ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     ตอนนี้ก็ตกกลางคืนแล้วรู้สึกว่าพวกผู้ชายกำลังจะขับรถคันสองคันออกไปข้างนอกกัน ส่วนพวกเราก็กำลังแต่งตัวกัน​โดย​ที่​กำลังจับแก้วแต่งตัวให้ดูสวยเปรี้ยวซึ่งขัดกันกับบุคลิกของแก้วปกติแล้วแก้วแต่งแบบสบายๆแต่ตอนนี้คือสวยส่วมชุดเดรสแดงว้าวแผ่นหลังสั้นเลยเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบ "สวยมากอ่ะแก้ว"จินนี่พูดชมแก้ว จินนี่ก็สไตล์หวานใส่เสื้อรัดรูปสีชมพูโชว์หน้าท้องกระโปรงยาวลงมาแหวกด้านข้างของขาที่เรียวงาม
"สวยคู่"เฟย์​ออกมา​จากห้องน้ำพร้อมกับชุดสีส้มตัดดำกระโปรงสั้นสองคืบ
"เป็นไงก็บ้าง"ฉันที่เดินมาจากหน้ากระจกแล้วถามถึงการแต่งตัวของทุกคน
"สวยที่สุด"แก้วเป็นคนพูดฉันแต่งแบบธรรมดามากก็แค่ใส่ชุดเสื้อสีฟ้าแหวกล่องอกเล็กน้อย ส่วนกระโปรงสีเขียวอมฟ้าสั้นแค่คืบเดียวกับการแต่งหน้าที่อ่อนๆปากสีส้ม
"สวยอะไร ทุกคนก็สวยเหมือนกันแหละ"ฉันเอ่ยชม
"จ้ะสวย​ ว่าแต่ใคร​จะ​ขับรถ"จินนี่ถามตอนนี้รถเหลืออยู่สองคันคือรถของเขากับเขื่อน
"เฟย์ขับเอง เอารถพี่เขื่อนไปกัน"เฟย์อาสาขับรถ
"โอเค งั้นไปกันเถอะ"ฉันเดินนำทุกคนไปที่รถ
"คืนนี้เราจะกลับกันกี่โมง"แก้วถามตอนที่อยู่ในรถ
"ก็ไม่เมาไม่กลับ"ฉันพูดขึ้นมาอยากเมาให้หลุดโลกไปเลย
"โนๆ ไม่เช้าเราไม่กลับ"เฟย์พูดกะจะเล่นถึงเช้า
"นี่​เฟย์​ไม่เกรงใจ​สามี​หน่อยเหรอ แต่​พี่​ก็​เห็นด้วยนะ"จินนี่พูดขี้นตอนแรกไม่เห็นด้วยแต่ไปส่งเสริมน้องสุดยอด
"ไม่​เที่ยงคืน"แก้ว​เถียง​ขึ้น​มา
"งั้นแน่กลัวพี่โทโมะงอนอ่ะดิ"เฟย์พูดเชิงแซว
"บ้า ใครกลัวไม่มี"แก้ว​พูด​เสียงสูงมาก
"หราาาา"พวกเราสามคนประสานเสียงกัน
"เฮ้ยพอ ตกลง​กลับ​กี่โมง"แก้วรีบเปลี่ยนเรื่อง 
"ไม่รู้ หมด​นุก​เมื่อไหร่กลับเมื่อนั้น"จินนี่พูดเสนอความคิดฉันว่าก็ดีนะทุกคน​ต่าง​พยักหน้ารับว่าตกลง พูดคุยกันมาสักพักแล้วตอนนี้ก็ถึงหน้าผับเรียบร้อยแล้ว ​
.
.
.
.
     ที่ผับแห่งหนึ่งในพัทยาผมก็กำลังนั่งดื่มกับ​พวกเพื่อนพร้อมมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนผมไปสะดุดตากับผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ถึงสี่คนทำไหมหน้าคุ้นกับจังเลย อ้าว​นั้น​มันเธอ​กับเพื่อนนี้น่าสงสัยจะมาเที่ยวแต่ละคนสวยใช้ได้
"เฮ้ย พวกมึงดู​นั้น"ผมเรียกเพื่อนผมให้มันหันไปดู
"นั้นมันพวกฟางนี้หว้า"เสียงจองเบพูด แต่พวกที่เหลือถึงกับตาค้างกันเลยทีเดียว
"มึงๆ ไปพาพวกสาวๆมานี่ดิ"เคนตะเสนอแล้วเดินไปลากจินนี่มานั่งด้วย ส่วนสาวๆที่เหลือก็เดินตามมา แต่ดูเหมือนว่าที่นั่งจะไม่พอนะเห็นเขื่อนมันให้เฟย์นั่งตักแล้วมีเหรอที่โทโมะจะไม่ทำบ้างในความเป็นจริงที่ตั้งกว้างนะครับนั่งได้ถึงสิบห้าคน
"ว่าแต่​จะ​ดื่ม​อะไรกันครับ"จองเบถามเรื่องเครื่องดื่ม
"ไวน์แดง"อันนี้​เฟย์สั่งเผื่อทุกคน
"น้องเอาน้ำส้มสี่แก้ว"เขื่อนสั่งเด็กเสริฟแบบนั้นเดี๋ยวสองคนนั้นจะทะเลาะกันฉันเลยอาสาสั่งให้แทนรับรองไม่มีใครห้ามได้
"เพิ่มไวน์แดงหนึ่งขวดค่ะ"ฉันพูดแล้วเด็กเสิร์ฟคนนั้นก็เดินไปเอาของมา
"ว่าแต่มาไม่ชวนกันเลยนะ"จินนี่ทักพวกผมขึ้นมา
"จะชวนทำไม ไอ​เรา​ก็นึกว่าคุณเรียบร้อยอยาก​อยู่แต่ที่พัก แล้วดูแต่งตัวดิโอ้โห้..."เคนตะพูดยังไม่ทันจบ
"เรื่องของฉันนิย่ะ นายไม่ใช่พ่อฉันไม่ต้องมายุ่ง"จินนี่อย่าง​หงุดหงิด
"งั้นฟ้องคุณอา"เคนตะพูดกลับทันที
"หยุดอย่าทะเลาะกัน นี่เอาจินนี่ดื่มส่ะ"ฉัน​ห้ามทั้งสองคนแล้วเอาแก้วไวน์ให้จินนี่
"ไปเต้นกันดีกว่าว่าไหม"แก้วเป็นคนเสนอความคิดแต่ดูเหมือนว่าจะโดนจ้องมองจากโทโมะ
"ไม่ ห้ามไป"โทโมะ​ค้าน​เสียงแข็ง
"จะไปมีไรป่ะ"ตอนนี้​กลายเป็นว่าสองคนนั้นเถียงกันคนนึ่งบอกว่า'จะไป'ส่วนอีกคนก็บอกว่า'ไม่'ผม​เริ่ม​จะ​หงุดหงิดแล้ว
"หยุด ถ้า​ไม่​หยุดก็ออกไป"ผมพูดเพื่อห้ามให้หยุด
"เออ หยุด"ทั้งสองคนพูดพร้อมกันสักพักพวกเราก็มีเล่นเกมส์กัน
.
.
.
.
      ตอนนี้ก็ดื่มมากแล้วแต่ล่ะคนเริ่มรู้สึกมึนเพราะเล่นเกมส์แล้วโดนดื่มกันคนล่ะหลายแก้วแหละ แต่ฉันกับเขาจะได้ดื่มน้อยสุดแล้ว
"เฮ้ย กลับก่อนนะเว้ย"เสียงของจองเบและโทโมะที่พยุงแก้วไว้
"เออๆ กูก็จะกลับแล้วไปไอเคน"เขื่อนที่ลุกขึ้นพร้อมเฟย์ที่หมดสภาพเกาะแขนเขื่อน แล้วชวนเคนตะกลับไปด้วย
"ไปๆ"เคนตะพูดแล้วเดินนำไปมีจินนี่เดินตามหลังพร้อมด้วยเขื่อนและเฟย์
"เหลือแต่เราแล้วอ่ะดิ"ฉันพูดขึ้นมาหลังจากที่ทุกคนกลับกันหมดแล้วเหลือฉันและเขา
"อืม คงงั้น"ผมพูดสั้นๆ
"กลับเลยป่ะ"ฉันถามเขา
"ก็ดีนะไป"ผม​พูด​แล้วลุกขึ้นยืนพร้อมเธอแล้วเดินควงกันไปที่รถ
"วันนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ"ฉัน​พูด​ออกไปหลังจากที่ขึ้นรถแล้วความรู้สึกมันแปลกยังไงก็ไม่รู้
"ก็ดีกว่าไม่ได้เจอมั้ง"ผม​พูด​ตาม​ความคิดในเวลาที่ไม่ได้เจอผมรู้สึกว่า ย่างไปหาเธอ สักพักผมหันไปดูเธอหลับไปแล้วตอนนี้ก็มาถึงที่พักแล้วผม​ก็อุ้มเธอลงมาจะพาไปส่งที่ห้อง แต่สภาพคือทุกคนไปนอนอยู่ในห้องเดียวกันหมดผมเลยต้องไปนอนอีกห้องนึ่งกับเธอ
"ขอบคุณที่มาส่ง"ฉันพูดหลังจากรู้สึกตัวเมื่อเขาวางลงบนเตียง
"ไม่เป็นไร ดูวิวข้างนอกสวยดีเนอะ"ผมพูดพลางมองออกไปทางหน้าต่างเห็นวิวที่สวยงามบรรยากาศที่สดชื่นมี​แสง​ดาวระยิบระยับ
"ป๊อปไปดูตรงนั้นกัน"ฉันชวน​เขา​ไปที่เตียงที่ติดริมหน้าต่าง
"ไปดิ"ผมพูดพลางเดินไปพร้อมเธอเพื่อดูวิวแล้วนอนลงบนเตียงมองออกไปข้างนอก แต่เธอกลับนอนลงมาด้วย
"สวยดีเนอะ"ฉันพูด
"อืมสวย ฟางป๊อปมีไรจะพูดด้วยนะ"
"ว่ามาสิ"ฉันอยากรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร
"ทำไมเวลาเราสองคนอยู่ใกล้กัน แล้วมันทำให้ป๊อปรู้สึกดีกว่าอยู่ใกล้คนอื่นล่ะ"ผมพูดตามความรู้สึกที่มันเกินขึ้น ซึ่งมันมีมากว่าคำว่าเพื่อน
"ป๊อปอาจจะรู้สึกกับฟางแบบเพื่อนไง"ฉันตอบการที่เขารู้สึกดีกับฉันไม่ได้หมายความว่า จะรักฉันขึ้นมาสักหน่อย
"ไม่น่ะ มันไม่เหมือนความรู้สึกที่มีต่อเพื่อน สงสัยว่า"ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดออกไปดีหรือเปล่า
"ว่าอะไรเหรอ"ฉัน​อยากรู้นะเนี้ย
"ว่า ป๊​อ​ป ​รัก​ ฟาง เข้าแล้ว"ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวๆข้างใน​มัน​รู้สึก​สั่นตื่นเต้น
"เป็นไปได้เหรอเนี้ย"ฉันพูดไปตามจริงผู้ชายอย่างเขาเนี้ยจะรู้สึกรักฉันขึ้นมาจริง
"มัน​เป็นไปแล้วนิ"ผม​พูด​ออกมาจากความจริงที่รู้สึกมานานแต่ไม่กล้าที่จะบอก
"แล้ว​ลืม​อดีตได้เหรอ"ฉันถามถึงเรื่องอดีตของเขา
"ได้สิ เป็นแฟนกันป่ะ"ผมพูดเวลาอยู่ใกล้เธอมันทำให้ผมลืมอดีตไปได้
"เอาจริงดิ"ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
"จริงสิ"
"อืม"ฉันเขินนะเนี้ยมาขอเป็นแฟนแบบนี้
"เล่าอดีตให้ฟังหน่อยสิ"ฉัน​ขอให้​เขา​เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟัง
.
.
.
.
.
จบ​ตอนที่ยี่สิบเอ็ด ตอนหน้ามาดูท่านประธานจะยอมบอกหรือไม่   โปรด​ติดตามตอนต่อไปนะจ้ะ