[The rueper seasen ] แวมไพร์ปะทะปีศาจ

  
 ณ สถานที่แห่งหนึ่ง
"จะเอายังละพี่ พวกเขากระทำผิด" เสียงอันโกธรแค้นของมือขวา ทางแวมไพร์ เริ่มทำหน้าไม่พอใจ
"ใจเย็นสิน้องชาย เขาอาจะต้องการเป็นแบบนั้นก็ได้" 
 
   ในมือของเขา รูปภาพที่มี ผู้ชายและผู้หญิง ต่างมิตร ระหว่าง นักล่าเงาและแวมไพร์ เขากำมือแน่นพร้อมปาใส่ผู้หญิง ชุดแดง ตาสีแดงอย่างเลือด
 
"เจอที่ไหน"
"ที่ตอนใต้ของลอนดอลค่ะ อาโร"
"เธอทำได้ดีมาก คริสเตอล"
"ขอบคุณค่ะ" อาโรมองหน้าเธอ พร้อมเดินเขาไปใกล้ๆ 
"ขออนุญาติจับมือสวยๆนะ"
  อาโรจับมือพร้อมหลับตาลง เขาสดุงพร้อมลืมตาภายในไม่กี่วิ เขายิ้มให้เธอ พร้อมพูดเบาๆ
"เธอมันนางมารร้าย"
"จริงเหรอค่ะ?"
"คิดยังไงมาหลอกฉัน?"
"ดิฉันไม่ได้หลอกคุณ!!" การ์ดเริ่มหมัดตัวเธอเอาไว้ 
"ปล่อยฉันนะ!!" เธอสบัดแขนออก "ฉันพูดจริงนะ!!ท่าน !"
"จับนางไปป!!!" อาโรสั่งให้การ์ด เอาตัวของเธอไป พร้อมปิดประตัว หลังประตูนั้นเสียงกริ๊ดร้องของเธอดังไปทั่วห้อง 
 
"อาโรควรทำแบบนี้จริงเหรอ?" เสียงปริศนาหลังประตู พร้อมเสียงการฆ่า
   ปึ๊ง!!
"เข้ามาแบบนี้ไม่ให้เกียรติ์กันเลยเหรอไง?" อาโรกล่าวขึ้น ผู้ชายเสือดำเดินเข้ามา พร้อมเช็ดเลือดในดาบของเขา
"ฮึ! พวกเราก็เป็นเพื่อนกันมา พันๆ ปีแล้วนะ ควรชินกับการมาของข้าได้แล้ว"
"จริงด้วยซิ" อาโรเดินมาข้างหน้าพร้อม ให้กระดาษใบหนึ่ง
"อะไรเหรอ? มาแบบนี้ไม่ใช่ทาสนะจ้ะ"
"ข้าไม่สั่งเจ้าเลยนะ :D" อาโรเดินไปรอบๆ ตัวของเขา "วาเลน์ไทน์ แกยังไม่เปลื่ยนนะ"
"จะเปลื่ยนไปได้ไง ข้ายังไม่ฆ่าลูกชายและลูกสาวแสนสวยของฉัน"
"ตั้งแต่แกรอดมาจากประตูน้ำมิติ มารักษาตัวในที่แห่งนี้ ควรมีมารยาทหน่อยนะ เช่นการมาฆ่าลูกน้องของฉันให้มาก"
"ช่วยไม่ได้นิหว่า ลูกน้องนายหาว่าฉันเป็นผู้บุรุก ในสถานที่การของสำนักแวมไพร์ ข้าก็เลยสั่งสอนลูกน้องนิดหน่อย"
"ด้วยการฆ่า"
"ใช่!" วาเลน์ไทน์เดินรอบตัวของ อาโร "ฉันมาในครั้งนี้เพื่อล้างแค้นของ เจ้าและข้า"
"งั้นว่ามาเลย...."
 
 
ปึ๊ง~~~
"ฮ่าๆ อีตานัทโง่มากมันไปห้องน้ำแล้วทำแบบนี้ สมควรตายแล้วละ"
"โธ่ๆ ฮ่าๆๆ ช่วยไม่ได้นิทุกคนพูดกันทั่วโรงเรียนหลังปิดเทอมใหญ่ ว่านัทมันโรคจิต"
"โอ๊ยสงสารนางจริงๆ" 
 
  พวกเรานั่งอยู่บนรถเมย์สายที่กำลังไปทางสนามบินดอนแกตวิก ทางตอนใต้ของลอนดอล กับเพื่อนคนหนึ่ง เขาอาจจะบ้าบอ เฮ่ฮ่าปาร์ตี้ แต่ก็น่ารักดี เขาคือเพื่อนคนหนึ่งชื่อ โฮลลี่ นางเป็นมนุษย์ธรรมที่เข้าใจฉัน ว่าฉันเป็นคนที่ผิดปกติ แต่เขาก็เข้าใจฉัน โอ๊ยเพื่อนรักก
 
"แล้วนี่เราขึ้นเครื่องตอนไหนเนื้ยโฮลลี่"
"งั้นเราขึ้นกันเลย ไม่งั้นช้าไม่เหลือเวลาแน่ๆ"
"งั้นเดียวเธอขึ้นก่อนนะ เดียวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน" ฉันเดินไปหาเขาพร้อมยืนกระเป๋าให้เขา
"ไม่ให้ฉันไปด้วยเหรอ?"
"ไม่ต้องหรอกฉันไปเองได้"
"จริงนะ?"
"จริง"
"งั้นมาเร็วๆนะ"
"ทำไหมเหรอ? คิดถึง?" ฉันยิ้มให้เขา เขาจับหัวฉันพร้อมกอด แต่กอดแรงเกินไปไหม หายใจไม่ออก
"โอ๊ยย หายให้ไม่ออก =[]="
"เอ๊า!ขอโทษ" ฉันยิ้มให้เขา
 
   ฉันเดินไปทางซ้ายของฉัน เขาจึงเดินไปขึ้นเครื่องก่อน พร้อมโบกมือให้สัญญาว่าขึ้นเครื่องภายใน 15 นาที ยังไงฉันก็ขึ้นทันอยู่แล้วนะ อีตาบ้า
 
 
  ฉันเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าให้สะอาดเท่านั้น แต่ในห้องน้ำนั้นมีผู้หญิงแต่งตัวแปลกๆ พร้อมแต่งหน้าจัดๆ เช่นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆฉัน ตาสีสวย เขียว ปากแดง อายชโดวสีดำ ดุดมาก แต่ฉันก็อยากจะบอกว่า ห้องน้ำตรงนี้อยู่ตรงที่ขึ้นเครื่องพอดี แต่แปลกคือ ทุกคนนั้นผิวซี๊ดกันหมด บางคนเป็นลอยสักหลายตัว เหมือนตัวภาษาอีหยิบ(?) บ้าาาา มั่วๆ
 
 
  แต่สุดท้ายฉันต้องเดินออกมาพร้อมความสงสัย เพื่อจะมาถามเขา โฮลลี่นั่งไหนเนื่ย ฉันเดินเข้าเครื่องพร้อมให้บัตรกับพนักงาน แต่มันก็เป็นข้อสงสารคือ ทำไหมพนักงานถึงเดินออกไปจากเครื่อง ควรจะบริการลูกค้านะย่ะ? 
 
"โฮลลี่ นี่แกซื้อบัตรถูกหรือป่าว"
"ก็ถูกนะ ด่วนใช่ไหมหรือไม่ใช่เหรอ"
"ฉันบอกว่าด่วนพิเศษไม่ใช่ด่วน"
"อันนี้ด่วนพิเศษนิ หรือไม่ใช่เหรอ?"
"ใช่แต่ ทำไหมไม่มีพนักงานบริการอ่ะ"
"ถามเขาดูสิ"
"โอ๊ยอีบ้า"
"เอ้า งั้นก็รอดู"
 
 'ให้ลูกค้าเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ควรจับที่พักเขาให้แน่น เราจะนับ...'
"โฮลลี่"
'1'
"ไม่เป็นไรน่า" เขาจับมือฉันแน่น
'2'
"อืม..."
'3'
 
   ทุกๆอย่างหมุนไปหมด แต่ฉันกลับสนุกกับมัน โอ๊ยไม่น่าาาาาาา นี่มันเครื่องบินหรือ สวยสยามเนื่ยยย @o@
 
"เรเนส...เรเนส....ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว" 
"เฮ้ย!!"
"อะไรเป็นไร?"
"นี่เราอยู่ไหน?? เครื่องบิน เมื่อกี้? เมื่อกี้เกิดอะไร?"
"ก็เราอยู่ในประตูมิติของอากาศ ทำให้เราถึงที่ได้เร็ว ทำให้เรียกว่า ด่วนพิเศษ"
"โฮ๊ย อีบ้า แบบนี้ทุกคนก็มาขึ้นบ่อยอะสิ" ฉันลุกขึ้นพร้อมถือกระเป๋า แล้วเดินออกไปทางออก
"คนธรรมดาขึ้นเครื่องนี้ไม่ได้ อย่างเช่นแบบนี้" 
  
    เขาจับฉันหมุดตัวหันไปด้านหลังของเครื่อง ฉันเห็นผู้คนธรรมดาตายเต็มไปหมด ความหิวของฉันเริ่มเพิ่มขึ้น แต่ฉันกินเลือดสัตว์ ถ้าอย่างงั้น พวกเขาคงโชคดี แต่...
 
"ธรรมไหมนาย?"
"อ้อ! ตอนนี้เธอคงไม่เข้าใจฉันหรอก ไปกันเถอะ" เขาพลักฉันให้ไปทางออก 
 
 ตอนนี้ฉันอยู่บนรถแท็กซี่ ด่วน(ด่วนพิเศษอีกแล้วเหรอ?) แต่มันโชคดีที่มันไม่เหมือนเครื่องบินหรอกนะ แต่ก็ ฮ่าๆ มันก็ปกติ อิอิ 
 
"ถึงแล้วครับ"
 
 ฉันออกไปจากรถแท็กซี่ พร้อมยิ้มหวานใจ ความคิดถึงหลังจากออกไปที่นี้เพื่อไปเรียนต่อ 
 
"จะบอกฉันได้ยังว่า มาไม"
"จะบอกเขาเรียกว่าเซอร์ไพร์เหรอ?"
"ห๊ะ!?"
 
กริ๊ง~ แอ๊ดดด
 
  ผู้หญิงผมสั้น เดินมาพร้อมพุ่งกอดฉันเต็มๆ
 
"มาแล้วเหรอ? เมเนส อืมมมม~ น้าคิดถึงแทบแย่"
"โอ๊ย หนูก็คิดถึงน้า อลิซ"
"มาแล้วเหรอ? หลานปู่" ผู้ชายผมทองหล่อที่สุดในบ้าน และพร้อมทุกอย่างในการดูแลครอบครัว
"ปู่คาร์ไลล์" ฉันเข้าไปกอด
"นี่ครอบครัวแวมไพร์นี้หว่า?" โฮลลี่พูดขึ้น ทุกคนเริ่มโมโห เคียวเริ่มยาวขึ้น "เฮ้ๆ ผมไม่ได้เป็นมนุษย์"
"แต่เธอเป็น นักล่าเงาใช่ไหม" อลิซกล่าวขึ้น
"ก็ประมาณนั้น" ฉันเข้าไปหาเข้าพร้อมพลักเขาแรงจังๆ
"ทำไหมเธอไม่บอกฉัน?"
"ก็ไม่อยากให้เธอกลัวฉัน"
"เธอควรจะบอกฉันจะดีกว่า นึกว่าฉันกลัวหรือไง?"
"รู้ว่าเธอไม่กลัวฉัน แต่ควรที่จะไว้ใจฉันด้วย" เขาเริ่มถอยห่างจากตัวฉัน ในเวลาที่ฉันกำลังเดินไปใกล้ๆเขา
"ไว้ใจ? ฉันไว้ใจเธอมานานแล้วด้วยซ้ำ"
"ฉันขอโทษ โอเค?" ฉันหยุดเดิน เขาถอดหายใจออกจากอกหนักๆ
"งั้น....ฉัน"
"เมเนสแม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอาคนอกมา"
"แม่....!!!"