[The rueper seasen ] แวมไพร์ปะทะปีศาจ

"แม่ค่ะ นี้เพื่อนหนูเองเขาแค่..."
"เป็นนักล่าเงา? ก็สามารถเข้ามาไม่ได้!" แม่ฉันโว้ยวายพร้อมวิ่งเข้าไปหาเขาพร้อมพลักเต็มแรงของเขา โฮลลี่ตั้งตัวได้ พร้อมหยิบมีดด้านหลังพร้อมเพื่อสู้กับแม่ฉัน 
"แม่คับผมมาดี ผมไม่ต้องการฆ่าแม่ของเรเนส"
"ใครแม่แก? ฉันไม่ต้องการลูกแบบแก!" แม่ขู่เขาจนวิ่งใส่ 
"หยุด!!!!" เสียงปริศนาได้ดังขึ้น พร้อมกระโดดลงกลางวงของเขาทั้งสอง "โฮลลี่เอาดาบลง"
"คุณรู้จักผม?"
"นี่คาร์ไลล์! ศัตรูคู่แค้นมาถึงบ้านเลยนะ! นี่จะไม่?"
"เบลล่าเดี่ยวนี้กินเลือดมนุษย์ เริ่มร้ายขึ้นทุกๆวัน"
"หึ!" แม่ส่ายหน้าหนี้ฉัน พร้อมเดินเข้าบ้านไม่มีการต้อนรับฉันกับโฮลลี่ซักคำ 
"โฮลลี่ มาแบบนี้ไม่กลัวครอบครัวเธอว่าเหรอ?" ปู่ถามเขา
"ไม่หรอกครับ ขนาดผมไปเรียนเนื้ยเขายังไม่สนใจ" โฮลลี่ตอบหน้าเศร้าใจ อลิสเดินเข้าไปหา
"เด็กคนนี้ไม่สมหวังตั้งแต่ตอนเด็กเพราะ..."
"แม่ผมตายด้วยอุบัติเหตุ" อลิสจึงพาเข้าบ้าน ส่วนน้าแจสเปอร์เก็บกระเป๋าให้พวกเรา 
 
 โฮลลี่นั่งพร้อมเปิดความในใจ 
 
"แม่ผมตายตั้งแต่อายุ 3 ขวบครึ่ง ส่วนพ่อผมโดนความมืดเข้าทำร้าย จนทำให้เข้าได้ครองอาณาจักรแดนนรก ส่วนท่านอาของผมปกป้องสวรรค์ 100 ปีเขาจึงจะลงมาเพื่อมาพบผม และคนอื่นๆ ที่เป็นตำนาน น้าผม"
"ไซโคร ใช่ไหม?" โรซาลีพูดขึ้น พร้อมเลือดสัตว์มาเป็นกระเป๋าห่อถุง "เพื่อฤดูหนาวไม่ต้องคิดมาก" เธอมานั่งข้างๆ ฉัน " ไซโคร เป็นพ่อมดระดับตำนาน เคยถูกจับในตอนสงครามโลกครั้งที่สอง แต่รอดเพราะลูกชายของเขา ซึ่งฉันก็จำชื่อไม่ได้ แต่ตอนนี้คงหล่อน่าดู"
"ทั้งหมดเป็นตำนานครับ" โฮลลี่ลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้าทุกคน "เรื่องจริงจะโดนเล่าตั้งแต่รุ่นผม"
 
 ณ เรือนจำพิเศษ
   
 ผู้ชายร่างกายย้ำแย่ ได้อ่อนแรงมาที่คุกแห่งนี้ เมื่อโดนข้อหา 'ช่วยหรือฝั่งตรงข้าม' ในที่แห่งนี้ มีผู้ชายคนหนึ่งลักษณะดูดีทุกอย่าง ผิวซิ๊ด เย็นชา มีเคี้ยวแหล่มคม 
 
"ไปโดนไรมา?" 
"โดนจับมา"
"ข้อหาไรหรือ?"
"แค่ช่วยฝั่งตรงข้ามเท่านั้น......"
"อืม....." ทั้งสองเงียบสักพัก 
"อยู่มากี่ปีแล้วพ่อหนุ่ม" ผู้ชายย้ำแย่เริ่มกล่าวขึ้น
"สองพันปี"
"จริงหรือ? ว่าแล้ว" เขายิ้มด้วยความยินดีอะไรสักอย่าง
"เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะไซโคร"
"เช่นกันคลาสิก" 
 
   คลาสิกเป็นหัวหน้าแวมไพร์ที่อยู่ในหมู่ทหารรบ ส่วนไซโครนั้นเป็นหน่วยพิเศษของนักล่าเงา มาจัดการกับฝั่งตรงข้าม คือ นิวซิแลนด์ คลาสิกก็เช่นกัน
 
"เอาไงดีละ?" ไซโคลเริ่มกล่าวขึ้นพร้อมเปลื่ยนแปลงเสื้อผ้า เขาควงดาบเพชรขึ้น ดวงตาเริ่มเปลื่ยนเป็นสีฟ้าสวย 
"งั้นเริ่มกันเลยดีกว่า" ผู้ชายผิวขาวซี๊ดเริ่มถีบประตูขึ้น 
  ปึ๊ง!!!
 
 
  ความดังทำให้คุกนั้นแตกตื่น ทหารรักษาคุกเริ่มออกปฏิบัติการ แวมไพร์ไล่ดูเลือดที่ละคน ส่วนนักล่าเงา ได้ช่วยกันฆ่า พวกเขารอดออกมา โดยไม่แคร์สิ่งใด พวกเขาฆ่าฝั่งอเมริกันทั้งหมด ทั้งหมดนี่คือพวกเรา ต่อมาพวกเขาได้บุกเข้ากองทัพของ นิวซิแลนด์ ลูกกระสูน พุ่งเข้ามาที่ร่างกายของพวกเขา แต่ดันมีแหล่งพลังงานขึ้นมาป้องกัน ทำให้เข้าถึงฐานแม่ทัพ
 
 ปึ๊ง!
"ใครน้ะ?!" ผู้การนั่งโต๊ะประธานอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมปืนในมือ
"เอ้าา? ลืมเพื่อนคนนี้แล้วเหรอ?" ไซโครเดินเข้าห้อง พร้อมเช็ดดาบในมือที่มีแต่เลือด แน่นอนเสื้อก็เช่นกัน เต็มไปด้วยเลือด
"ไซโคร?"
"หวัดดี คุณพ่อที่เคารพ :D" คลาสิกเดินเข้ามาพร้อมเช็ดปากที่เต็มไปด้วยเลือด
"ใครพ่อแก! ออกไปซะฉันยิ่งแน่"
"ไม่ต้องหรอกครับไปแน่..ถ้าไม่ได้เอาแกไปลงนรกก่อน!!" ไซโคร ฟันดาบลงร่างของผู้การ เลือดกระจายเต็มหน้าคลาสิก เขาจึงเอานิ้วป้ายเสื้อที่มีเลือด 
"ไม่อร่อยเลย ของไอ้พวกคนชั่ว"
 
 
"ก็แปลว่า? คลาสิคช่วยชีวิตของไซโครซึ่งเป็นอาของเธอ" คาร์ไลล์พูดขึ้น
"ครับผม หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ยศที่สูงถึงขั้น ผู้บัคคับบัญชาการ แต่คลาสิกนั้นต้องการจะฆ่าอาผม เขาจึงสร้างเรื่องว่าไซโครเป็นกบฏ ต่อชาติ ทำให้ต้องถูกตัดหัวเป็นเวลาต่อมา ทำให้ตายไปต้องไปรักษาสวรรค์ ซึ่งแม่ผมท้องผมพอดีกับอาผมตาย แม่ผมจึงย้ายตั้งถิ่นฐานในป่าแถวๆ อเมซอล อาจจะเป็นป่าอันตรายแต่เพื่อให้ผมอยู่รอด"
"แต่คลาสิกฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้ในสงคราม"อลิสถาม
"คลาสิก ผู้นี้ไม่อยากให้ใครรู้จึงปิดเป็นความลับ" แจสเปอร์ไขข้อสงสัย "หลังที่เขาใส่ร้ายไซโคร ต่อมาโดนประจานต่อหน้าหัวหน้าของเขา ว่าใส่ร้ายไซโคร ทำให้ตัดหัว ทำให้คลาสิกโมโห กัดคอกินเลือดทุกคนในห้อง ทำให้เขาได้นี้รอดในตอนนั้น ทำให้ผู้อื่นไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่บางข่าวก็บอกว่า จะมาฆ่าหลานของไซโคร"
"คือผม?"
"อาจจะเป็นไปได้"
"ผมว่าคงไม่ทันแล้วละ?" ผู้ชายเดินเข้ามาพร้อมเสียงสดใส
"พ่อค่ะ" ฉันมุ่งไปหาเอ็ดเวิร์ดกอดเขา
"แม่ละ?"
"อยู่ข้างบนค่ะ"
"เขาโกธรโคลลี่" อลิสตอบแทน
"ขนาดนี่เลยเหรอ? แค่..."
"นักล่าเงามา....คุณคงจะไม่พอใจผมอีคนสินะ" โฮลลี่เริ่มพูดขึ้น
"ดี...เพราะฉันก็เอานักล่าเงามาด้วย"
 
 ผู้หญิง สองคนเดินเข้ามาพร้อมผู้ชายอีก สามคน ใช่ทุกคนเริ่มแสดงอากาศของแวมไพร์ขึ้น
 
"โอ๊วๆ ใจเย็นๆ พวกเรามาดี แล้ว....โฮลลี่?" ผู้ชายผมทองกล่าวขึ้นดันไปเห็นโฮลลี่ยืนอยู่
"น้า?!"
"มานี้ทำไหมไม่บอกน้าเลยสักคำ!"
"น้าเจซ ที่จริงผมก็อยากบอกน้านะ แต่ผมไม่อยากให้หน้ารู้ว่าผมมีเพื่อนเป็นแวมไพร์"
"เพราะพวกหน้าฆ่าแวมไพร์สินะ" ผู้หญิงผมน้ำตาลแดงพูดขึ้น
"น้าคลารี่?"
"ทำไหมพวกแกฆ่าฝ่ายเรา!?" เอ็มเม็ตต์เริ่มโมโห จึงเดินเข้าไปหาเจ็ต เขาหยิบดามมาแนบคอเค้า
"อยากตายก็เข้ามา เราฆ่าเนื่องจากความจำเป็น"
"พวกแวมไพร์จับตัวไซม่อนไป ทำให้เราต้องไปช่วยเขา"
"แวมไพร์ไม่เคยทำร้ายใครก่อน!" คาร์ไลล์พูดขึ้น
"จริงเหรอ? ในตอนพวกเรายุ่งๆ ทำไหมต้องเอาตัวเพื่อนเราไปด้วย?" คลาลี่พูดพร้อมมีประเด็น
"แล้วเธอควรหยุดหาเรื่องพวกเราได้และ" เบลล่ากระโดดลงมาตรงกลางสมรภูรบ
   พวกเค้ายอมปล่อยออกจากกัน เบลล่าเดินมาหาฉันพร้อมกอด
"ลูกใคร หลานใคร ก็รัก แต่บังคับว่าเขาจะคบกับใคร เพื่อนคนไหนที่เป็นมนุษย์หรือตัวอะไรก็ได้ไม่ผิดหรอก" เธอกอดฉันแล้วยกให้เอ็ดเวิร์ด
"มาที่นี่มีอะไร?" คาร์เลล์เริ่มเข้าใจพูด
"เอานี้ไปดูซะ" คลาลี่นำรูปให้เขาดู
   
 คาร์เลล์เริ่มสีหน้าเปลื่ยนพร้อมหันมาหาฉันกับโฮลลี่ เขาเริ่มคิด
 
"คงรู้ใช่ไหม เมื่อวานเพื่อนฉัน คริสเตอลแอบตามตัวหลานคุณมานานแล้ว เพื่อจะส่งตัวไปทางทูตแวมไพร์ แล้ว..."
"แล้วไงต่อ?"เอ็ดเวิร์ดเริ่มสีหน้าเสียไปตามๆกัน 
"แวมไพร์ได้ฆ่าเธอ" คลาลี่เริ่มหน้าเสียไปตามๆกัน เจซจึงดึงเข้าไปก่อน 
"งั้นใจเย็นกับเรื่องนี้ เดียวตอนเย็นได้คุณกันแน่นอน" คาร์เลล์เริ่มให้ทุกคนหายเครียดกับสิ่งที่กำลังจะเกิดในอนาตค "แล้วพวกคุณทานอะไรกัน?"
"กันอาหารธรรมดาบางครั้งก็เลือดมนุษย์" เจซพูด "เลือดมนุษย์นี่ สองร้อยปีกินครั้ง"
"ตลกแล้วพวกนักล่าเงา" อลิสยิ้ม
 
สีหน้าเธอเริ่มเปลื่ยน ในมิติภาพของเธอ ได้เห็นผู้ชายกำลังมาทางทิศใต้ของเมือง เขามาพร้อมเพื่อนอีกสี่คน ผู้ชาย 3 ผู้หญิงหนึ่ง 
 
"เขากำลังมา"
"ใครเหรอ?" แจสเปอร์ถามพร้อมประคอง
"คลาสิก! กำลังจะมา!" อลิสนั่งลง คาร์ไลล์โทรหาใครสักคน
"มาด่วนช่วยพวกเราได้แล้ว ภัยกำลังมา" คาร์ไลล์เริ่มคุย ฉันจึงเข้าไปกอดพ่อกับแม่
"พ่อค่ะ? แม่ค่ะ?"