางมาตั้งนาน"ผมพูดพลางเข้ากอดเธออย่างแน่นก็คนมันคิดถึง
"โอ๊ย เบา เบา"กอดแรงไปนะฉันเจ็บแผล
"ขอโทษครับ"ผมพูดพลางกอดเธอให้คล้ายลง
"ฟางคิดถึงป๊อปนะ"ฉันพูดเพราะคิดถึงเขามากกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปอีก
"ป๊อปขอโทษเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับ​ฟาง ต่อไปนี้ป๊อปจะดูแลฟางเอง"ผมพูดจากใจจริง
"ไม่เป็นไรหรอก"ฉันพูดแล้วลูปหัวเขาเล่น
"ครับ ข้าวมาแล้วงั้นป้อนนะ"ผมพูดแล้วพยาบาลเอาอาหารมาให้
"ค่ะคุณพ่อ"ฉันพูดพลางอ้าปากรอรับเลย ชอบจังเวลาที่มีคนมาดูแล
"อิ่มแล้ว"วันนี้​ฉัน​ทานข้าว​อย่าง​มีความสุข
"อยากดูทีวี"ฉันพูดลอยๆดูว่าเขาจะทำให้หรือเปล่า
"ได้​ครับ รอแปป"ผมพูดแล้วเดินไปเปิดทีวีหลังจากนั้นก็ขึ้นมานอนดูทีวีข้างบนเตียงกับเธอ เธอนอนบนตักผม
'ก๊อกๆ'ใครมาเคาะประตูอีกเนี้ย
"เข้ามา"ผม​พูด​อนุญาตให้เข้ามา
"พี่ฟางครับ ผมซื้อขนมมาฝาก"ไอ้เด็กนี่อีกแล้ว ตัวมารความสุขจริง ก็มันทำให้เธอลุกขึ้นจากตักผมไงมีเหรอผมจะยอมผมก็เอาแขนไปโอบคอเธอแทน
"ขอบคุณมากที่มาเยี่ยม"ฉัน​สงสัย​อยากหนึ่งพิชชี่รู้ได้ยังไงหรือว่ายัยน้องสาวตัวดี
"ไม่เป็นไรครับ ผม​เต็มใจ"ทำมาพูดว่าเต็มใจแหวะ หมั่นไส้
"แล้วนี่รู้ได้ไง"ฉันลองถามดู
"พี่เฟย์บอก"เฟย์อีกแล้วเหรอเนี้ย
"อ๋อจ้ะ"
"พิชชี่ไม่ทำงานเหรอ"ผมถามดูจะได้หาทางไล่ไปได้
"ไม่ครับ"ดันตอบว่าไม่อีกจะอยู่อีกนานไหมเนี้ย
"ป๊อป เอาน้ำให้หน่อย"ฉัน​ฝากเขาให้ไปเอาน้ำให้หน่อย
"ครับ"ผม​พูดแล้วลินน้ำให้
.
.
.
.
     ฉันดูอาการเขาออกน่าจะหมั่นไส้พิ​ช​ชี่ แต่ไม่แสดงออกมากเท่าไหร่ก็ตอนนี้พิชชี่มาคุยกับฉันเรื่องที่เคยสนุกด้วยกันกับพวกมีน จินนี่ แก้ว เฟย์มีเขื่อนมาร่วมอีกคนนึ่ง
'ก๊อกๆ'ใครมาเยี่ยมฉันอีกนะ
"แม่คิดถึงจัง"ผมเดินประตูเห็นว่าเป็นแม่เลยเข้าไปก่อน
"หนูฟางล่ะ"
"นู้นเลยครับ"ผมพูดพลางชี้ไปทางเธอ
"สวัสดีค่ะ"ฉัน​ยกมือ​ไหว้​เมื่อ​เห็นว่าเป็นแม่​ของ​เขา
"หนู​ฟื้น​แล้ว แม่เป็นหวงมาก"แม่เขาพูดพลางกอดฉัน
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดขอบคุณในความเป็นหวง
"ฟางลูก"ใคร​เปิด​ประตูเข้ามาอีกเนี้ย ดู​ใกล้ๆแม่ฉันมาเยี่ยมดีใจที่สุด
"แม่ แม่มาได้ไง"ฉันถามแม่ความจริงตอนนี้ต้องอยู่ต่างประเทศ
"ก็บินมา แม่คิดถึงหนู"แม่พูดพลางลูปผมเบาๆ
"สวัสดีค่ะคุณพี่"แม่ของเขารู้จักแม่ฉันด้วยเหรอเนี้ย
"คุณ​น้อง สบายดีนะ แล้วมาทำอะไรที่นี้ค่ะ"แม่ฉันถาม
"สบายดีค่ะ มาเยี่ยมแฟนลูกชาย"แม่เขาตอบพลางชี้ไปทางเขา
"สวัสดีครับคุณป้า"ผมกล่าวสวัสดีแม่ของเธอ
"อ๋อ นี่ก็ลูกสาวพี่เอง"แม่​ฉัน​แนะนำฉันให้แม่เขา
"สองคนนี้ก็..."ทำไมไม่พูดต่อล่ะฉัน​อยากรู้
.
.
.
.
.
.
จบตอนที่สามสิบเก้า โปรดลุ้นกันต่อไป